Της Eurohoops team/ info@eurohoops.net
Τα χρόνια έχουν περάσει, ο Παναγιώτης Βασιλόπουλος διανύει το 35ο έτος της ηλικίας του και πλέον μπορεί να περηφανεύεται πως είναι το ζωντανό παράδειγμα της φράσης “7 φορές να πέφτεις, να σηκώνεσαι 8…”.
Διότι αυτό κατάφερε ο Έλληνας φόργουορντ τα τελευταία χρόνια τα οποία μοιράζεται μαζί μας μέσα από ένα συγκινητικό κείμενο γεμάτο συναισθήματα και εικόνες.
Διαβάστε αναλυτικά το κείμενο από τη σελίδα Sportraits.org
Παναγιώτης λέγομαι, αλλά αυτό μάλλον το ξέρετε οι περισσότεροι… Οταν χτύπησε το τηλέφωνό μου και ακούστηκε η φωνή στην άλλη άκρη της γραμμής, λέγοντας… “Δεν με ενδιαφέρει ο Βασιλόπουλος… Θέλω να αποτυπώσει τις σκέψεις του ο Παναγιώτης”, δεν ήξερα τι να απαντήσω. Το σκέφτηκα το ίδιο βράδυ. Το ξανασκέφτηκα μετά και ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι… “Τι διάολο! Είμαστε αθλητές γιατί κάθε μία μέρα που ξημερώνει είναι μία πρόκληση… Η συνέχεια της χθεσινής, η μία νέα, ενδιαφέρουσα, επικίνδυνη, πωρωτική!”.
Εψαξα τον αριθμό που με είχε καλέσει μερικά 24ωρα νωρίτερα…
“Ελα, θα το κάνω, αλλά όπως θέλω εγώ” του είπα.
“Αν ήταν να το έκανες όπως θέλω εγώ, δε θα στο ζητούσα καν, κύριε” μου απάντησε η φωνή!
Και να΄μαι λοιπόν, τώρα μπροστά στον υπολογιστή, έχοντας μία και μοναδική τυρρανία στο κεφάλι μου…
“Είναι έτοιμος ο αναγνώστης να αποδεχθεί, να καταλάβει, ή να ερμηνεύσει αυτά που έχει να του πει ο Παναγιώτης?”.
Θα σου πω την αλήθεια μου. Προς στιγμήν, έκλεισα το καπάκι του υπολογιστή, στον καναπέ που καθόμουν, άρπαξα το τηλεκοντρόλ και αρχισα να κάνω ζάπινγκ. Ενιωθα ανακουφισμένος.
Και συνέχισα να κάνω ζάπινγκ. Ελεύθερα, συνδρομητικά, όλα! Οπως κι εσύ φαντάζεσαι, τελικά η μάχη με τα γούστα μου, με έφερε μπροστά στους ανθρώπους που ανήκουν σε ένα άλλο, εντελώς διαφορετικό, από αυτό που ζω εγώ κι εσύ, σύμπαν!
ΝΒΑ!
Εμεινα λίγο να χαζεύω την τηλεόραση και ξαφνικά, το βλέμμα μου άστραψε… Βλέποντας αυτούς τους υπερθλητές να τρέχουν, να καρφώνουν, να παίζουν άμυνα, επίθεση, να βουτάνε στο παρκέ και οι κερκίδες να είναι γεμάτες με κόσμο που έχει πληρώσεις δεκάδες δολάρια, σκέφτηκα…
“Αν αυτοί δεν τρομάζουν να πουν την άποψή τους, γιατί θα πρέπει να φοβάμαι εγώ?”.
Με την πρώτη ευκαιρία το λαπ τοπ βρισκόταν και πάλι ανοιχτό μπροστά μου και μία λευκή σελίδα στην οθόνη του με προκαλούσε να σκιαγραφήσω με λέξεις τον Παναγιώτη και τις σκέψεις του.
Προκλητικό αν μη τι άλλο! Ιντριγκαδόρικο. Ενδιαφέρον.
