Tου Αχιλλέα Μαυροδόντη / info@eurohoops.net
Πολλές φορές το μπάσκετ Γυναικών δεν παίρνει στην Ελλάδα τα… credits που θα έπρεπε και παίκτριες σαν την Ιωάννα Κριμίλη αποδεικνύουν το πόσο λάθος μπορεί να είναι αυτό.
Η νεαρή Κρητικοπούλα αγωνίζεται στο NCAA με την φανέλα του Σαν Φρανσίσκο και πραγματικά ΛΑΜΠΕΙ, όντας η κορυφαία σουτέρ ολόκληρης της χώρας και οδηγεί εκ του ασφαλούς την ομάδα της, μετρώντας 18,3 πόντους ανά αγώνα. Συνολικά είναι η 65η καλύτερη σκόρερ στις ΗΠΑ, όμως σε ό,τι έχει να κάνει με τις φρέσμαν, είναι 6η, δείχνοντας και με το παραπάνω ό,τι το μέλλον της ανήκε.
Καλύτερη σουτέρ είπαμε λίγο πιο πάνω, οπότε αξίζει να σταθούμε σε αυτό. Η Ιωάννα Κριμίλη έχει ευστοχήσει σε 78 τρίποντα μέχρι στιγμής, νούμερο που σε σύνολο είναι το κορυφαίο σε ολόκληρο το NCAA! Όπως καταλαβαίνετε λοιπόν, ο τίτλος “Next Big Thing” της ανήκει και με το παραπάνω.
Ο δρόμος όμως δεν ήταν πάντοτε στρωμένος με ροδοπέταλα, καθώς η 20χρονη από την Κρήτη έχασε το μεγαλύτερο κομμάτι της πρώτης της σεζόν στην Αμερική, λόγω τραυματισμού. Παρόλα αυτά, όχι μόνο επέστρεψε, αλλά φάνηκε και… σεληνιασμένη στο παρκέ, μετρώντας τους μέσους όρους που προαναφέραμε.
Η Ιωάννα Κριμίλη μίλησε στο Eurohoops για το… μυστικό των τριπόντων της, ενώ αναφέρθηκε ακόμα στην καριέρα της, στα πρώτα μπασκετικά της βήματα στην Κρήτη, τη ζωή εν μέσω πανδημίας στις ΗΠΑ, αλλά και τα όνειρά της για το μέλλον. Ακόμα, στάθηκε στα ινδάλματά της, αλλά και στο WNBA, στόχο τον οποίο θα ήθελε να πετύχει στο μέλλον.
Χωρίς περαιτέρω καθυστέρηση λοιπόν, Ιωάννα Κριμίλη στο Eurohoops.net…
-Αρχικά πες μας πώς είναι το να είσαι η κορυφαία σουτέρ σε όλη την Αμερική;
“Σίγουρα είναι κάτι πολύ ωραίο και ξεχωριστό αλλά μου δίνει περισσότερο κίνητρο να βελτιώσω ακόμα περισσότερο και το σουτ μου αλλά και σε άλλους τομείς”.
-Πόσα… τρίποντα κάνεις σε κάθε προπόνηση;
“Πριν από κάθε προπόνηση έχω 30 λεπτά σουτ με τους προπονητές μου και εκεί κάνω συνήθως 300-350 τρίποντα. Στην προπόνηση με την ομάδα κάνουμε περίπου αλλά 100-150, εξαρτάται την προπόνηση. Όποτε στο περίπου 400 τρίποντα κάθε μέρα, κι αυτό με βοηθάει πολύ να νιώθω σιγουριά για το σουτ μου στους αγώνες”.
-Κάνεις αυτή τη σεζόν, μετά από έναν δύσκολο τραυματισμό. Ποιο είναι το μυστικό για να επιστρέψει κανείς σωματικά και ψυχολογικά μετά από κάτι τέτοιο;
“Η επιστροφή μετά τον τραυματισμό για έναν αθλητή είναι πολύ δύσκολη. Σωματικά αλλά θεωρώ κυρίως ψυχολογικά. Δεν πιστεύω ότι υπάρχει κάποιο μυστικό, αν αγαπάς αυτό που κανεις θα επιτρέψεις πιο δυνατός. Υπήρχαν πολλές προπονήσεις μετά τον τραυματισμό μου που δεν αναγνώρισα τον εαυτό μου, αλλά έκανα υπομονή και δεν σταμάτησα να δουλεύω. Μετά από έναν τραυματισμό ο αθλητής πρέπει να είναι προετοιμασμένος να αντιμετωπίσει δυσκολίες, καθώς το σωμα του δεν ανταποκρίνεται όπως συνήθιζε, και υποσυνείδητα έχει τον φόβο μην ξανά τραυματιστεί. Εγώ προσωπικά πέρασα τουλάχιστον 2 μήνες όταν ξεκίνησα προπονήσεις με την ομάδα μου που υποσυνείδητα φοβόμουν ότι θα ξανά τραυματιστώ. Εκεί θέλεις και την βοήθεια των προπονητών σου. Οι προπονητές μου ήταν δίπλα μου και μου έλεγαν συνεχώς να μην είμαι τόσο αυστηρή με τον εαυτό μου, να κάνω υπομονή και θα ξανά βρω τον εαυτό μου. Κι αυτό έκανα, ήταν δύσκολο, υπήρχαν προπονήσεις πολύ δύσκολες για μένα, αλλά πιστευτώ ότι όταν αγαπάς αυτό που κάνεις θα βρεις τον τρόπο να επιστρέψεις”.
