Του Δημήτρη Μιναρετζή/ info@eurohoops.net
Ο επωνομαζόμενος και “Κιτσάκι” (γιος του Κώστα Διαμαντόπουλου ή αλλιώς “Κίτσος”, που ήταν εξ ίσου μεγάλο μπασκετικό ταλέντο στα νιάτα του και προπονητής για όλους όσοι δεν το γνωρίζουν) έκανε κάτι παραπάνω από αισθητή την παρουσία του στο ελληνικό μπάσκετ τη δεκαετία του 2000 κυρίως παίζοντας στον Παπάγο, τον Πανιώνιο, τον Ολυμπιακό και το Μαρούσι.
Έβαζε την μπάλα στο καλάθι με κάθε πιθανό και απίθανο τρόπο, σουτάροντας εξ ίσου καλά από κοντά και μακριά και έχοντας μία απίστευτη επαφή με το αντίπαλο … διχτάκι. Κάτι που μαρτυράνε οι αριθμοί του στις δόξες του, 26,4 πόντους τη σεζόν 2002-03 στον Πανιώνιο και σχεδόν πάντα κοντά στους 18-19 πόντους τα προηγούμενα χρόνια.
Ξεκίνησε σε ηλικία 17 ετών με την ομάδα των “Στρατηγών” (1996-99) πριν πάει στον Πανιώνιο όπου διέπρεψε, “θυσιάζοντας” όπως γράφει και ο ίδιος την καριέρα του σε μεγαλύτερους συλλόγους για την αγαπημένη του ομάδα. Πήγε στον Ολυμπιακό την περίοδο 2003-2004, μία κακή εποχή για τους “ερυθρόλευκους” όπου στην ίδια θέση μάλιστα έπαιζε ο Γκόρενς και ο Παναγιώτης Λιαδέλης (έπεσε στους 8,8 πόντους), αλλά και ο ίδιος έκανε το λάθος να αποχωρήσει μέσα στη σεζόν για δικούς του λόγους.
Τα τελευταία χρόνια έπαιξε σε μικρότερες κατηγορίες αλλά επέστρεψε κιόλας σε Παπάγο και Πανιώνιο, έκλεισε φέτος στα Χανιά αλλά σχεδόν αμέσως διέκοψε τη συνεργασία αφού προφανώς ήθελε να βρίσκεται κοντά στην οικογένεια του.
Στην Εθνική ομάδα είχε 16 συμμετοχές (7.1π.) και 46 στις μικρότερες εθνικές μας ομάδες (19,7π. μέσο όρο!) κατακτώντας ένα χάλκινο μετάλλιο.
Δείτε τι έγραψε στο μήνυμα της αποχώρησης του στο facebook στην προσωπική του σελίδα.
“1997-2017 Μια μεγάλη μπασκετική ζωή έφτασε στο τέλος της. Η αλήθεια είναι ότι προσπάθησα πολύ γι’αυτήν την απόφαση, όμως προτεραιότητα πλέον στη ζωή μου είναι η κόρη μου. Από τη στιγμή που υπήρξαν καλές προτάσεις μόνο από επαρχία ο δρόμος ήταν μονόδρομος.
Έτσι λοιπόν έφτασε η στιγμή να αποχωρήσω από την ενεργό δράση με την μόνη ικανοποίηση ότι ακόμα κ σήμερα πολλοί πιστεύουν ότι μπορώ να αγωνίζομαι σε υψηλό επίπεδο.Πιστεύω ότι αν κ κατέκτησα στη καριέρα μου κ ατομικούς αλλά κ συλλογικούς τίτλους δεν έφτασα εκεί που έπρεπε είτε γιατί θυσίασα όλη την καριέρα μου για τον Πανιώνιο κλείνοντας πόρτες μεγάλων συλλόγων ,είτε γιατί πολλές φορές στάθηκα άτυχος ,είτε για δικά μου λάθη. Μικρή σημασία πλέον σημασία έχει ότι νιώθω ευλογημένος πρώτα απ’όλα γιατί σε όλη την καριέρα μου κ ευχαριστώ τον Θεό γι’αυτό δεν είχα ποτέ σοβαρό τραυματισμό κ γιατί είχα την τύχη να είμαι συμπαίκτης με μεγάλα ονόματα ,είχα την τύχη να με προπονήσουν μεγάλοι προπονητές κ να αγωνιστώ στην μεγαλύτερη ομάδα της χώρα μας την Εθνική μας ομάδα.
Θέλω να ευχαριστήσω την οικογένεια μου που ήταν δίπλα μου όλα αυτά τα χρόνια, όλους τους ανθρώπους που συνεργάστηκα τον γιατρό μου τον Αντρέα Καραγιάννη που μαζί με τον φυσικοθεραπευτή μου Κώστα Ψαρογιώργο με είχαν πάντα στην καλύτερη δυνατή κατάσταση βοηθώντας με πολλές φόρες να ξεπεράσω σε κρίσιμες στιγμές τραυματισμούς ,τις δυο μεγάλες μου αγάπες τον Παπάγο που ότι έγινα μπασκετικά το χρωστάω εκεί, το πιο αγνό μπασκετικό κομμάτι της ζωής μου κ τον Πανιώνιο μια σχέση αγάπης κ μίσους πολλές φορές…Οι αγνοί Πανιώνιοι ξέρουν τι έχω κάνει γι’αυτή την ομάδα κ αυτό μου φτάνει. Τέλος, ευχαριστώ όλους εσάς τον απλό κόσμο που με στηρίζατε κ μ’ αγαπούσατε όλα αυτά τα χρόνια με τα ελαττώματά μου κ θέλω να πιστεύω ότι κάποια στιγμή θα σας ξανά κάνω υπερήφανους από άλλο πόστο γιατί θα συνεχίσω να υπάρχω στο μπάσκετ…Εύχομαι σε όλους υγειά κ αγάπη!!!”