Tης Eurohoops team/ info@eurohoops.net
Με το πρόβλημα του φυλετικού και κοινωνικού ρατσισμού να είναι πιο έντονο από πότε στις ΗΠΑ, μετά και την δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ από αστυνομικούς, ο Ντόνοβαν Μίτσελ θέλησε να αποτυπώσει στον γραπτό λόγο όσα νιώθει και σκέφτεται για την γενικότερη κατάσταση. ‘
Ο αστέρας των Τζαζ υπέγραψε ένα φοβερό κείμενο, εξιστορώντας την παιδική και εφηβική του ηλικία, όντας ένας μαύρος πολίτης στην χώρα του. Και φυσικά, όσα λέει αξίζουν και με το παραπάνω μία ανάγνωση…
Αναλυτικά όσα αναφέρει ο Μίτσελ στο ”The Players’ Tribune”:
«Ήταν πέντε μεγάλοι μήνες. Σουρεαλιστικοί. Τρομακτικοί. Μπερδεμένοι. Βαρετοί. Δεν ξέρω. Πόσα συναισθήματα μπορείς να χωρέσεις σε πέντε μήνες; Ήταν τα πάντα…
11 Μαρτίου 2020. Τζαζ εναντίον Θάντερ
Είναι από αυτές τις στιγμές που σε 10 χρόνια ο κόσμος θα σε ρωτάει “πού ήσουν όταν συνέβη;”. Ξέρω πως όλοι λένε ότι ήταν σαν να είσαι σε ταινία, αλλά το να είσαι πραγματικά στο παρκέ και να έρχονται οι άνδρες ασφαλείας τρέχοντας και να διακόπτεται η σεζόν… Η λέξη “σουρεάλ” δεν μπορεί να το περιγράψει.
Ξέραμε πως κάποιοι ένιωσαν άρρωστοι, αλλά ποτέ δεν πέρασε από το μυαλό μας ότι κάποιος θα μπορούσε να έχει κορονοϊό. Τότε, ήταν ακόμα κάτι άγνωστο. Κάτι που έβλεπες στις ειδήσεις. Δεν ήταν στην πραγματική ζωή… Οπότε, όταν ήρθαν “οι άνδρες με τα μαύρα” τρέχοντας, η πρώτη μου σκέψη ήταν “OK, υπάρχει πιθανώς καμιά διαρροή στο ταβάνι ή κάτι τέτοιο”. Μετά, έρχονταν όλο και περισσότεροι και νόμιζες ότι το FBI ήταν στο κτίριο.
Μας πήγαν στα αποδυτήρια και τα τηλέφωνα όλων χτυπούσαν σαν τρελά. Κλήσεις, όχι μόνο μηνύματα. Τότε είναι που ξέρεις ότι κάτι έχει συμβεί. Μετά, μας είπαν ότι απαγορεύεται να φύγουμε και τότε ΟΝΤΩΣ ξέρεις ότι κάτι συμβαίνει.
Όταν μάθαμε ότι ο Ρούντι (Γκομπέρ) ήταν θετικός, η πρώτη ώρα ήταν πολύ δύσκολη. Σκέφτεσαι όλους όσοι ήρθες σε επαφή (ήμουν με την μητέρα μου και την αδερφή μου στη Νέα Υόρκη), ψάχνεις στο Google πράγματα (κακή ιδέα!), προσπαθείς να απαντήσεις σε όλους τους ανθρώπους που ανησυχούν για σένα. Υπήρχαν τόσα πολλά και διαφορετικά συναισθήματα.
Ήμαστε κλειδωμένοι στα αποδυτήρια για οκτώ ώρες! Τόσο, όσο χρειάζεται για να εκνευριστείς. Μετά την πρώτη ώρα, δεν αντέχαμε άλλο. Κλείσαμε όλες τις τηλεοράσεις και βάλαμε στο αθόρυβο τα κινητά μας και προσπαθήσαμε να σπάσουμε την ένταση με το να μιλάμε ο ένας στον άλλον. Μάθαμε πολλά ο ένας για τον άλλον εκείνη την στιγμή. Και ξέρω πως αυτό θα ακουστεί παράξενο, αλλά όταν σκέφτομαι εκείνες τις επτά ώρες, ήταν κάτι πολύ σημαντικό στη ζωή μου. Ήταν κάτι βαθύ.
Σκεφτόμαστε ότι η σεζόν στο ΝΒΑ έχει τελειώσει. Αλλά περισσότερο από αυτό, σκεφτόμαστε ότι οι ζωές μας μπορεί να κινδύνευαν πραγματικά. Στο πίσω μέρος του μυαλού σου δεν έχεις το μπάσκετ. Σκέφτεσαι όλους και όλα όσα αγαπάς. Την μαμά σου, την αδερφή σου, τον σκύλο σου, τις πατάτες που φτιάχνει η μητέρα σου, τα πρωινά του Σαββάτου, τη ζωή σου.
