Του Aρη Μπάρκα / barkas@eurohoops.net
Στις 28 Μαρτίου, η Ελληνική Ομοσπονδία Καλαθοσφαίρισης θα περάσει σε μία νέα εποχή, καθώς τότε είναι προγραμματισμένες οι εκλογές της.
Βαγγέλης Λιόλιος, Παναγιώτης Φασούλας και Άγγελος Παπανικολάου είναι οι τρεις διεκδικητές του θώκου και οι άνθρωποι που καλούνται να βγουν μπροστά για την αναδόμηση και την επόμενη ημέρα του ελληνικού μπάσκετ.
Το Eurohoops συνεχίζει τις συνεντεύξεις του με τους υποψηφίους της ΕΟΚ και μετά από τον Βαγγέλη Λιόλιο, και τον Άγγελο Παπανικολάου, συνομίλησε και με τον Παναγιώτη Φασούλα, ο οποίος αναλύει τις σκέψεις του γύρω από την ομοσπονδία.
Η “αράχνη” του ελληνικού μπάσκετ αναφέρθηκε στις εκλογές, ξεκαθάρισε πως δεν έχει σχέση με την πολιτική, όντας παιδί του… σωλήνα του μπάσκετ και όχι του κομματικού σωλήνα, ενώ αποσαφηνίζει τα όσα ακούστηκαν για την υποψηφιότητά του και την σχέση του με τον Ολυμπιακό. Παράλληλα ξεκαθαρίζει το πλάνο που υπάρχει για εύρεση επιπλέον χρημάτων για την ομοσπονδία, το ρόλο που είχε δίπλα στον Γιώργο Βασιλακόπουλο και μιλά για τις δυσκολίες που εν μέσω COVID αντιμετωπίζουν ακόμα και οι εθνικές ομάδες, αλλά και για την αντιμετώπιση του μπάσκετ γυναικών στην χώρα μας.
Στο δεύτερο μέρος της συνέντευξης ο Παναγιώτης Φασούλης αναλύει τις αλλαγές που θέλει να κάνει στην διαιτησία και αφορούν όλα τα επίπεδα από την πρώτη κατηγορία μέχρι τα τοπικά, τα λάθη που έχουν γίνει από πλευράς ΕΟΚ τα προηγούμενα χρόνια, αλλά και τα ζητήματα που οφείλουν να είναι προτεραιότητα της ομοσπονδίας, όπως οι κλειστές ακαδημίες και το “παιδομάζωμα” από τους μεγάλους συλλόγους, η Ευρωλίγκα και τα “παράθυρα”, ο ρόλος των πρώην παικτών και εξηγεί τις πρώτες κινήσεις που θα έκανε ως πρόεδρος.
-Βρίσκεσαι σε μια γνώριμη θέση; Και πάλι σε εκλογές;
“Σε παρκέ γηπέδου καταρχήν. Ευχαριστώ που με καλέσατε. Ναι πάλι σε εκλογές. Αυτές οι εκλογές όμως έχουν ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Είναι μπάσκετ. Είναι το αντικείμενο που όσοι είμαστε στην δική μας ομάδα υποψήφιοι το έχουμε ζήσει πολύ έντονα, ακόμα και το παραγοντικό. Δεν πιστεύω ότι υπάρχει κάτι που δεν το ξέρουμε ή δεν μπορούμε να αντιμετωπίσουμε στο μπάσκετ. Αυτή είναι η διαφορά σε σχέση με τις άλλες εκλογές όπου είσαι υποψήφιος ενός κόμματος ή για κάποιο δήμο. Πραγματικά αυτό που έρχεται μπροστά σου είναι άγνωστο και ενδεχομένως κανένας δεν μπορεί να ξέρει και την τελευταία λεπτομέρεια αυτού που πρόκειται ή θέλει να διοικήσει.
