Του Μάνου Φυρογένη/ info@eurohoops.net
Σε κάποιο αλαργινό γήπεδο χαμένο στο χωροχρόνο, οι Αλφόνσο Φορντ, Άντονι Γκράντι και Ρόι Τάρπλει έψαχναν τέταρτο, της δικής τους εμβέλειας για να το ευχαριστηθούν, ώστε να παίξουν επιτέλους 2 Vs. 2. Μία μπασκέτα, μονόπλανο καρφωμένο πάνω στην πορτοκαλοκαφετιά “θεά” και τον περίτεχνο χειρισμό της. Αυτά ήταν τα ζητούμενα, έτοιμα, στημένα για να θυμηθούν – ο καθείς από τη δική του σκοπιά – Ελλάδα. Απλώς έψαχναν τον τέταρτο.
Εδώ και λίγες ώρες ο Μίτσελ Ουίγκινς τους κάνει παρέα. Το κουαρτέτο για ένα ματσάκι περιωπής που θα γέμιζε δέκα φορές και βάλε τα κλειστά της Αθήνας που ξεσήκωναν και με το ανάλογο αντίτιμο φυσικά αφού δεν είναι λίγοι οι “ταξιδεμένοι” που θα πλήρωναν όσο κι όσο για να τους δουν να κάνουν και πάλι τα ζογκλερικά τους, συμπληρώθηκε.
Η οικογένεια του μπάσκετ είναι φτωχότερη. Έχει χάσει έναν σκόρερ ολκής, έναν ΠΑΙΚΤΑΡΑ των εφηβικών χρόνων εκείνων που έζησαν τη γεωγραφική μετάβαση του κέντρου του σπορ (από τη Θεσσαλονίκη στην Αθήνα). Τα παραπάνω σε πρωτάθλημα που το ατόφιο ταλέντο έρεε σε αφθονία, τα γήπεδα ήταν γεμάτα, ο κόσμος διψούσε για μπάσκετ και οι γειτονιές είχαν τις ομάδες-καμάρια τους.
Ο πατέρας του Άντριου Ουίγκινς των Ουόριορς, Μίτσελ, ο οποίος σημάδεψε μία άλλη ρετρό εποχή του ελληνικού μπάσκετ και έγραψε τη δική του ιστορία στο NBA με 389 παιχνίδια (10π.) καριέρας (Μπουλς 1983-84, Ρόκετς 1984-87 & 1989-90, Σίξερς 1991-92), έβγαλε εισιτήριο για το μπασκετικό παράδεισο και το Eurohoops θυμάται ΚΟΡΥΦΑΙΟΥΣ της Α1 που δεν βρίσκονται πια μαζί μας αλλά κάποτε την έβαζαν (σ.σ μπάλα) όπως ήθελαν στα μέρη μας.
Αλφόνσο Φορντ
1996-98, 1999-2002/Πρώτος σκόρερ Χ4
Ο “πρίγκιπας” των παρκέ που έσβησε νωρίς. Ένας χαρισματικός σκόρερ που πέρα από μπάσκετ δίδαξε ανθρωπιά και η Ελλάδα είχε τη χαρά και την τιμή να τον καμαρώνει στα μέρη της. Τα λόγια περισσεύουν για αυτόν τον τεράστιο αθλητή που συστήθηκε στο γαλανόλευκο κοινό ως παίκτης του Παπάγου το 1996-97 για να ακολουθήσουν Σπόρτινγκ (1997-98), Περιστέρι (1999-01) και Ολυμπιακός (2001-02).
Από την “παρθενική” σεζόν του στην Α1 το… άστρο του έλαμψε και αναδείχθηκε πρώτος σκόρερ του ελληνικού πρωταθλήματος με 23.9 πόντους κατά μέσο όρο. Η λευχαιμία δεν τον σταμάτησε να κάνει αυτό που ήξερε καλύτερα από κάθε τι. Να γίνεται εφιάλτης του προσωπικού του αντιπάλου και ταυτοχρόνως να “πυροβολεί” κατά ριπάς τα αντικρυστά σε εκείνον καλάθια σε βαθμό που παραμένει ο παίκτης με τον μεγαλύτερο μέσο όρο πόντων καριέρας στην Ευρωλίγκα (22.2). Το βραβείο του πρώτου “βιολιού” που δίνεται κάθε χρόνο άλλωστε φέρει το δικό του όνομα.
Ο Αλφόνσο Φορντ ρίζωσε στην Ελλάδα και πριν κάνει τα…. όργιά του με Περιστέρι και Ολυμπιακό, βγήκε πρώτος σκόρερ και τη χρονιά που έπαιξε στον Σπόρτινγκ (1997-98). Η καριέρα του απογειώθηκε στους “Πρίγκηπες της Δυτικής Όχθης” με τους οποίους έπαιξε και πρώτη φορά σε διεθνή διοργάνωση. Δύο σεζόν έμεινε στο Περιστέρι και στις δύο αναδείχθηκε πρώτος σκόρερ με μέσο όρο 23.3π., 4.3 ριμπ. και 2.9 ασ. συνολικά. Ένας παίκτης που γεννήθηκε και πέθανε – γρήγορα και βιαστικά αφού δεν ήταν καλά καλά 33 ετών – “μαχητής”.
