Του Μιχάλη Στεφάνου/ info@eurohoops.net
Όταν στις 13 Φεβρουαρίου του 2019 ο Ολυμπιακός άφηνε στη μέση τον ημιτελικό κυπέλλου του ΟΑΚΑ κι έβαζε το κεφάλι του στην γκιλοτίνα της απομόνωσης και του υποβιβασμού, πολλοί βιάστηκαν να μιλήσουν για άτακτη υποχώρηση και οριστική ήττα. Έσπευσαν να χαρακτηρίσουν τους Αγγελόπουλους λιποτάκτες και να τους κατηγορήσουν ότι επέλεξαν το συγκεκριμένο τρόπο αντίδρασης προσχηματικά, επειδή στην πραγματικότητα ήθελαν να πηδήξουν από το ερυθρόλευκο καράβι τους.
Οι πιο ένδοξες στιγμές της ζωής, όμως -λέει ένας μεγάλος συγγραφέας- δεν είναι οι λεγόμενες μέρες επιτυχίας, αλλά περισσότερο οι μέρες εκείνες, που μετά από απόρριψη και απελπισία, αισθάνεσαι να μεγαλώνει μέσα σου η θέληση και η υπόσχεση για μελλοντικά επιτεύγματα. Μια τέτοια μέρα ήταν και για τους προέδρους του Ολυμπιακού η συγκεκριμένη. Ίσως η πιο έντονα… ολυμπιακή στην μέχρι τώρα πορεία τους. Η μέρα που δεσμεύτηκαν στους εαυτούς τους κι αποφάσισαν να σταθούν μόνοι απέναντι στην ιστορία του συλλόγου, να σηκώσουν το βάρος της και ν’ αρχίσουν να την ξαναγράφουν σύμφωνα με τα δικά τους όνειρα.
Και να, που τεσσεράμισι χρόνια μετά από το πιο βαθύ σκοτάδι, στον Πειραιά έχει πλέον χαράξει για τα καλά. Κι ο Ολυμπιακός, αυτή τη φορά ως θριαμβευτής και πρωταθλητής, αποχώρησε ξανά από το ΟΑΚΑ πρόωρα. Έχοντας προηγουμένως καταγράψει ένα ιστορικό 14-0 απέναντι στο αιώνιο αντίπαλό του, τον οποίο πρόλαβε να φιλοδωρήσει σε 1,5 παιχνίδι μετά τη διακοπή του σερί, ούτε με 20, ούτε με 30, αλλά με… 52 πόντους συνολική διαφορά! Ολοκληρώνοντας έτσι, με ιδανικό τρόπο μια αξέχαστη σεζόν, που γέμισε τα βιβλία των ρεκόρ και για ένα σουτ θα είχε καταγραφεί ως η απόλυτη επιτυχία.
Πλέον, οι Αγγελόπουλοι μπορούν να πάρουν την βαθιά ανάσα της δικαίωσης. Γιατί χθες ο Ολυμπιακός πανηγύρισε το πρώτο του b2b νταμπλ. Γιατί έκλεισε τη διετία της επιστροφής του από τη… δήθεν εγκατάλειψη, έχοντας συλλέξει και τους 5 εγχώριους τίτλους που διεκδίκησε. Γιατί ταυτόχρονα συμμετείχε σε ισάριθμα Final Four κι έναν τελικό της Euroleague, κερδίζοντας την καθολική αποδοχή των αντιπάλων του. Γιατί τα 13/30 τρόπαια της ομάδας έχουν κατακτηθεί, πια, επί των ημερών τους! Μα, πάνω απ’ όλα γιατί η ολόκληρη η μπασκετική κοινότητα αναγνωρίζει πέραν πάσης αμφιβολίας, ότι στον Πειραιά κατοικοεδρεύει ένας αληθινά μεγάλος οργανισμός.
