Tης Eurohoops team/ info@eurohoops.net
Ο Γιάννης Καλαμπόκης αποχώρησε από την ενεργό δράση ύστερα από μία πλήρη καριέρα στο ελληνικό μπάσκετμπολ, το οποίο θα τον θυμάται για την αξιοπιστία, το ταλέντο, τη μαχητικότητα και τον καλό του χαρακτήρα μεταξύ πολλών άλλων.
Ο βετεράνος γκαρντ έκανε τον απολογισμό της μπασκετικής του πορείας μιλώντας στο sport24 Radio.
Για την αποχώρησή του από την ενεργό δράση:
“Ήταν δύσκολη απόφαση, αλλά είτε γινόταν πέρυσι είτε του χρόνου, εξίσου δύσκολη θα ήταν. Είχε γίνει τρόπος ζωής και ρουτίνα η παρουσία στα γήπεδα. Έπαιζα επειδή αγαπώ πολύ το μπάσκετ, όχι για κάποιο οικονομικό αντάλλαγμα και τώρα σκέφτομαι να παραμείνω. Θέλω να γίνω προπονητής. Τα τελευταία χρόνια, άλλωστε, ταυτιζόμουν περισσότερο με τους προπονητές, παρά με τους συμπαίκτες μου”.
Για το ξεκίνημά του:
“Ξεκίνησα από την Παλατιανή, από το σχολείο, όπου μετά έγινε σύλλογος”.
Για το γεγονός ότι είναι ο τελευταίος της δεκαετίας του ’70, που πρόλαβε να μεγαλώσει παίζοντας σε ανοιχτά γήπεδα: “Ακριβώς έτσι και αυτός είναι ο λόγος που αγαπήσαμε το μπάσκετ τόσο βαθιά. Ηταν το facebook της εποχής, να πάμε να παίξουμε και όχι να κάνουμε κάτι άλλο. Στην πρώτη μέρα στην προετοιμασία πέρυσι υπήρχε η ίδια σπίθα, η ίδια λαχτάρα”.
Για αυτά που κρατάει από τη μεγάλη καριέρα που έκανε:
“Κρατάω τα πάντα, δεν είχα τη δυνατότητα να κερδίσω τίτλους ή ατομικές διακρίσεις. Κάθε ομάδα που έπαιξα είναι τα παράσημα μου και οι διακρίσεις μου. Ειλικρινά, φεύγω γεμάτος από εμπειρία, γνώση και αξίες, οι οποίες είναι πολύ δύσκολο από κάποιο άλλο μέσο να τις κατακτήσεις. Αισθάνομαι πολύ τυχερός και υπερήφανος τώρα που τελείωσα την καριέρα μου. Ήδη μου λείπει το μπάσκετ. Όσο σίγουρος είμαι για την απόφασή μου, άλλο τόσο μου λείπει, δεν λέω ψέματα”.
Για το μετάλλιο στο Ευρωμπάσκετ του 2009:
“Είναι χωρίς αμφιβολία η μεγαλύτερη στιγμή. Δεν υπήρχε ούτε η σκέψη, ούτε ο στόχος. Αν αγαπάς κάτι, μπορεί να προκύψουν πράγματα που δεν τα φαντάζεσαι. Η θέληση είναι το μεγαλύτερο προσόν, που μπορεί να σε οδηγήσει πολύ ψηλά. Δεν κλήθηκα από τον Ολυμπιακό ή τον Παναθηναϊκό, ήμουν στον Πανιώνιο τότε. Ηταν μια τριετία που ήταν πολύ καλά. Κάθε φανέλα που φόρεσα ήταν μεγάλη τιμή για μένα και προσπάθησα να δικαιώσω και όσους με επέλεξαν αλλά και τον ίδιο μου τον εαυτό”.
Για τους ανθρώπους που δεν θα ξεχάσει στην καριέρα του:
“Οι πρώτοι ήταν η οικογένειά μου, που με στήριξαν πάρα πολύ. Η μεγαλύτερη στήριξη μάλιστα ήταν που με αφήσανε στην ησυχία μου να κάνω αυτό που ήθελα. Η Παλατιανή ήταν μια δεύτερη οικογένεια. Μετά στο Φάληρο γνώρισα τον Κώστα τον Σορώτο, ήταν πατέρας για μένα. Με βοήθησε να πάρω το μεγαλύτερο μάθημα για τη συνέχεια, όπως και η φιλία του. Και μετά η οικογένεια που έκανα εγώ. Ο αθλητής χρειάζεται μια βάση και εμένα η οικογένειά μου, μού το παρείχε αυτό”.
Για τους αντιπάλους και συμπαίκτες που τον δυσκόλεψαν περισσότερο:
“Ο Χριστόφορος ο Στεφανίδης με τα μηνύματα που μου έστελνε πριν και μετά τον αγώνα. Είναι πλέον και ο μεγαλύτερος στο πρωτάθλημα, κερδίζει μια πρωτιά τώρα που φεύγω. Πάντοτε υπήρχε ένας σεβασμός με όλους, το βλέπω και από τα μηνύματα και την επικοινωνία που έχω. Βλέπεις με ανθρώπους που υπήρχε σεβασμός να εκδηλώνεται πιο εύκολα τώρα και νομίζω ότι μπορεί να συνεχιστεί, διότι θέλω να παραμείνω στον χώρο”.
Για το πόσο έχει αλλάξει το μπάσκετ από τότε που ξεκίνησε μέχρι σήμερα:
“Πετύχαμε τη μετάβαση στους κανονισμούς, ενώ στην Ελλάδα υπάρχει και μεγάλη ποιότητα στους προπονητές. Έχω σημαντικό υλικό, το οποίο θέλω να αρχειοθετήσω και θα με βοηθήσει στη συνέχεια σημαντικά. Αν το αγαπήσεις και κάνεις το καλύτερο δυνατό, χρειάζεται ταχύτητα στην εκτέλεση και στην εκπαίδευση. Αυτό που σε κάνει να νιώθεις καλύτερα, είναι η βελτίωση”.