Μίτσελ Ουίγκινς
1993-1998/ Πρώτος σκόρερ Χ2
Για όσους τον είχαν παρακολουθήσει από κοντά, θα μείνει αξέχαστος αφού γέμισε τις μνήμες τους με την… ευφράδεια κινήσεων που τον χαρακτήριζε και την τεράστια γκάμα του ρεπερτορίου του. Για τους υπόλοιπους θα ζει μέσα από φωτογραφίες, βίντεο και τους αριθμούς-παράσημά του.
Ο Μίτσελ Ουίγκινς παρότι είχε φτάσει να παίζει μέχρι και τελικούς στο NBA, βρήκε στην Ελλάδα, την οποία αγάπησε βαθιά, την πρόκληση που έψαχνε και τη νέα μπασκετική του περιπέτεια την αντιμετώπισε με σεβασμό χωρίς ίχνος βεντετισμού.
Ο νεοφώτιστος το 1993-94 τότε Μίλωνας έψαχνε εναγωνίως έναν ξένο και λίγο πριν ακουστεί το σήμα της εκκίνησης, βρήκε και μάλιστα όχι κάποιον τυχαίο. Ο 34χρονος ποτισμένος με το ένστικτο του σκόρερ από την κορφή μέχρι τα νύχια Μίτσελ Ουίγκινς, έλαμψε από την πρώτη του σεζόν στην Ελλάδα. Παρότι ο Μίλωνας δεν σώθηκε (4-22 το ρεκόρ) και υποβιβάστηκε μαζί με τον Παπάγου, ο Αμερικανός παικταράς είχε 31.4 πόντους (!) κατά μέσο όρο, τον υψηλότερο στην ιστορία του επαγγελματικού μπάσκετ στη χώρα (ΕΣΑΚΕ 1992-93 και μετά), ενώ κανείς άλλος δεν έχει ξεπεράσει τους 30 πόντους. Και μετά λένε πως όλοι χρειάζονται χρόνο προσαρμογής.
Η σχέση του με το αντίπαλο καλάθι ήταν ερωτική. Με τον Σπόρτινγκ, όπου συνέχισε την καριέρα του, δέθηκε και την δεύτερη χρονιά του στα Πατήσια αναδείχθηκε και πάλι πρώτος σκόρερ με 25,2 πόντους το 1996. “Αγαπώ την Ελλάδα και τους Έλληνες. Μου φέρθηκαν σπουδαία και είμαι ιδιαίτερα χαρούμενος” είχε πει σε συνέντευξή του πριν από λίγα χρόνια. “Σε εκείνη την περίοδο ήμουν δάσκαλος. Προσπαθούσα να βοηθήσω τους νεαρούς να βελτιωθούν πάνω στο παιχνίδι”, είχε αναφέρει μεταξύ άλλων. Το σημάδι του πάντως έμεινε ανεξίτηλο από όπου κι αν πέρασε με τον Πανιώνιο τελευταίο του σταθμό.
Άντονι Γκράντι
2007-09, 2010-11, 2012-13 (X2 πρώτος σκόρερ)
Το χαμογελαστό παιδί με την… ανοιχτή τσέπη. Ο Γκράντι πέρασε 4 χρόνια στην Ελλάδα και αγαπήθηκε τόσο για τις επιδόσεις του στο παρκέ, όσο και για τα όσα έκανε έξω από αυτό. Όλοι είχαν να πουν έναν καλό λόγο για τον Αμερικανό κόμπο γκαρντ, όμως όσοι τον ήξεραν λίγο καλύτερα, δεν μπορούσαν να αφήσουν ασχολίαστη και την αδυναμία του στο αλκοόλ.
Το 2007 ο Γιώργος Καλαφατάκης έψαχνε έναν σκόρερ στον Πανελλήνιο και τον βρήκε στο πρόσωπο του Άντονι Γκράντι. Ο Αμερικανός με το… καλημέρα είχε δείξει την ποιότητά του και έβγαλε ασπροπρόσωπο τον έμπειρο κόουτς για την επιλογή του. Όχι μονάχα για τα αγωνιστικά του ανδραγαθήματα αλλά και τον χαρακτήρα του. Ο Έλληνας τεχνικός τον είχε αποκαλέσει “χαρισματικό” στο Eurohoops λίγους μήνες πριν κοπεί τόσο γρήγορα και βιαστικά το νήμα της ζωής του Γκράντι σε ηλικία μόλις 41 ετών (2019).