Η ΑΞΙΑ ΤΩΝ ΤΙΤΛΩΝ ΔΕΝ ΑΛΛΑΖΕΙ
Ήταν πέρυσι τέτοια εποχή που ο Παναθηναϊκός προανήγγειλε μέσω του ιδιοκτήτη του την “επιστροφή στην κανονικότητα”. Το τέλος του διαλείμματος. Την αλλαγή πλεύσης από τη λογική εσόδων εξόδων, που κακά τα ψέματα, δεν έδινε ρεαλιστικές πιθανότητες διάκρισης στους “πράσινους”, σε μια κατάσταση που θα τους επανάφερε στο επίπεδο του σοβαρού ανταγωνισμού εντός και εκτός συνόρων.
Τα ρεπορτάζ μοίραζαν υποσχέσεις, ο άνεμος αισιοδοξίας έπνεε δυνατός και πράγματι, οι κινήσεις που ακολούθησαν επιβεβαίωσαν στο ακέραιο τις εξαγγελίες. Ανεβάζοντας το μπάτζετ τουλάχιστον στα ίδια επίπεδα με του Ολυμπιακού, ο Παναθηναϊκός απέκτησε προπονητή από τη δεξαμενή της Euroleague και στελεχώθηκε με παίκτες που στην πλειοψηφία τους είχαν αισθητή παρουσία στην κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση. Γκριγκόνις, Οουίλιαμς, Γκουντάιτις, Λι, Πονίτκα, Ουόλτερς και αργότερα Μπέικον και Τόμας δεν είναι καθόλου αμελητέα ονόματα, άλλο αν η συνύπαρξή τους στο ΟΑΚΑ δεν συνοδεύτηκε από τα επιθυμητά αποτελέσματα.
Όσο, λοιπόν, κι αν… τρεντάρει το αφήγημα περί της χειρότερης εκδοχής του Παναθηναϊκού εδώ δεκαετίες, η αλήθεια είναι ότι δεν στέκει. Μπορεί να έκανε λάθη δομικά, να άλλαξε προπονητή και να έβαλε αυτογκόλ με τους ξένους, όμως χτίστηκε με σοβαρή προοπτική κι έπαιξε επί ίσοις όροις. Με λίγα λόγια, Ολυμπιακός, δεν κατέκτησε τους τρεις εγχώριους τίτλους κόντρα σε κάποιον φτωχό συγγενή ή σε καμιά χρεωκοπημένη ομάδα, άλλα κόντρα σ’ ένα ακριβό σύνολο που ξεκίνησε τη σεζόν με αντικειμενικό σκοπό να του τους στερήσει. Υπό αυτή την έννοια τόσο το πρωτάθλημα, όσο και τα άλλα δύο τρόπαια νωρίτερα στη σεζόν, έχουν ανάλογη αίγλη με τους τίτλους του ένδοξου πράσινου παρελθόντος και κάθε προσπάθεια απαξίωσής τους παραπέμπει στην παροιμία με την αλεπού και τα κρεμαστάρια.
Έτσι κι αλλιώς ο Παναθηναϊκός έχει ήδη γυρίσει σελίδα. Η συμφωνία με τον σπουδαίο Εργκίν Αταμάν κι η γενναία αύξηση του μπάτζετ, ίσως κάνουν την αποτυχία του χθες να ξεχαστεί πιο γρήγορα, όμως δεν είναι βέβαιο ότι αρκούν για να εγγυηθούν την επιτυχία του αύριο. Ο ενθουσιασμός και τα μεγαλεπήβολα σχέδια πρέπει απαραίτητα να συνοδεύονται κι από την απαραίτητη υπομονή, εκτός αν πιστεύει κανείς ότι το παράδειγμα της Εφές, που όντως φτιάχτηκε σ’ ένα καλοκαίρι, είναι ο κανόνας κι όχι η εξαίρεση. Σε κάθε περίπτωση αναμένεται πιο ισχυρός ανταγωνισμός κι αν καταστεί εφικτό (που αποκλείεται) να περιοριστεί εντός των τεσσάρων γραμμών, τότε θα βοηθήσει μακροπρόθεσμα και τις δύο ομάδες.
