Της Eurohoops Team/ info@eurohoops.net
Το παγκόσμιο μπάσκετ εδώ και κάποιες ώρες θρηνεί το χαμό ενός χαρισματικού σκόρερ που άφησε το στίγμα του στην Ελλάδα και όσους παρακολουθούσαν την “πορτοκαλί θεά” στα μέσα της δεκαετίας των 90’ς.
Ο Μίτσελ Ουίγκινς ήταν μία πραγματική “καλαθομηχανή”, ένας από τους κορυφαίους ξένους σκόρερ που πέρασε ποτέ από τα μέρη μας και ασχολήθηκε με τη “σπυριάρα”. Ένας ΠΑΙΚΤΑΡΑΣ που όμως δεν νοιαζόταν μόνο για τον εαυτό του.
Από όταν κυκλοφόρησε η είδηση της απώλειας του “πιστολέρο” Ουίγκινς, αρκετοί “βούτηξαν” στις θύμησες των εφηβικών, νεανικών τους χρόνων για να θυμηθούν τα ανδραγαθήματα του Αμερικανού που είχε έρθει ως “βετεράνος” στην Ελλάδα κι όμως αποτέλεσε “τέρας” επαγγελματισμού.
Ιστορίες από τα παλιά ανακάλεσε και ο Δημήτρης Αβδάλας, άλλοτε συμπαίκτης του Μίτσελ Ουίγκινς στον Σπόρτινγκ και πατέρας του Νεοκλή που ανήκει στον Παναθηναϊκό και αγωνίζεται με τη μορφή δανεισμού στο Περιστέρι.
Φανερές και αθέατες πλευρές του τεράστιου αυτού σκόρερ μέσω του WebRadio της ΕΟΚ.
“Απ’ την πρώτη στιγμή ήταν ένας παίκτης που “έδεσε” πολύ με τα αποδυτήρια και τα υπόλοιπα παιδιά που απάρτιζαν τότε την ομάδα. Αυτό δεν είναι πάντα εύκολο και ειδικά όταν ο αθλητής “κουβαλάει” ένα background πίσω του με πολλές περγαμηνές. Ο Μίτσελ προσπάθησε αμέσως να βοηθήσει την ομάδα να πετύχει τους στόχους της. Εκτός απ’ την ομάδα βελτίωσε και τους συμπαίκτες του. Αυτό δεν το βλέπεις πάρα πολύ εύκολα. “Δέθηκε” με την ομάδα και τον κόσμο, αγαπήθηκε όσο κανένας άλλος ξένος στην ιστορία του Σπόρτιγκ. Ήταν ένας παίκτης που έπαιζε σαν να είχε αποδείξει κάτι. Παρ’ όλο που ήρθε στα 34 χρόνια, είχε κίνητρα, πράγματα να αποδείξει και να δείξει στον κόσμο ότι αυτό που πέρασε στο ΝΒΑ ήταν μια άτυχη στιγμή στην καριέρα του. Δεν είναι εύκολο να βλέπεις παίκτη στην ηλικία των 34 να παίζει με τέτοιο πάθος και με κίνητρο να αποδείξει πράγματα. Ήταν ο παίκτης που, μαζί με τον Τόνι Κόστνερ, μας άλλαξε επίπεδο σαν ομάδα και βγήκαμε δύο σερί χρονιές στο Κύπελλο Κόρατς” σχολίασε αρχικά.
Για την μεγάλη του έφεση στο σκοράρισμα: “Σίγουρα είναι προϊόν του ταλέντου του. Ήταν συνδυασμός και της εμπειρίας που είχε αποκτήσει όλα αυτά τα χρόνια στα γήπεδα. Ό,τι έκανε μες στο παρκέ ήταν στοχευμένο. Συνήθως όταν ξεκινούσε το ματς φαινόταν ράθυμος, ότι δεν είχε πολλή ενέργεια, ότι ήταν κάπως χαλαρός, αλλά όλο το στήσιμό του μες στο γήπεδο ήταν προϊόν επαγγελματισμού. Έβλεπε τα συστήματα, ποιος πάσαρε πού και την κατάλληλη στιγμή “ξεπεταγόταν”, έκανε δύο κλεψίματα και πετύχαινε αυτομάτως 4 πόντους. Ή στα επιθετικά ριμπάουντ, που ήταν ένας πάρα πολύ δυνατός τομέας στο παιχνίδι του, δεν περίμενες ότι ένας παίκτης 34-35 χρονών θα πήγαινε με τέτοια έφεση στο ριμπάουντ. Έψαχνε να βρει εύκολα καλάθια που θα έδιναν πόντους και αυτό το έκανε με μεγάλη συνέπεια σε πάρα πολλές φάσεις του αγώνα. Ξεκινούσε το ματς και είχε τουλάχιστον 16-18 πόντους εύκολα χωρίς να κουραστεί και μετά έπαιρνε τις επιλογές του στα δίποντα-τρίποντα ανάλογα με το πώς έπαιζε η εκάστοτε άμυνα. Γι’ αυτό και η τόσο μεγάλη ευκολία του να σκοράρει. Ήταν “καλαθομηχανή”, τρομερό ταλέντο, τρομερός παίκτης, αλλά ταυτόχρονα δε σπαταλούσε καθόλου την ενέργειά του σε άσχετα πράγματα μες στο γήπεδο”.
