Του Νίκου Βαρλά/ varlas@eurohoops.net
Ο Παναθηναϊκός έκανε Break στο Break, δικαίως με την συνολική εικόνα του Game 2 και έχει πάλι το πάνω χέρι, είναι ξανά το ξεκάθαρο φαβορί για το πρωτάθλημα. Όπως ήταν και πριν αρχίσει η φετινή σειρά των τελικών.
Ήταν μια μάχη χωρίς μπασκετική ποιότητα, στην οποία νίκησε η ομάδα που διέθετε τις περισσότερες λύσεις, έκανε τα λιγότερα λάθη και στο δεύτερο ημίχρονο που το μέτριο μπάσκετ από αμφότερους, έγινε κάκιστο ή άθλιο (όπως του Ολυμπιακού) είχε τον παίκτη που έκανε την διαφορά στην επίθεση με το ατομικό του ταλέντο.
Κριτική: Μεγάλη απογοήτευση το “5”, ο ρόλος του Στρέλνιεκς και ο Μπόμπι…
Στην εκκίνηση της αναμέτρησης, είδαμε τέμπο, ευστοχία και σκορ, πολύ κοντά στα δεδομένα του Game 1. Μεγάλο σκορ, καλός ρυθμός, άμυνες με πολλές χαμένες μάχες. Το “φωνάζει” το τελικό 25-27. Αν υπάρχει κάτι που αξίζει να θυμόμαστε από αυτό το διάστημα ήταν η παραγωγικότητα του Λοτζέσκι, η διπλή στόχευση του Πασκουάλ στο ποστ με υπέρ του μις – ματς (Ρίβερς με Σπανούλη και Λοτζέσκι με Ρόμπερτς) και τα 3/4 τρίποντα των φιλοξενούμενων μέσα σε ένα δίλεπτο.
Στο δεύτερο δεκάλεπτο, όπως πάλι έγινε στο ΟΑΚΑ, η αποδοτικότητα και των δυο μειώθηκε. Απλά, το πήρε ο Ολυμπιακός με επί μέρους σκορ 18-13 και βρέθηκε μπροστά στο ημίχρονο με 43-40.
Ποια ήταν τα αξιοσημείωτα σε αυτό το διάστημα; Ο Παπαπέτρου που ξανά μπήκε και έδωσε πνοή, ρυθμό και διάσταση στην επίθεση του Ολυμπιακού, το ποσοστό των γηπεδούχων στα δίποντα (12/17 συνολικά στο πρώτο ημίχρονο), η ισοδυναμία στις κατοχές και το… σημάδι του Πασκουάλ στον Γουίλτζερ. Όσο έπαιξε, οι επιθέσεις πήγαιναν σημαδεμένες ΜΟΝΟ πάνω στον Καναδό.
Σε αυτό το διάστημα την περισσότερη ώρα ξεκουραζόταν ο Νικ Καλάθης και σίγουρα η μόλις μια ασιστ του ΠΑΟ σε αυτή τη περίοδο έχει κατά πολύ να κάνει με αυτό…
Εμφάνιση και εικόνα που δεν αντέχεις να βλέπεις
Δυστυχώς, το δεύτερο ημίχρονο πέρα από μια ακόμα χαμένη ευκαιρία του Ολυμπιακού – από τις πολλές τα τελευταία χρόνια – να πάρει προβάδισμα για το πρωτάθλημα, συνδυάστηκε και με ΑΘΛΙΟ χωρίς υπερβολή μπάσκετ και εμφάνιση.
Φάνηκε από τις 3-4 πρώτες κατοχές της επανάληψης. Ο Ολυμπιακός μπήκε στο παρκέ με +3 και 0-1 μπροστά στη σειρά και όλες οι πρώτες κατοχές ήταν η μια χειρότερη από την άλλη. Μια ομάδα σαν να βρίσκεται σε πανικό και να χάνει με διψήφια διαφορά λίγο πριν το τέλος.
Αλήθεια, πως είναι δυνατόν με τα δεδομένα που υπήρχαν να μπει τόσο άσχημα ο Ολυμπιακός στο γήπεδο; Αλήθεια, πως γίνεται και ποιος μπορεί να είναι ο λόγος για να εμφανιστεί η ομάδα στο παρκέ για το δεύτερο ημίχρονο, έχοντας ΧΑΣΕΙ το μυαλό της;
Ειλικρινά, δεν έχω απάντηση σε αυτό και δεν είναι η πρώτη φορά. Το έχουμε ξαναδεί το έργο.
