Tης Eurohoops team/ info@eurohoops.net
Ο Έλληνας κόουτς είπε για όλα αυτά στην εφημερίδα “Τα Νέα”.
Αλήθεια, πώς νιώσατε βλέποντας τους πρωταθλητές Ευρώπης να πηγαίνουν «σηκωτό» τον Δημήτρη Καρβέλα για την απονομή του τροπαίου;
«Ενιωσα πολύ υπερήφανος. Ηταν η πλήρης επιβεβαίωση του οικογενειακού κλίματος που έχει δημιουργηθεί σε αυτή την ομάδα τα τελευταία χρόνια. Ολα όσα λέγαμε σε επίπεδο συζητήσεων και επικοινωνούσαμε μεταξύ μας, τα επιβεβαίωσε αυτή η κίνηση. Την ήξεραν μόνο οι παίκτες και όχι οι προπονητές και έδειξε σε ποιο επίπεδο βρίσκονται οι σχέσεις σε αυτή την ομάδα».
Αυτή τη φορά αντικρίσατε λιγότερες ψυχολογικές εκρήξεις εκ μέρους των παιδιών σε σχέση με το Euobasket 2015 του Βόλου, όπου επίσης αυτή η παρέα είχε κατακτήσει το χρυσό μετάλλιο;
«Οπως έχουμε ξαναπεί, η Εθνική αποτελεί το καταφύγιο αυτών των παιδιών και είναι λογικό να εξωτερικεύουν κάποια συναισθήματα. Επειδή όμως είναι πλέον 20 ετών, συνεπώς δύο χρόνια μεγαλύτεροι από ό,τι στον Βόλο, και επειδή δεν είχαμε την ίδια πίεση για το χρυσό μετάλλιο, που για κάποιον ανεξήγητο λόγο υπήρχε στον Βόλο, φέτος δεν υπήρξαν αυτές οι εκρήξεις. Ισως σε αυτό να έπαιξε ρόλο το ότι είχαμε απουσίες και πάρα πολύ δύσκολη προετοιμασία με πολλούς τραυματισμούς. Οι απαιτήσεις ήταν λίγο πιο χαμηλά. Αυτό έφερε μεγαλύτερη ηρεμία στην ομάδα και δεν δημιουργήθηκε πίεση στο μυαλό μας. Ξέχωρα από όλα τα άλλα και φυσικά το αποτέλεσμα, το σημαντικό είναι ότι παίξαμε με τον τρόπο που θέλαμε εμείς».
Εσείς, ως προπονητής, πώς βιώσατε το κλείσιμο ενός κύκλου στις μικρές εθνικές ομάδες για αυτά τα παιδιά;
«Ηταν πολύ ευχάριστη διαδικασία για αυτούς. Το ότι τελείωνε ένας κύκλος το ήξεραν και το συζητούσαν και μέσα στη χρονιά. Και πιστεύω ότι έζησαν μια κατάσταση που πραγματικά θα τους συντροφεύει σε όλη τους τη ζωή. Εκτισαν πολύ δυνατές σχέσεις, οι οποίες δημιουργούνται είτε έπειτα από πολλά χρόνια είτε μέσα από σημαντικά γεγονότα. Αυτά τα παιδιά έζησαν και τις δύο καταστάσεις. Πολύ μεγάλα ματς, σημαντικές απογοητεύσεις, αλλά και πολύ μεγάλες χαρές. Και όλο αυτό θα τους ακολουθεί».
Πώς εξηγείτε το δικό σας ξέσπασμα και μάλιστα on camera;
«Μου βγήκε αυθόρμητα. Είναι ανθρώπινο. Από τη μια είσαι με κάποια παιδιά από τα 16 ώς τα 20 τους και έχεις αποκτήσει μια επαφή πολύ διαφορετική από μια επαγγελματική σχέση παίκτη και προπονητή. Από την άλλη, στερείς από τα φυσικά σου παιδιά την παρουσία σου χειμώνα καλοκαίρι. Για μας τους προπονητές ειδικά το καλοκαίρι είναι η περίοδος που πρέπει να αφιερώνουμε στην οικογένεια. Τη στιγμή που περνούσαν από μπροστά μου τα παιδιά μου δεν άντεξα και μου βγήκε όλο αυτό».
Κλαίτε συχνά;
«Ναι, κλαίω».
Πότε κλάψατε για τελευταία φορά;
«Οταν γύρισα στην Αθήνα από την Αστανά. Στο αεροδρόμιο, όταν είδα τα παιδιά μου».
Ποια ήταν η ατάκα των παιδιών σας, που σας κόλλησε στον τοίχο, κατά τη διάρκεια της παραμονής στην Κρήτη;
«Ο Γιώργος έχει προσαρμοστεί πλέον στις καταστάσεις. Η Ηλιάνα πετάει τα περίεργα. Στην Κρήτη, λοιπόν, όπου μέναμε σε διαφορετικό ξενοδοχείο, κάποια στιγμή με ρώτησε πότε θα κοιμηθούμε επιτέλους μαζί! Τι να της απαντήσω…».
Ο κόουτς αναφέρθηκε και στα μηνύματα που έλαβε… «Είναι σημαντικό ότι μας έστειλαν συγχαρητήρια μηνύματα όλοι οι μεγάλοι προπονητές, που δείχνουν ότι παρακολουθούν το ελληνικό μπάσκετ, ότι είναι κοντά στην εθνική ομάδα και σκέφτονται τον συνάδελφό τους. Και ο Ιτούδης και ο Μπαρτζώκας και ο Ζούρος και ο Πρίφτης, όλοι αυτοί που βρίσκονται σε μεγάλες ομάδες στην Ευρώπη, μας θυμήθηκαν όλοι. Αυτό με συγκίνησε γιατί είναι άνθρωποι που βρίσκονται σε τοπ επίπεδο και ταυτόχρονα παρακολουθούν τι συμβαίνει. Και πολλοί έλληνες παίκτες. Ειδικά ο Ζήσης, δεν υπάρχει καλοκαίρι που να μας μη μας στείλει καλή επιτυχία στην αρχή και συγχαρητήρια στο τέλος».
Είτε έκλεισε ο κύκλος σας στις μικρές εθνικές ομάδες, όπως δηλώσατε, είτε όχι, σκέφτεστε να παραμείνετε στους κόλπους της Ομοσπονδίας;
«Κατά την προσωπική μου άποψη, η θέση του ομοσπονδιακού προπονητή και το ότι βρίσκομαι στις Εθνικές επί τόσα χρόνια είναι το πιο σημαντικό γεγονός που μπορεί να συμβεί σε έναν άνθρωπο του χώρου. Δεν θεωρώ όμως ότι μπορεί να υπάρχει ισόβιος ομοσπονδιακός προπονητής. Θα υπάρχει σίγουρα μια κουβέντα με τον κ. Βασιλακόπουλο. Από εκεί και πέρα, οι σκέψεις που έχω κάνει είναι πολύ συγκεκριμένες και ξεκάθαρες, αλλά θα δούμε τις εξελίξεις. Θεωρώ όμως δεδομένο ότι νιώθω πως έδωσα και πήρα πάρα πολλά στο κομμάτι που λέγεται Εθνική Εφήβων και Νέων. Θα γίνει μια πολύ σοβαρή κουβέντα για το κατά πόσο και με ποιον τρόπο μπορεί να συνεχιστεί αυτή η συνεργασία».
Με ποιον αριθμό αθλητών, που θα προβιβαστούν μια μέρα από τη Νέων στην Ανδρών, θα είστε ικανοποιημένος;
«Αν καταφέρουμε να δώσουμε έναν παίκτη στην Εθνική Ανδρών, που θα έχει όμως σοβαρό ρόλο και θα είναι πρωταγωνιστής, το θεωρώ επιτυχία. Η προοπτική κατά την άποψή μου είναι να παίξουν τουλάχιστον τέσσερα παιδιά, αλλά ας μην ονειροβατούμε. Αν παίξει ένας, θα είμαστε όλοι πάρα πολύ χαρούμενοι».
Θεωρείτε σημαδιακό το ότι θα εργαστείτε στον ΠΑΟΚ με ένα αγαπημένο σας παιδί, τον Αντώνη Κόνιαρη;
«Είναι κάρμα! Και το πιστεύω 100%. Αισθάνομαι μεγάλη υπερηφάνεια και θαυμασμό για αυτό που έχει κάνει. Επειδή έχουμε ζήσει από πολύ κοντά την κατάσταση που έχει βιώσει, τους τραυματισμούς, τα χειρουργεία και το πόσο τον πόνεσε όλη αυτή η ιστορία, το να επανέλθεις τόσο γρήγορα, την ίδια χρονιά και να είσαι βασικός στην πέμπτη ομάδα του ελληνικού πρωταθλήματος, μια ομάδα με πολύ βαριά φανέλα όπως είναι ο ΠΑΟΚ, και να κουβαλήσεις μια τέτοια ομάδα στα 19 σου, δεν είναι το πιο εύκολο πράγμα. Και έπειτα από όλα αυτά να έρχεσαι το καλοκαίρι για να ηγηθείς μιας προσπάθειας που οδήγησε στο χρυσό μετάλλιο και να ξεπεράσεις τον εαυτό σου σε απόδοση, είναι εκπληκτικό. Γιατί ο Αντώνης ξεπέρασε τον εαυτό του. Η απόδοσή του δεν ήταν αναμενόμενη. Απέδωσε πολύ πάνω από τα δικά του στάνταρντ. Ειδικά στο κομμάτι της επίθεσης και της εκτέλεσης ξεπέρασε κάθε προσδοκία. Σε επτά παιχνίδια είχε 55% στο τρίποντο, με πολλά σουτ στο παιχνίδι του, αυτό συνιστά υπέρβαση. Και γενικά όλη η παρουσία του μόνο θαυμασμό και υπερηφάνεια μου δημιουργεί».
Σας εξιτάρει να κοουτσάρετε και τον Χαραλαμπόπουλο στον ΠΑΟΚ;
«Φυσικά με εξιτάρει! Εχω προπονήσει τον Βασίλη για τέσσερα καλοκαίρια. Αυτό που θα ήθελα, είναι να του δώσω ως προπονητής του σε συλλογικό επίπεδο και απέναντι σε μεγαλύτερους ηλικιακά παίκτες τον χώρο και την προοπτική να δείξει τι ακριβώς μπορεί να κάνει σε υψηλό επίπεδο, ώστε να μην υπάρχει καμία αμφιβολία για τις δυνατότητες και την ποιότητά του».