Δεν ήμουν σύμβουλος στην ομοσπονδία. Αυτοί είναι στην αντίπαλη παράταξη. Εγώ ήμουν σύμβουλος του προέδρου. Είναι άλλο το διοικώ την ομοσπονδία μέσα από το ΔΣ και άλλο λες την πρότασή σου στον πρόεδρο, ή τον επιχειρηματία, ή στον πολιτικό ή στον υπουργό. Δεν είναι θέμα εμπειρίας το ότι βλέπω τι γίνεται καλά και τι όχι στην ομοσπονδία. Για εμάς είναι ένα ζήτημα ότι το μπάσκετ τα τελευταία χρόνια παράγει μόνο κακές ειδήσεις. Αυτό ενοχλεί. Καταρχήν μικραίνει την οικογένεια του μπάσκετ. Χαμηλώνει την άποψη που έχει ο κόσμος για το μπάσκετ, που ήταν πολύ υψηλή. Δεν μηδενίζω τίποτα. Δεν θεωρώ ότι η προηγούμενη διοίκηση τα έχει κάνει όλα αυτά τα χρόνια όλα στραβά, ή δεν έχει κάνει. Έχει κάνει πράγματα, αλλά τα τελευταία 8-10 χρόνια το γεγονός ότι ασχολούμαστε μόνο με διαιτησίες, μόνο με στημένα, έστω ως φημολογία, μόνο με το Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός, το γεγονός πως δεν μπορούμε να κάνουμε ένα “Φάιναλ Φορ” στο κύπελλο, το γεγονός ότι τα σωματεία φορτώνονται κάθε χρόνο και μεγαλύτερο οικονομικό βάρος, επειδή μειώνεται η επιχορήγηση. Γιατί μειώνονται οι χορηγοί; Λόγω αξιοπιστίας του αθλήματός μας, το οποίο πάσχει από εσωστρέφεια, αναξιοπιστία και έλλειψη αξιοκρατίας κατά την άποψή μου σε όλα τα επίπεδα”.
-Θεωρείς πως αυτό είναι μια ασθένεια που έχει επηρεάσει και τις Εθνικές ομάδες και την Εθνική Ανδρών;
“Σαφέστατα. Όταν η παραγωγή και το αναπτυξιακό κομμάτι της ομοσπονδίας λειτουργεί με καλούς προπονητές κατά την άποψή μου, αλλά σε εθελοντική βάση, αυτό έχει προεκτάσεις. Όταν δεν μπορείς να ζήσεις την οικογένειά σου δουλεύοντας μόνο για το αναπτυξιακό κομμάτι της ομοσπονδίας όπως γινόταν παλαιότερα και αναγκάζεσαι να μπεις στην διαδικασία των ατομικών προπονήσεων ή της πρόσληψης σε σύλλογο ώστε να καλύψεις τα έξοδά σου, είναι φανερό πως λίγοι άνθρωποι μπορούν να αντισταθούν στις πιέσεις που δέχονται.
Θα μου πει κανείς «δεν πληρώνουν γιατί δεν έχουν λεφτά». Έχει κινηθεί κανείς σε αυτή τη διαδικασία; Η μόνη μας πηγή εσόδων πρέπει να είναι το κράτος; Το κράτος πέρασε μια οικονομική κρίση, όπου μειώθηκαν στο ελάχιστον οι επιχορηγήσεις στις ομοσπονδίες. Αν κάθεσαι και το κοιτάς αυτό άπραγος, χωρίς να προσπαθήσεις να βάλεις την ομοσπονδία στα νέα δεδομένα και στη νέα εποχή, μοιραίο είναι ότι δεν θα υπάρχουν λεφτά. Εμείς για παράδειγμα λέμε ότι το χορηγικό μας πρόγραμμα και το διαφημιστικό πρόγραμμα που δεν υπάρχει, καθώς δεν υπάρχει τμήμα μάρκετινγκ οργανωμένο ή επιτελικά διοικούμενο, ή τμήμα χορηγικό ή εμπορικό μπορεί να είναι λύση. Θεωρώ πως χάνουμε πάρα πολλά λεφτά εκεί. Δεν καταλαβαίνω γιατί στην αγορά το μόνο που βγάζουμε είναι τα 10 παιχνίδια της Εθνικής κάθε χρόνο. Αυτά ουσιαστικά προσφέρουμε και παίρνουμε και αρκετά λεφτά για αυτά που προσφέρουμε. Η ελληνική ομοσπονδία διοργανώνει χιλιάδες παιχνίδια το χρόνο. Από την Α2 μέχρι τα τοπικά, τα εφηβικά τις νεάνιδες κτλπ. Αυτό είναι το προϊόν μας.
Είναι δυνατόν να μην έχει κανάλι η ομοσπονδία; Πώς κάνει η FIBA πολιτική για τις χορηγίες; Με τα χτυπήματα που έχει στο κανάλι της στο YouTube, που είναι πάρα πολύ ωραίο. Το κάνουν και άλλες ομοσπονδίες αυτό. Γιατί δεν το κάνουμε εμείς; Δεν ξέρουμε ότι υπάρχει; Είμαστε κολλημένοι σε ιδεοληψίες του παρελθόντος περί εμπορευματοποίησης του μπάσκετ και όλα αυτά τα αστεία που ακούω; Εμείς δεν θέλουμε να κάνουμε εμπόριο με το μπάσκετ, να βγάλουμε λεφτά και να τα βάλουμε στην τράπεζα για την ομοσπονδία. Εμείς θέλουμε να ελαφρύνουμε τα σωματεία. Τα οποία ξεκινησαν να πληρώνουν τους διαιτητές, μετά τις γραμματείες, μετά τις μετακινήσεις, μετά τον τρίτο διαιτητή, μετά τον γιατρό. Του χρόνου προφανώς θα υπάρχουν και κάποια COVID τεστ ή κάτι αντίστοιχο. Δεν μπορεί να συνεχιστεί αυτό. Δεν μπορεί η ομοσπονδία να παρακολουθεί άπραγη τους τρελούς ερασιτέχνες παράγοντες που κάνουν το χόμπι τους μέσα από αυτή τη διαδικασία”.
