Του Χριστόδουλου Σκούντα
Η Γέλενα Τοντόροβιτς δεν αφήνει το μάτι σου ανεπηρέαστο αν τύχει να πέσει πάνω της κι αυτό είναι απολύτως φυσιολογικό. Ωστόσο, αν την γνωρίσεις καλύτερα καταλαβαίνεις πως η εξωτερική της ομορφιά συμβαδίζει με αυτή που υπάρχει μέσα της, στην ψυχή της.
Έφυγε πρόσφυγας από την χώρα της παιδί για να βρεθεί με την οικογένεια στης στην Αυστραλία και εκεί να συναντήσει τα… αδέρφια της, τους Έλληνες!
Η νεαρή αθλήτρια, πλέον, παίζει μπάσκετ στην Αυστραλία, ασχολείται παράλληλα με το μόντελινγκ, έχει ισχυρούς δεσμούς με την ελληνική κοινότητα στην Αδελαΐδα, τραγουδά… Παπαρίζου και Βανδή και προπονεί τον μικρό της αδελφό για να “κατακτήσει” το ΝΒΑ, έχοντας επιβιώσει από τον εμφύλιο στην χώρα της.
Μάθετε περισσότερα για τη Γελένα στη συνέντευξη που ακολουθεί:
-Πέρασες δύσκολα χρόνια όταν ήσουν μικρή στη Σερβία και ξαφνικά βρέθηκες σε μία εντελώς διαφορετική, μία εντελώς διαφορετική ήπειρο. Πες μας λίγα πράγματα για αυτή την εμπειρία σου:
“Μεγάλωσα στα 90s στη Σερβία στο μέσο του εμφύλιου πολέμου. Αγαπώ τη χώρα μου πάρα πολύ και ήταν λυπηρό που εγώ και η οικογένειά μου έπρεπε να φύγουμε σαν πρόσφυγες κατά τη διάρκεια των βομβαρδισμών του ΝΑΤΟ το 1999 στην πόλη μου το Βελιγράδι. Ήρθα στην Αυστραλία σε ηλικία 7 ετών και όλα ήταν διαφορετικά, ενώ πήγα σε ένα αγγλικό σχολείο για να μάθω αγγλικά. Τα παιδιά στην Αυστραλία με κορόιδευαν για την προφορά μου και ήταν πολύ δύσκολο να ενταχθώ στην κοινωνία. Σύντομα οι γονείς μου με έβαλαν μαζί με τον μικρότερο αδερφό μου σε ένα ελληνικό ορθόδοξο σχολείο που ονομάζεται Saint George College εδώ στην Αδελαΐδα και ξαφνικά άρχισα να απολαμβάνω τη ζωή στην Αυστραλία. Όλα τα παιδιά με αποδέχτηκαν και το σχολείο ήταν γεμάτο από άλλα παιδιά από τη Σερβία, επειδή είμαστε όλοι ορθόδοξοι και είμαστε… ίδιοι. Καταλαβαίνουμε ο ένας τον άλλον, έχουμε τις ίδιες οικογενειακές και πολιτιστικές αξίες και είμαστε διαφορετικοί από τους Άγγλους. Μείναμε μαζί εδώ στην Αυστραλία, αλλά υποθέτω ότι μένουμε μαζί παντού στον κόσμο και σε όλη την ιστορία. Εδώ γνώρισα και την ελληνική γλώσσα, αν και ήδη ήξερα ήδη πολλά για την Ελλάδα γιατί, σαν μικρό παιδί στη Σερβία παρακολουθούσα τα νέα και στο σχολείο μαθαίναμε για την ελληνική ιστορία και πόσο ο ελληνικός λαός μας βοήθησε κατά τη διάρκεια του πολέμου, και ότι είμαστε αδέρφια. Έτσι ένιωσα πολύ ασφαλής στο σχολείο και έγινα αποδεκτή”.
