Του Κώστα Γιαταγάνα/ info@eurohoops.net
Η ομάδα του 1987 είχε αστέρια αναμφισβήτητα, αλλά ήταν γεμάτη από παίκτες ταλαντούχους, που ήταν έτοιμοι ανά πάσα στιγμή να μπουν και να προσφέρουν ό,τι κι αν τους ζητούσε ο Κώστας Πολίτης.
Ενας εξ αυτών όχι μόνο μπήκε κι έπαιξε τον ρόλο του στην ομάδα που ανέβασε την Ελλάδα στο πιο ψηλό σκαλί του βάθρου, αλλά ήταν αυτός που είπε την τελευταία λέξη κι έγειρε στο τέλος την πλάστιγγα υπέρ της Εθνικής στον μυθικό τελικό της 14ης Ιουνίου με την Σοβιετική Ενωση στο ΣΕΦ.
Αυτός δεν είναι άλλος από τον Αργύρη Καμπούρη, από το χέρι του οποίου μπήκαν οι βολές για το… 101-102 και το 101-103, τέσσερα δευτερόλεπτα πριν το τέλος της δραματικής παράτασης, μετά το φάουλ που κέρδισε από το παλικαρίσιο επιθετικό ριμπάουντ μετά το άστοχο σουτ του Μέμου Ιωάννου από την κορυφή.
Ο “τίμιος γίγαντας” της Εθνικής του ’87 ήταν εξ αυτών που ήξερε πως θα ξεκινά από τον πάγκο, ως back-up του Φασούλα, ωστόσο από πολύ νωρίς στη διοργάνωση έγινε ουσιαστικά βασικός, μετά τον τραυματισμό του Νίκο Φιλίππου, μόλις στο δεύτερο παιχνίδι της πρώτης φάσης, απέναντι στους Γιουγκοσλάβους.
Ο Καμπούρης έγινε ο αντι-Φιλίππου στην πεντάδα, δικαιώνοντας απόλυτα τον Πολίτη και όχι μόνο στον τελικό, αφού στον προημιτελικό με τους Ιταλούς ήταν το απόλυτο “κλειδί” και κυρίαρχος, με 14 πόντους, 11 ριμπάουντ και 4 κλεψίματα!
Στην τιτανομαχία του τελικού βγήκε μπροστά ειδικά όταν τέθηκε νοκ άουτ λόγω πέντε φάουλ ο Φασούλας, αλλά αυτός έβγαλε… νοκ άουτ τους ψηλούς των Σοβιετικών, με αποκορύφωμα το χρυσό επιθετικό ριμπάουντ που άρπαξε και μαζί το φάουλ από τον Γκομπόροφ, στο ισόπαλο 101-101!
Εκείνη τη στιγμή όλο το ΣΕΦ έχει “παγώσει” από την αναμονή των βολών που έμελλε να γραφτούν στην ιστορία. Ο Νίκος Φιλίππου στον πάγκο δεν μπορεί καν να κοιτάξει, αγκαλιάζοντας τον γιατρό Κώστα Παρίση, ενώ ο Γιαννάκης σαν θηρίο στο κλουβί του φωνάζει “μην κοιτάς γύρω σου. Βάλτες!” Κι ο Καμπούρης τις έβαλε!
Ολα τα υπόλοιπα είναι ιστορία, με τον σέντερ του Ολυμπιακού να νικά και τον ίδιο του τον εαυτό, αφού είχε 59% από τη γραμμή, όμως εκείνη την ώρα δεν γινόταν να μην τις βάλει, δείχνοντας τα τεράστια αποθέματα καρδιάς που κουβαλούσε.
Ωστόσο, το τεράστιο πάρτι που ακολούθησε εκείνο το βράδυ δεν μπόρεσε να το απολαύσει όπως θα ήθελε, αφού στα αποδυτήρια μετά τον τελικό πληροφορήθηκε πως ο πατέρας του είχε υποστεί έμφραγμα μετά τον ημιτελικό με την Γιουγκοσλαβία, κάτι που είχε κρατηθεί μυστικό για να μην επηρεαστεί.
Ολα άρχισαν από το… μυστρί
Ο πατέρας του ήταν αυτός που τον ενέπνευσε σε όλη του τη ζωή. Αυτός που με τον ιδρώτα του ζούσε μια οικογένεια με επτά παιδιά με το μεροκάματο από την οικοδομή, ένα εκ των οποίων ήταν ο Αργύρης Καμπούρης, ο οποίος με την πρώτη ευκαιρία δεν δίστασε να βοηθήσει κι αυτός με το πηλοφόρι και το μυστρί ώστε να βοηθήσει τον πατέρα της οικογένειας.
Εστω κι αν με αυτόν τον τρόπο αναγκαζόταν να πάει για προπόνηση αμέσως μετά την οικοδομή, πολλές φορές χωρίς να έχει φάει, ήταν τέτοια η θέλησή του που δεν μπορούσε να κάνει πίσω και να αποδείξει πως ανήκε στο υψηλό επίπεδο, τόσο πηγαίνοντας στον Ολυμπιακό, όσο και στην Εθνική, με τον Κώστα Πολίτη να διακρίνει τις δυνατότητές του και να τον κάνει μέλος της “γαλανόλευκης” από το 1985, στο πλαίσιο της ανανέωσης της ομάδας.
Αρχικά κάλυψε το κενό του απόντα Φασούλα στο Μουντομπάσκετ της Ισπανίας (1986) και το 1987 ήταν αυτός που έδινε ανάσες στην “αράχνη”. Κι όταν το απαίτησαν οι περιστάσεις, βγήκε μπροστά, ανέλαβε πρωταγωνιστικό ρόλο και στο φινάλε, από τη γραμμή των βολών έβαλε το κερασάκι για τον θρίαμβο που έβγαλε όλη την Ελλάδα στους δρόμους…