Του Μάνου Φυρογένη/ info@eurohoops.net
Οι προβολείς της σεζόν 2024-25 ανάβουν και τα βλέμματα στρέφουν την προσοχή τους στα Δωδεκάνησα όπως τείνει να γίνει συνήθεια. Στο “νησί των Ιπποτών” διακυβεύεται ο πρώτος τίτλος της σεζόν. Παναθηναϊκός, Ολυμπιακός, Περιστέρι και Άρης μαζεύονται στη Ρόδο και παίρνουν θέση στη γραμμή αφετηρίας περιμένοντας το σήμα του αφέτη. Τέσσερις ομάδες, δύο μεγάλα φαβορί, ένας (επερχόμενος) θριαμβευτής για την πρώτη κούπα της σεζόν. Σίγουρα όχι την πιο σημαντική ή λαμπερή πλην όμως κομβική για να μην ξεκινήσει η χρονιά με γκρίνια.
Το ελληνικό Super Cup μπορεί να φαντάζει μία διοργάνωση των καιρών μας για όσους έχουν κοντή μνήμη, παρά ταύτα η ιστορία έχει μία άλλη εκδοχή να διηγηθεί. “Βουτιά” στο παρελθόν λοιπόν μιας και το πρώτο τζάμπολ του εν λόγω θεσμού δεν έλαβε χώρα υπό το πρίσμα του ΕΣΑΚΕ αλλά υπό τις ευλογίες της ΕΟΚ, ασχέτως αν λησμονήθηκε από προσώπου γης για 37 χρόνια.
Η “σκουριασμένη” αυτή διοργάνωση αναβίωσε εν μία νυκτί και αυτό δεν έγινε διόλου τυχαία. Το 2020 και με τον Covid-19 να… σπέρνει και να θερίζει στα μέρη μας (και όχι μόνο), το Super Cup επανεμφανίστηκε σαν “μάνα εξ’ ουρανού” για τις ομάδες, υπό την ανάγκη να μπει το μπάσκετ και πάλι στις ζωές των ανθρώπων. Μία πρώτης τάξεως ευκαιρία να ξεμουδιάσουν οι πρωταγωνιστές από τη μεγάλη αγωνιστική αποχή και ένα ακόμα πιθανό “ντέρμπι αιωνίων” στο – όχι και τόσο – πίσω μέρος του μυαλού έστω και αν δεν ήρθε ευθύς αμέσως. Μία αναβίωση που εν τέλει, έμεινε.
Το Eurohoops “σκαλίζει” το (άμεσο) παρελθόν και σας βάζει στο κλίμα.
1986-87: Ένα τρόπαιο που βρήκε… δικαίωση 37 χρόνια μετά
Ένα φάντασμα – με λάβαρο στο χέρι – έκοβε βόλτες πάνω από το Αλεξάνδρειο για τρεις δεκαετίες και βάλε. Στη… δύση του Φλεβάρη του 2023 όμως και έπειτα από αρκετή καθυστέρηση, ένα από τα μεγάλα ατοπήματα της ελληνικής καλαθοσφαίρισης, αποκαταστάθηκε και ο Άρης βρήκε την ησυχία του.
Τη δεκαετία του 80’, μία νεοσύστατη διοργάνωση στα σπάργανα του ελληνικού μπάσκετ έκανε την εμφάνισή της. Το Super Cup πήρε σάρκα και οστά με διπλούς αγώνες ανάμεσα στον πρωταθλητή και τον Κυπελλούχο. Αυτό τουλάχιστον ήταν το πλάνο. Έλα όμως που ο Άρης της εποχής (επτά σερί πρωταθλήματα και πέντε Κύπελλα στη διάρκεια του 1985-91) δεν είχε αφήσει τίποτα… ελεύθερο προς διεκδίκηση στο διάβα του. Το 1986 βρέθηκε ο αντίπαλος και αυτός άκουγε στο όνομα του Παναθηναϊκού μετά από το σόου των Στεργάκου και Ανδρίτσου κόντρα στον “αιώνιο”.
Η ανωτερότητα παρόλα αυτά των Θεσσαλονικιών δεν σήκωσε κουβέντα. Με δύο καθαρές νίκες σε Αλεξάνδρειο Μέλαθρον (117-85) και ΣΕΦ (104-88), ο… θεός Άρης ήταν ο θριαμβευτής του πρώτου Super Cup έστω κι αν έπρεπε να επανεμφανιστεί ο θεσμός για να δικαιωθεί.
2020: Η διοργάνωση των αουτσάιντερ!
Ο ξεχασμένος θεσμός επέστρεψε στην Αθήνα και το κλειστό “Ανδρέας Παπανδρέου” με άδειες κερκίδες, στα αχαρτογράφητα. Έπειτα από πολύμηνη αποχή από τις αθλητικές δραστηριότητες, το Super Cup μπήκε ξαφνικά στις ζωές των μπασκετόφιλων υπό τον ΕΣΑΚΕ πλέον. Η μορφή του άλλαξε, με τις κορυφαίες τέσσερις ομάδες της λίγκας βάσει κατάταξης την περασμένη αγωνιστική περίοδο, να παίρνουν τις θέσεις τους. Και εκεί που ο κατά δύναμιν πιο εμπορικός τελικός ανάμεσα σε Παναθηναϊκό και ΑΕΚ – απόντος Ολυμπιακού – αχνοφαινόταν, Περιστέρι και Προμηθέας Πατρών είχαν αντίθετη άποψη.
Οι “Πρίγκιπες της δυτικής όχθης” έκαναν την έκπληξή με τα “όργια” του Πέτγουεϊ απέναντι στο μεγάλο φαβορί Παναθηναϊκό (90-82) ενώ νωρίτερα, ο Προμηθέας είχε υποτάξει τη “Βασίλισσα” με τον απίθανο Μιχάλη Λούντζη και τον καθοριστικό Χάρη Γιαννόπουλο.
Το… παραμύθι των Πατρινών σε μια εποχή που “ψήλωναν” διαρκώς, είχε αίσιο τέλος καθώς φανέρωσαν μεγαλύτερα ψυχικά αποθέματα στο φινάλε του τελικού και πήραν το πρώτο και τελευταίο τρόπαιο της ιστορίας τους. Κομβικός ο Ίαν Μίλερ για το σύνολο του Μάκη Γιατρά που έτρεξε ένα επιμέρους 22-9 στην τελευταία περίοδο για την ανατροπή.