-Ερασιτεχνικός αθλητισμός και COVID. Θεωρείς ότι νούμερο ένα πρόκληση της επόμενης διοίκησης της ομοσπονδίας είναι αυτή;
“Θέλω να ελπίζω πως μέχρι το καλοκαίρι θα έχει τελειώσει όλο αυτό με τον κορωνοϊό. Όλοι αυτό ελπίζουμε και το ίδιο κι εγώ. Από την άλλη οι ακαδημίες παγκόσμια, όπως δείχνουν και τα στατιστικά δεδομένα, μπορούν να λειτουργούν. Τα παιδιά κινδυνεύουν λιγότερο από όλους, κολλάνε λιγότερο από όλους. Δεν έχω καταλάβει γιατί συνεχίζουν να είναι κλειστές οι ακαδημίες. Θα μου πεις να μην προστατεύσουμε τον παππού και την γιαγιά στο σπίτι; Να τους προστατεύσουμε. Κι εγώ αν είχα παππού και γιαγιά στο σπίτι δεν θα έστελνα το παιδί μου. Αλλά δεν μπορείς να ακυρώσεις την αθλητική διαδικασία για όλο τον κόσμο, ειδικά σε αυτές τις ηλικίες, ή ακόμα και τις μεγαλύτερες. Έχουμε δείγματα διασωληνωμένων αθλητών παγκόσμια; Δεν είμαι βέβαιος ότι έχουμε. Μπορεί να έχουμε και να μην το ξέρουμε. Οι αθλητές κινδυνεύουν μάλλον λιγότερο από οποιονδήποτε άλλον. Κι όμως έχουμε αφεθεί στους ειδικούς να κάνουν πολιτική για τον αθλητισμό. Οι λοιμοξιολόγοι πρέπει να μας λένε τι πρέπει να κάνουμε προκειμένου να προστατευτούμε και εμείς να συνεργαστούμε μαζί τους προκειμένου να ανοίξει ο καθένας αυτό που τον ενδιαφέρει. Εμείς είμαστε μπάσκετ. Βεβαίως συνεργαζόμαστε με την πολιτεία, βεβαίως συνεργαζόμαστε με τους λοιμοξιολόγους, καταθέτουμε τα υγειονομικά μας πρωτόκολλα και συνεχίζουμε τις προπονήσεις, εάν μας αφήσουν βεβαίως. Δεν λέμε «είπαν οι λοιμοξιολόγοι να τα κλείσουμε όλα και τα κλείσαμε». Η Εκκλησία προσπάθησε να ανοίξει τις εκκλησίες. Το κατάφερε στον βαθμό που μπορούσε, γιατί είναι υπεύθυνη για τον εκκλησιασμό των πιστών. Έχει 25 πιστούς καθημερινά. Οι άνθρωποι της εστίασης άνοιξαν τα μαγαζιά τους για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα με συγκεκριμένα πρωτόκολλα. Το αν πέτυχε ή όχι το μέτρο δεν έχει σημασία. Σημασία έχει ότι προσπάθησαν. Εμείς μόλις μας είπε η κυβέρνηση να κλείσουμε τα γήπεδα τα κλείσαμε. Από εκεί και πέρα πρέπει να δούμε πώς θα εντάξουμε τα πρωτόκολλα.
Γιατί υπάρχει πλέον πρόβλημα και με τις εθνικές ομάδες. Για παράδειγμα η Εθνική Γυναικών, η οποία πήγε στη Σλοβενία χωρίς τη συνοδεία παραγόντων της ομοσπονδίας. Αυτό ήταν κάτι πρωτοφανές, που δείχνει και το μέγεθος και την αξία που δίνουμε στο μπάσκετ γυναικών και στον γυναικείο αθλητισμό γενικότερα, που δεν το έδειξε η ΕΡΤ που είναι κρατικό κανάλι και είναι το χρέος της αυτό. Η ομοσπονδία έπρεπε να πιέσει για αυτό. Πώς θα έρθουν κορίτσια στο γήπεδο και πώς θα μεγαλώσουμε την οικογένεια του μπάσκετ αν δεν διαφημίσουμε το προϊόν μας, που είναι και το μπάσκετ γυναικών; Εκτός αν τους αγνοούμε, δεν θέλουμε να υπάρχει, ή είναι πάρεργο. Και προφανώς είναι πάρεργο, όταν ανεβαίνουν κατευθείαν από τις τοπικές κατηγορίες στην Α2 προφανώς δεν θεωρούμε ότι πρέπει να κάνουμε κάτι σοβαρό για το μπάσκετ γυναικών.
