Της Eurohoops Team/ info@eurohoops.net
Είναι μερικές ημερομηνίες που ξυπνούν μαύρες μνήμες… Έτσι και η 7η Ιουνίου κάθε χρόνο θυμίζει σε όλους μας πώς το νήμα της ζωής μπορεί να κοπεί τόσο απότομα. Στις 7/6/1993 ο Ντράζεν Πέτροβιτς “έφυγε” για πάντα από αυτόν τον κόσμο, πριν καν συμπληρώσει τα 29 του χρόνια, προκαλώντας σοκ στο παγκόσμιο μπάσκετ κι όχι μόνο.
Μια θλιβερή μέρα, μια αποφράδα επέτειος, όπου ο κατά πολλούς κορυφαίος Ευρωπαίος παίκτης όλων των εποχών, άφησε την τελευταία του πνοή, στην πασίγνωστη έκτοτε “Autobahn 9”, τον αυτοκινητόδρομο που συνδέει το Μόναχο με τη Νυρεμβέργη, στο ύψος του Ντέκεντορφ.
Ο “Μότσαρτ” του ευρωπαϊκού μπάσκετ αγωνιζόταν τις προηγούμενες ημέρες στα προκριματικά του Ευρωμπάσκετ 1993, στο Βρότσλαβ της Πολωνίας και στην επιστροφή, θέλησε να μεταβεί στην πατρίδα του οδικώς, μαζί με την σύντροφό του, αντί να επιβιβαστεί με την υπόλοιπη αποστολή, που θα επέστρεφε αεροπορικώς από τη Γερμανία στο Ζάγκρεμπ.
Η τραγική ειρωνεία είναι πως όταν ο αδελφικός φίλος και συμπαίκτης, Στόγιαν Βράνκοβιτς του ζήτησε να πετάξει μαζί τους, του απάντησε: “Αν πετάξεις, θα πεθάνεις”, καθώς φοβόταν τα αεροπλάνα.
Ο Ντράζεν επιβιβάστηκε στο αυτοκίνητο, αλλά δεν κατάφερε να προσπεράσει το θάνατο και το βροχερό απόγευμα της 7ης Ιουνίου άφησε την τελευταία του πνοή στην άσφαλτο, όταν ένα φορτηγάκι εμβόλισε το Volkswagen Golf που οδηγούσε η σύντροφός του Κλάρα Σαλάντζι κι ενώ ο Κροάτης δεν φορούσε ζώνη ασφαλείας…
Ο θάνατος ήταν ακαριαίος, αλλά η θλίψη ατελείωτη ως και σήμερα για την απώλεια ενός εκ των σπουδαιότερων παικτών όλων των εποχών, ο οποίος αν και “έφυγε” πολύ νωρίς, είχε προλάβει να κάνει τόσα πολλά και φυσικά είχε να δώσει ακόμα περισσότερα στην πορτοκαλί θεά.
Η μυθική καριέρα και το… “ναι” στον Παναθηναϊκό
Η πορεία του Ντράζεν προς την κορυφή ήταν ραγδαία και δεν τον σταμάτησε τίποτα, παρά μόνο ο θάνατος.
Στη Σιμπένκα (1979-1983), ομάδα της γενέτειράς του έκανε τα πρώτα του βήματα και δεν άργησε η μεταγραφή στην Τσιμπόνα (1984-1988), την οποία οδήγησε δις στην κορυφή της Ευρώπης με μυθικές εμφανίσεις, ακόμα και… 112 πόντων (5/10/1985) σε αγώνα με την Ολίμπια Λιουμπλιάνα και στη συνέχεια για ένα χρόνο φόρεσε το… στέμμα της Ρεάλ, αφήνοντας άναυδη την μπασκετική Ευρώπη με τους 62 πόντους στον τελικό του Κυπέλλου Κυπελλούχων, στο ΣΕΦ απέναντι στην Καζέρτα, που φυσικά συνοδεύτηκαν από το τρόπαιο.
Το 1989 ήρθε η ώρα για το ΝΒΑ, με τους Μπλέιζερς να τον έχουν επιλέξει από το 1986 και στη διετία που τον είχαν, να τον έχουν στο περιθώριο. Εξάλλου, τότε δεν ήταν διόλου εύκολο για κάποιον Ευρωπαίο να διαπρέψει στο ΝΒΑ, κάτι που όμως ο Ντράζεν έκανε στους Νετς (1991-1993), όπου μεταξύ άλλων έγινε και είδωλο του λιλιπούτειου τότε Στεφ Κάρι.
Φυσικά, δίπλα στις τεράστιες επιτυχίες σε συλλογικό επίπεδο ήταν και αυτές σε εθνικό, με τον Κροάτη σούπερ σταρ να είναι αναπόσπαστο μέλος της τεράστιας ομάδας της ενωμένης Γιουγκοσλαβίας, η οποία σάρωσε εκείνα τα χρόνια και ανέβηκε στην κορυφή του κόσμου και της Ευρώπης και η Ελλάδα του Νίκου Γκάλη το 1987 ήταν εκ των ελάχιστων ομάδων που την είχαν αναγκάσει να… υποταχθεί, ενώ με την Κροατία είχε φτάσει στον τελικό του ολυμπιακού τουρνουά το 1992, απέναντι στην πρώτη και αυθεντική Dream Team…
Το 1993 ο Ντράζεν είχε πάρει την απόφαση να αλλάξει σελίδα και όπως αναφέρουν τα δημοσιεύματα της εποχής κι όχι μόνο, η επόμενη μέρα του θα τον έβρισκε στον Παναθηναϊκό, για να συναντήσει τον Στόγιαν, καθώς ο Παύλος Γιαννακόπουλος του είχε κάνει μυθική πρόταση με λευκή επιταγή για να ντυθεί στα πράσινα, για να αγωνιστεί στην ίδια ομάδα με τον Γκάλη, συνθέτοντας το απόλυτο δίδυμο στην Ευρώπη! Μάλιστα ήδη ο “Μότσαρτ” είχε δώσει συνέντευξη στο “Τρίποντο” και τον Βασίλη Σκουντή όπου μιλούσε για όσα ήθελε να πετύχει στα πράσινα!
Το προσύμφωνο των δύο πλευρών υπάρχει ακόμα στα συρτάρια της “πράσινης” ΚΑΕ, αλλά δυστυχώς δεν πρόλαβε ποτέ να προχωρήσει, καθώς ο θάνατος πρόλαβε πολύ πρόωρα τον “Γιο του Διαβόλου” και τον πήρε για πάντα από αυτό τον κόσμο, χωρίς να ολοκληρώσει τον μύθο του όπως του άξιζε, στο παρκέ που τόσο αγαπούσε κι έγραφε ιστορία…