Της Eurohoops Team/ info@eurohoops.net
“Σ’ έχω δει κάπου, κάπου σε ξέρω” αναφώνησαν μερικοί φίλοι του Παναθηναϊκού μόλις έγιναν μάρτυρες του… παλαβού buzzer του Τζέριαν Γκραντ από το logo στο τέλος του πρώτου ημιχρόνου του τέταρτου τελικού κόντρα στον Ολυμπιακό. Ένιωσαν deja vu οι παλαιότεροι και δικαίως, η μνήμη τους δεν τους απατούσε.
Δύο τρίποντα πανομοιότυπα σαν σε ρέπλικα στο ίδιο γήπεδο, στο ίδιο χρονικά σημείο τελικού “αιωνίων” στην ίδια μπασκέτα. Το ένα από τον Ντίνο Ράτζα και το άλλο από τον Τζέριαν Γκραντ που σήμαναν το… έναυσμα της αντεπίθεσης. Το “σάλπισμα” του πράσινου come back.
“Ακόμα και το τρίποντο του Γκραντ στην λήξη του ημιχρόνου και ενώ ήμασταν δέκα πόντους μπροστά, για εμένα είναι καθοριστικό” σημείωσε μεταξύ άλλων ο Γιώργος Μπαρτζώκας στη Συνέντεξη Τύπου και κρίνοντας ως μετά Χριστόν Προφήτες, ως τέτοιο αποδείχθηκε για την ψυχολογία των δύο ομάδων.
Το Eurohoops γυρίζει το χρόνο πίσω και υπενθυμίζει τρία “τρίποντα” μαχαιριές, τρεις αξέχαστες στιγμές σε ντέρμπι μεταξύ Παναθηναϊκού και Ολυμπιακού.
ΠΟΙΟΣ: Ντίνο Ράτζα (Παναθηναϊκός)
ΠΟΥ: ΣΕΦ
ΠΟΤΕ: 20 Μαΐου 1999
ΓΙΑΤΙ: Ολυμπιακός–Παναθηναϊκός 53-62 | Game 5
Μία από τις 11 συνολικά περιπτώσεις που ο τίτλος του Πρωταθλητή Ελλάδος κρίθηκε σε Game 5. Μία από τις δύο μόλις φορές που αυτό έγινε με break και τις δύο σε “πράσινο” φόντο.
Ο Παναθηναϊκός του Λευτέρη Σούμποτιτς χρειαζόταν πολλά περισσότερα – από το “τρελό” εκείνο μακρινό σουτ του Ρατζά – στο δεύτερο ημίχρονο για να ολοκληρώσει τη δουλειά. Ποιος μπορεί να αμφισβητήσει όμως ότι τη στιγμή εκείνη, η ψυχολογία άλλαξε στρατόπεδο όταν η μπάλα έπεσε στο καλάθι των Πειραιωτών; Ο Κροάτης ισοφάρισε σε 29-29 κι ενώ έτρεχε το ¨τριφύλλι” από πολύ νωρίς να καλύψει διψήφιες διαφορές (13-2, 15-5, 20-8, 24-12, 26-14, 29-18) από τον Ολυμπιακό του αείμνηστου Ντούσαν Ίβκοβιτς.
Ο Γκραντ πήρε τη μπάλα από την επαναφορά στα 2.2”, έμεινε και εκείνος στον αέρα για ώρα, την πέταξε και εκείνη του έκανε το χατήρι. Ο Ράτζα κατέβασε ο ίδιος το ριμπάουντ στα 3.2”, σηκώθηκε από το ίδιο περίπου σημείο (χωρίς κάποιον αντίπαλο να τον παρενοχλεί) και η κατάληξη ήταν ίδια.
Χωρίς την τεχνολογία του κόκκινου ταμπλό και του instant replay και με μοναδικό βοήθημα την τηλεοπτική παραγωγή, όσο εντυπωσιακό ήταν το τρίποντο, άλλο τόσο εκπρόθεσμο ήταν. Κι ας μέτρησε. Μέσα σε όλα, ο Πατ Μπερκ άγγιξε και διχτάκι/στεφάνη. Τουλάχιστον ήταν ακόμα πρώτο ημίχρονο ενός παιχνιδιού με άλλον πρωταγωνιστή στο τέλος.