Εμείς, λοιπόν, σαν ομάδα ανθρώπων είχαμε προτείνει να υπάρχει μια φούσκα για τις εθνικές ομάδες που έχουν υποχρεώσεις. Και η Εθνική Γυναικών και εκείνες των μικρότερων ηλικιών την άνοιξη και το καλοκαίρι. Γιατί δεν μπορούμε να το κάνουμε αυτό σε συνεργασία με τους χορηγούς μας και την πολιτεία; Κάποια στιγμή προσφύγαμε στους χορηγούς μας για να πάρουμε wild card και να πάμε στο παγκόσμιο. Και καλά κάναμε. Τώρα γιατί δεν προσφεύγουμε στους χορηγούς μας για να βοηθήσουμε τις εθνικές μας ομάδες; Γιατί κατά τα άλλα ο Φασούλας και αυτοί δεν κάνουν γιατί είναι αθλητές, αλλά και η χρηστή διοίκηση δεν βλέπω να λειτουργεί”.
Θεωρείς πως στις εκλογές αυτές υπάρχει και πολιτικό πρόσημο;
“Εγώ δεν είμαι παιδί του σωλήνα. Είμαι παιδί του σωλήνα του μπάσκετ”.
Πολλοί χρεώνουν την υποψηφιότητά σου και στον Ολυμπιακό γιατί έχεις παίξει στον Ολυμπιακό και έχεις υπάρξει δήμαρχος Πειραιά…
“Δεν μπορώ να απαντήσω σοβαρά σε αυτή την ερώτηση. Όχι γιατί είναι αστεία και σε ευχαριστώ που την κάνεις, γιατί είναι χρήσιμη. Φαντάζεται κανείς ότι εγώ στα 57 μου θα κάνω την πέμπτη φάλαγγα του Ολυμπιακού στην ομοσπονδία, ή ότι κάποιος από τον Ολυμπιακό θέλει να με βάλει μπροστά για να κάνει τι ακριβώς; Τι σχέση έχει η ομοσπονδία με τον Ολυμπιακό; Ή θα έπαιρνα μαζί μου τον Φάνη, τον Μέμο Ιωάννου και τον Ρετζιά για να κάνουν όλοι μαζί κολεγιά για να υποστηρίξουμε τον Ολυμπιακό; Είναι αστείο και να το σκέφτεται κανείς ότι μπορούμε να το κάνουμε αυτό. Από την άλλη δεν ντρέπομαι να πω ότι είμαι μέλος του ερασιτέχνη Ολυμπιακού. Τι να κάνουμε; Κόψτε μου το κεφάλι. Δεν θα πάω να πω ψέματα στον κόσμο να πάω να γίνω μέλος στον ΑΣ κάτι. Δεν ντρέπομαι για αυτό και μάλιστα είμαι περήφανος γιατί θα το δουν στην πράξη και αυτοί που συζητάν κάτι τέτοιο, ότι δεν μπορεί να γίνει σε μια ομοσπονδία με ΔΣ που ελέγχει τον πρόεδρο να γίνει και συνέλευση. Δεν γίνεται αυτό. Είναι αστείο και είναι επιχείρημα όλων αυτών που δεν έχουν καμία σχέση και με την πολιτική και είναι όψιμοι πολιτικά και στο μπάσκετ. Αυτών που δεν καταλαβαίνουν τι σημαίνει παίζω για ένα σωματείο και δίνω και την ψυχή μου για αυτό και καλά κάνεις. Έχω τις συμπάθειές μου, έχω τους ανθρώπους μου εκεί, αλλά τι σημαίνει αυτό; Αν ήθελα να κάνω κάτι θα πήγαινα να δουλέψω στον Ολυμπιακό, ή στον Παναθηναϊκό αντίστοιχα όποιος είναι Παναθηναϊκός”.
