Tης Eurohoops team/ info@eurohoops.net
Είδε από κοντά την αγάπη του κόσμου στο πρόσωπο του, φίλων και εχθρών. Κυρίως αυτών, όπως των Σέλτικς που του επεφύλαξαν το πιο συγκινητικό αντίο.
Γνώρισε, έζησε τον Κόμπι και την “mamba mentality”, υπήρξε συμπαίκτης με έναν από τους καλύτερους παίκτες όλων των εποχών.
Ο Χουέρτας θυμάται όσα έγιναν τότε το 2016 στους Λέικερς, παραχωρώντας συνέντευξη στον CosmoteSport:
-Ποια ήταν τα στοιχεία που σου έκαναν την μεγαλύτερη εντύπωση, όταν ήσασταν συμπαίκτες;
“Ήταν η ιστορία και η κληρονομιά που ήδη είχε αφήσει πίσω του. Ήταν πολύ εντυπωσιακό. Αυτά που έλεγαν όλοι για την νοοτροπία του, για την mamba mentality. Ο τρόπος με τον οποίο προετοίμαζε τον εαυτό του, ο τρόπος με τον οποίο έκανε προπόνηση, πως πίεζε τους συμπαίκτες του. Πως δεν νοιαζόταν για τα συναισθήματα των ανθρώπων. Αν το να πληγώσει τα συναισθήματα τους ήταν αυτό που χρειαζόταν για να κερδίσει παιχνίδια και πρωταθλήματα θα το έκανε. Με αυτόν τον τρόπο σκεφτόταν για το μπάσκετ”.
-Μιλούσες στα ισπανικά μαζί του όπως έκανε με τον Πάου Γκασόλ;
“Πάντα μιλούσα αγγλικά για να προσπαθήσω να δείξω τον μέγιστο σεβασμό, αλλά αυτός ξαφνικά θα ερχόταν και θα μου έλεγε κάτι στα ισπανικά ή στα ιταλικά, γιατί μεγάλωσε στην Ιταλία λόγω του πατέρα του κι επίσης ήξερε ότι κι εγώ γνωρίζω ιταλικά.
Πάντοτε ήταν μια έκπληξη, τον πλησίαζες και ξαφνικά μπορούσε να σου μιλήσει σε οποιαδήποτε γλώσσα. Αλλά ήταν διασκεδαστικό, γιατί έδειχνε ότι ένιωθε άνετα δίπλα μου, έστω κι αν ήμουν εκεί μόλις ένα χρόνο. Πάντα είχε ξεχωριστή σχέση με τους «διεθνείς» παίκτες και ένιωσα πως με σεβόταν πολύ και μεγάλη τιμή. Το να είμαι δίπλα του και να νιώθω ότι ο τύπος ήθελε να μου μιλήσει”.
-Ήταν περίεργο για σένα που ο Κόμπι ήξερε ποιος ήταν ο Σπανούλης, ποιος ήταν ο Χουάν Κάρλος Ναβάρο.
“Όχι καθόλου. Μεγάλωσε λίγο στην Ιταλία και σίγουρα είχε δει πολύ ευρωπαϊκό μπάσκετ. Ο Κόμπι είχε διαφορετική προσέγγιση και νοοτροπία, όχι μόνο στο μπάσκετ, αλλά συνολικά στον τρόπο ζωής του. Δεν ήταν ο τυπικός Αμερικανός παίκτης, ενδιαφερόταν για την κουλτούρα άλλων χωρών και άλλων αθλημάτων. Δεν ήταν φαν μόνο του μπάσκετ, τον είχαμε δει να πηγαίνει σε διαφορά μέρη ανά τον κόσμο και να παρακολουθεί ματς ποδοσφαίρου και σίγουρα ήξερε ποιοι είναι όλοι αυτοί οι μπασκετμπολίστες”.
-Ήταν μια περίεργη σεζόν για τους Λέικερς, λόγω της αποχαιρετιστήριας διαδρομής του Κόμπι, υπήρξε κάποια συγκεκριμένη στιγμή εκείνη την σεζόν, την οποία ξεχωρίζεις ως τώρα;
“Πολλές. Ήταν πολύ συγκινητικό να είμαι μέρος της και να συμμετέχω σε όλες τις παρουσιάσεις στην τελευταία του σεζόν, ιδίως όταν παίζαμε εκτός έδρας. Ήταν απίστευτο να βλέπεις την αγάπη και την στοργή που είχε σε ολόκληρη την χώρα. Θα έλεγα ότι στη Βοστώνη ήταν η πιο εντυπωσιακή στιγμή, λόγω της αντιπαλότητας που είχε για τόσα πολλά χρόνια.
Το κοινό συνήθιζε να τον μισεί, μισούν τους Λέικερς, αλλά εκείνη τη μέρα έγινε κάτι μοναδικό. Το να βλέπεις όλο το Garden όρθιο να χειροκροτεί, να τραγουδάει το όνομα του…
Ο φίλαθλος που έγραψε εκείνο το απίστευτο γράμμα. Όλα αυτά που γράφτηκαν στην κεντρική οθόνη γι’ αυτόν πριν την παρουσίαση του. Προσπαθούσε να συγκρατήσει τα δάκρυα του και όλοι όσοι ήταν δίπλα του προσπαθούσαν να κάνουν το ίδιο, γιατί ήταν κάτι που ουδείς περίμενε πηγαίνοντας στην Βοστώνη και που έδειχνε πόσο σπουδαίος παίκτης είσαι και πόσο μεγάλη είναι η κληρονομιά που αφήνεις πίσω σου, ακόμα κι αν παίζεις απέναντι στον μεγαλύτερο αντίπαλο σου”.
-Πάμε τώρα στο τελευταίο ματς της σεζόν απέναντι στην Γιούτα. Πως ήταν η ατμόσφαιρα πριν τον αγώνα;
“Μπορούσες να δεις ότι στα αποδυτήρια ήταν πολύ συγκεντρωμένος. Είχε ένα διαφορετικό ύφος στο πρόσωπο του. Προσπαθούσε να απολαύσει κάθε στιγμή. Ήταν φανερό πως ήταν συγκεντρωμένος και ήταν σε… αποστολή. Δεν ήθελε να αφήσει την εικόνα της «τελευταίας σεζόν του Κόμπι», με όλα τα ματς που είχε χάσει, με τους τραυματισμούς, με το γεγονός ότι δεν μπορούσε να αποδώσει όπως είχε συνηθίσει. Σίγουρα αυτό τον πλήγωνε. Οπότε φαντάζομαι πως είπε, «εντάξει θα φύγω, αλλά θα φύγω από την μπροστινή πόρτα και θα κάνω άλλη μια δήλωση. Μια τελευταία δήλωση».
Ήταν απλά απίστευτο. Έβλεπες το πρόσωπο του στα τάιμ-άουτ, μέσα στο παρκέ και είχε αυτό το τρελό βλέμμα του νικητή. Ήταν απλά διαφορετικός. Ερχόταν στον πάγκο, οι προπονητές του μιλούσαν και αυτός απλά ανέπνεε, κοιτούσε στο κενό, δίχως η ματιά του να πηγαίνει στο κοινό. Γίνονταν τόσα πράγματα γύρω του, υπήρχαν τόσοι διάσημοι άνθρωποι γύρω του για να δουν το τελευταίο του ματς στο Staples Center κι αυτός δεν νοιαζόταν. Ήθελε απλά να δώσει το τελευταίο του σόου”.
-Θυμάσαι κάποια από τις ασίστ σου σε αυτόν στο συγκεκριμένο ματς;
“Μια στο δεύτερο ημίχρονο στον αιφνιδιασμό, κάποιος προσπάθησε να μου πάρει την μπάλα στο κέντρο του γηπέδου, έκανα μερικές ντρίπλες και τον είδα να έρχεται από την αριστερή πλευρά, του έδωσα την μπάλα μπροστά στον πάγκο της Γιούτα κι αυτός έβαλε το τρίποντο. Ήταν στο ξεκίνημα της αντεπίθεσης μας και ήταν η τελευταία φάση που μπορώ να θυμηθώ”.
-Πως ήταν η ατμόσφαιρα μετά το ματς μέσα στα αποδυτήρια;
“Ήταν τρελή. Όλοι άνοιγαν μπουκάλια με σαμπάνια, αυτός ήταν εξαντλημένος, αλλά την ίδια στιγμή προφανώς ήταν ενθουσιασμένος που τελείωσε την καριέρα του με αυτόν τον τρόπο.
Θυμάμαι πως μαζευτήκαμε στο κέντρο των αποδυτηρίων και ένα από τα μπουκάλια της σαμπάνιας άνοιξε μόνο του. Νομίζω πως μιλούσε ο Μπάιρον Σκοτ και ξαφνικά άρχισε να πετάγεται σαμπάνια παντού”.
“Τυχερός που ήμουν δίπλα στον Κόμπι την τελευταία του σεζόν”
Πριν λίγους μήνες, τον περασμένο Απρίλιο, ο Μαρσελίνιο Χουέρτας είχε παραχωρήσει μια μεγάλη συνέντευξη στο Eurohoops, όπου μεταξύ άλλων, είχε μιλήσει και για την συνύπαρξή του με τον σπουδαίο Κόμπι Μπράιαντ, αλλά και την αντίδρασή του στο άκουσμα του χαμού του.
Πάμε σε κάτι στενάχωρο τώρα. Δούλεψες μαζί με τον Κόμπι Μπράιαντ στην πρώτη σου σεζόν. Μίλησε μας για εκείνον…
“Ήταν πολύ καλός μαζί μου και μάλιστα μου μιλούσε πολλές φορές στα Ισπανικά και τα Ιταλικά. Είχε περισσότερο ευρωπαϊκό τρόπο σκέψεις από ότι αμερικάνικο. Δυστυχώς δεν είχαμε όσο χρόνο θα ήθελα μαζί του. Ήταν η τελευταία του χρονιά και πλέον ο ίδιος ήταν πολύ ταλαιπωρημένος από τους τραυματισμούς και τα 20 χρόνια στο NBA. Θυμάμαι πως μερικές φορές αποφάσιζε το αν θα παίξει περίπου 45 λεπτά πριν από τον αγώνα. Δεν ήταν στις προπονήσεις πολύ, έκανε κυρίως θεραπείες, όμως όσες φορές ήταν μαζί μου ήταν εξαιρετικός. Μιλούσε με σεβασμό και ήταν ευγενικός. Είχα ακούσει πολλές ιστορίες για τον Κόμπι, την ιδεολογία του και το πώς πιέζει τους συμπαίκτες του, περίπου όπως είδαμε ότι έκανε ο Μάικλ Τζόρνταν στο Last Dance. Ο Κόμπι ήθελε πάντα να κερδίζει, όμως στην τελευταία του χρονιά η ιδεολογία του άλλαξε κάπως. Ήθελε να απολαύσει το παιχνίδι και δεν ήταν τόσο πωρωμένος γιατί ήξερε πως η ομάδα είναι σε περίοδο που προσπαθούσε να αλλάξει. Δεν πίεζε, αλλά προσπαθούσε να είναι μέντορας και να τους βοηθήσει. Δεν είδα λοιπόν την σκληρή του πλευρά, η οποία θα μου άρεσε πολύ, το να δω δηλαδή τον αληθινό Κόμπι, αλλά από την άλλη ήταν η τελευταία του χρονιά σαν επαγγελματίας και ήταν τρομερό το να είσαι μαζί του σε κάθε πόλη που πηγαίναμε. Έβλεπε την αγάπη του κόσμου κάθε φορά. Τον ανακοίνωναν και γινόταν χαμός. Ο ίδιος θυμάμαι πολλές φορές να προσπαθεί να κρατήσει τα δάκρυά του. Ήταν πολύ συγκινητικές στιγμές και ήμουν τυχερός που ήμουν δίπλα του σε αυτή τη σεζόν”.
Πώς αντέδρασες όταν άκουσες την είδηση;
“Δεν ήθελα να το πιστέψω. Στην αρχή πίστευα πως ήταν ψέμα. Μετακόμιζα τότε στο νέο σπίτι και μετά από λίγο θυμάμαι το κινητό μου να χτυπάει ασταμάτητα. Άνοιξα τα social media και είδα ότι ήταν αλήθεια. Δεν το πίστευα. Πήρα την γυναίκα μου τότε και μιλήσαμε για λίγο. Ήταν μια πολύ στενάχωρη στιγμή για όλους. Ακόμα και για αυτούς που δεν ήξεραν τον Κόμπι. Όταν μιλάμε για έναν θρύλο σαν αυτόν, ένα παγκόσμιο είδωλο, όλοι έχουν το ίδιο συναίσθημα. Ότι έχασαν κάποιον από την οικογένειά τους. Ήταν δύσκολο να το πιστέψεις όλο αυτό. Ακόμα και τώρα, ανοίγουμε την τηλεόραση και ο Κόμπι είναι πάντα εκεί. Στο Last Dance ήταν εκεί. Ο Κόμπι θα είναι πάντα εκεί και σου δίνει την εντύπωση πως είναι πάντα εδώ. Πρέπει όμως να ζήσουμε με την απώλεια…”