Της Eurohoops Team/ info@eurohoops.net
Το αφιέρωμα του ΕΣΑΚΕ αναφέρει:
Μας χωρίζει λιγότερο από ένας μήνας από το τζάμπολ στην 27η Basket League και το esake.gr μετά τα αφιερώματα στους 10 κορυφαίους σκόρερ από καταβολής Α’ Εθνικής, αρχίζει σήμερα μια νέα σειρά αφιερωμάτων στους ανθρώπους που έγραψαν την ιστορία τους στο ελληνικό Πρωτάθλημα από ένα άλλο μετερίζι. Παρουσιάζει τους 10 κορυφαίους προπονητές με βάση τα παιχνίδια που μέτρησαν στους πάγκους από καταβολής Α’ Εθνικής (από το 1963-64). Η αρχή γίνεται με τον Κώστα Μουρούζη, τον επονομαζόμενο και ως “αλεπού των πάγκων” που κοουτσάρισε σε 337 ματς Πρωταθλήματος που τον κατατάσσουν στη 10η θέση της σχετικής λίστας.
Γεννημένος την Πρωτομαγιά του 1935, ο Κώστας Μουρούζης απέκτησε από πιτσιρικάς «ερωτική» σχέση με το μπάσκετ. Αυτή εξελίχθηκε στην πορεία σε σχέση ζωής. Άρχισε να παίζει στα 11 του χρόνια στον Τρίτωνα και μόλις στα 14 του βρέθηκε στην πρώτη ομάδα. Ήταν τέτοιο το μέγεθος του ταλέντου του που το 1955 βρέθηκε στην Ιταλία για λογαριασμό της Πρέτι Τζίρα Μπολόνια στην οποία πέρασε τέσσερα πολύ παραγωγικά χρόνια. Μάλιστα το 1956 αναδείχθηκε πρώτος σκόρερ του ιταλικού Πρωταθλήματος.
Όταν η ιταλική Ομοσπονδία αποφάσισε να απαγορεύσει τη συμμετοχή ξένων αθλητών στο Πρωτάθλημα της, ο Κώστας Μουρούζης επέστρεψε στον Τρίτωνα αν και είχε δεχτεί δελεαστική πρόταση από τον Παναθηναϊκό. Παράλληλα άρχισε να «χτίζει» τη σπουδαία, όπως αποδείχτηκε στην πορεία, προπονητική καριέρα του. Το 1962 ένα πρόβλημα υγείας, τον ανάγκασε να σταματήσει την αθλητική καριέρα του, οπότε έστρεψε την προσοχή του αποκλειστικά στην προπονητική.
Είχε κάνει παράλληλα 24 συμμετοχές με την Εθνική ομάδα των ανδρών, σημειώνοντας 242 πόντους. Αγωνίστηκε στους Μεσογειακούς Αγώνες του 1955 και στο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 1961.
Η ομάδα του Τρίτωνα έγραψε τη δική της, ξεχωριστή ιστορία παράλληλα με εκείνη του Κώστα Μουρούζη καθώς έγινε, έστω και άτυπα, η πρώτη επαγγελματική ομάδα στη χώρα μας καθώς προχώρησε σε σπουδαίες, για τα δεδομένα της εποχής, κινήσεις αποκτώντας τον Γιώργο Οικονόμου από τον ΠΑΟΚ, τον Αλέκο Κοντοβουνήσιο από το Παγκράτι, τον Πέτρο Πετράκη από τον Άρη και άλλους), χάρη στην οικονομική βοήθεια του αείμνηστου Μπλούη Διακάκη και των αδελφών Λαναρά.
Το 1966 όμως και δεδομένων των δυσκολιών που αντιμετώπισε πια ο Τρίτων, ο Κώστας Μουρούζης γύρισε σελίδα στην προπονητική καριέρα του αναλαμβάνοντας τον Παναθηναϊκό στο «τιμόνι» του οποίου έμεινε για οχτώ χρόνια, μέχρι το 1974. Σε αυτό το διάστημα οδήγησε τους «πράσινους» έξι φορές στον τίτλο του πρωταθλητή Ελλάδας, μία φορα στα ημιτελικά του Κυπέλλου Πρωταθλητριών (1972) και μία στα ημιτελικά του Κυπέλλου Κυπελλούχων (1969).
