Tης Eurohoops team/ info@eurohoops.net
Αναλυτικά όσα είπε ο Έλληνας γκαρντ:
”Έχουμε ζήσει μία μοναδική εμπειρία με τον Διαμαντίδη και τον Βασιλόπουλο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2008. Ήμασταν μπροστά από το κτήριο της ελληνικής αποστολής. Δεν υπήρχαν κινητά και ίντερνετ, οπότε απλά καθόμασταν και παρατηρούσαμε τους άλλους αθλητές Τότε, εμφανίστηκε ο Κόμπι. Λέγαμε ”ο Κόμπι, ο Κόμπι”. Είχαμε μείνει έκπληκτοι γιατί στάθηκε μπροστά μας. Είπε στον Δημήτρη, ”αυτή τη φορά ξέρουμε ποιοι είστε, έχουμε κάνει σκάουτινγκ. Ξέρουμε ότι εσύ είσαι ο καλύτερος αμυντικός. Αυτή τη φορά είμαστε έτοιμοι για εσάς”.
Μερικές μέρες αργότερα, ήταν μαζί με τον Ντουάιτ Χάουαρντ στη τραπεζαρία του Ολυμπιακού χωριού. Ο Κόμπι είχε έρθει στην άλλη άκρη του τραπεζιού. Είπε στον Παπαλουκά ότι ”σε ξέρουμε ότι είσαι ο καλύτερος δημιουργός της ομάδας. Είμαστε έτοιμοι για εσάς”. Χάσαμε εύκολα και στο ημίχρονο χάναμε με 30. Η προσήλωσή τους που φαινόταν στο γήπεδο, είμαι σίγουρος ότι ερχόταν από τον ίδιο τον Κόμπι.
Έχω ακούσει πολλές ιστορίες, γιατί έχω παίξει με τον Γκάουντλοκ και ο Κόμπι τον είχε βαπτίσει ”mini mamba”, που είναι τρομερά τιμητικό. Μου έλεγε ιστορίες για το πόσο ανταγωνιστικός και σκληρός ήταν με τους συμπαίκτες του, γιατί ήθελε μόνο τη νίκη. Απίστευτη εργατικότητα, έχει εμπνεύσει όλους τους σημερινούς παίκτες. Είναι αυτό το mamba mentality που ακολουθεί πολύς κόσμος.
Είναι μία ασύλληπτη τραγωδία, νιώθουμε ότι όλοι χάσαμε ένα κομμάτι δικό μας. Παίξαμε αντίπαλοι. Δεν ήμασταν φίλοι, αλλά τον αισθανόμασταν τόσο κοντά και οικεία. Έβλεπε ευρωπαϊκό μπάσκετ, του άρεσε να μαθαίνει και μάλιστα λάτρευε τη ”μπομπίτα” του Ναβάρο, έλεγε ”μακάρι να μπορούσα να το κάνω και εγώ”. Δείχνει τον χαρακτήρα του, το πόσο ανταγωνιστικός και σκληρός ήταν, μα και ταπεινός. Ήθελε να βελτιώνεται. Ήταν μία διάνοια. Ήταν το πρότυπό μας.
Σαν πατέρας, που σκέφτεσαι και την οικογένειά του, είναι σοκ. Σκέφτεσαι και βάζεις τον εαυτό σου στη θέση των οικείων του. Για 20’ είχα μείνει άναυδος. Ήταν σοκαριστικό. Καθόμασταν και προσπαθούμε να δούμε τι γίνεται με την γυναίκα μου. Όλοι το συζητάμε λες και χάσαμε τον δικό μας άνθρωπο”.