Του Νίκου Βαρλά/ varlas@eurohoops.net
Ο Σαρούνας Γιασικεβίτσιους έχει γράψει την δική του μοναδική ιστορία ως παίκτης. Μια καριέρα γεμάτη επιτυχίες, ομαδικές και ατομικές διακρίσεις, ηγετοσύνη και… “τρέλα” για τη νίκη.
Η επόμενη σελίδα γύρισε γρήγορα μετά την αποχώρηση από την ενεργό δράση για τον Λιθουανό θρύλο του μπάσκετ.
Αποφάσισε να αφοσιωθεί στη προπονητική και όλα ξεκίνησαν από το “σπίτι” του, την ομάδα της καρδιάς του, τη Ζαλγκίρις.
Όπως λέει ο ίδιος στο Eurohoops, αποφάσισε να κάνει αυτό το βήμα γιατί το μπάσκετ είναι το μοναδικό πράγμα στη ζωή που πιστεύει ότι γνωρίζει καλά. Και το να γίνει κόουτς, είναι ό,τι πιο κοντινό υπάρχει στο να παίζει, από τη στιγμή που πλέον δεν έχει αυτή τη δυνατότητα!
Πολλοί υποστηρίζουν πως όταν κάποιος έχει υπάρξει πραγματικά μεγάλος παίκτης, είναι δύσκολο να κάνει αντάξια καριέρα και ως προπονητής. Ο Γιασικεβίτσιους “περπατάει” ακόμα τα πρώτα βήματα αυτής της νέας διαδρομής. Τα μέχρι τώρα δείγματα, όμως, είναι κάτι περισσότερο από εντυπωσιακά.
Τόσο εντυπωσιακά που αυθόρμητα έρχεται στο μυαλό η ερώτηση… Μήπως αυτός ο τύπος που πέτυχε σχεδόν τα πάντα στη καριέρα του, θα κάνει ακόμα πιο σπουδαία πράγματα ως προπονητής;
Την απάντηση θα την δώσει ο χρόνος. Κανείς δεν ξέρει. Ούτε ο ίδιος. Είναι σίγουρο, όμως, ότι ο Σάρας έχει άστρο λαμπρό και ως προπονητής. Το βλέπεις στα παθιασμένα μάτια του, στο μπάσκετ που παίζει η ομάδα του, στους παίκτες του από τους οποίους παίρνει σχεδόν κάθε βραδιά, πολύ παραπάνω από το… 100%.
Ο χαρισματικός Σαρούνας Γιασικεβίτσιους παραχώρησε μια πολύ ενδιαφέρουσα και αληθινή συνέντευξη στο Eurohoops.
Χαλαρός, άμεσος και ειλικρινής στις απαντήσεις του. Τον βλέπεις, τον ακούς και καταλαβαίνεις όχι μόνο τη νοοτροπία του, αλλά και από που πηγάζει όλη αυτή η… επιτυχία!
Εξηγεί γιατί αυτή τη στιγμή η Ζαλγκίρις είναι η καλύτερη ομάδα στο κόσμο που θα… μπορούσε να προπονεί, μιλάει για τον εθισμό της επιτυχίας, για το σκάουτινγκ της ομάδας του, σε σχέση με τα κλαμπ που έχουν περισσότερα χρήματα.
Παραδέχεται πως όταν έπαιζε, έπαιρνε αποφάσεις με κριτήριο – και – το συναίσθημα, αλλά ξεκαθαρίζει πως ως προπονητής, βασίζεται αποκλειστικά στα δεδομένα. Γιατί δεν επιθυμεί να μπλέξει με ανθρώπους που θέλουν να αποφασίζουν για το μπάσκετ, ενώ δεν το γνωρίζουν!
Απαντάει στο αν ο… 18χρονος Σάρας θα είχε στη σημερινή εποχή μοναδική προτεραιότητα το ΝΒΑ, στο αν ονειρεύεται να γίνει Head Coach σε ομάδα της καλύτερης λίγκας του κόσμου, δίνει τον δικό του ορισμό της επιτυχίας και της αποτυχίας στη ζωή και δηλώνει απερίφραστα πως αγαπάει την Ελλάδα, με την οποία έμελλε να έχει… καρμική σχέση!
Απολαύστε το πρώτο μέρος της αποκλειστικής συνέντευξης του Σαρούνας Γιασικεβίτσιους στο Eurohoops και τότε σίγουρα θα αδημονείτε και για το δεύτερο!
– H Ζαλγκίρις έκανε πέρυσι την πιο πετυχημένη της πορεία στην Ευρωλίγκα τα τελευταία 20 χρόνια, μετά την μυθική σεζόν του 1999 και τον τίτλο. Πόσο δύσκολο είναι να διατηρήσεις την ομάδα στο ίδιο επίπεδο ή να την… πας ένα βήμα παραπέρα;
“Κοίτα, δεν χρειάζεται να το σκεφτόμαστε αυτό. Ούτε πέρυσι είχαμε στο μυαλό μας, το που θα φτάσουμε τελικά. Αυτή είναι η νοοτροπία που πρέπει να έχουμε, να πηγαίνουμε παιχνίδι με παιχνίδι. Υπάρχουν πολλές μεγάλες ομάδες που στοχεύουν να είναι στη καλύτερη δυνατή κατάσταση στο καλύτερο τάιμινγκ. Με αυτό το σύστημα στην Ευρωλίγκα, με τόσους πολλούς αγώνες, είναι απίθανο να σκέφτεσαι μακριά, πιστεύω πως ο μόνος τρόπος είναι να κοιτάζεις κάθε φορά το επόμενο παιχνίδι. Αυτός είναι ο τρόπος που δουλεύω και προσεγγίζω τα πράγματα”.