Ακολούθησε η ΑΕΚ την περίοδο 1975-76. Με την “Ένωση” συμμετείχε στον πρώτο τελικό Κυπέλλου της ιστορίας τον οποίο έχασε από τον Ολυμπιακό του Φαίδωνα Ματθαίου που θεωρείτω το προπονητικό “αντίπαλο δέος” του Μουρούζη που ένα χρόνο μετά τον διαδέχτηκε στον Ολυμπιακό. Οδήγησε τους ερυθρόλευκους στο Κύπελλο Ελλάδας το 1977, στο νταμπλ το 1978 και στους “6” του Κυπέλλου Πρωταθλητριών το 1979. Στη συνέχεια και στη δεκαετία του ’80 δούλεψε ακόμη στον Μίλωνα και τον Έσπερο ενώ την περίοδο 1987-88 επέστρεψε στον Παναθηναϊκό ως τεχνικός σύμβουλος.
Ο Κώστας Μουρούζης διετέλεσε και προπονητής στην Εθνική ομάδα των ανδρών στο διάστημα 1972-1974, μετρώντας 40 παιχνίδια στον πάγκο της, με απολογισμό 22 νικών και 18 ηττών.
Ο αείμηστος πια Κώστας Πολίτης έπαιξε για τρία χρόνια υπό τις οδηγίες του Μουρούζη (από το 1966 ως το 1999) και είχε δηλώσει για εκείνον: “Τα κύρια χαρακτηριστικά του Κώστα Μουρούζη ως προπονητή ήταν δύο: Είχε πολύ καλή και ανθρώπινη επαφή με τους παίκτες. Τον αισθανόσουν ως φίλο και αυτό είναι σημαντικό για έναν προπονητή, να μην είναι απόμακρος. Το δεύτερο χαρακτηριστικό του ήταν πως ήταν πολύ καλός κόουτς. Και είναι σημαντικό για έναν προπονητή να μπορεί να βοηθάει την ομάδα του κατά την διάρκεια του αγώνα. Είναι ένα χαρακτηριστικό, επίσης, που ένας προπονητής το… έχει ή δεν το έχει. Δεν διδάσκεται σε κάποιο σεμινάριο ή από κάποιο βιβλίο. Είναι θέμα οξυδέρκειας και αντανακλαστικών”.
Ο Κώστας Μουρούζης έφυγε από τη ζωή στις 11 Ιουνίου 2014 έχοντας γράψει με “χρυσά” γράμματα το όνομα του στο ελληνικό μπάσκετ. Πήρε όμως και ο ίδιος πολλά από αυτό κάτι που αναγνώριζε: “Το μπάσκετ είναι το… οξυγόνο μου. Έχω ζήσει πολλές στιγμές ευτυχίας στο μπάσκετ, που δοξάζω τον Θεό, ο οποίος με… έσπρωξε σ’ αυτό. Διότι κακά τα ψέματα, ποιος θα ήμουν εάν δεν είχα ασχοληθεί με το μπάσκετ; Υπάλληλος κάποιου υπουργείου ή τράπεζας. Άγνωστος μεταξύ αγνώστων. Ενώ το μπάσκετ μου έδωσε τα πάντα. Δόξα και το κυριότερο κοινωνική καταξίωση” είχε πει.
Παραμένει μέχρι σήμερα στις λίστες των κορυφαίων Ελλήνων προπονητών βάσει των αριθμών όντας 10ος σε αριθμό αγώνων Πρωταθλήματος με 337 και 5ος σε νίκες με 267.
Ακολουθεί φωτογραφικό υλικό από την σελίδα του ΕΣΑΚΕ