Tου Γιάννη Ράμμα/ irammas@eurohoops.net
Οι άντρες… κλαίνε. Στην προκειμένη περίπτωση από νεύρα και πείσμα. Νεύρα για την αδικία και πείσμα για την απόδειξη πως ήταν οι καλύτεροι. Έτσι ακριβώς είχε η κατάσταση στην Εθνική Ομάδα στο Eurobasket ’87 μετά απ’ την ολοκλήρωση της 4ης αγωνιστικής (6/6). Η επίσημη αγαπημένη μόλις είχε ηττηθεί απ’ τη Σοβιετική Ένωση (66-69) κι ο τρόπος υπό το φάσμα του αποκλεισμού είχε κάνει τους περισσότερους να μη μπορούν να συγκρατήσουν τα δάκρυά τους.
Με την κόρνα της λήξης στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας ο Νίκος Γκάλης, ο οποίος είχε δει να του κλέβουν τον ιδρώτα του (31π.), έψαχνε τους διαιτητές για να τους τα πει ένα χεράκι, πριν δακρύσει κι αυτός, ενώ οι Χριστοδούλου και Γιαννάκης, αμφότεροι εκτός παιχνιδιού από νωρίς με 5 φάουλ, δεν είχαν καταφέρει να… κρυφτούν απ’ τον τηλεοπτικό φακό. Σε αντίθεση με τον Τσεχοσλοβάκο διαιτητή Λιούμπομιρ Κοτλέμπα, ο οποίος είχε γίνει άφαντος.
Αλλά η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο, πιάτο ελληνικής κουζίνας προφανώς…
Ο κόσμος στις εξέδρες το ‘χε καταλάβει πρώτος απ’ όλους, γιουχάροντας στην αρχή τους διαιτητές και δίνοντας το σύνθημα της αντεπίθεσης στη συνέχεια με την ιαχή “Ελλάς! Ελλάς!”.
Εσύ πού ήσουν; Πάρε μέρος στο μεγάλο διαγωνισμό της Eurobank και κέρδισε μία απ’ τις 10 ρέπλικες φανέλες της χρυσής εκείνης ομάδας του ’87 ή ένα απ’ τα 20 εισιτήρια για το Acropolis.