Η ΕΡΥΘΡΟΛΕΥΚΗ ΕΠΟΜΕΝΗ ΜΕΡΑ
Όσο για τον Ολυμπιακό, όπως φάνηκε κι από τις δηλώσεις των προέδρων του θα συνεχίσει να εμπιστεύεται τη διαδικασία που τον έχει φέρει μια ανάσα από την κορυφή της Ευρώπης. “Όσο είμαστε εδώ, δεν μας ανησυχεί τίποτα”, ήταν το μήνυμα τους ξεκαθαρίζοντας ότι θα κάνουν ό,τι μπορούν ώστε η ομάδα τους να παραμείνει στο ίδιο επίπεδο και όπου μπορεί να ενισχυθεί με στόχο το Βερολίνο. Οι “ερυθρόλευκοι” έχουν αρκετά ανοιχτά μέτωπα φέτος το καλοκαίρι, όμως το σημαντικό είναι ότι τουλάχιστον ξέρουν τι θέλουν να κάνουν.
Όπως είναι λογικό η προτεραιότητα αφορά στις ανανεώσεις του Κώστα Παπανικολάου και του Κώστα Σλούκα, αφού μπορεί η περίπτωση του Σάσα Βεζένκοφ να καίει τους Πειραιώτες περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη, αλλά για να υπάρξει ουσιαστική εξέλιξη θα πρέπει πρώτα να ανοίξουν τα χαρτιά τους οι Κινγκς. Από ‘κει και πέρα ο Ολυμπιακός θα κάνει ό,τι είναι εφικτό ώστε να δώσει στον MVP της Euroleague να καταλάβει πόσο πολύ θέλει να τον διατηρήσει στις τάξεις του.
Για τον Κώστα Παπανικολάου είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς πώς δεν θα επιτευχθεί συμφωνία, υπό την έννοια ότι μιλάμε για τον αρχηγό του Ολυμπιακού, τη σημαία του και πάνω απ’ όλα έναν πολύ επιδραστικό παίκτη που φέρνει ισορροπία στην ομάδα. Οι Αγγελόπουλοι έχουν δείξει πολλάκις στο παρελθόν ότι ξέρουν και να εκτιμούν και να κρατούν τους σημαντικούς παίκτες του ελληνικού κορμού, γεγονός που επιτρέπει συγκρατημένη αισιοδοξία και στην περίπτωση του Κώστα Σλούκα.
Ο πολύπειρος γκαρντ έχει ήδη προσελκύσει το ενδιαφέρον ομάδων όπως η Φενέρ και η Παρτιζάν, ενώ δεν αποκλείεται να ασχοληθεί σοβαρά μαζί του τόσο η Εφές όσο και η Ρεάλ. Το σίγουρο είναι ότι θα μιλήσει πρώτα από τον Ολυμπιακό κι αν υπάρχει θετική διάθεση από την πλευρά του, τότε δεν υπάρχει κανένας λόγος να μην συνεχίσει με τα ερυθρόλευκα.
Στις περιπτώσεις των ξένων για τους οποίους θα κληθεί ο Ολυμπιακός να αποφασίσει, δεν είναι τα πάντα ξεκάθαρα, καθώς οι τύχες τους εξαρτώνται κι από το υπόλοιπο ρόστερ. Προσεγγίζοντας τον Νίκολα Μιλουτίνοφ, οι “ερυθρόλευκοι” φαίνεται ότι θέλουν να απεμπλακούν από τους Μπλακ και Μπόλομποϊ. Αν ο Σέρβος δεχτεί την πρόταση του Ολυμπιακού και αποφασιστεί να μην αποκτηθεί τρίτος καθαρός σέντερ, τότε θα πρέπει ο ένας παίκτης της θέσης “4” να καλύπτει και τη θέση “5”. Με παραμονή Βεζένκοφ, το συγκεκριμένο σενάριο φαίνεται να θέτει εκτός ομάδας τον Πίτερς.