-Πως μπήκε το μπάσκετ στη ζωή σου;
“Ο αθλητισμός ήταν πάντα ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής μου και της ζωής όλων στη Σερβία. Είμαστε η χώρα του μπάσκετ, αλλά αγάπησα το μπάσκετ όταν είδα τη Σερβία να κερδίζει το παγκόσμιο πρωτάθλημα στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2002 στην Ινδιανάπολη των ΗΠΑ. Ξυπνούσα στη μέση της νύχτας εδώ στην Αυστραλία και παρακολουθούσα τα παιχνίδια. Όταν κερδίσαμε την Dream Team στα προημιτελικά, ήταν ΜΕΓΑΛΗ συγκίνηση… γιατί μια μικρή χώρα κέρδισε την Αμερική, τη χώρα που έριξε βόμβες σε εμάς και έγινε ο λόγος που έφυγα και έγινα πρόσφυγας. Για μένα ήταν δικαιοσύνη, “εκδίκηση” και υπερηφάνεια, αφού πανηγυρίσαμε τη νίκη μας μέσα στις ΗΠΑ. Αυτό αποτέλεσε έμπνευση για μένα και άρχισα αμέσως να παίζω μπάσκετ. Είναι η μεγαλύτερη αγάπη της ζωής μου. Δεν θα ξεχάσω ποτέ το συναίσθημα εκείνο το βράδυ όταν ήμουν 9 χρονών παρακολουθώντας αυτό το παιχνίδι”.
-Πρόσφατα κέρδισες τον τίτλο της “Πιο Όμορφης Μπασκετμπολίστριας στον κόσμο”. Πώς αυτή η διάκριση άλλαξε τη ζωή σου;
“Είμαι πάντα ευγνώμων για όλα στη ζωή μου γιατί ήμουν ανεξάρτητη από νεαρή ηλικία και ξεκίνησα από το μηδέν. Είμαι επίσης πολύ ταπεινή και ειλικρινά θέλω να ευχαριστήσω όλους όσους ψήφισαν για μένα. Στη ζωή μου πάντα έκανα πολλά πράγματα, έχω πολλά διαφορετικά χόμπι, ήμουν στο διαγωνισμό Miss Universe για την Αυστραλία, γι ‘αυτό υποθέτω ότι πήρα αυτή τη διάκριση. Παίρνω μηνύματα από ανθρώπους σε όλο τον κόσμο (κυρίως από άντρες), αλλά εκτιμώ πολύ περισσότερο τα μηνύματα από τις γυναίκες. Νομίζω ότι όταν οι γυναίκες υποστηρίζουν η μία την άλλη είναι ο πιο ισχυρός δεσμός στον κόσμο. Είμαι ευγνώμων γιατί υπάρχουν πολλές όμορφες και καταπληκτικές γυναίκες στον αθλητισμό”.
-Αν είχες να επιλέξεις μεταξύ μίας επιτυχημένης καριέρας στο μπάσκετ ή στο μόντελινγκ, τι θα διάλεγες;
” Η επιλογή μου θα είναι πάντα το μπάσκετ, καθώς αυτή είναι η μεγαλύτερη αγάπη και το πάθος μου. Το αίσθημα όταν βρίσκομαι στο γήπεδο ειδικά όταν έπαιζα για την αγαπημένη μου ομάδα, τον Ερυθρό Αστέρα, υπερνικά τα πάντα! Πιστεύω επίσης ότι ο αθλητισμός είναι πολύ σημαντικός για τις νέες γυναίκες και τα παιδιά γενικότερα. Σε διδάσκει πολλά πολύτιμα μαθήματα ζωής όπως και πειθαρχία. Αναπτύσσεσαι δυνατός και υγιής στο σώμα και στο μυαλό ενώ αναπτύσσεις και νοοτροπία νικητή!”
-Ποια είναι η σχέση σου με την Ελλάδα;
“Αγαπώ την Ελλάδα και στην καρδιά μου νιώθω μισή Ελληνίδα. Μεγάλωσα εδώ στην Αυστραλία μαζί με Έλληνες, πήγα σε ένα ελληνικό σχολείο. Επίσης έχω παίξει σε τουρνουά μπάσκετ στην Αθήνα, πέρασα πολύ χρόνο εκεί. Λατρεύω το φαγητό, τους ανθρώπους και κυρίως τη μουσική. Μου αρέσει να τραγουδάω Ελένη Παπαρίζου, Δέσποινα Βανδή, Πέγκυ Ζήνα, καθώς ερμηνεύω εδώ με μια ελληνική μπάντα που ονομάζεται Zeus (Δίας). Ποτέ δεν θα ξεχάσω τι έκανε η ελληνική κοινότητα για μένα εδώ, όταν έφτασα και πώς με έκαναν να νιώθω ασφαλής και αποδεκτή, Όταν είσαι παιδί, τέτοιες πράξεις σε διαμορφώνουν γι’ αυτό και έχω πλέον Έλληνες φίλους που θα τους έχω σε όλη μου τη ζωή. Μπορώ να καταλάβω το ελληνικό καλό, αλλά κάνω κάποια λάθη όταν μιλώ, ελπίζω ότι σύντομα θα τα μιλάω άπταιστα. Έχω πολύ αγάπη για τους Έλληνες”.
