Του Γιώργου Μπακόλα
Είναι να απορεί κανείς. Ένας παίκτης (σχεδόν) μόνος του κι ένας ρούκι προπονητής πάνε να πάρουν το κορυφαίο πρωτάθλημα μπάσκετ του κόσμου κόντρα στη λογική που ήθελε το Κλίβελαντ -και ελέω τραυματισμών- να είναι το αουτσάιντερ απέναντι στους καταπληκτικούς ολόκληρη τη χρονιά Ουόριορς του MVP της regular season Στέφεν Κάρι.
Μήπως τελικά το μπάσκετ δεν είναι και τόσο ομαδικό άθλημα; Πώς γίνεται σε τόσο υψηλό επίπεδο ένας παίκτης να κάνει τόσο μεγάλη διαφορά; Αυτά που κάνει στους φετινούς τελικούς ο Λεμπρόν ΔΕΝ έχουν ξαναγίνει ποτέ! Κι αν το 1993 ή το 1998 το πείσμα του αξεπέραστου Μάικλ Τζόρνταν είχε οδηγήσει τους Μπουλς σε δύο «αντρίκια» πρωταθλήματα κόντρα σε Φίνιξ και Γιούτα αντίστοιχα, όταν αναλογιστεί κανείς τους συμπαίκτες και τον προπονητή που διέθετε ο «Air» πραγματικά δεν υπάρχει καμία σύγκριση με την τωρινή ομάδα των Καβαλίερς.
Σύγκριση φυσικά δε θα κάνουμε και ανάμεσα στον Τζόρνταν και τον Τζέιμς. Δεν είναι αυτό το ζητούμενο. Όμως δε γίνεται να παραβλέψουμε το προφανές: ότι ο καλύτερος παίκτης στον κόσμο τα τελευταία χρόνια μαζί με έναν προπονητή που διακρίνεται για την ευρωπαϊκή του φιλοσοφία οδηγούν μια ομάδα από τα… αζήτητα στην κορυφή!
Το κακό ξεκίνημα έκανε πολλούς να ειρωνευτούν την απόφαση της διοίκησης των Καβς να εμπιστευτεί ένα τέτοιο εγχείρημα στον Μπλατ. Κάποιοι θυμήθηκαν και την «προδοσία» του Λεμπρόν όταν το καλοκαίρι του 2010 μετακόμισε στο Μαϊάμι προκειμένου να αυξήσει τις πιθανότητες να διεκδικήσει τον τίτλο, πράγμα που το κατάφερε εις διπλούν συγκροτώντας με τον Ουέιντ και τον Μπος μια φοβερή τριπλέτα.
Φέτος όμως, ο «βασιλιάς» βουλώνει κυριολεκτικά στόματα, όπως και ο προπονητής του. Μολονότι τίποτα δεν έχει τελειώσει αναφορικά με την υπόθεση «τίτλος», στη συνείδηση του απλού φιλάθλου οι Κλίβελαντ Καβαλίερς είναι οι φετινοί πρωταθλητές. Χωρίς Λαβ και Ίρβινγκ η λογική έλεγε ότι δε θα αντέξουν απέναντι στους πυραυλοκίνητους Ουόριορς, που είχαν και το πλεονέκτημα έδρας.
Όμως για ποια λογική μιλάμε όταν διαθέτουν τον Λεμπρόν και τον μαέστρο των πάγκων Μπλατ; Ο πρώτος κάνει ότι περνάει από το χέρι του να μας θυμίζει την ατάκα του Λουίς Ενρίκε για τον Μέσι (σ.σ. «χωρίς αυτόν η Μπαρτσελόνα είναι μια απλή ομάδα») αφού είναι το «α» και το «ω» για τους «Ιππότες», ενώ ο Αμερικανοεβραίος κόουτς βγάζει λαγούς από το καπέλο του (σ.σ. Μοζγκόφ από τα… αζήτητα της Χίμκι, Ντελαβεντόβα ο οποίος μας θυμίζει πως στη μακρινή Αυστραλία ασχολούνται ακόμα με την πορτοκαλί μπάλα), παίζοντας ένα μπάσκετ ορθολογιστικό σύμφωνα με τις λύσεις που διαθέτει (και οι οποίες για να είμαστε ειλικρινείς μόνο πολλές δεν είναι).
Ίσως αυτούς του ψυχωμένους Καβαλίερς θα μπορούσαν να τους φρενάρουν οι Σπερς, η έτερη δηλαδή ομάδα με «ευρωπαϊκά» χαρακτηριστικά στο παιχνίδι της, όμως αυτό δε θα μπορέσουμε να το μάθουμε ποτέ.
Προς το παρόν απολαμβάνουμε μια καταπληκτική σειρά τελικών, που εφόσον ολοκληρωθεί με «happy end» για τον Λεμπρόν και τον Μπλατ θα γραφθεί ιστορία. Ιστορία που θα λέει ότι ένας παίκτης κι ένας πρωτοεμφανιζόμενος προπονητής ντρόπιασαν όλους τους αντιπάλους τους!