Κάτι αντίστοιχο ισχύει και στην περιφέρεια. Η εισήγηση για τον Κάνααν δείχνει παραμονή, όμως ανάλογα με τις υποθέσεις Σλούκα – Βεζένκοφ, την ανάγκη για ελληνικά διαβατήρια (η ελληνοποίηση Ουόκαπ προσφέρει μια περαιτέρω ασφάλεια) κ.ο.κ., μπορεί κι εκείνος να επηρεαστεί. Αν, πάντως, οι ανοιχτές υποθέσεις του Ολυμπιακού κλείσουν θετικά, τότε μάλλον θα κλείσει έτσι και η δική του.
Θεωρητικά, ο Ολυμπιακός της επόμενης σεζόν θα μπορούσε να έχει έναν ψηλό λιγότερο κι έναν κοντό περισσότερο, μετακινώντας τους ΜακΚίσικ, Λαρεντζάκη περισσότερο προς το “3” και δίνοντας μερικά λεπτά στον Παπανικολάου στο “4”. Από την άλλη αν δεν προχωρήσει η περίπτωση του Μιλουτίνοφ, ποιος μπορεί να αποκλείσει την πιθανότητα να δούμε και πάλι δύο παίκτες πίσω από τον Φαλ; Κάθε κουβέντα στην παρούσα φάση είναι παρακινδυνευμένη και μόνο όταν θα έχουμε τις πρώτες οριστικές εξελίξεις θα αρχίσουμε να ξετυλίγουμε το κουβάρι.
Μέχρι τότε, μεσολαβούν πανηγυρισμοί και φιέστα για μια υπέροχη σεζόν που άφησε τον κόσμο του Ολυμπιακού γεμάτο. Η λέξη “ευχαριστούμε” ήταν η πιο δημοφιλής κάτω από τα social media της ομάδας μετά από την κατάκτηση του τίτλου και μεγαλύτερο παράσημο από την αναγνώριση του ίσως πιο απαιτητικού κοινού στην Ευρώπη, δεν υπάρχει…
ΥΓ. Κάποιοι ίσως δεν το έχουν συνειδητοποιήσει, όμως ο Σάσα Βεζένκοφ είναι ο ένας από τους μόλις δύο παίκτες του Ολυμπιακού (Παπανικολάου ο άλλος) που έχουν διανύσει κάθε μέτρο της δύσβατης ερυθρόλευκης διαδρομής από το ΟΑΚΑ του 2019, μέχρι το ΟΑΚΑ του χθες. Στο περιβόητο ντέρμπι εκείνου του Φλεβάρη, ο 27χρονος φόργουορντ είχε αγωνιστεί περίπου ένα λεπτό χωρίς να βάλει πόντο και στην επιστροφή της ομάδας στο ΣΕΦ προφανώς δεν βρέθηκε να του πει κανείς τίποτα. Χθες έζησε την άλλη όψη του νομίσματος. Επέστρεψε ως λαϊκός ήρωας και γνώρισε μια άνευ προηγουμένου αποθέωση που έφτασε σε… παραλληρηματικά επίπεδα. Και είναι βέβαιο, ότι οι φωνές των φιλάθλων, που λες κι έβγαιναν απευθείας από τα σωθικά τους, του ζητούσαν να μείνει στον Ολυμπιακό, θα τον ακολουθούν μέχρι τη στιγμή που θα κληθεί να αποφασίσει.
ΥΓ2. Η σχέση που έχει δημιουργήσει ο Ολυμπιακός με τον κόσμο του την τελευταία διετία είναι το πιο ισχυρό όπλο στα χέρια του για το μέλλον. Από πολλές απόψεις. Ως εκ τούτου τελευταία παράσταση το Σάββατο το βράδυ πρέπει να είναι αντάξια όλης της σεζόν.