-Μεγαλώνοντας ποιο ήταν το ίνδαλμά σου και γιατί;
“Αν ήταν να επιλέξω ανάμεσα σε κάποιους θα έλεγα τον Δημήτρη Διαμαντίδη, τον σπουδαίο Κόμπι Μπράιαντ αλλά και την Εβίνα Μάλτση και Λολίτα Λύμουρα όπου ήμασταν και συμπαίκτριες και έμαθα πολλά από αυτήν!”
-Ζεις το… Αμερικάνικο όνειρο αυτή τη περίοδο. Στόχος είναι και το WNBA;
“Στόχος μου είναι να δουλεύω και να βελτιώνομαι καθημερινά μέσω της προπόνησης και να κάνω ένα βήμα τη φορά. Θα το επιθυμούσα φυσικά και είναι όνειρο για κάθε παίκτρια, αλλά θα δούμε!”
-Από τα τοπικά της Κρήτης στην Α1 γυναικών και από εκεί στο NCAA. Πόσα… σοκ έχεις πάθει στην πορεία από το ένα επίπεδο στο άλλο;
“Το σοκ ήταν μεγάλο, κυρίως όταν έφυγα από την Κρήτη και τον Εργοτέλη και πήγα στον ΠΑΟΚ. Ήμουν 15 χρονών, δεν είχα ιδέα από επαγγελματικό μπάσκετ. Σιγά σιγά όμως συνήθισα στην ιδέα. Εννοείται το σοκ ήταν μεγάλο και όταν ξεκίνησα το ταξίδι μου στην Αμερική, όχι τόσο μπασκετικά, κυρίως το γεγονός ότι θα ήμουν τόσο καιρό μακρυά από την οικογένεια μου. Αλλά επειδή πραγματικά απολαμβάνω αυτό που κάνω, όλες οι θυσίες που χρειάστηκε ή χρειάζεται να κάνω για μένα δεν έχουν καμία σημασία καθώς κάνω κάτι που αγαπώ”.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
-Το ελληνικό μπάσκετ γυναικών έχει ζήσει μεγάλες στιγμές και ετοιμάζεται για ακόμα μια με το Ευρωμπάσκετ. Θα είσαι κι εσύ εκεί;
“Θα ήθελα πολύ να είμαι και εγώ μέλος αυτής της οικογένειας και να βοηθήσω και εγώ με όποιον τρόπο μπορώ στην προσπάθεια της εθνικής μας!”
-Είσαι στην Αμερική που υπάρχει μπάσκετ. Τι μηνύματα παίρνεις από την Ελλάδα το τελευταίο διάστημα με το λουκέτο στον αθλητισμό και το μπάσκετ;
“Είναι πάρα πολύ δύσκολες καταστάσεις για έναν αθλητή και πολλά κορίτσια αντιμετωπίζουν βιοποριστικό πρόβλημα. Ελπίζω σύντομα να βρεθεί λύση σε όλο αυτό!”
