Της Eurohoops Team/ info@eurohoops.net
Ο θάνατος του Τζορτζ Φλόιντ μετά την βίαιη προσαγωγή του από αστυνομικό στη Μινεάπολη ξεσήκωσε τους Αφροαμερικανούς στις ΗΠΑ και όχι μόνο, με τον Μασάι Ουτζίρι να βγαίνει μπροστά και να μιλάει για τα όσα γίνονται.
Σε μια μεγάλη επιστολή του που δημοσιεύτηκε στο theglobeandmail, ο ισχυρός άνδρας των Ράπτορς αναφέρθηκε στα όσα συμβαίνουν στις ΗΠΑ και στην καταπίεση που δέχονται οι Αφροαμερικανοί, στους αστυνομικούς, αλλά και στην μεγάλη κουβέντα που πρέπει να γίνει σχετικά με όλα αυτά.
Αναλυτικά:
Το βίντεο μου στάλθηκε χωρίς περεταίρω εξήγηση. Βλέποντάς το, μπερδεύτηκα: Τι είναι αυτό; Στην αρχή, σκέφτηκα ότι ήταν από χρόνια πριν και κάποιος το μοιράζονταν για να το επισημάνει. Μετά από όλα, υπήρξαν πολλές συζητήσεις που επικεντρώθηκαν πρόσφατα σε αλληλεπιδράσεις που τελείωσαν με τους βίαιους θανάτους των μαύρων.
Το παρακολούθησα ξανά και ξανά, πριν καταλάβω. Αυτό ήταν νέο. Ήταν ένας αστυνομικός που επέλεξε να τοποθετήσει το γόνατό του στο λαιμό ενός μαύρου έως ότου αιμορραγούσε από τη μύτη του και έχασε τον έλεγχο της ουροδόχου κύστης του και στη συνέχεια πέθανε. Ξεκίνησε εκεί στο δρόμο στη Μινεάπολη, καθώς οι άνθρωποι παρακαλούσαν για τη ζωή του και ζήτησε τη μητέρα του. Το όνομα αυτού του άντρα ήταν ο Τζορτζ Φλόιντ και ήταν 46 ετών. Το ξέρω όλα αυτά τώρα.
Από την πρώτη φορά που είδα το βίντεο, σκέφτομαι τον κύκλο. Ένας θάνατος όπως αυτός συμβαίνει και θυμώνουμε γι ‘αυτό. Οι τίτλοι υποχωρούν, και ο κόσμος συνεχίζεται και μετά μερικές εβδομάδες αργότερα συμβαίνει κάτι άλλο και είμαστε εξοργισμένοι ξανά και μετά προχωράμε ξανά. Πρέπει να σταματήσουμε αυτόν τον κύκλο.
Κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί ότι η αστυνομία έχει σκληρή δουλειά. Αλλά είναι αξιωματικοί της ειρήνης. Υποτίθεται ότι προστατεύουν όλους μας. Αυτό είναι το επάγγελμα που επέλεξαν. Δεν είδα καμία ειρήνη ή προστασία όταν ο αξιωματικός είχε το γόνατό του στο λαιμό του Φλόιντ. Είδα αδιαφορία. Η «τάξη» στο «νόμο και τάξη» δεν πρέπει να σημαίνει τη θανατηφόρα καταπίεση των έγχρωμων ανθρώπων. Πρέπει να σημαίνει τη διατήρηση μιας κοινωνίας, ώστε όλοι να αισθανόμαστε ελεύθεροι και ασφαλείς, να ζούμε ειρηνικά μεταξύ μας.
Όλοι ήρθαμε σε αυτόν τον κόσμο με τον ίδιο τρόπο, ως άνθρωποι. Κανείς δεν γεννιέται για να είναι ρατσιστής και κανένας από εμάς δεν βλέπει το χρώμα στην αρχή. Πιστεύω ότι υπάρχουν πολλοί περισσότεροι καλοί άνθρωποι από κακοί άνθρωποι, αλλά μερικές φορές οι καλοί πρέπει να κάνουν περισσότερα από απλώς να είναι καλοί. Πρέπει να κατακλύσουν τους κακούς.