Κι εν μέσω όλων αυτών, εμείς μιλούσαμε, γελούσαμε και λέγαμε ιστορίες.
Ήταν μια πολύ βαθιά στιγμή. Ειδικά μετά από ό,τι ακολούθησε. Όταν βρέθηκα θετικός, ήμουν σε πλήρη απομόνωση στο σπίτι της μητέρας μου στο Κονέκτικατ. Με έβαλαν κάτω στο υπόγειο με μια κουβέρτα και ένα Xbox. Χωρίς παράθυρα. Χωρίς φρέσκο αέρα. Σε vampire mode. Η μητέρα μου θα μου άφηνε ένα πιάτο με φαγητό στις σκάλες. Άνοιγε λίγο την πόρτα, έπαιρνα το πιάτο και με χτυπούσε λίγο φως από τον ήλιο. Ένιωθα σαν τον Count Chocula (παιδικό βαμπίρ σε δημητριακά) ή κάτι τέτοιο.
Έμεινα εκεί για δύο εβδομάδες, απλά περιμένοντας. Ήλπιζα πως δεν θα ξυπνήσω την επόμενη ημέρα νιώθοντας συμπτώματα. Και το περίεργο κομμάτι είναι ήμουν “ασθενής μηδέν” ή κάτι τέτοιο νομίζω, οπότε η μητέρα μου μού έλεγε ότι είχαν κατασκηνώσει αυτοκίνητα έξω από το σπίτι, 24 ώρες, 7 ημέρες την εβδομάδα. Τι έψαχναν, δεν ξέρω. Στο μεταξύ, ήμουν στο καταφύγιό μου, παίζοντας Call of Duty.
Ευχαριστώ το Θεό που ήμουν ασυμπτωματικός, αλλά κάθε φορά που προσπαθούσα να κοιμηθώ, το μυαλό μου θα πήγαινε σε μερικά ενδιαφέροντα πράγματα. Μπορείς να παίξεις πολύ 2Κ για να φύγει το άγχος. Μόλις το κεφάλι σου ακουμπήσει στο μαξιλάρι, είσαι μόνο εσύ και οι σκέψεις σου, τις οποίες αγνοείς τα τελευταία χρόνια.
Εκείνη η στιγμή μου επέτρεψε να ρίξω μια σκληρή ματιά στη ζωή μου. Μού επέτρεψε να σκεφτώ ποιος θέλω να είμαι. Όχι ως παίκτης του ΝΒΑ, αλλά ως άνθρωπος. Κι ένα μεγάλο κομμάτι έχει να κάνει με το να είμαι ειλικρινής για το πως νιώθω για όσα συμβαίνουν στη χώρα μας, ανεξάρτητα από το πως μπορεί να νιώσουν κάποιοι.
Ένιωθα ήδη έτσι τον Μάρτιο και η δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ μόνο δυνάμωνε αυτή την πεποίθηση. Με την επιστροφή του πρωταθλήματος και τον κόσμο να παρακολουθεί, απλά δεν μπορούμε να μείνουμε σιωπηλοί.
Κι ακούστε, αν τα καταφέρεις να βρεθείς στο ΝΒΑ, είναι όνειρο. Όλοι ξέρουμε πόσο τυχεροί είμαστε που βγάζουμε τα προς το ζην από το άθλημα που παίζουμε. Από τότε που ήμουν μικρό παιδί. Από τότε που έπαιζα ένα φανταστικό “5X5” στο μυαλό μου στο σαλόνι. Από τότε που πηδούσα και έκανα ότι κάρφωνα στην μπασκέτα που είχα στον τοίχο της κουζίνας. Συνήθιζα να το κάνω αυτό κάθε ημέρα.
Κάρφωμα. “MJ!!!”. Προσπαθούσα να φτάσω αυτό το όνειρο.
Και τώρα, που ζω πραγματικά αυτό το όνειρο, δεν θα το πάρω ως δεδομένο.
Αλλά… Αλλά!!!
Αυτό είναι μεγαλύτερο από το μπάσκετ. Όλοι το ξέρουν μέσα στην ψυχή τους. Αυτή η στιγμή, την οποία ζούμε, είναι πολύ πιο σημαντική από την επιστροφή του ΝΒΑ. Είναι πολύ πιο σημαντική από το ποιος θα κατακτήσει το πρωτάθλημα.
Είναι επίσης σημαντικό να πούμε πως αυτό δεν έχει να κάνει με εμάς, ως επαγγελματίες αθλητές. Αυτό είναι που δεν καταλαβαίνουν πολλοί. Δεν είναι για τον ΛεΜπρόν Τζέιμς, τον Ντέιμιαν Λίλαρντ ή τον Τζέιμς Χάρντεν και όλους αυτούς τους παίκτες της λίγκας που βγήκαν στους δρόμους, που χρησιμοποιούν τα μέσα τους για να ευαισθητοποιήσουν τον κόσμο στην αδικία που αντιμετωπίζουν οι μαύροι άνδρες και οι μαύρες γυναίκες για δεκαετίες.
Δεν μιλάνε για τους εαυτούς τους.
Μιλάνε για τα παιδιά στο Μπρονξ ή στο Σικάγο ή στο Κόμπτον, που δεν έχουν αυτά τα μέσα. Ένα πράγμα που κατάλαβα όλο αυτό το διάστημα που ήμουν μακριά ήταν ότι είναι ευθύνη μου να μιλάω για τα παιδιά που δεν έχουν ευκαιρίες μεγαλώνοντας. Όλοι έχουν μια διαφορετική ιστορία, αλλά είναι ίδια η πραγματικότητα κάτω από την επιφάνεια. Προσωπικά, ήμουν ένα από τα λίγα μαύρα παιδιά σε ένα αμιγώς λευκό σχολείο. Είναι σημαντικό να πω ότι αγαπώ τους φίλους, με τους οποίους μεγάλωσα μαζί. Είναι κάποιοι από τους καλύτερούς μου φίλους στον κόσμο. Ήμουν ευλογημένος που είχαν καταπληκτικούς δασκάλους, σπουδαίους προπονητές και μια υπέροχη εκπαίδευση. Η μητέρα μου δούλεψε πολύ για να μου δώσει αυτή την πραγματικότητα και δεν θα την άλλαζα για τίποτα.
Αλλά, ξέρετε τι; Ας είμαστε ειλικρινείς….
Ο μπασκετικός μου εξοπλισμός; Το φούτερ μου, η φόρμα μου, η ζακέτα μου με το λογότυπο της ομάδας μου στο στήθος;
Σε συγκεκριμένες γειτονιές, ήταν σαν να είναι η πανοπλία μου.
Ήταν το “Είμαι καλά, μην πανικοβάλλεσαι”.
Ήταν η Spider-Man στολή μου, την οποία δεν μπορούσα να ξεχνάω κάθε φορά που έφευγα από το σπίτι.
Και αν νομίζετε ότι υπερβάλλω ή ότι είμαι παρανοϊκός, τότε σίγουρα δεν προσέχετε τι γίνεται στον κόσμο γύρω σας. Δεν προσέχετε τον τρόπο που κάποιοι κοιτούν τους μαύρους, ακόμα και όταν κοιτούν την δουλειά τους.
Ακόμα και όταν κοιτάς τα πουλιά στο Σέντραλ Παρκ. Μέσα σε κλάσματα του δευτερολέπτου, γίνεσαι “απειλή”. Μέσα σε κλάσματα του δευτερολέπτου, η αστυνομία είναι στο δρόμο.
Οπότε, μαθαίνεις από πολύ μικρή ηλικία να προσαρμόζεσαι. Μαθαίνεις να μην φοράς κουκούλα σε συγκεκριμένες γειτονιές. Μαθαίνεις να φοράς την μπλούζα του Duke Blue Devil ή του Louisville Cardinal, ως μέτρο προστασίας. Μαθαίνεις να βγαίνεις από το δρόμο σου και να προσπαθείς να είσαι… τέλειος.
Είσαι πάντα σε εγρήγορση, όταν φεύγεις από το σπίτι. Πάντα πρέπει να είσαι παρών. Πάντα πρέπει να είσαι σε επαγρύπνηση. Πάντα να χαμογελάς, να μην δείχνεις απειλητικός.
Για να είμαι ειλικρινής, είναι εξαντλητικό.
Ακόμα και τότε, ακόμα και όταν τα έχεις κάνει όλα, στο πίσω μέρος του μυαλού σου, κάθε φορά που βλέπεις αστυνομικό, η καρδιά σου χτυπάει όλο και πιο γρήγορα. Είναι απλά μια αλήθεια, ανεξάρτητα από το πως μεγάλωσες ή ποιος είσαι ή πόσα λεφτά έχεις. Δεν μπορεί να το φανταστεί κάποιος. Είναι η πραγματικότητα των μαύρων στην Αμερική. Όλοι έχουν μια ιστορία, ακόμα κι εμείς που είμαστε τυχεροί αρκετά, για να μην βιώσουμε την εμπειρία της αστυνομικής βίας.
Όταν ήμουν στο κολέγιο, στο Λούιβιλ, οδηγούσα στο αμάξι με μερικούς από τους συμπαίκτες μου, όταν μας σταμάτησε ένας λευκός αστυνομικός στην άκρη. Όλοι ξέρουμε πως μπορεί να πάει αυτό. Έχεις τρία ή τέσσερα μαύρα παιδιά στην άκρη, μέσα σε ένα ωραίο αυτοκίνητο σε μια συγκεκριμένη γειτονιά, και ξαφνικά υπάρχει φόρτιση. Το νιώθεις στο στήθος σου. Σκέφτεσαι “τώρα θα γίνει;”.
Ποτέ δεν θα το ξεχάσω αυτό…
Ο αστυνομικός μας ρωτάει τι κάνουμε, πού πηγαίνουμε και φαινόταν ότι θα υπάρχει πρόβλημα. Μετά κοιτούσε τα ρούχα μας.
Κυριολεκτικά είπε “ο μόνος λόγος που σας αφήνω να φύγετε είναι επειδή αγαπώ τον προπονητή σας”.
Όλοι φορούσαμε την φόρμα του Λούιβιλ.
“Επειδή αγαπώ τον προπονητή σας”.
Το σκέφτομαι αυτό διαρκώς, τον τρόπο που το είπε.
Αν δεν φορούσαμε την εμφάνισή μας, θα γινόταν τίποτα διαφορετικά; Ξαφνικά, είμαστε στο περιθώριο; Ξαφνικά, μας περνάνε χειροπέδες; Ξαφνικά, υπάρχει πρόβλημα; Υπάρχει απειλή;
Μπορεί να συμβεί ανά πάσα στιγμή, και με αυτόν τον φόβο μεγαλώνουμε.
Είναι σπαρακτικό ότι έπρεπε να συμβεί ο θάνατος του Τζορτζ Φλόιντ για να δει η Λευκή Αμερική αυτά τα αβάσταχτα οκτώ λεπτά και 46 δευτερόλεπτα και να πει “Ω, είναι αληθινό”.
Οι μαύροι δεν θα έπρεπε να δολοφονούνται για έναν ψεύτικο λογαριασμό των 20 δολαρίων.
Οι μαύροι δεν θα έπρεπε να δολοφονούνται στη διάρκεια εισβολής χωρίς ένταλμα, την ώρα που κοιμούνται στο ίδιο τους το σπίτι.
Ή όταν πηγαίνουν έξω για τρέξιμο.
Ή όταν φορούν κουκούλα.
Ήταν κρατούν ένα ψεύτικο όπλο στο πάρκο.
Ή επειδή απλά υπάρχουν σε αυτόν τον κόσμο, την στιγμή που κάποιος άλλος έχει απλά μια κακή ημέρα στη δουλειά.
Αυτό πιστεύω ΕΓΩ. Και δανείζομαι μια ατάκα του Κάιλ Κόρβερ… Αν φοράς τη φανέλα μου ή φωνάζεις το όνομά μου, εξαιτίας αυτού που κάνω για να ζήσω, τότε θα πρέπει να ξέρεις τι πιστεύω μέσα στην καρδιά μου. Αν δεν θέλεις να το ακούσεις, και θέλεις απλά να σκάσω και να ντριμπλάρω, τότε η ευθύνη είναι δική σου. Μην ακούς. Μην μαθαίνεις. Μην το διαβάζεις αυτό.
Ως παίκτες του ΝΒΑ, νιώθω ότι έχουμε ευθύνη στον κόσμο, στην διάρκεια της “φούσκας”, όταν όλα τα μάτια θα είναι πάνω μας. Δεν μπορούμε να είμαστε ένας αντιπερισπασμός από την πραγματικότητα. Πρέπει να έχουμε το πόδι μας στο γκάζι. Πρέπει να συνεχίσουμε να κάνουμε “άβολες” συζητήσεις. Ακόμα και αν κάποιοι μας μισήσουν γι’ αυτό.
Στο τέλος της ημέρας, αν φοράς την φανέλα μου, θα πρέπει να ξέρεις και τι υποστηρίζω. Θα πρέπει να ξέρεις τι είναι στην καρδιά μου. Και αυτό που είναι στην καρδιά μου, μετά από πέντε μεγάλους, σουρεαλιστικούς, δύσκολους μήνες, είναι αυτό…
Αγαπώ τη Γιούτα. Αγαπώ τους Τζαζ. Αγαπώ όλους τους fans μου. Αγαπώ το μπάσκετ.
Αλλά αν φοράς την φανέλα μου, ενώ πάμε για τον τίτλο, κάνε μου μια χάρη και μην φωνάζεις απλά το όνομά μου.
Αν φοράς την φανέλα μου, φώναξε “Δικαιοσύνη για την Μπριόνα Τέιλορ”».
Photo credits: The Players’ Tribune