-Ξεκίνησες το μπάσκετ στην Κρήτη και τον Εργοτέλη. Μίλησέ μας για εκείνα τα χρόνια…
“Ξεκίνησα το μπάσκετ στον Εργοτέλη, όταν ήμουν 7 χρονών βλέποντας τον αδερφό μου. Πολύ ωραία χρόνια. Όλοι οι προπονητές που είχα στον Εργοτέλη ήταν εξαιρετικοί, πρώτα σαν άνθρωποι και μετά σαν προπονητές. Εκεί αγάπησα το μπάσκετ, έκανα δυνατές φιλίες που κρατάνε μέχρι σήμερα, και γνώρισα πολύ αξιόλογους ανθρώπους. Μέρα με την μέρα το μπάσκετ γινόταν για μένα τρόπος ζωής, ανυπομονούσα για κάθε προπόνηση, για κάθε αγώνα. Τα τελευταία μου χρόνια στον Εργοτέλη είχα προπονητή τον Παντελή Χατζηδάκη. Φοβερός άνθρωπος, νοιαζόταν πραγματικά για τις παίχτριες του. Με πίστεψε από την πρώτη στιγμή, ήξερε ότι θα παίξω μπάσκετ σε υψηλό επίπεδο και πάντα ήταν πολύ υπομονετικός μαζί μου, καθώς και με τις άλλες παίχτριες. Ο Εργοτέλης είναι ένα σωματείο που πρέπει να θες το παιδί σου να παίξει εκεί. Εκτός από τους προπονητές, οι άνθρωποι στον Εργοτέλη νοιάζονται πραγματικά, είναι σαν οικογένεια. Μου έμαθαν να αγαπώ το μπάσκετ και να περνάω καλά με αυτό, δεν ξεχνάω από που ξεκίνησα. Ευχαριστώ όλους τους προπονητές μου καθώς και το σωματείο για τις στιγμές που έζησα εκεί”.
-Πώς είναι η ζωή εν μέσω πανδημίας στην Αμερική και το Κολλέγιο;
“Ουσιαστικά μόνο στο γήπεδο πηγαίνουμε αφού και τα μαθήματα όλα είναι online. Εδώ δεν έχει lockdown αλλά και πάλι οι προπονητές μας δεν θέλουν να βγαίνουμε πέρα από την προπόνηση και είναι απολύτως λογικό, ούτως η άλλως δεν μένει χρόνος για κάτι άλλο. Κάνουμε COVID τεστ κάθε μέρα πριν την προπόνηση, φοράμε την μάσκα παντού εκτός από όταν είμαστε μέσα στο γήπεδο. Εγώ νιώθω απλά τυχερή που σε τόσο δύσκολες εποχές έχουμε την ευκαιρία να συνεχίζουμε αυτό που αγαπάμε και πάνω από όλα με ασφάλεια”.
-Στην Ελλάδα μπορεί να ζήσει μια κοπέλα μόνο από το μπάσκετ;
“Η αλήθεια είναι πολύ δύσκολο κάποια κοπέλα να ζήσει μόνο από το μπάσκετ γιατί τα έσοδα είναι λίγα αλλά και τα συμβόλαια των παικτριών μικρά. Στις περισσότερες ομάδες δυστυχώς, είναι πιο πολύ ερασιτεχνικό, δηλαδή χρειάζεται οι παίκτριες να έχουν άλλη μια εργασία για να μπορέσουν να τα βγάλουν πέρα οικονομικά”.
-Είσαι μακριά από την Κρήτη από τα 15 σου. Σε βοήθησε αυτό στο να προσαρμοστείς στις ΗΠΑ;
“Δεν μπορώ να πω ότι με βοήθησε πολύ, καθώς στην Θεσσαλονίκη ζούσα με την μητέρα μου και ο πατέρας μου ερχόταν συχνά να μας δει. Στην Αμερική είμαι τελείως μόνη μου, ξέρω ότι θα κάνω να δω την οικογένεια μου 8-9 μήνες και ότι δεν είναι εύκολο και για εκείνους να έρθουν να με δουν. Για μένα το πιο δύσκολο κομμάτι ήταν να συνηθίσω στην ιδέα ότι θα είμαι τόσο μακρυά από το σπίτι μου, αλλά τώρα που έχω έχω προσαρμοστεί τελείως, ευχαριστιέμαι την εμπειρία στο έπακρο”.
-Κρατάς επαφή με τις Ελληνίδες και τους Έλληνες που παίζουν σε άλλες ομάδες των ΗΠΑ;
“Κραταω επαφή, κυρίως με τις Ελληνίδες. Καταλαβαίνουμε η μια την άλλη, ποσό δύσκολο είναι όλο αυτό, ποσό μας λείπει η οικογένεια μας και γι αυτό πιστεύω έχουμε ανάγκη να μιλάμε μεταξύ μας γιατί μπορούμε να ταυτιστούμε. Το χαίρομαι πολύ που βλέπω όλο και περισσότερα κορίτσια να φεύγουν στην Αμερική, το ποσό μπορεί να βελτιωθεί κάποιος στο κολλέγιο είναι πραγματικά φοβερό”.
-Σε πολλά χρόνια θα έρθει η ώρα να αποσυρθείς. Όταν γίνει αυτό, τι θέλεις να έχεις πετύχει;
“Σίγουρα θα ήθελα να έχω πετύχει όλους τους μικρούς στόχους που θέτω καθημερινά, να νιώθω καλά με τον εαυτό μου και την πορεία μου. Φυσικά όμως θα ήθελα να καταφέρω να κάνω και αλλά κορίτσια να αγαπήσουν αυτό το άθλημα”.