Δεν μπορώ να γράψω για αυτό το ζήτημα χωρίς να αναγνωρίσω τι μου συνέβη τον περασμένο Ιούνιο. Έχει αναφερθεί ευρέως, αλλά θα το συνοψίσω ξανά. Η ομάδα μας μόλις κέρδισε το πρωτάθλημα του NBA και έσπευσα να πάω στο γήπεδο για να γιορτάσουμε. Με σταμάτησαν, σταμάτησα φυσικά, από έναν αστυνομικό και η αντιπαράθεση έγινε άσχημη. Υπάρχει μια αγωγή που εκκρεμεί ενώπιον των δικαστηρίων. Μου κάνει μήνυση, έτσι δεν μπορώ να πω πολλά.
Αλλά θα το πω αυτό: Αν ένας άλλος πρόεδρος της ομάδας κατευθυνόταν για το δικαστήριο, ένας πρόεδρος της λευκής ομάδας, θα είχε σταματηθεί από αυτόν τον αξιωματικό; Το αναρωτιόμουν αυτό.
Αναγνωρίζω ότι αυτό που συνέβη στο Όκλαντ τον περασμένο Ιούνιο είναι πολύ διαφορετικό από αυτό που συνέβη στη Μινεάπολη την περασμένη Δευτέρα. Η δική μου εμπειρία μου κόστισε μόνο μια στιγμή. Η εμπειρία του κ. Φλόιντ του κόστισε τη ζωή του.
Ο Καναδάς είναι το σπίτι μου και ξέρω ότι δεν είμαστε άνοσοι στην ασθένεια του ρατσισμού εδώ. Αλλά ξέρω ότι χρωστάω επίσης πολλά στις Ηνωμένες Πολιτείες, μια χώρα που μου έδωσε τεράστιες ευκαιρίες. Ωστόσο, η τεράστια ευγνωμοσύνη μου, αυτή τη στιγμή, συνδυάζεται με μια τεράστια θλίψη για το ότι η Αμερική εξακολουθεί να χρειάζεται να συμφιλιώσει όλους τους πολίτες της.
Εναπόκειται στους μαύρους και τους ηγέτες να μιλήσουν για τις αδικίες – μεγάλες και μικρές – που αντιμετωπίζουμε. Είμαστε πρόθυμοι και συνεχίζουμε να το κάνουμε για υην μεγάλη παράδοση των ηρώων όπως ο Νέλσον Μαντέλα, ο Μάρτιν Λούθος Κινγκ και ο Μοχάμεντ Άλι. Μαύροι ηγέτες που αγωνίστηκαν για ανθρώπους όλων των φυλών, άνδρες που πίστευαν στην παγκόσμια δικαιοσύνη.
Οι συζητήσεις που κάνουμε τώρα σχετικά με τον ρατσισμό και την ανισότητα αφορούν θέματα που πιστεύω ότι συχνά παραβλέπονται. Ναι, παραδέχομαι ότι μπορεί να είναι δύσκολο, αλλά είναι μια συζήτηση που πρέπει να κάνουμε με τα παιδιά μας, τους γείτονές μας, τους συναδέλφους μας, τους συμμαθητές μας, την κοινότητά μας και τους ηγέτες μας.
Τόσοι πολλοί από εσάς ρωτάτε: Τι μπορώ να κάνω; Υπάρχει μια αίσθηση αδυναμίας, αλλά αυτό δεν πρέπει να μας παραλύσει. Η φωνή σας έχει σημασία, ειδικά όταν είστε ηγέτης ή επιρροή, και ειδικά αν είστε λευκοί. Οι ηγέτες πρέπει να είναι αρκετά τολμηροί για να δηλώσουν το προφανές και να φωνάξουν για τον ρατσισμό.
Η συνομιλία δεν μπορεί πλέον να αποφευχθεί επειδή είναι δύσκολη. Πρέπει να το έχουμε. Τώρα.