-Θεωρείς πως ένα από τα βασικά θέματα που έχει να λύσει η νέα διοίκηση ΕΟΚ είναι η επιστροφή του Ολυμπιακού στην Α1;
“Αυτό θα λυθεί με την επαναπροσέγγιση στο θέμα της διαιτησίας και είμαστε η μόνη ομάδα ανθρώπων που το κοιτάμε στα ίσια και λέμε τι θέλουμε να κάνουμε. Όχι γιατί δεν έχουμε καλούς διαιτητές στην Ελλάδα, αλλά και αυτοί πάσχουν από την γενικότερη αναξιοπιστία που υπάρχει στο μπάσκετ. Εμείς προτείνουμε για την ΚΕΔ ότι πρέπει να είναι έμμισθη. Να τελειώσουμε με τα παραμύθια της αφιλοκερδούς προσφοράς στην υπόθεση ορίζω διαιτητές. Αυτή η έμμισθη επιτροπή θα ξέρει ότι έχει ένα πολύ σοβαρό έργο να κάνει, το οποίο έχει να κάνει με καριέρες παικτών, ιστορίες σωματείων, επενδύσεις παραγόντων και βεβαίως επενδύσεις ανθρώπων στο νόμιμο στοίχημα που υπάρχει στη χώρα. Γιατί υπάρχει και νόμιμη διαδικασία την οποία δέχεται και το κράτος. Είναι μια πάρα πολύ δύσκολη δουλειά και πρέπει να αμείβονται για αυτό γιατί είναι τεράστια αυτή η οικονομική πίτα που παίζεται στους ορισμούς διαιτησίας από την Α1 μέχρι όλες τις Εθνικές κατηγορίες. Η αξιολόγηση θα πρέπει να γίνεται από άλλους ανθρώπους και όχι από αυτούς που τους ορίζουν, ένα παράδοξο που υπάρχει μόνο στην Ελλάδα. Οι διαιτητές πρέπει να αξιολογούνται μέσα στο γήπεδο, να βαθμολογούνται, επικουρικά να λαμβάνεται υπόψιν οι γνώμες του γηπεδούχου και φιλοξενούμενου προπονητή αμέσως μετά το παιχνίδι, χωρίς συνεδριάσεις των ΔΣ των ομάδων και με όλο αυτό το μαγείρεμα.
Η συνολική βαθμολογία θα είναι αυτή που στο τέλος της χρονιάς θα κρατάει τον διαιτητή στην κατηγορία ή θα τον υποβιβάζει, γιατί είναι η μόνη ομάδα ανθρώπων οι οποίοι δεν ξέρουμε ποτέ αν είναι τιμωρημένοι, αν είναι καλοί διαιτητές και αν όχι. Νομίζω αυτό θα κάνει καλό στους διαιτητές και θα τους κάνει να παίζουν για τον εαυτό τους. Πρέπει να παίξω για τον εαυτό μου καλά, να αποδείξω ότι είμαι καλός προπονητής και να παίξω 50-50. Είναι σημαντικό αυτό. Οι τιμωρίες επίσης δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να υφίστανται. Ένας διαιτητής μπορεί να μην παίξει καλά, γιατί δεν είναι καλά η γυναίκα του, η οικογένεια του, όπως ένας αθλητής. Ένας αθλητής μπορεί να χάσει την θέση του στην πεντάδα ή την 12άδα, γιατί μπορεί να μην παίζει καλά, για να ξανασκεφτεί τον εαυτό του μέσα στην ομάδα, μέσα στο μπάσκετ, ή για να γυμναστεί περισσότερο. Έτσι και στους διαιτητές. Πρέπει να ξέρουμε ότι ο Α διαιτητής μένει εκτός γιατί δεν είμαστε ικανοποιημένοι από την απόδοσή του. Είναι άλλο το να φαίνεται ότι είναι εσκεμμένη η μειωμένη απόδοση και άλλο δεν είμαστε ικανοποιημένοι με την απόδοσή του. Αυτό 1-2-3 φορές θα δώσει την ευκαιρία στον άνθρωπο να ξαναμπεί μέσα στην διαδικασία και να αποδείξει ότι είναι καλός. Τώρα για αυτούς που αποδεδειγμένα κάνουν λάθη, όχι ανθρώπινα, θα υπάρξει ο διωγμός από την διαιτησία.