Προσέξτε. Ο Ολυμπιακός έμεινε 6 λεπτά χωρίς καλάθι και σε αυτό το κομμάτι – “μαύρη τρύπα” του αγώνα για εκείνον είχε 0/9 σουτ και 6 λάθη!! Για αυτό, συνειδητά χρησιμοποιώ την έκφραση πως η ομάδα μπήκε στο γήπεδο και είχε χάσει το μυαλό της, εντελώς, για λόγους ανεξήγητους.
Ο Παναθηναϊκός παρότι δεν έκανε τίποτα ιδιαίτερο και ήταν και άστοχος, νίκησε με επί μέρους σκορ 7-16 και προηγήθηκε με 50-56 στο 30′. Ευτυχώς για τους πράσινους, υπήρχε στο γήπεδο ο Τζαμέλ Μακλίν, που ήταν σε mode:
Περάστε και σκοράρετε.
Ο Αμερικανός ήταν ο αδύναμος κρίκος στην άμυνα αλλαγών, αλλά και στο ποστ και… βοήθησε τον Παναθηναϊκό να βρει πολύ σημαντικές λύσεις.
Συνολικά, στο τρίτο δεκάλεπτο πέρα από τα 6 λάθη και τα 6 λεπτά χωρίς πόντο, ο Ολυμπιακός είχε 2/14 σουτ. Συγγνώμη, αλλά χειρότερα δεν γίνΕται.
Χαμηλό σχήμα – ταλιμπάν, αλλά με… λάθος τρόπο
Η τελευταία περίοδος είχε δύο πρόσωπα. Το ένα, το πρώιμο, είχε την όψη της καθολικής επικράτησης του Παναθηναϊκού, με απόλυτο μπροστάρη στην επίθεση τα isolation του Μάικ Τζέιμς.
Κάποια στιγμή το σκορ ήταν 50-49. Ο Αμερικανός το πήγε στο 50-59 μόνος του με 9 μαζεμένους πόντους και 13 συνολικά στο δεύτερο ημίχρονο. Ο Ολυμπιακός; Περιπλανώμενο μπασκετικό φάντασμα.
Αυτό που θα γράψω όποιος δεν έχει δει τον αγώνα, δύσκολα θα το πιστέψει. Αλλά, είναι αλήθεια. Ο Ολυμπιακός από το ξεκίνημα της επανάληψης ως το 35′ που το σκορ ήταν 55-67 και οι πράσινοι είχαν κυριαρχήσει απόλυτα είχε βάλει όλα κι όλα 3 καλάθια εντός πεδιάς!
Ναι, καλά διαβάσατε. ΤΡΙΑ.
Ένα τρίποντο του Παπαπέτρου, ένα καλάθι του Σπανούλη σε μια αναμπουμπούλα και το τρίποντο του Μπόμπι Μπράουν, με το που πάτησε για πρώτη φορά το παρκέ!
Είναι δυνατόν να νικήσεις με 3 καλάθια σε 15 λεπτά και μάλιστα μέσα στο δικό σου σπίτι; Για να το θέσω πιο σωστά.
Πως γίνεται να είσαι τόσο κακός, ώστε να βάλεις μόνο τρία καλάθια σχεδόν σε ένα ημίχρονο;
Δεν το χωράει ο – μπασκετικός – νους και είναι πραγματικά απαράδεκτο. Δεν δικαιούσαι να έχεις απαιτήσεις, με τόσο αρνητικές επιδόσεις.
Το καουμπόικο σχήμα
Και τι έγινε στο τελευταίο πεντάλεπτο; Ο Σφαιρόπουλος πέταξε έξω τα πεντάρια που ήταν σε άλλο γήπεδο, χαμήλωσε το σχήμα και πήγε με πεντάρι τον Πρίντεζη και τους Σπανούλη, Μπράουν, Παπανικολάου και Παπαπέτρου στο “4”.
Βγήκαν κάποιες διαδοχικές άμυνες στις αλλαγές, βρήκε κάποιες λύσεις ο Πρίντεζης με την ρακέτα άδεια και ο Ολυμπιακός έφτασε ως το 66-69. Η αλήθεια είναι πως ακόμα κι έτσι, έχασε ευκαιρίες να κάνει μια ανατροπή, που ίσως δεν την άξιζε καν.
Χαμένες βολές, από Πρίντεζη, Παπαπέτρου και Μπράουν κι ένα σημαντικό λάθος σε μια τρανζίσιον κατοχή από τον Παπανικολάου.
Λάθος θεωρώ το γεγονός πως ο Ολυμπιακός ενώ είχε αντίπαλο και τον χρόνο, πέρα από τον Παναθηναίκό λόγω της διαφοράς που έπρεπε να καλύψει, πήγαινε σε Plays με τον Σπανούλη με πολλή τρίπλα και ελάχιστη κίνηση από όλους τους άλλους.
Εννοείται να πάρει και τις ευθύνες και κρίσιμο σουτ και όλα ο Βασίλης. Δεν έχει νόημα, όμως, άπαξ και έχεις επιλέξει ως ύστατη προσπάθεια το χαμηλό σχήμα και τρέχεις να προφτάσεις, να πηγαίνεις σε επιθέσεις πολλών δευτερολέπτων, με πολλή τρίπλα.
Εκεί θέλει λίγες τρίπλες, πολλή κίνηση χωρίς τη μπάλα για να δημιουργηθούν χώροι και γρήγορες εκτελέσεις, είτε μιλάμε για μακρινά σουτ, είτε για μπούκες.
Φυσικά, στο 66-69 ήρθε και το “Αναστοπούλιο” σφύριγμα. Δεν ξέρω πως αλλιώς πρέπει να το ονομάσω, από τη στιγμή που ελάχιστοι διαιτητές πάνω σε τούτο το μάταιο κόσμο θα αποφάσιζαν να πάρουν ένα τόσο περιττό και αλλοπρόσαλλο σφύριγμα.
ΥΓ1. Ο Παναθηναϊκός νίκησε ΔΙΚΑΙΑ. Ο Ολυμπιακός ΔΕΝ άξιζε να κερδίσει και είναι άξιος της μοίρας του για μια ακόμα φορά σε τελικούς. Όπως και το 2014, έτσι και τώρα, έκανε ένα μπρέικ που θα μπορούσε να φέρει τούμπα τα δεδομένα. Και μετά; Φρόντισε στο ΣΕΦ να γκρεμίσει ό,τι έχτισε, να υποχωρήσει, να πετάξει στα σκουπίδια μια μεγάλη ευκαιρία και το χειρότερο για μένα; Να παίξει άσχημο μπάσκετ. Η εμφάνιση του Ολυμπιακού στο δεύτερο ημίχρονο είναι μπασκετικά μια από τις χειρότερες που έχω δει ποτέ επιθετικά.
ΥΓ2. Με 6 εύστοχα σουτ όλα κι όλα, με 6/25 σουτ, με μόλις 5 ασίστ, με αποκρουστικό μπάσκετ.
ΥΓ3. Σε ότι αφορά το σφύριγμα του Αναστόπουλου, μπορείτε να το δείτε εδώ.
Πρώτον, δεν σφυρίζεις ΠΟΤΕ σε τέτοια φάση διεκδίκησης της μπάλας, σε τόσο κρίσιμο σημείο μιας μεγάλης αναμέτρησης, 22΄΄ πριν το τέλος. Ο Σίνγκλετον κλειδώνει το χέρι του Παπαπέτρου, μετά ο Ιωάννης τον απωθεί για να απαγκιστρωθεί και πετάγεται ο Αναστόπουλος για να πάρει ένα ακατανόητο μπασκετικά σφύριγμα. Ειλικρινά, πιστεύω στους 1000 διαιτητές, ένας μόνο στατιστικά μπορούσε σε τέτοιας φύσης φάση και στο συγκεκριμένο σημείο να σφυρίξει. Και το έκανε ο Αναστόπουλος. Δεν σεβάστηκε το ίδιο το άθλημα, που δεν άφησε τον αγώνα να συνεχιστεί και να κριθεί στα τελευταία του δευτερόλεπτα. Δεν σεβάστηκε σίγουρα τον Ολυμπιακό και κατά τη γνώμη μου ούτε τον Παναθηναϊκό. Γιατί, οι πράσινοι ήταν καλύτεροι και άξιζαν να κερδίσουν χωρίς την παραμικρή “σκιά”, αλλά ή… άλλοθι.
ΥΓ4. Συνολικά, ενώ έγιναν λάθη αρκετά από τους ρέφερι, αφήνοντας έξω το απαράδεκτο σφύριγμα του Αναστόπουλου που κανονικά είναι για τιμωρία, δεν πιστεύω ότι ευνόησε ή αδίκησε κάποια ομάδα η διαιτησία. Και ο Ολυμπιακός ναι μεν έχει δικαίωμα να “κυνηγήσει” τον Αναστόπουλο για τη συγκεκριμένη απόφαση, αλλά δεν έχει κανένα δικαίωμα να ομιλεί. Μόνος του έβαλε τα χέρια του και έβγαλε τα μάτια του. Εμφανίστηκε κατώτερος των περιστάσεων, σαν να φοβόταν να νικήσει και είναι ακόμα χειρότερο, ακόμα πιο απογοητευτικό, ότι το έκανε μετά από μπρέικ στο ΟΑΚΑ.
ΥΓ5. Η εικόνα του Παναθηναϊκού μετά από 80 λεπτά μπάσκετ δεν είναι τέτοια που να τρομάζει. Έχουν και οι πράσινοι τα θέματά τους. Επίσης, έχουν περάσει οι εποχές που ο Ολυμπιακός πήγαινε στο ΟΑΚΑ και είχε χάσει πριν μπει στο παρκέ. Τίποτα δεν έχει κριθεί ακόμα. Αλλά, όταν βλέπεις τον Ολυμπιακό να παίζει αυτό το μπάσκετ στο δεύτερο ημίχρονο, τι να πεις, τι να πιστέψεις και πως να επιχειρηματολογήσεις περί αισιοδοξίας; Το μόνο που μπορείς να πεις είναι ότι υπό φυσιολογικές συνθήκες όταν έχεις κάνει κάτι μια φορά, μπορείς να το ξανακάνεις. Περιμένουμε τις επόμενες παρτίδες, αλλά για το Game 2 οι λέξεις είναι δύο: Μπασκετική απογοήτευση. Δεν μπορώ να χωνέψω ότι ο Ολυμπιακός έβαλε – με το ζόρι – 6 καλάθια σε 20 λεπτά, σε τόσο κρίσιμο ματς. Σόρρυ κιόλας αλλά με 6 γκολ σε ένα ημίχρονο, μόνο στο Πόλο μπορείς να έχεις αξιώσεις να κερδίσεις, ποτέ στο μπάσκετ.
ΥΓ6. Για τον Μπόμπι Μπράουν όσοι τον βλέπουν στις προπονήσεις, υποστηρίζουν πως η ποιότητά του ξεχωρίζει ανάμεσα στους άλλους και αδίκως έχει “καεί” από τον προπονητή. Επειδή δεν γνωρίζω αν έχει συμβεί κάτι εξωαγωνιστικό, δεν έχω κάτι να πω για αυτό, μήπως και άθελά μου γίνω άδικος. Με τον Στρέλνιεκς, με έχει κουράσει η κατάσταση. Για τα δεδομένα της σετ επίθεσης του Ολυμπιακού (μετριότατη επιεικώς) ο Λετονός είναι… μύγα μέσα στο γάλα. Ο τρόπος που χρησιμοποιείται, ο χρόνος που παίρνει, ο ρόλος του, με βρίσκουν κάθετα αντίθετο και θεωρώ πως ο σύλλογος έκανε μια πανέξυπνη μεταγραφή το καλοκαίρι, από την οποία παίρνει ΕΛΑΧΙΣΤΑ σε σχέση με αυτά που θα μπορούσε. Κρίμα να έχεις τέτοιο παίκτη και να μην κάνει τίποτα η ομάδα, να μην δουλεύει καθόλου με στόχευση σε αυτόν, για να τον αξιοποιήσει.
ΥΓ7. Ο Μακλίν κυρίως λόγω νοοτροπίας και έπειτα μπασκετικά, δεν κάνει για τον Ολυμπιακό. Ο Μιλουτίνοφ, βλέποντας όλη τη σεζόν του, δεν δείχνει έτοιμος για ΝΒΑ… Πρώτα από όλα δεν έχει καθόλου διάρκεια και επίσης οι μέτριες ή οι αδιάφορες εμφανίσεις του είναι περισσότερες από τις καλές. Την πρώτη εξαιρετική κίνηση της σεζόν την έκανε η Μπάρτσα που πήρε τον Πάνγκος για τρία χρόνια.