Του Μάνου Φυρογένη/ info@eurohoops.net
“Oεεε αιώνια πιστός, δεν γίνεται αλλιώς, εσύ θα είσαι για πάντα αρχηγός”…
Ποιος να το περίμενε το καλοκαίρι του 1990 πως 19 χρόνια αργότερα μία ανταλλαγή ανάμεσα σε Γλυφάδα και Παναθηναϊκό – σε δυο διαφορετικά σπορ – θα άλλαζε τον ρου της ιστορίας ενός ολόκληρου οργανισμού μια για πάντα. Το πίστεψε ο Παύλος Γιαννακόπουλος και αυτό αρκούσε, έστω και να το τμήμα υδατοσφαίρισης καταβαραθρώθηκε μετά τη φυγή του Δημήτρη Σελετόπουλου.
Η φήμη καρδιναλίων ένας αμούστακου 16χρονου με χέρι αλφάδι συντρόφευε τον Φραγκίσκο Αλβέρτη στα παιδικοεφηβικά του χρόνια και αποτέλεσε το διαβατήριο για τον Παναθηναϊκό σε μια εποχή που οι “αιώνιοι” της Αθήνας έπαιρναν το… σκήπτρα από τη μπασκετομάνα Θεσσαλονίκη. Και το εξαίρετο ταλέντο ολοένα και μεγάλωνε και μαζί μάκραινε τόσο η χαίτη του όσο και το παλμαρέ του. Ο “Φράγκι” συνέδεσε το όνομά του με τα χρόνια της πράσινης αυτοκρατορίας σε Ελλάδα και Ευρώπη και τα όσα έζησε το απογευματόβραδο της 11ης Οκτωβρίου του 2009, ήταν ο μικρότερος δυνατός φόρος τιμής για την προσφορά του στο “τριφύλλι”.
Ήταν νιος και γέρασε πετυχαίνοντας
11 πρωταθλήματα, 8 Κύπελλα, 5 Ευρωπαϊκά και ένα Διηπειρωτικό. Όλα με το έμβλημα του Παναθηναϊκού στο στήθος με τον οποίο “ψήλωναν” μαζί. Δεν τα λες και λίγα όσα κοσμούν την τροπαιοθήκη του, κάθε άλλο. Ένας συλλέκτης τίτλων, ένας αθλητής γεννημένος νικητής.
Το χέρι του… φαρμάκι. Έδινε στην “ερωμένη” του την καμπύλη που ήθελε. Της “ψιθύριζε”, τη μαγνήτιζε, τη μάγευε, τη σαγήνευε. Σε σημείο που εκείνη δεν μπορούσε να του αντισταθεί. Και με τρόπο σαδιστικό, σχεδόν καταδικαστικό για τους αντιπάλους κατέληγε αυτή στον απώτερο σκοπό, τη φαιά ουσία. Άλλοτε “έγλειφε” τη στεφάνη και άλλοτε επαναπαυόταν χωρίς την παραμικρή ταλαιπωρία. Συνήθως όμως το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο. Μέσα. Ειδικά από την αγαπημένη του γωνία.
Όταν το εμβληματικό “4” πήρε τη θέση που του άρμοζε
Ο Φραγκίσκος Αλβέρτης επαναπροσδιόρισε την έννοια του αρχηγού. Με τους κατάλληλους υπασπιστές δίπλα του “γιγάντωσε” τον μύθο του Παναθηναϊκού και τον έκανε ξακουστό σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της Γης. Όταν λοιπόν εκείνος αποφάσισε μετά από 19 ολόκληρα χρόνια συνεχούς και ανελλιπούς προσφοράς πως είχε έρθει το πλήρωμα του χρόνου να απολαύσει τους κόπους ενός αθλητικού βίου, οι φίλοι των “πρασίνων” φρόντισαν να κάνουν την τελευταία του ανάμνηση – με αθλητική περιβολή – στο δεύτερο σπίτι του, αξέχαστη.
Καλεσμένη, σε ρόλο κομπάρσου η ΤΣΣΚΑ Μόσχας. Η “ρωσική αρκούδα” που αποτέλεσε το τελευταίο του εκτός των τειχών θύμα, στο ίδιο γήπεδο λίγους μήνες νωρίτερα. Ο φωτεινός πίνακας έδειξε 82-69 στο φινάλε υπέρ του “τριφυλλιού” όμως το σκορ δεν είχε ουδεμία σημασία. Άλλωστε κάθε μικρός και μεγάλος φίλος του Παναθηναϊκού από τους συνολικά 20.000 που βρέθηκε εκείνη τη μέρα στο ΟΑΚΑ, ήταν εκεί για τον δικό του “Φράγκι”, τον αρχηγό του.
Το πρώτο μακρινό σουτ που επιχείρησε δεν είχε τη συνήθη κατάληξη όμως το δεύτερο δεν θα του ξέφευγε. Από που αλλού; Την αγαπημένη του γωνία. Γιατί έτσι έπρεπε να συμβεί. Η πρώτη αποθέωση ήταν γεγονός για να καθίσει στον πάγκο, με το σκορ στο 10-7 για προτελευταία φορά. Γιατί η τελευταία ήταν γεμάτη νόημα. Το χρονόμετρο έδειχνε 4’39” για το τέλος της τρίτης περιόδου όταν ο παλιός, παρέδιδε τη σκυτάλη στον νέο. Ο Παναθηναϊκός περνούσε σε μία άλλη εποχή με τους Αλβέρτη και Διαμαντίδη να σφιχταγκαλιάζονται για τελευταία φορά στο παρκέ και τον “κοτσίδα” να δίνει το χρίσμα στον συνεχιστή του.
Άπαντες στο ΟΑΚΑ σηκώθηκαν στο πόδι για τον ένα και μοναδικό αρχηγό τους. Τα φώτα έσβησαν και η πελώρια φανέλα με το εμβληματικό Νο4 πήρε τη θέση της στον ουρανό του κλειστού. Ο κόσμος δεν σταμάτησε να χειροκροτά και να ζητωκραυγάζει για τον άνθρωπο με τον οποίο έχει συνδυάσει τις καλύτερές του “πράσινες” στιγμές.
«Οεεε αιώνια πιστός, δεν γίνεται αλλιώς, εσύ θα είσαι για πάντα αρχηγός» ακουγόταν εν χορώ εν μέσω αποθέωσης από 20.000 στόματα. Ο Φραγκσίσκος Αλβέρτης περνούσε μια για πάντα στη σφαίρα της μπασκετικής αιωνιότητας του Παναθηναϊκού.
“Και στις χαρές και στις λύπες μαζί”
Αφότου Θανάσης και Παύλος Γιαννακόπουλος παρέδωσαν στον άνθρωπό τους τιμητικές πλακέτες και με τον αγώνα να έχει διακοπεί, το λόγο πήρε το τιμώμενο πρόσωπο.
«Ποτέ δεν μπορούσα να φανταστώ ότι ένας αθλητής μπορεί να νιώσει τέτοια συναισθήματα, τέτοιες συγκινήσεις και να γνωρίσει κόσμο σαν και εσάς… Τώρα να σας πω ότι νιώθω συγκινημένος, δεν χρειάζεται… Ξέρετε πολύ καλά τι νιώθω για εσάς, για την ομάδα και πως όλοι μαζί πονάμε και χαιρόμαστε για αυτή την ομάδα. Αν μπορούσα να ξεκινήσω από την αρχή για να ανταποδώσω αυτά που μου έχετε δώσει, να ξέρετε ότι θα το έκανα αυτή τη στιγμή. Σας ευχαριστώ για όλα και να θυμάστε… Και στις χαρές και στις λύπες μαζί» ακούστηκαν από το στόμα του αρχηγού πριν χυθεί στην αγκαλιά του Ζέλικο Ομπράντοβιτς και χαιρετήσει ένα ένα τα μέλη του staff και τους συμπαίκτες του. Για το τέλος, η παρότρυνση να ακουστεί πιο δυνατά και ρυθμικά το όνομα του “3D”.
«Μακάρι η κόρνα της λήξης να μην ηχήσει και ο αρχηγός μας να μην σταματήσει», έγραφε ένα πανό της Θύρας 13. Όμως όλα τα ωραία κάποτε τελειώνουν. Και ζουν μέσα από τις μνήμες.
Διαβάστε επίσης: