Του Νίκου Βαρλά/ varlas@eurohoops.net
Ο Ολυμπιακός έβγαλε αντίδραση, αθλητικό εγωισμό και ισοφάρισε την σειρά με τον Παναθηναϊκό στο 2-2. Πλέον, όλα θα κριθούν την Κυριακή στο Game 5. Εννοείται πως φαβορί είναι οι πράσινοι. Που δεν έχουν χάσει ποτέ στην ιστορία τους επί επαγγελματικού πρωταθλήματος πέμπτο παιχνίδι τίτλου μέσα στο ΟΑΚΑ.
Μεταξύ μας, μια τέτοια εμφάνιση έπρεπε να έχει κάνει η ομάδα του Γιάννη Σφαιρόπουλου στον δεύτερο τελικό, εκεί που “πέταξε στα σκουπίδια” με τρόπο πολύ απογοητευτικό μια τεράστια ευκαιρία. Τώρα, ο Ολυμπιακός πρέπει να… αγωνιστεί όπως έστρωσε και να πάει στο ΟΑΚΑ για να νικήσει.
Μόνο έτσι θα πάρει το πρωτάθλημα, μόνο έτσι δεν θα μείνει χωρίς τίτλο για δεύτερη διαδοχική σεζόν. Πέρυσι, τουλάχιστον, έφτασε ως τον τελικό στην Ευρωλίγκα. Φέτος, δεν προκρίθηκε στο Final Four και έχασε το κύπελλο στον τελικό από την ΆΕΚ…
Τα γράφω αυτά, γιατί αν η ομάδα χάσει την Κυριακή, κανείς δεν θα θυμάται το 2-2 και το 92-76 μετά από καιρό. Ολοι θα θυμόμαστε πως ήταν μια ξεκάθαρα, εμφατικά αποτυχημένη σεζόν.
Από το Game 4, κατά την άποψή μου, προκύπτει ένα τρομερά σημαντικό συμπέρασμα. Αποδείχτηκαν πράγματα που τα συζητάμε από τούτο εδώ τον ιντερνετικό χώρο ξανά και ξανά. Ο Ολυμπιακός έπαιξε ΕΝΤΕΛΩΣ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ μπάσκετ από αυτό που μας έχει συνηθίσει και δεν… βλέπεται.
Ολυμπιακός κριτική: Και οι έξι ήταν υπέροχοι στον τέταρτο τελικό!
ΑΛΛΟ ΜΠΑΣΚΕΤ, ΑΛΛΗ ΟΜΑΔΑ
Από το ΠΡΩΤΟ δευτερόλεπτο, μέχρι και το ΤΕΛΟΣ, όταν είχε κριθεί η υπόθεση νίκη, οι κόκκινοι έπαιξαν πολύ πιο ΓΡΗΓΟΡΑ, τρίπλαραν πολύ λιγότερο, είχαν πολλή περισσότερη κίνηση μακριά από τη μπάλα και το παιχνίδι, οι προσπάθειες ΜΟΙΡΑΣΤΗΚΑΝ.
Πρώτοι σκόρερ ήταν δύο ξένοι, ο Τζαμέλ Μακλίν και ο Μπράιαν Ρόμπερτς. Πράγμα πολύ σπάνιο στον Ολυμπιακό. Πέντε παίκτες σκόραραν διψήφιο αριθμό πόντων. Ο Σπανούλης, ο Πρίντεζης, ο Στρέλνιεκς και οι δύο πρώτοι σκόρερ που προανέφερα.
Ο Ολυμπιακός, επιτέλους, επικράτησε του αντιπάλου του στο Physical Game (για αυτό πήρε 14 ριμπάουντ παραπάνω) και επίσης επιτέλους το συνδύασε με πολύ μεγαλύτερη ΕΠΙΘΕΤΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΤΑΧΥΤΗΤΑ σε όλες τις κινήσεις του.
Αυτά τα στοιχεία σε συνδυασμό με το γεγονός ότι ΟΛΟΙ μπήκαν στην εξίσωση, όλοι δημιούργησαν και όλοι εκτέλεσαν, έκαναν τον Ολυμπιακό πιο ΑΠΡΟΒΛΕΠΤΟ, του έδωσαν μεγαλύτερο επιθετικό πλουραλισμό, ανέβασαν τον ρυθμό, το τέμπο και φυσικά το σκορ.
Είναι πολύ σπάνιο αυτή η ομάδα να σκοράρει πάνω από 20 πόντους σε ΟΛΑ τα δεκάλεπτα. Στο πρώτο 28, στο επόμενο 20, στο τρίτο 23, στο τελευταίο 21. Στο ξέσπασμα του Παναθηναϊκού στη τρίτη περίοδο με τις τρανζίσιον κατοχές και τα 4 σερί εύστοχα τρίποντα (τρία από τον Λοτζέσκι και ένα από τον Τζέιμς) η διαφορά πήγε για πλάκα, απίστευτα γρήγορα από τους 14 πόντους, στο σουτ, στη κατοχή.
Εκεί, υπό άλλες συνθήκες, με τον… γνωστό στατικό, αργό και προβλέψιμο Ολυμπιακό, η ανατροπή θα είχε ολοκληρωθεί, η ομάδα θα είχε υποχωρήσει και πιθανότατα θα είχαμε μια από τα ίδια.
Ο λόγος που δεν συνέβη; Ο Ολυμπιακός ΣΥΝΕΧΙΣΕ να παίζει ένα μπάσκετ πολύ διαφορετικό, πολύ έξω από τις συνήθειές του κι αυτό δυσκόλεψε πολύ τον Παναθηναϊκό.
Περισσότερη ταχύτητα, περισσότερα ρήγματα, περισσότερα ελεύθερα σουτ, περισσότεροι παίκτες να συμμετέχουν στο επιθετικό παιχνίδι, με αποτέλεσμα για ένα βράδυ η επιθετική λειτουργία του Ολυμπιακού να είναι ξεκάθαρα πιο πολυδιάστατη και παραγωγική.
Ακόμα και το γεγονός ότι ο Τζαμέλ Μακλίν έκανε τόσο μεγάλη ζημιά, οφείλεται ακριβώς σε αυτό. Στο γεγονός πως η ομάδα έβγαλε πολλές συνεργασίες με κίνηση χωρίς τη μπάλα και έδωσε αρκετές “iso” καταστάσεις σε παίκτες όπως ο Τζαμέλ, ο Στρέλνιεκς, ο Ρόμπερτς.
Υπάρχει ακόμα ένα στοιχείο στην ίδια λογική, που είναι πιο… λεπτομέρεια, αλλά παίζει ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΡΟΛΟ. Ο Ολυμπιακός στο Game 4 εμφάνισε καταστάσεις με Early Plays. Οι λεγόμενες “ενδιάμεσες” επιθέσεις, στις οποίες μια ομάδα επιτίθεται περίπου στα 8-12 δευτερόλεπτα.
Ενα στοιχείο παιχνίδιου που εμφανίστηκε αρχικά με τον Ντούντα, ο Μπαρτζώκας το καλλιέργησε πάρα πολύ και τα τελευταία δύο χρόνια έχει εξαφανιστεί από προσώπου γης στο παιχνίδι του Ολυμπιακού.
Τα Early Plays (η ΤΣΣΚΑ και η Ρεάλ στο τοπ επίπεδο εκδηλώνουν τα περισσότερα) ΠΑΝΤΑ είναι σημαντικά. Αλλά, είναι ακόμα πιο καταλυτικής σημασίας, απέναντι στις άμυνες αλλαγών.
Γιατί πριν προλάβει να στηθεί όπως έχει σχεδιάσει στο χώρο η άμυνα με τις βοήθειες προσαρμοσμένες εκεί που υπάρχει το μις – ματς και τις περιστροφές, εκδηλώνεται το Play, γίνεται η προσπάθεια απέναντι σε μη οργανωμένη άμυνα ουσιαστικά και ακόμα και αν είναι άστοχο το σουτ, τουλάχιστον ΑΥΞΑΝΟΝΤΑΙ οι κατοχές. Λίγο είναι αυτό για μια ομάδα που σε πάρα πολλά κρίσιμα παιχνίδια κακοποιεί το μπάσκετ και ζορίζεται να φτάσει τους 60 ή τους 70 πόντους;
Η ΑΠΟΔΕΙΞΗ
Η μεγαλύτερη απόδειξη για τα γραφόμενα, πως ο Ολυμπιακός έπαιξε εντελώς διαφορετικό μπάσκετ, βρίσκεται στα ποσοστά. Οι κόκκινοι σκόραραν 92 πόντους με 47% εντός πεδιάς, με 32% στα τρίποντα, με 15 ασίστ και 12 λάθη. Καθόλου εντυπωσιακά νούμερα.
Πήρε όμως 49 πόντους από τον πάγκο, πολύ μεγάλο νούμερο και σκόραρε 32 πόντους στο ζωγραφιστό, 8 περισσότερους από τον Παναθηναϊκό. Με λίγα λόγια αυτή την φορά… έπαιξαν “όλα τα παιδάκια” μπάσκετ και είδαμε μια ομάδα να σέβεται και να επιδιώκει να προσαρμοστεί στους κανόνες και τις τάσεις του σύγχρονου μπάσκετ.
Ο Ολυμπιακός κατάφερε να διατηρήσει ψηλά τον ρυθμό σε όλη την διάρκεια και ξεπέρασε το σημείο που πήγε να χαλάσει το μυαλό του (εκεί που το τριφύλλι με σερί 3-14 έφτασε σε απόσταση αναπνοής με… καυτό Ματ και Τζέιμς) με τον ίδιο τρόπο.
Με πιο γρήγορες επιθέσεις, με ταχύτητα, με επιθετικότητα, με συμμετοχή όλων των παικτών και με διαφορετικούς τρόπους ανάπτυξης. Και πικ εν ρολ και 1 vs 1 ΚΑΙ δημιουργίες από μέσα προς τα έξω, που μετά τον Μάρτη τις είχαμε… ξεχάσει.
Εννοείται πως το σκορ πήγε τόσο ψηλά και λόγω των πάρα πολλών βολών. Προσωπικά, 75 βολές σε ένα παιχνίδι (30/43 ο Ολυμπιακός και 23/32 ο Παναθηναϊκός) δεν θυμάμαι, χωρίς να έχω κοιτάξει κιτάπια και ιστορικά στοιχεία.
Είναι πάρα πολλές! Κι όταν είναι τόσο πολλές, είναι λογικό να ανεβαίνει πιο ψηλά το σκορ. Οι διαιτητές πήγαν στη λογική να σφυρίζουν όλες τις επαφές, ακόμα κι αυτές που θα μπορούσαν να αφήσουν και πολλές φορές ήταν υπερβολικοί.
Σφύριζαν με το παραμικρό.
Το πιο σημαντικό πράγμα σε μια διαιτησία, είναι να υπάρχει ομοιομορφία στα κριτήρια. Όλα τα άλλα, είναι σχετικά, αφού καθορίζονται από τον τρόπο παιχνιδιού των ομάδων.
Στο Game 4, το κριτήριο ήταν ίδιο από την αρχή ως το τέλος. Φρου – φρου, συνεχώς, μεγάλη αυστηρότητα στις επαφές και κατά συνέπεια πάρα πολλές βολές.
Προσωπικά, προτιμάω μεγαλύτερη ισορροπία και λιγότερα σφυρίγματα ΠΑΝΤΑ με τα ΙΔΙΑ κριτήρια. Ο Ολυμπιακός σούταρε 11 βολές παραπάνω, ο Πασκουάλ έκανε παράπονα στους παίκτες του για πολλά αχρείαστα φάουλ που έδωσαν βολές στον αντίπαλο στη συνέντευξη τύπου και οι δύο μονομάχοι αμέσως μετά το τέλος του αγώνα άρχισαν να ανταλλάσσουν ανακοινώσεις και θέσεις.
Στη προσπάθεια να έχουν την καλύτερη δυνατή διαιτησία στο Game 5 που θα κρίνει τον τίτλο.
Μη μου πείτε ότι δεν τα περιμένατε αυτά… Είναι τόσο δεδομένα μετά από σχεδόν κάθε τελικό, όσο ότι ο ήλιος θα βγει από την Ανατολή και θα πέσει από τη Δύση.
Ο Παναθηναϊκός σε αυτο τον αγώνα ήταν πολύ κάτω από τα στάνταρ του στην δημιουργία και αυτό φυσικά έχει να κάνει με την απόδοση του Νικ Καλάθη. Οι 2 ασίστ είναι ελάχιστες για την δημιουργική κλάση του Νικ, σε μια χρονιά οργιαστική σε απόδοση και διάρκεια.
Άνθρωπος είναι κι αυτός, θα έχει ένα μέτριο βράδυ. Οι πράσινοι ήταν πιο άστοχοι από τον Ολυμπιακό, πήραν λιγότερα ριμπάουντ, λιγότερους πόντους στη ρακέτα, λιγότερους από τον πάγκο τους (27) και μόνο στο καθαρό τρανζίσιον σκόραραν +7 πόντους σε σχέση με τον αντίπαλό τους.
Ο Λοτζέσκι γύρισε σχεδόν μόνος του το ματς στο τρίτο δεκάλεπτο, αλλά του κόστισαν τα προβλήματα με τα φάουλ, ο Τζέιμς στο δεύτερο ημίχρονο ήταν ουσιαστικά όλη η επίθεση του Παναθηναϊκού (με το κλασικό streetball παιχνίδι του), ο Γκιστ και ο Καλάθης είχαν κάποιες καλές στιγμές εκτελεστικά, αλλά μέχρι εκεί.
Ο Παναθηναϊκός εκεί που ηττήθηκε κατά κράτος ήταν στο Physical Game και σε ότι σχετίζεται με αυτό. Ριμπάουντ, κατοχές, τοποθετήσεις, άμυνα, ένταση, ενέργεια.
Γρήγορα θα πέσουν τα “φώτα” και όλοι θα επικεντρωθούν στο Game 5. Να πάνε όλα καλά εντός και εκτός παρκέ και να κερδίσει ο καλύτερος στην πέμπτη και καθοριστική αναμέτρηση.
ΥΓ2. Αυτό το μπάσκετ που έπαιξε ο Ολυμπιακός, το τόσο διαφορετικό και τόσο πιο γρήγορο, αποφασιστικό και πολυδιάστατο είναι τόσο δύσκολο να ΕΠΙΔΙΩΚΕΙ να το παρουσιάζει πιο συχνά; Ακόμα και οι ομάδες που ειδικεύονται, κάποιες φορές αποτυγχάνουν να το υποστηρίξουν. Αλλά, το θέμα είναι τι θες να παίξεις. Προσωπικά, το δικό μου παράπονο και πρόβλημα είναι το στιλ του μπάσκετ, ειδικά τις δύο τελευταίες σεζόν και όχι τόσο τα αποτελέσματα. Στο Game 4 η ομάδα έδειξε αν μη τι άλλο ότι έχει τα εργαλεία να προσπαθήσει να παίξει διαφορετικά, ανεξάρτητα με το αποτέλεσμα.
ΥΓ3. Αυτό που είδα στο Game 4 από τον Σπανούλη και τον Πρίντεζη, είναι αυτό που ονειρεύομαι να βλέπω από εκείνους και στο μέλλον, μέχρι να ολοκληρώσουν την καριέρα τους στον Ολυμπιακό και να δουν την φανέλα τους να αποσύρεται. Αμφότεροι ήταν σούπερ. Σκόραραν, πήραν τα σωστά σουτ, βοήθησαν στη δημιουργία, τα έδωσαν όλα στην άμυνα και στα ριμπάουντ. Έδωσαν το σύνθημα στο ξεκίνημα και στη διάρκεια του αγώνα βγήκαν μπροστά κι άλλοι παίκτες, όπως ΑΚΡΙΒΩΣ πρέπει να γίνεται σε μια ομάδα που θέλει να παίζει σύγχρονο και απρόβλεπτο μπάσκετ και να έχει διάρκεια στην απόδοσή της.
ΥΓ4. Δεν του βγαίνει με… τίποτα του Μιλουτίνοφ στους τελικούς. Αυτή την φορά μου φάνηκε ότι “έχει χάσει το μυαλό του” πέρα από τη ψυχολογία και τον ρυθμό του. Εντελώς χαζά φάουλ και αδυναμία να αναγνωρίσει τις φάσεις που έχει τη μπάλα στο ποστ και υπερτερεί ξεκάθαρα, για να σκοράρει. Δεν κοιτάει καν στο καλάθι.
Αντίθετα, ο Μακλίν βρήκε ρυθμό, πηγαίνοντας και πολλές φορές στις βολές και στην επανάληψη έκανε θραύση. Με πρόσωπο στο καλάθι, από έξω προς τα μέσα. Αυτή είναι η σπεσιαλιτέ του, αυτό ΠΡΕΠΕΙ να δουλεύει για να του δίνει η ομάδα. Αμφότεροι, θα χρειαστεί να κάνουν πραγματάκια την Κυριακή, για να έχει τύχη ο Ολυμπιακός.
ΥΓ5. Γενικά, θα χρειαστεί να γίνει πάνω – κάτω ότι και στο Game 4. Να έχουν οι κόκκινοι αρκετούς διαφορετικούς πρωταγωνιστές. Δύο ματς έχει νικήσει ο Ολυμπιακός στο ΟΑΚΑ. Στον πρώτο τελικό οι δύο Pap και ο Στρέλνιεκς βγήκαν μπροστά στην επίθεση. Θυμάστε τη νίκη στη παράταση, στην Ευρωλίγκα; Ο Ρόμπερτς είχε βάλει 18 πόντους, ο Παπαπέτρου 11, είχε βοηθήσει πολύ ο Μακλίν, ακόμα και ο Μπράουν. Έτσι δίπλα στους 15 πόντους του Μπίλι και τους άλλους τόσους του Γιώργου, υπήρχε η απαιτούμενη βοήθεια στην επίθεση, για να βρει τις λύσεις να πάρει το διπλό ο Ολυμπιακός.
ΥΓ6. Αυτές οι δύο νίκες και ο ΤΡΟΠΟΣ που έπαιξε στο Game 4 ο Ολυμπιακός, πρέπει να είναι ο πιλότος. ΚΑΛΗ η άμυνα, αλλά με 55, 65, ακόμα και 70+ πόντους, μια ομάδα με το ταλέντο του Παναθηναϊκού μέσα στο σπίτι της, εκτός συγκλονιστικού απροόπτου ΔΕΝ την κερδίζεις.
ΥΓ7. Αυτό το καλοκαίρι θα είναι “φωτιά”. Το έχω γράψει καιρό. Οι αλλαγές και οι τομές είναι επιβεβλημένες, ακόμα και αν κατακτηθεί το πρωτάθλημα την Κυριακή, απέναντι στα προγνωστικά και την παράδοση. Προς το παρόν, προέχει το ματς τίτλου. Δύο χρόνια τώρα, την ώρα της απόλυτης κρίσης των τίτλων, μόνο απογοητευτικός είναι ο Ολυμπιακός. Έχει μια τελευταία, μεγάλη ευκαιρία μπροστά του. Ο ίδιος, έφτιαξε τον… δύσκολο δρόμο για τον εαυτό του και τώρα πρέπει να τον “περπατήσει”. Χωρίς δικαιολογίες, χωρίς φόβο, χωρίς εγωισμούς, με πάθος, με καρδιά, με μυαλό. Α, και με ΤΑΧΥΤΗΤΑ και ΕΠΙΘΕΤΙΚΟΤΗΤΑ.