Για το τρομερό ματς που έκανε ο Ουίγκινς απέναντι στον Παναθηναϊκό, παραμονή πρωτοχρονιάς (31/12/95): «Μας “τραβούσε” όλους μπροστά. Βγήκε μπροστά στο ματς, σκόραρε με κάθε τρόπο, έβαλε και πάρα πολύ δύσκολα καλάθια. Χάναμε 20 πόντους προς το τέλος του ημιχρόνου, μειώσαμε τη διαφορά και στο 2ο ημίχρονο σιγά-σιγά, προεξάρχοντος του Μίτσελ που έβαλε πάρα πολλά σουτ, φτάσαμε κοντά στον Παναθηναϊκό. Προς το τέλος ο Μίτσελ, μαζί με κάποια σουτ του Αλέξη Παπαδάτου, γύρισαν το παιχνίδι και κερδίσαμε. Μετέπειτα, ο Παναθηναϊκός βγήκε πρωταθλητής Ευρώπης στο Παρίσι. Ήταν μια τεράστια νίκη τότε για το Σπόρτιγκ. Αυτό μάς έδωσε μεγάλη αυτοπεποίθηση και όλα τα ματς στα Πατήσια ήταν πάρα πολύ δύσκολα, παλεύαμε πάρα πολύ».
Για την προπόνηση του Ουίγκινς: “Ήταν ανταγωνιστικός, του άρεσε πολύ. Όταν τελείωνε το κομμάτι της προπόνησης, καθόταν με εμάς τους πιο μικρούς που θέλαμε να μας δείξει πράγματα και παίζαμε μονά στο ένα καλάθι. Ήταν καταπληκτικός”.
Για το «δέσιμό» του με τον κόσμο: «Ήταν πολύ επικοινωνιακός με τον κόσμο. Γι’ αυτό πήρε την αγάπη στα Πατήσια και την Ελλάδα γενικότερα που ενδεχομένως δεν πρόλαβε να πάρει απ’ το ΝΒΑ, συνέπεια των προβλημάτων που είχε. Το πιο ενθαρρυντικό, έτσι όπως το βλέπω εγώ τουλάχιστον, είναι ότι πρόλαβε να δει τον γιο του να βγαίνει νούμερο 1 στο Draft του ΝΒΑ και να έχει μια καταπληκτική καριέρα. Ξέροντάς τον λίγο παραπάνω, θα ένιωθε μια δικαίωση τελικά ότι μπόρεσε και έσωσε την καριέρα του, αγαπήθηκε στην Ελλάδα όσο λίγοι και η οικογένειά του γενικά ήταν αγαπημένη και “δεμένη”».
Για τα μακριά κορδόνια του Ουίγκινς: «Όταν είχε πρωτοέρθει προσέξαμε ότι στα παπούτσια του φορούσε τεράστια κορδόνια. Δηλαδή, λύνονταν τα παπούτσια και είχε ένα κορδόνι που προεξείχε 60-70 πόντους. Στην αρχή δεν είχαμε δώσει την απαραίτητη σημασία. Όταν ξεκινούσαν τα ματς είδαμε ότι σε κάθε ματς τουλάχιστον 3-4 φορές το τεράστιο κορδόνι λυνόταν και για να το δέσει ήθελε ένα αρκετό χρονικό διάστημα. Το έκανε επί τούτου για να παίρνει σε κάθε ματς 3-4 φορές κάποια έξτρα tome-out ώστε να ξεκουράζεται. Όταν το καταλάβαμε ότι το έκανε γι’ αυτό, άρχισε μες στα αποδυτήρια η σχετική πλάκα. Οτιδήποτε έκανε ήταν επαγγελματικά και με την εμπειρία ώστε να μπορέσει να είναι όσο το δυνατόν πιο αποτελεσματικός».
Για τον όρο στο συμβόλαιό του με το Σπόρτιγκ και το κίτρινο ταξί: «Όταν είχε πρωτοέρθει στο Σπόρτιγκ απ’ τον Μίλωνα, το συμβόλαιό του έλεγε ότι έπρεπε να του παρέχουν αυτοκίνητο μάρκας Μερσεντές. Οι άνθρωποι του Σπόρτιγκ είχαν και μια κουλτούρα να ψάχνουν τρόπους για να γλυτώσουν χρήματα, δεν είχαν και πολύ μεγάλα μπάτζετ, οπότε τού έδωσαν Μερσεντές μεν, αλλά ήταν ταξί κίτρινο από αυτά που είχαν αποσυρθεί στον ΟΔΥ. Στις πρώτες του προπονήσεις, λοιπόν, όταν ερχόταν με αυτό μάς έλεγε “Τι γίνεται, ο κόσμος στην Ελλάδα με αναγνωρίζει, στον δρόμο σηκώνει χέρια, με χαιρετούν”. Μετά του εξηγήσαμε και κατάλαβε και ο ίδιος ότι του ζητάνε για να τους πάρει κούρσα. Ήταν τρομερός τύπος».
Για τη λατρεία του στις σοκολατόπιτες: «Θυμάμαι τον κόουτς Διαμαντόπουλο που μετά από κάθε νίκη μάς έφερνε σοκολατόπιτα κάθε Δευτέρα. Επειδή του Μίτσελ του άρεσε αυτό το γλυκό που έκανε η σύζυγος του Διαμαντόπουλου, είχε πολλή αγάπη να πάρει το κομμάτι, να το φάει, ήταν πολύ ευχαριστημένος. Του άρεσε το οικογενειακό κλίμα που είχαμε στο Σπόρτιγκ».
Photo credit:
Διαβάστε επίσης:
Από τον Φορντ στον Ουίγκινς: Τέσσερις ΚΟΡΥΦΑΙΟΙ της Α1 που πλέον… παίζουν μπάσκετ στον παράδεισο