Αυτό θα γίνει και στα τοπικά γιατί όταν θα έρθει η ένωση και θα προτείνει 3-4 διαιτητές να πάνε στις εθνικές κατηγορίες, αυτοί θα πρέπει να είναι καλοί διαιτητές, διότι μόλις ανέβουν και δουν τα αρμόδια όργανα πως δεν κάνουν, θα τους στείλουν πίσω και αυτό θα είναι κακό και για την αξιοπιστία της ένωσης. Θα προσπαθήσουν έτσι να στέλνουν το καλύτερο υλικό που έχουν διαιτητικά. Πιστεύω πως και ο διαιτητής πρέπει να καταλάβει ότι κάνει μια καριέρα, η οποία μπορεί να τον οδηγήσει σε πολύ υψηλό επίπεδο. Από την Ευρωλίγκα μέχρι τα πανευρωπαϊκά και τα παγκόσμια από τα οποία ειρήσθω εν παρωδώ, οι Έλληνες διαιτητές έχουν να εμφανιστούν πολλά χρόνια σε τελικούς. Γιατί; Δεν τους προβληματίζει αυτό; Ότι έχει χαθεί η αξιοπιστία τους; Αυτό λοιπόν από μόνο του θα δώσει μια καλύτερη εικόνα στο πρωτάθλημα. Θα υπάρχουν και άλλα μέτρα αλλά αυτό είναι πρωταρχικό. Και είμαστε οι μόνο που το αναφέρουμε και οι μόνοι που λοιδορούμαστε γιατί έχουμε το θράσος να διεκδικούμε την ομοσπονδία από ποιους άραγε; Όσοι βλέπουν την εκπομπή σας θα καταλάβουν…”
-Πώς φαντάζεσαι εσύ τις προτεραιότητες της ομοσπονδίας; Γιατί κακά τα ψέματα, θα πρέπει να ασχοληθεί πολύ και με το κομμάτι του ερασιτεχνικού αθλητισμού…
“Μόνο με τον ερασιτεχνικό αθλητισμό θα ασχοληθεί η ομοσπονδία. Σε ό,τι αφορά τον επαγγελματικό που είναι η Α1 θα ασχοληθεί σε έναν βαθμό γιατί είναι η βιτρίνα του αθλήματος και η κορυφή της πυραμίδας και θέλουμε να γίνει ένα δυνατό και αξιόπιστο πρωτάθλημα. Μιλάμε με όλους τους παράγωντες των άλλων ομοσπονδιών που μοιράζονται τις ίδιες αγωνίες για την μείωση του ενδιαφέροντος στα δικά τους πρωταθλήματα και αυτό γίνεται γιατί το κορυφαίο πρωτάθλημα στην Ευρώπη είναι η Ευρωλίγκα. Δεν υπάρχει αμφιβολία για αυτό, αλλά είναι ένα κλειστό κλαμπ. Αυτό δεν βοηθάει τον οποιονδήποτε επιχειρηματία που θέλει να μπει στην διαδικασία να υποστηρίξει μια ομάδα μπάσκετ οικονομικά γιατί δεν έχει να πάει πουθενά. Πρέπει να βρεθεί μια λύση στην διαμάχη ΦΙΜΠΑ-Ευρωλίγκας, μιας που συνυπάρχουμε στην ίδια ήπειρο και να θυμηθούμε πόσο σημαντικά ήταν το κύπελλο πρωταθλητριών που παιζόταν παλιά, το Κόρατς, το Κυπελλούχων. Όλα αυτά και η ανάγκη των ομάδων να τερματίσουν ψηλότερα σε θέσεις για να συμμετέχουν σε μια ευρωπαϊκή διοργάνωση. Αυτό έχει ατονήσει πλήρως. Θέλουμε να είναι συνδεδεμένο το αθλητικό αποτέλεσμα με το πού θα παίξουν του χρόνου τα σωματεία”.
-Η Ευρωλίγκα πια είναι ένα status quo και οδεύει προς το να γίνει μια εντελώς κλειστή λίγκα. Αυτή η πορεία σύγκρουσης με τα εθνικά πρωταθλήματα και την FIBA μπορεί να ανατραπεί;
“Ναι. Τι να κάνουμε, εμείς δεν έχουμε κολέγια. Έχουμε αυτά τα σωματεία που ασχολούνται με το μπάσκετ. Δεν μπορεί να υπάρχουν αυτοί αν δεν έχουν ελπίδα για κάτι μεγαλύτερο. Εκτός αν έχουμε πράγματι μια κλειστή λίγκα, οπότε εμείς θα πρέπει να ασχοληθούμε με το υπόλοιπο κομμάτι. Θεωρώ ότι η σύγκρουση είναι μια πολύ σκληρή λέξη. Για ποιο λόγο θα πρέπει να συγκρούεται το μπάσκετ; Εγώ θεωρώ ότι υπάρχει τρόπος να βρεθεί λύση. Τώρα η σπασμωδική αντίδραση να έχουμε παράθυρα Εθνικών, την ίδια ώρα που έχουμε παιχνίδια των ομάδων δεν βοηθάει. Στην αρχή το είδα με καλό μάτι, γιατί μεγαλώνει η δεξαμενή των παικτών που παίζουν στις Εθνικές ομάδες, αλλά είναι άδικο για αυτά τα παιδιά να προσπαθούν τόσο σκληρά για να πάρουν την πρόκριση μέσα στο χειμώνα, να δέχονται τρομερή κριτική γιατί δεν κατάφεραν να κερδίσουν ή κέρδισαν με μικρή διαφορά. Δίνουν τον καλύτερό τους αυτό και βεβαίως το καλοκαίρι δεν θα είναι στην Εθνική ομάδα. Δεν ξέρω κατά πόσον αυτό είναι αυτό που θα θέλαμε να βλέπουμε στο μπάσκετ. Θεωρώ πως πρέπει να σταματήσουν τα παράθυρα και η παρουσία των Εθνικών ομάδων στα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα να αναβαθμιστεί άμεσα. Έχω την εντύπωση πως με τον Ανδρέα τον Ζαγκλή στο τιμόνι κατευθύνεται προς τα εκεί η διαδικασία”.