– Τι είναι πιο δύσκολο. Να κουμαντάρεις και να ηγείσαι μιας ομάδας μέσα στο παρκέ με τη μπάλα στα χέρια σου όπως έκανες στη καριέρα σου ή να ελέγχεις και να καθοδηγείς μια ομάδα από το πάγκο;
“Από τον πάγκο είναι πολύ πιο δύσκολο! Το επάγγελμα του προπονητή είναι πολύ δύσκολο. Γιατί αν τελικά θέλεις να τα κάνεις όλα σωστά, πρέπει να ανησυχείς για πολλά πράγματα. Για τα μίντια, για τα ταξίδια, για το καθημερινό πρόγραμμα. Ουσιαστικά πρέπει να ανησυχείς για 20-30 άτομα, αν το βλέπεις ακόμα πιο σφαιρικά πρέπει να σκέφτεσαι ακόμα και τους οπαδούς. Οφείλεις να σκέφτεσαι για τα πάντα… Αλλά εντάξει, δεν μπορώ πλέον να παίζω μπάσκετ, κάνω το πιο… κοντινό πράγμα που υπάρχει στο να παίζεις και είναι το μοναδικό πράγμα που ξέρω να κάνω στη ζωή. Έτσι, είμαι τυχερός που μπορώ να έχω αυτή τη δουλειά και την ευκαιρία”.
– Τα βράδια πριν τους αγώνες έχεις ήσυχους ύπνους ή σκέφτεσαι ξανά και ξανά τον αγώνα που έρχεται και τι μπορεί να προκύψει μέσα σε αυτόν;
“Όσο περνάνε τα χρόνια όλο λιγότερο και λιγότερο! Καταλήγει στο να είναι ρουτίνα όλη αυτή η διαδικασία. Παλιότερα, όταν πήρα τη δουλειά ήμουν πολύ νευρικός, δεν ένιωθα σίγουρος. Περνάς πολλές φορές τις ίδιες καταστάσεις και η εμπειρία βοηθάει πολύ. Όσο περνάει ο καιρός αποκτάς περισσότερη εμπειρία. Όχι, πλέον έχω πολύ καλύτερους ύπνους τα βράδια”!
– Κλαμπ όπως η Ζαλγκίρις, πρέπει να έχουν διαφορετικά χαρακτηριστικά και ικανότητες στο σκάουτινγκ που κάνουν σε σχέση με συλλόγους όπως η ΤΣΣΚΑ, Η Ρεάλ, η Φενέρ;
“Ξέρεις, ομάδες όπως η ΤΣΣΚΑ και η Φενέρ, αποκλείεται να υπογράψουν ένα παίκτη που είναι απλά ανερχόμενος, έχουν την ανάγκη να επιλέγουν πιο… ασφαλείς λύσεις. Εμείς πρέπει να πηγαίνουμε και λίγο με το ένστικτο, με τις πληροφορίες μας, να προσπαθούμε να καταλαβαίνουμε ποιος μπορεί να εξελιχθεί σε πολύ καλό παίκτη Ευρωλίγκα στους επόμενους 5-6 μήνες ή μετά από ένα χρόνο σε κάποιες περιπτώσεις. Η Φενέρ, η ΤΣΣΚΑ, η Μπάρτσα, όλες αυτές οι ομάδες θέλουν ένα έτοιμο καλό παίκτη εδώ και τώρα. Είμαι εντάξει με αυτό. Πρέπει να κατανοούμε για ποιον δουλεύουμε, σε ποια κατάσταση βρισκόμαστε και να το αποδεχόμαστε. Είμαι πολύ τυχερός που βρίσκομαι γύρω από ανθρώπους που καταλαβαίνουν ακριβώς τι κλαμπ είμαστε, ποιοι είμαστε”.
– Όσο καιρό σε θυμάμαι ως παίκτη και ως προπονητή, είσαι από τους πιο παθιασμένους τύπους που έχω δει. Η θέλησή σου να κερδίζεις μερικές φορές πλησιάζει την… τρέλα! Είναι κάτι που το αναπτύσσει κάποιος ή γεννιέται με αυτό;
“Δεν ξέρω… Πιστεύω πως κάτι συνέβη την πρώτη φορά που γεύτηκα το συναίσθημα της επιτυχίας. Εθίζεσαι σε αυτή και την ίδια στιγμή καλείσαι να συνειδητοποιήσεις πόσο δύσκολο είναι να φτάνεις στην επιτυχία. Πρέπει να πιέζεις τον εαυτό σου σε συστηματική βάση και επειδή θεωρώ πως όλα αρχίζουν από τον εαυτό σου, ως προπονητής οφείλω να πιέσω τους παίκτες μου. Μερικές φορές τους ζητάω να κάνουν κάτι παραπάνω από αυτό που είναι ικανοί. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος… Είτε κοουτσάρεις την Ζαλγκίρις, είτε κάποια άλλη ομάδα ισχύει το ίδιο, πρέπει να βρεις ένα τρόπο να πάρεις το μάξιμουμ από όλους, ίσως και παραπάνω”.
– Ναι, αλλά έχεις αποδείξει πως μπορείς να παραμένεις “πεινασμένος” για επιτυχίες ό,τι κι αν έχεις πετύχει; Πόσο εύκολο είναι να το εμφυσήσεις αυτό στους παίκτες σου;
“Δεν είναι τόσο δύσκολο. Είναι η δουλειά μου, αυτό που πρέπει να κάνω. Να βοηθάω τους παίκτες μου να είναι συνεχώς “πεινασμένοι”, να νιώθω κι εγώ πάντα έτσι. Είμαι, όμως, πολύ τυχερός που διαθέτω παίκτες τέτοιου τύπου. Δουλεύουν σκληρά κάθε μέρα, πάντα έχουν κίνητρο. Η ατμόσφαιρα σε κάθε προπόνησή μας είναι πολύ ανταγωνιστική. Ως προπονητής, αυτό είναι το καλύτερο πράγμα που μπορείς να ζητάς”.
– Παρατηρώντας την καριέρα σου, έχω την εντύπωση πως κάθε φορά που έχεις μπροστά σου μια σημαντική απόφαση να πάρεις, συνδυάζεις το συναίσθημα με τα δεδομένα που υπάρχουν, προκειμένου να αποφασίσεις. Είναι αλήθεια κι αν ναι, πιστεύεις πως αυτός είναι ο σωστός τρόπος προσέγγισης για ένα επαγγελματία του δικού σου επιπέδου;
“Όταν ήμουν παίκτης το έκανα, ναι. Ως προπονητής όχι. Προσπαθώ να βασίζομαι πολύ στα δεδομένα που υπάρχουν. Όταν αποφασίζεις σαν παίκτης, είναι πιο απλό. Θες να πας και να αγωνιστείς σε μια ομάδα με τον καλύτερο προπονητή. Όταν είσαι προπονητής χρειάζεται να υπάρχουν αρκετές προϋποθέσεις γύρω από τη δουλειά σου. Ένα από τα πιο σημαντικά πράγματα, είναι ο πρόεδρος να καταλαβαίνει ποιος είσαι. Τις αδυναμίες και τα πλεονεκτήματά σου. Να έχει επίγνωση των δεδομένων του κλαμπ. Όχι να έχει γελοίες ιδέες και προσδοκίες. Αυτός είναι ο βασικός λόγος που όπως πάντα λέω δουλεύω στο πιο τέλειο κλαμπ για μένα, ίσως και σε όλο το κόσμο! Με καταλαβαίνουν, ξέρουν από που προέρχομαι, με στηρίζουν… Είναι πολύ δύσκολο να βρεις τέτοιες συνθήκες στην Ευρώπη. Όταν αρχίζω να μιλάω με άλλα κλαμπ, καταλαβαίνω πως είναι πολύ δύσκολο να βρω αυτό που έχω στο Κάουνας”.
– Εννοείς πως συναντάς διαφορετική νοοτροπία και τρόπο σκέψης…
“Κάποιοι άνθρωποι, απλά δεν καταλαβαίνουν το μπάσκετ. Και επειδή είναι ιδιοκτήτες, ή παράγοντες, ή προϊστάμενοι σε ένα συμβούλιο, νομίζουν πως ξέρουν μπάσκετ. Όχι, πιθανότατα η δουλειά τους είναι κάποια άλλη… Αν δεν καταλαβαίνουν, τότε ήδη έχεις μπροστά σου το μεγαλύτερο πρόβλημα”.
– Πόσο εύκολο είναι για σένα να ξεκαθαρίσεις όταν μιλάς για μια δουλειά σε εκείνους που έχεις απέναντί σου πως το δικό τους κομμάτι τελειώνει εκεί και πρέπει να μένουν έξω από όλα τα άλλα;
“Ο μοναδικός τρόπος που υπάρχει είναι να είσαι πολύ ειλικρινής με τον εαυτό σου και με τον άνθρωπο που έχεις απέναντί σου. Δεν υπάρχει κάποιο μυστικό. Πρέπει να κάτσεις μαζί τους και να συζητήσεις, ποιες είναι οι ιδέες και οι προσδοκίες. Μπορούμε να δουλέψουμε μαζί; Είναι πολύ απλό… Αν χτίζω ένα σπίτι, δεν μπορώ να πω πολλά πράγματα στον αρχιτέκτονα! Απλά, γιατί δεν ξέρω πολλά από αρχιτεκτονική. Το ίδιο ισχύει και όταν η κουβέντα πάει στο μπάσκετ”!
Το 1ο μέρος της συνέντευξης του Σάρας στο Eurohoops!