-Ποιο είναι το μεγαλύτερό σου όνειρο;
“Το όνειρό μου είναι ο μικρότερος αδελφός μου Μπόρισλαβ να παίξει μπάσκετ στο ΝΒΑ. Τον προπονώ από νεαρή ηλικία και παρακολουθώ την εξέλιξή του. Είναι ένας από τους πιο ταλαντούχους νέους γκαρντ στην Σερβία, στα 16 του χρόνια έχει απίστευτο μπασκετικό IQ. Μου θυμίζει έναν νεαρό Milos Teodosic ή Βασίλη Σπανούλη, καθώς έχει εκπληκτική ικανότητα στην πάσα και μεγάλη φαντασία και αν γνωρίζεις από μπάσκετ ξέρεις ότι κάτι τέτοιο δεν μπορεί να διδαχθεί. Ή το έχεις ή δεν το έχεις. Εύχομαι μια μέρα να πανηγυρίζω γι αυτόν σε ένα μεγάλο γήπεδο μπάσκετ στο ΝΒΑ, στην Ευρωλίγκα ή στους Ολυμπιακούς Αγώνες!”
-Αν μπορούσες να επιλέξεις να παίξεις μπάσκετ σε συγκεκριμένες ομάδες στη ζωή σου, ποιες θα διάλεγες;
“Το όνειρό μου ήταν να παίξω για τον Ερυθρό Αστέρα, την αγαπημένη μου ομάδα όσο μεγάλωνα. Αυτό το όνειρο έγινε πραγματικότητα όταν επέστρεψα στη Σερβία το 2010, όταν ήταν και πάλι ασφαλές και άρχισα να παίζω για τους ερυθρόλευκους. Εσείς οι Έλληνες γνωρίζετε πολύ καλά πώς είναι να αγαπάς μια ομάδα από νεαρή ηλικία, όταν όλη σου η οικογένειά υποστηρίζει τον Ολυμπιακό ή τον Παναθηναϊκό. Έχετε γεννηθεί με αυτή τη νοοτροπία, να πηγαίνετε στα γήπεδα με τα χρώματα σας και να φωνάζετε δυνατά για την ομάδα σας. Το καλύτερο συναίσθημα στον κόσμο είναι η ημέρα του ντέρμπι! Για μένα ήταν πιο σημαντικό να νικήσουμε την Παρτιζάν από το να κερδίσουμε ένα χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Έτσι αυτό το όνειρο έγινε πραγματικότητα, έπαιξα στον Ερυθρό Αστέρα και ταξίδεψα σε όλη την Ευρώπη. Επίσης πρέπει να προσθέσω ότι είμαι οπαδός του Ολυμπιακού καθώς είμαστε ερυθρόλευκοι αδελφοί, αλλά αγαπώ και τον Παναθηναϊκό γιατί ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς είναι ο μεγαλύτερος προπονητής όλων των εποχών!”
-Και τέλος, στείλε ένα μήνυμα στους Έλληνες θαυμαστές σου.
“Έχω πολλούς στενούς φίλους στην Ελλάδα που αγαπώ πολύ. Επισκέπτομαι την Ελλάδα όσο πιο συχνά μπορώ και πάντα ανυπομονώ να έρθω. Για μένα είναι σαν ένα δεύτερο σπίτι, μου αρέσει να επισκέπτομαι τα μοναστήρια αλλά και να πηγαίνω στην παραλία. Επίσης, αγαπώ την Αθήνα και θα με δείτε εκεί σε μια ταβέρνα ή σε ένα γήπεδο μπάσκετ. Επίσης, ποτέ δεν ξέρεις μπορεί να παίξω μπάσκετ εκεί μια μέρα, γι αυτό θα ήθελα να έρθετε και να με υποστηρίξετε εκεί. Προς το παρόν παίζω εδώ στην Αδελαΐδα της Αυστραλίας. Η σεζόν ξεκινάει στις 14 Μαρτίου και είμαι πολύ ενθουσιασμένη να παίξω ξανά μετά από έναν τραυματισμό που είχα στην πλάτη. Σας αγαπάω πολύ”.