-Εμμέσως προτείνεις και την λύση δηλαδή…
“Πιστεύω πως τα παράθυρα δεν αποτελούν διαφήμιση του μπάσκετ όπως θα θέλαμε. Δεν παρακολουθεί κανείς αυτή την διαδικασία”.
-Γίνεται πολύ μεγάλη συζήτηση για τον ρόλο των πρώην παικτών. Αν δηλαδή κάνουν, δεν κάνουν ή αποτελεί διαπιστευτήριο το ότι έχουν παίξει μπάσκετ…
“Μα φυσικά και είναι διαπιστευτήριο ότι έχουν παίξει μπάσκετ. Με πιάνουν τα γέλια όταν το ακούω αυτό. Στην Ελλάδα όλοι οι δημοσιογράφοι φωνάζατε πότε θα βγείτε μπροστά εσείς οι παλιοί. Μόλις βγήκαμε μπροστά είστε εναντίον μας. Γιατί δηλαδή; Αυτό είναι αντικείμενο ψυχιατρικής έρευνας. Δεν θέλατε αυτούς τους αθλητές και θέλατε άλλους; Εμείς βγήκαμε μπροστά. Θεωρώ λάθος να συζητάμε το ότι μπορεί να ξέρει κάποιος καλύτερα το μπάσκετ από τους ίδιους τους ανθρώπους του μπάσκετ. Και δεν εννοώ ότι πρέπει να έχεις παίξει σε κάποιο επίπεδο κορυφαίο για να ξέρεις τα ζητήματα.
Στην οικογένειά μου έχουμε μεγάλο ιστορικό καρκίνου. Πιστεύει κανείς ότι πρέπει να γίνω πρόεδρος του αντικαρκινικού; Θα γινόταν τέτοια κουβέντα; Οι τεχνοκράτες του μπάσκετ είναι οι αθλητές, οι πρώην αθλητές, οι πρώην παράγοντες, οι άνθρωποι γενικά που έχουν ζήσει τη ζωή τους στο μπάσκετ. Οι τεχνοκράτες άλλου είδους, όπως του μάρκετινγκ, είναι εκείνοι που πρέπει να προσλαμβάνεις, προκειμένου να εφαρμόζουν τις πολιτικές που εσύ εκπονείς. Εμείς ξέρουμε ότι το εφηβικό πρέπει να γίνει Κ19 πλέον και το ξέρουμε γιατί τα παιδιά σταματώντας το μπάσκετ στην Τρίτη λυκείου, ουσιαστικά τους κόβουμε το μπάσκετ. Δεν τους κρατάμε κοντά στην οικογένεια του μπάσκετ και δεν τη μεγαλώνουμε. Εάν περάσεις στην Κομοτηνή, σε στέλνουν να βρεις αντρικό εκεί. Δεν θα βρεις γιατί είσαι ένα χρόνο εκτός. Κ19 θα βρεις να παίξεις και έτσι ενδεχομένως να αναδειχθεί και κάποιο ταλέντο. Δεν είναι λίγοι αυτοί που ανακαλύφθηκαν στα 18. Αν δεν περάσεις στο πανεπιστήμιο πάλι πώς θα κοντράρεις τα παιδιά που είναι ήδη στο αντρικό; Πάλι θέλεις ένα χρόνο να βρεις τα πατήματά του. Αυτό είναι κάτι τεχνοκρατικό για το μπάσκετ. Το πώς θα τραβήξω τα διανύσματα, πώς θα παρουσιάσω σωστά τα παραδείγματα σε έναν χορηγό ή σε μια εταιρία που θα ντύσει την Εθνική με τα ρούχα της, αυτό προφανώς θα το αναλάβει κάποιος δικηγόρος και τεχνοκράτης του αντικειμένου. Όχι όμως ότι δεν ξέρω τι γίνεται. Γιατί παρατηρούμε και το εξής φαινόμενο. Οι δικοί μας λένε «α δεν ήξερα ότι πρέπει να υπογράψω σύμβαση για να πουλάει κάποιος τα ρούχα της Εθνικής». Γιατί το ακούσαμε και αυτό”.
-Είσαι έτοιμος να βρεθείς σε κάποιο ΔΣ που ενδεχομένως να υπάρχει σύνθεση;
“Έχω βρεθεί σε τέτοια ΔΣ. Εγώ είμαι ένας άνθρωπος που ξέρω πώς λειτουργεί η δημοκρατία. Ξέρω πως δεν γίνεται να διαδεχθείς τον Γιώργο Βασικαλόπουλο και να λειτουργείς όπως ακριβώς και αυτός. Ενδεχομένως είναι ανθρώπινο να για έναν άνθρωπο που είναι σε έναν οργανισμό τόσα χρόνια, να αποκτά τόσο ισχυρή άποψη. Ο τρόπος λειτουργίας της ομοσπονδίας ήταν συγκεκριμένος και για πολλά χρόνια δούλεψε. Νομίζω τώρα οι εξελίξεις την έχουν προσπεράσει. Δεν μηδενίζω το έργο κανενός και δεν θέλω να πέσει κανείς στα τάρταρα, αλλά πιστεύω ότι οι εξελίξεις του μπάσκετ και της κοινωνίας μας έχουν ξεπεράσει τον τρόπο λειτουργίας της ομοσπονδίας”.
-Τελειώνουν οι εκλογές, βγαίνεις πρόεδρος και έχεις και την πλειοψηφία στο ΔΣ. Ποιο είναι το πρώτο πράγμα που θέλεις να κάνεις;
“Το να ψάξουμε να βρούμε πώς θα ελαφρύνουμε οικονομικά τους παράγοντες των σωματείων. Πώς θα ξαναφέρουμε την αξιοκρατία, την αξιοπιστία και την διαφάνεια στην ομοσπονδία, ώστε να φέρουμε τον κόσμο κοντά μας. Πρέπει να μεγαλώσουμε την οικογένεια του μπάσκετ, η οποία έχει μικρύνει. Και λόγω συνθηκών και κορωνοϊού. Δεν ξέρω τι θα βρούμε όταν ξανανοίξουν τα γήπεδα το καλοκαίρι. Είμαι βέβαιος ότι κάποια στιγμή θα αρχίσει να ανεβαίνει. αφού έχουμε την δυνατότητα για επανεκκίνηση και λόγω πανδημίας θα πρέπει να κάνουμε ριστάρτ στην αξιοπιστία μας και στην εξωστρέφειά μας ως ομοσπονδία. Δεν μπορώ να δεχθώ ότι στο πρόγραμμα Φιλόδημος που μπαίνουν διάφοροι Δήμοι, το μπάσκετ δεν δίνει λύση στο γηπεδικό τους. Τα 100-150 κλειστά που έγιναν στην Ελλάδα έγιναν λόγω του 1987 που από εκεί που ασχολούμαστε 15.000 άτομα με το μπάσκετ, ξαφνικά γίναμε 200.000 και παραπάνω. Τότε η πολιτεία γέμισε την κάθε πόλη με κλειστό. Μέχρι το 2005-06 αυτό κράτησε, κάπου εκεί σβήσαμε και γίναμε χειρότεροι. Πρέπει να ξαναμεγαλώσουμε. Και πώς θα γίνει αυτό;
Όταν εμείς λέμε ότι είμαστε κατά του παιδομαζώματος των μεγάλων σωματείων, είμαστε ουσιαστικοί και δεν το λέμε απλά γιατί είναι ωραία λέξη να την ακούς. Δεν λέμε να γίνει ψηφιοποίηση της ομοσπονδίας γιατί είναι μια ωραία… μανταρινιά που λέμε μεταξύ μας. Πέρα από την γραφειοκρατία που σταματάει και γίνονται τα πάντα ηλεκτρονικά, όπως ακόμα και η έκδοση δελτίου, το σημαντικό για εμάς είναι η διαφάνεια μεταξύ των σωματείων. Να ξέρω εγώ ότι εσύ που είσαι μεγάλο σωματείο δεν θα κάνεις 70 μεταγραφές κι εγώ 10. Για εμάς οι ακαδημίες του οποιουδήποτε συλλόγου δεν είναι μικρότερης σημασίας από κάποιου μεγαλύτερου και για έναν πολύ απλό λόγο. Θα μας πούνε ποιοι αθλητές έχουν βγει από ακαδημίες μεγάλων σωματείων θα μας πουν ότι έχουν μεγάλη παραγωγικοί διαδικασία. Οι αθλητές βγαίνουν κυρίως από την επαρχία και από ομάδες της γειτονιάς. Δεν μπορείς να αφαιρείς την προσμονή και την ελπίδα για κάτι παροιμιώδες όταν βρεθεί μια καλή φουρνιά γιατί κάποια στιγμή θα βρεθεί ένα σωματείο και θα του προκύψει όλη αυτή την καλή φουρνιά. Αυτό είναι η ελπίδα του παράγοντα και αυτό δεν μπορείς να του το κόβεις γιατί του κόβεις το ενδιαφέρον να μαζεύει παιδιά από την γειτονιά και να τα κρατάς μέσα στο άθλημα, όπως έκαναν με εμάς. Αυτά είναι τα πραγματικά ζητήματα. Στο ερώτημα τι θα κάνεις με ένα μαγικό ραβδάκι, αυτό θα κάνω”.