Ο Άντονι Γκράντι ήταν ένας ΠΑΙΚΤΑΡΑΣ με ΑΔΙΑΝΟΗΤΟ footwork. Ένας αθλητής που έπαιρνε πολύ υψηλό βαθμό στην κατανόηση του παιχνιδιού, χαρακτηριζόταν για το μπασκετικό του IQ και φυσικά την έφεσή του στο σκοράρισμα. Πως αλλιώς θα έβγαινε άλλωστε αρχισκόρερ του ελληνικού πρωταθλήματος την διετία 2008, 2009 με τη φανέλα των “Ολυμπιονικών”, μετρώντας 21.4 πόντους και 15,3 αντίστοιχα;
Ένας πολύ αγαπητός από όλους τους φιλάθλους παίκτης του οποίου η εν Ελλάδι καριέρα συμπεριλάμβανε και τις ΑΕΚ, Καβάλα μεταξύ άλλων.
Ρόι Τάρπλεϊ
1992-94, 1996, 1999
Κάποιες φορές οι άνθρωποι έχουν την τάση να τα κάνουν όλα (σχεδόν μονομιάς) μήπως και δεν τους φτάσει ο χρόνος. Υπό το φόβο του ανεκπλήρωτου και του απωθημένου. Έλα όμως που μόνοι τους τον ψαλιδίζουν όμως.
Δεν χωρά αμφιβολία πως ο Ρόι Τάρπλεϊ υπήρξε ένας από τους σπουδαιότερους ξένους που αγωνίστηκαν ποτέ στην Ελλάδα. Ένας “γίγαντας” θεόσταλτος στο ελληνικό μπάσκετ που νικήθηκε από τους… δαίμονές του, άφησε όμως ανεξίτηλο το σημάδι του σε Άρη, Ολυμπιακό, Ηρακλή και Έσπερο Καλλιθέας.
Μια ζωή… βίος και πολιτεία. Η εξωγηπεδική του καθημερινότητα δεν του επέτρεψε να φτάσει εκεί που το πεπρωμένο τον προόριζε. Ακόμα κι έτσι, έζησε μεγάλες στιγμές. Ένας παίκτης κυρίαρχος που δεν είχε αντίπαλο, πέρα από τον εαυτό του.
Στην παρθενική του σεζόν εκτός ΗΠΑ, βοήθησε τον Άρη να φτάσει στην κατάκτηση του Κυπέλλου Κυπελλούχων το 1993 με αντίπαλο την Εφές Πίλσεν, ξορκίζοντας τα φαντάσματα της Γάνδης, του Μονάχου, της Σαραγόσας. Τα νταμπλ νταμπλ έγιναν καθημερινότητα για εκείνον αφού κατέβαζε τα ριμπάουντ λες και είχε μαγνήτη. Με 25.6 πόντους και 14.9 ριμπάουντ ανά αγώνα τελείωσε εκείνη την… αναγνωριστική κατά τα άλλα “παρθενική” του σεζόν στην Ευρώπη αφού πέρασε τον Ατλαντικό και φυσικά τα όσα σπουδαία έκανε υπήρξαν και το εισιτήριο του για τον Πειραιά και τον Ολυμπιακό.
Το 1992-93 ο Τάρπλεϊ έπαιξε 27 αγώνες στην Ελλάδα μετρώντας 21.2 πόντους, 17.3 ριμπάουντ, 1.9 τάπες, 2.3 κλεψίματα, 1.4 ασίστ, με 55% στα δίποντα, 35% στα τρίποντα και 73% στα βολές. Αναδείχτηκε 1ος μπλοκέρ και 1ος ριμπάουντερ στην Α1.
Το 1993-94, ο Ολυμπιακός πήγαινε… τρένο στην Α1. Ο Ρόι Τάρπλεϊ τελείωσε τη σεζόν (κανονική περίοδος και πλέι οφς) με 20.6 πόντους, 12.8 ριμπάουντ, 1.3 τάπες, 1.6 κλεψίματα και 1.8 ασίστ, με 55% στα δίποντα 28% στα τρίποντα και 73% στις βολές. Φυσιολογικά αναδείχθηκε MVP της μεγάλης κατηγορίας αν και όχι πρώτος της σκόρερ αφού τότε προσγειώθηκε στα μέρη μας ο “εξωγήινος” Ουίγκινς.
Αφού δοκίμασέ την τύχη του ξανά στο NBA που δεν στέριωσε, επέστρεψε στην ασφάλεια της Ελλάδας για λογαριασμό του Ηρακλή. Δεν ήταν ο ίδιος αλλά σίγουρα ένας από τους κορυφαίους της Α1 το 1996.
Τελείωσε τη χρονιά ως 4ος σκόρερ της Α1, 2ος ριμπάουντερ και 7ος σε κλεψίματα. Σε 12 αγώνες με τον Ηρακλή είχε 23.2 πόντους, 12.5 ριμπάουντ, 1.6 κλεψίματα, 0.8 ασίστ και 0.8 τάπες ανά αγώνα με 51% στα δίποντα 42% στα τρίποντα και 84% στις βολές.
Οι μπασκέτες αναστενάζουν, τα διχτάκια ματώνουν. Τέσσερις κορυφαίοι της Α1 παίζουν πλέον μπάσκετ στη “γειτονιά των αγγέλων” και όλοι εμείς ανατρέχουμε αρειμανίως στις θύμησες που προξένησαν.
Διαβάστε επίσης: