Του Γιώργου Ορφανάκη / info@eurohoops.net
Αφανής ήρωας, πιστός στρατιώτης, σημαντικό γρανάζι στην καλοδουλεμένη μηχανή των “πρασίνων” και πολλά ακόμα κλισέ θα μπορούσαν να γραφτούν για να περιγράψουν τον Άκη Παναγιωταρά. Η πορεία όμως του επί 29 χρόνια φυσικοθεραπευτή του Παναθηναϊκού μιλάει από μόνη της και δεν έχει ανάγκη από διθυραμβικά σχόλια. Είναι άλλωστε ο άνθρωπος που έχει κατακτήσει με το “τριφύλλι” 15 πρωταθλήματα, 11 κύπελλα, 6 Ευρωπαϊκά και 1 Διηπειρωτικό Κύπελλο, όντας παρών σε κάθε σημαντική στιγμή της ομάδας προς την κορυφή.
Το Eurohoops συνάντησε τον Άκη Παναγιωταρά στον χώρο εργασίας του στο Νέο Ψυχικό (Physiobalance) και συζήτησε μαζί του για “το ομορφότερο και το μακρύτερο ταξίδι της ζωής μου”, όπως περιέγραψε τα όσα έζησε με την οικογένεια του, τον Παναθηναϊκό.
Αναφέρεται στον μοναδικό Νίκο Γκάλη και το περιστατικό με τον Ιταλό οδοντίατρο, το… ξύλο στη φυσούνα του ΣΕΦ μεταξύ των παικτών (!) στο πρωτάθλημα του 99′, τον Ντομινίκ και την ήττα με 73-38, το τεράστιο οικοδόμημα της οικογένειας Γιαννακόπουλου και πολλές ακόμα όμορφες, αλλά και λίγες, άσχημες αναμνήσεις. Τα υπόλοιπα τα εξιστορεί ο ίδιος…
Ας ξετυλίξουμε το κουβάρι της ιστορίας από την αρχή… Πως ξεκινάει η σχέση σου με τον Παναθηναϊκό;
Η ιστορία ξεκινάει το 1986… Εκείνη την εποχή εργαζόμουν σε ένα φυσικοθεραπευτήριο που ήταν και γυμναστήριο. Θυμάμαι ερχόταν ο Μιχάλης ο Κυρίτσης, τότε προπονητής στην ομάδα, και η φράση που μου είπε ήταν “ρε μικρέ θες να δουλέψεις στον Παναθηναϊκό;”. Εμένα μου φάνηκε πολύ περίεργο, ξαφνιάστηκα, αλλά δέχτηκα φυσικά και λίγες μέρες μετά πήγα στην προπονηση στον Τάφο του Ινδού. Εν τω μεταξύ έψαχνα τη θύρα 7, δεν ήξερα ούτε το συγκεκριμένο γήπεδο ούτε από που να μπω και ο πρώτος άνθρωπος που συνάντησα ήταν ο Μέμος ο Ιωάννου ο οποίος με καθοδήγησε στα αποδυτήρια. Έτσι λοιπόν ξεκίνησε όλο το ταξίδι, γιατί ταξίδι είναι όχι απλά μια ιστορία…
“Μπαίνοντας στα αποδυτήρια έβλεπες έναν άνθρωπο που στο βλέμμα του υπήρχε μία λάμψη”
Τα χρόνια περνάνε, εσύ προσαρμόζεσαι πλήρως και οι αδερφοί Γιαννακόπουλοι πραγματοποιούν τις πρώτες μεγάλες μεταγραφές. Ανάμεσα τους ο Νίκος Γκάλης! Πως το έζησες;
Πράγματι! Είχαν ήδη ξεκινήσει οι καλές κινήσεις με τις μεταγραφές Οικονόμου, Μυριούνη, Αλβέρτη που ήταν ότι καλύτερο υπήρχε στις μικρότερες ηλικίες. Με τις μεταγραφές όμως εκείνο το καλοκαίρι των Γκάλη, Βράνκοβιτς, Κόμαζετς, Σοκ και μετά του Κούζμα άρχισε πλέον η ομάδα να χτίζεται για πραγματικά μεγάλα πράγματα.
Εντάξει, ιδιαίτερη στιγμή από εκείνη την κατάσταση ήταν η πρώτη φορά που συνάντησα τον Νίκο (σ.σ. Γκάλη). Μπαίνοντας στα αποδυτήρια έβλεπες έναν άνθρωπο που στο βλέμμα του υπήρχε μία λάμψη, ήταν σταρ, κάτι το διαφορετικό. Και φυσικά δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτό που ζήσαμε για όσο καιρό έπαιξε στον Παναθηναϊκό, όπου δεν υπήρχε μέρος που να πάμε και να μην γίνεται χαμός από τον κόσμο. Θυμάμαι χαρακτηριστικά σε μία προετοιμασία στο Τσιόκο, στην Ιταλία, ψάχναμε έναν οδοντίατρο. Από το ξενοδοχείο μας είπαν να πάμε σε ένα διπλανό χωριό, ακόμα πιο μικρό. Περιμέναμε με τον Νίκο στην αίθουσα αναμονής και με το που βγαίνει ο ιατρός και τον βλέπει δεν το πίστευε, μόνο που δεν γονάτισε από τη χαρά του!
Μία άλλη ανάμνηση που δεν θα ξεχάσω φυσικά ποτέ είναι η τελευταία στιγμή του Γκάλη με το Παναθηναϊκό, μέσα στα αποδυτήρια του Μετς όταν άλλαζε για να φύγει στο ημίχρονο του Αμπελόκηποι-Παναθηναϊκός. Ήταν μία συνάντηση με το κύριο Παύλο, άκρως συγκινητική, αλλά καλύτερα να μην πούμε παραπάνω.