Επιασα πάλι το τηλέφωνο στα χέρια…
“Ελα… Να σου πω, δε φαντάζομαι να θες να σου γράψω την ιστορία της ζωής μου”
“Παναγιωτη, αν ήθελα αυτό θα σου ζητούσα να βγάλουμε βιβλίο”
“Οκ, θα γράψω για κάτι που είναι επίκαιρο. Αλλά είναι συγκεκριμένο”
“Γράψε ό,τι θες… Μόνο, γράψε!”
Το είχα ξαναδοκιμάσει τότε που είχα δημιουργήσει το δικό μου σάιτ. Αυτό είναι αλλιώς όμως! Πολύ αλλιώς παναθεμά το!
Τώρα που σιγά σιγά αρχίζω και μπαίνω στο θέμα, θυμάμαι τον εαυτό μου μικρό… Αυτή η λευκή σελίδα που έχω μπροστά μου, πρόθυμη να υποδεχτεί τις λέξεις μου, σαν να μου έστησε ένα ταξίδι στο παρελθόν μου.
Τέλος πάντων… Μη μου κρατάς κακία που πλατιάζω. Αν μπορούσα αλλιώς, θα ήμουν συγγραφέας.
Στον Πύργο ήμουν… Στο Σαμικό. Από τότε που θυμόμουν τον εαυτό μου, σε ένα γήπεδο με έχανες και με έβρισκες. Ποδόσφαιρο, μπάσκετ, βόλεϊ, κυνηγητό, εκείνα τα χρόνια δεν είχε και ιδιαίτερη σημασία. Οποια μπάλα κι αν συναντούσες μπροστά σου, αυτή έπαιζες. Κι όταν δεν υπήρχε τόπι, υπήρχε τρέξιμο.
Λίγα χρόνια αργότερα αποφάσισα να γυρίσω την πλάτη μου στο ποδόσφαιρο που αγαπούσα, διότι στο ραντεβού με αυτή τη μεγαλύτερη, τη σκουρόχρωμη μπάλα (αν νομίζεις ότι οι μπάλες του μπάσκετ στα ανοιχτά γήπεδα που παίζαμε εμείς ήταν πορτοκαλί, είσαι γελασμένος), ένιωσα για πρώτη φορά τι σημαίναι λατρεία.
Η αρχή έγινε στον Ιφιτο του Πύργου… Οι συνθήκες δεν ήταν ιδανικές, αλλά ως μέλος ενός οργανωμένου σωματείου, άρχισα να αντιλαμβάνομαι τη δομή και να στήνω τα δικά μου όνειρα.
Παιδικό, εφηβικό, κλιμάκια, Α1, συμβόλαια, υποχρεώσεις, προπόνηση, ατομική προπόνηση και Εθνική ομάδα! Ολες αυτές οι λέξεις ως έννοιες άρχισαν να με βάζουν στη διαδικασία της ιεράρχησης και του διαχωρισμού. Σιγά σιγά έβλεπα μπροστά μου τα βήματα που έπρεπε να κάνω… Αν φυσικά ήμουν αρκετά καλός!
Ασε να σου πω κάτι… Δεν έχει σημασία αν ήμουν καλός ή όχι! Τώρα, στα 34 πια, ξέρω ότι δεν ήμουν ο καλύτερος που υπήρχε. Ξέρω όμως, επίσης, ότι αν πίστευα ότι δεν είμαι καλός, δε θα έφτανα ποτέ σήμερα να σου γράψω αυτό το γράμμα. Ψυχολογία είναι ο αθλητισμός. Αυτοπεποίθηση! Και προπόνηση. Η προπόνηση σου γιγαντώνει την αυτοπεποίθηση κι αυτή με τη σειρά της, αναγκάζει τον προπονητή να ασχοληθεί μαζί σου.
Δεν έχω παράπονο, ο Θεός με προίκισε. Μου χάρισε την πρώτη ύλη, τη μαγιά. Ηταν χρέος μου στη συνέχεια να καλλιεργήσω αυτή τη Γη.