ΠΟΙΟΣ: Νίκος Οικονόμου (Παναθηναϊκός)
ΠΟΥ: ΣΕΦ
ΠΟΤΕ: 20 Μαΐου 1999
ΓΙΑΤΙ: Ολυμπιακός–Παναθηναϊκός 53-62 | Game 5
Flashback στις 16 Μαΐου 1995: Ο Νίκος Οικονόμου αστοχεί στο τελευταίο σουτ (τρίποντο) του Game 5 στο ΣΕΦ κι ο Παναθηναϊκός χάνει το παιχνίδι και μαζί το Πρωτάθλημα από τον Ολυμπιακό (45-44).
Fast forward τέσσερα χρόνια αργότερα: Κάθαρση.
Ο Παναθηναϊκός του Λευτέρη Σούμποτιτς προερχόταν από την πρώτη κατάκτηση του Πρωταθλήματος έπειτα από 14 χρόνια (3-2 επί του ΠΑΟΚ το 1998), ωστόσο, έπρεπε να αποδείξει και στον “αιώνιο” αντίπαλο του αείμνηστου Ντούσαν Ίβκοβιτς πως έπρεπε να κάνει στην… μπάντα αφού είχε αρχίσει η δική του εποχή. Το πέρασμα από τη θεωρία στην πράξη έμελλε να φέρει την υπογραφή του Νίκου Οικονόμου, σαν άλλο τερτίπι της μοίρας. Ο Έλληνας διεθνής που αργότερα φόρεσε για μία χρονιά και τα “ερυθρόλευκα” (2000-01) δε μπορούσε να ζει άλλο με τις δυσάρεστες αναμνήσεις του 1995, εξού κι η χαρακτηριστική κίνηση αμέσως μετά με τα δάχτυλα στο κεφάλι πως δεν το είχε ξεχάσει.
Με τρίποντο για το 51-58 με την είσοδο στο τελευταίο λεπτό “κλείδωσε” τη νίκη και έδωσε το έναυσμα για πανηγυρισμούς και ακόμα πιο έντονο τραγούδι στην κερκίδα. “Οέ οέ οέ οέ Πρωτάθλημα μες στο Παλέ!”.
ΠΟΙΟΣ: Φραγκίσκος Αλβέρτης (Παναθηναϊκός)
ΠΟΥ: ΣΕΦ
ΠΟΤΕ: 13 Ιουνίου 2001
ΓΙΑΤΙ: Ολυμπιακός–Παναθηναϊκός 88-84 παρ. | Game 2
Το χρονόμετρο δείχνει μόλις 1.3” για το τέλος. Μοιάζει αδύνατο να αλλάξει κάτι σε αυτό το χρόνο που απομένει. Ή και όχι.
“Πού θα πάει η μπάλα; Στον Αλβέρτη, ο οποίος σουτάρει… Ωωω!”, ο ένας. “Θα τρελαθούμε! Θα τρελαθούμε!”, ο άλλος. Η περιγραφή του δεύτερου τελικού από τον Νίκο Παπαδογιάννη και τον αείμνηστο Φίλιππο Συρίγο, χαρακτηριστική των γεγονότων.
Ένα περίπου μέτρο πιο μπροστά από τη γραμμή του κέντρου, με περιστροφή και με το ένα χέρι, με τον χρόνο να εκπνέει, ο Φραγκίσκος Αλβέρτης έκανε την… προσευχή του και έστειλε στην παράταση (80-80) ένα παιχνίδι που φαινόταν χαμένο για τον Παναθηναϊκό στα 39’56”.
Είχε προηγηθεί ένα δίχως λογική φάουλ από τον Ντίνο Ράτζα (στον Ολυμπιακό τότε) στον Τζόνι Ρότζερς (στον Παναθηναϊκό τότε) στα -3,3″ κι ενώ η διαφορά ήταν στους 4 πόντους. (79-75). Με δικές του 2/2 ελεύθερες βολές (79-77) και 1/2 από το Νίκο Μπουντούρη στα -1,4″ (80-77) το σκηνικό είχε μόλις στηθεί και περίμενε τον “Φράγκι”.
Επειδή όμως το πεπρωμένο φυγείν αδύνατο, ο Ολυμπιακός του Ηλία Ζούρου κέρδισε το παιχνίδι στην παράταση (88-84 & 1-1) αλλά ο Παναθηναϊκός του Ζέλικο Ομπράντοβιτς το Πρωτάθλημα (3-2). Το highlight, όμως, παραμένει ένα.
Διαβάστε επίσης: