Του Γιώργου Ορφανάκη/info@eurohoops.net
Το μπούλινγκ τείνει να εξελιχθεί σε μία από τις χειρότερες μάστιγες των τελευταίων χρόνων με όλο και περισσότερα παιδιά να πέφτουν θύματα επιθέσεων, σωματικών ή λεκτικών, από συμμαθητές τους. Στο χώρο του σχολείου, στο χώρο της προπόνησης και οπουδήποτε αλλού, τα κρούσματα αυξάνονται ραγδαία με τις συνέπειες να είναι πολύ σκληρές και να αφορούν όλους μας.
Διαβάστε την συγκλονιστική ιστορία του Τάισον Τσάντλερ γύρω από το μπούλινγκ και το μήνυμα που στέλνει στους θύτες και στα θύματα της συγκεκριμένης συμπεριφοράς….
“Βρισκόμουν στο σχολείο και στεκόμουν στη γραμμή για το κολατσιό όταν ξεκίνησε, έτσι όπως ξεκινούσε κάθε μέρα. Αυτά τα δύο αδέρφια στην τάξη μου, ήταν αχώριστα. Στην κυριολεξία δεν τους έβλεπες ποτέ χώρια. Το κορίτσι πάντα έπιανε το χέρι του αγοριού, ακόμα και έξω στο διάλειμμα. Τους έβλεπες να στέκονται πάντα κοντά στον τοίχο φορώντας τα ίδια ρούχα και τα ίδια σκονισμένα παπούτσια.
Όταν κάθισαν στην ουρά, η κοροϊδία ξεκίνησε.
“- Τι είναι αυτή η μυρωδιά; Μυρίζει σαν να πέθανε κάποιος.”
“- Η κοπέλα σου είναι αυτή;”
“- Γιατί βρωμάς πάντα τόσο άσχημα;”
Ήταν απελπιστική η κατάσταση. Ποτέ δεν συμμετείχα αλλά και ποτέ δεν είπα τίποτα. Μερικές φορές μάλιστα γελούσα μαζί με τους υπόλοιπους. Τα δύο αδέρφια απλά στεκόντουσαν εκεί και τα υπέμειναν όλα, ποτέ δεν είπαν τίποτα. Το κορίτσι κατέβαζε το πρόσωπο κρατώντας τον αδερφό του και το αγόρι κοιτούσε με αυτό το αποσβολωμένο βλέμμα.
Η ιστορία αυτή συνέβη πριν πολύ καιρό στο δημοτικό. Τα τελευταία 20 χρόνια την είχα ξεχάσει τελείως. Αλλά αυτό το καλοκαίρι ήμουν ξαπλωμένος στο κρεβάτι, χαζεύοντας την τηλεόραση όταν έπεσα πάνω σε ένα ντοκιμαντέρ γύρω από το μπούλινγκ. Είχε να κάνει με 5 διαφορετικές ιστορίες παιδιών που ζουν τη δική τους κόλαση εξαιτίας των συμμαθητών τους.
Βαδίζω αισίως στα 33, έχω δημιουργήσει τη δική μου οικογένεια και μοιραία η πρώτη σκέψη πήγε κατευθείαν στα παιδιά μου. Σκεφτόμουν: “Πως γίνεται να φέρεται κάποιος έτσι; Αυτά τα παιδιά είναι τέρατα”. Αλλά μετά το μυαλό μου ταξίδεψε στα παιδικά μου χρόνια. Θυμάμαι να στέκομαι στη γραμμή, δίπλα σε αυτά τα δύο αδέρφια και όλους γύρω να τους κοροϊδεύουν. Και εγώ να μην κάνω τίποτα. Η καρδιά μου άρχισε να χτυπάει δυνατά, αναστατώθηκα…
Πως θα μπορούσα να είχα φερθεί έτσι; Σκεφτείτε το αλλιώς. Μεγαλώσαμε όλοι ακολουθώντας τα ίδια προγράμματα (σ.σ. εννοεί το πρόγραμμα εκμάθησης στα σχολεία των ΗΠΑ). Και κοροϊδεύαμε αυτά τα παιδιά επειδή φορούσαν τα ίδια ρούχα; Ο καθένας από εμάς είχε τα μειονεκτήματα του. Έπαιζα ποδόσφαιρο, μπέιζμπολ, μπάσκετ και μετά πήγαινα στο σχολείο με τα ίδιο ζευγάρι παπούτσια. Πως θα μπορούσα να κοροϊδέψω κάποιον άλλο;
Τώρα που έχω μεγαλώσει μπορώ να καταλάβω πως αυτά τα δύο παιδιά αντιμετώπιζαν μία τραυματική κατάσταση σπίτι τους. Αυτός είναι ο λόγος που το κορίτσι δεν έφευγε ποτέ από το πλάι του αγοριού. Έβλεπε στα μάτια του πάντα κάποιον που την προστατεύει. Κάποιον που ήξερε τι συμβαίνει στο σπίτι τους. Αλλά τότε, όλοι αντιλαμβανόμασταν το οτιδήποτε διαφορετικό ως κάτι “παράξενο”.
Αυτό που περνούσαν αυτά τα δύο παιδιά δεν είχε να κάνει με σωματική βία. Κανείς δεν προσπαθούσε να τους χτυπήσει, να τους σπρώξει ή να τους πετάξει το φαΐ. Ήταν όμως κάτι αισχρό που συνέβαινε κάθε μέρα και είχε καταντήσει ρουτίνα. Είχε γίνει βίωμα και κανείς δεν έπαιρνε την απόφαση να το σταματήσει. Ήμουν μεγάλο παιδί, ασχολιόμουν με τα αθλήματα. Ίσως αν έμπαινα στη μέση και τους φώναζα ένα “σκάστε” να ήταν αρκετό για να τους σταματήσει.
Αναρωτιέμαι αυτά τα παιδιά τι να κάνουν σήμερα. Πραγματικά θα ήθελα να ξέρω αν τα κατάφεραν… Δεν νομίζω ότι μπορείς να αντιληφθείς πλήρως τη συγκεκριμένη κατάσταση αν δεν έχεις δικά σου παιδιά. Όταν τα σκέφτομαι να νιώθουν στενοχωρημένα ή μόνα με σκοτώνει…
Πλέον με την τεχνολογία υπάρχει συνεχής επαφή με όλους. Δεν μπορείς να κρυφτείς. Στα δικά μου χρόνια ο εφιάλτης ευτυχώς σταματούσε μετά το σχολείο. Όταν αυτά τα δύο αδέρφια έφευγαν από το σχολείο, δεν είχαν να αντιμετωπίσουν τα ηλίθια σχόλια των άλλων. Αλλά σήμερα, το μπούλινγκ συνεχίζεται ακόμα και στο σπίτι μέσα από το instagram, το facebook και το twitter. To βλέπω ακόμα και στη δική μου ζωή. Οι άνθρωποι μου λένε τα χειρότερα. Ο κόσμος θα με ακολουθήσει μόνο και μόνο για να με βρίσει. Κάθε παίκτης στο ΝΒΑ θα πει “δεν τα διαβάζω αυτά”, αλλά η αλήθεια είναι πως δεν μπορείς να ξεφύγεις. Μερικά από αυτά που λένε οι άνθρωποι ξεπερνούν τα όρια.
Κάθε φορά που απογοητεύομαι με αυτούς τους ανθρώπους όμως, πρέπει και εγώ να κοιτιέμαι στον καθρέφτη. Πέρασα πολλές ώρες αυτό το καλοκαίρι σκεπτόμενος τα χρόνια που ήμουν νεότερος και έχω μετανιώσει με πολλές συμπεριφορές. Το βασικό πράγμα που κατάλαβα είναι πως το μπούλινγκ πηγάζει μέσα από τις δικές μας ανασφάλειες. Όλοι προερχόμαστε από μία δύσκολη γειτονιά. Ήμασταν όλοι ευαίσθητοι, όλοι πληγωμένοι κατά κάποιον τρόπο. Αντί να έρθουμε όμως πιο κοντά, ψάξαμε για κάποιον πιο αδύναμο από εμάς για να “πιαστούμε”.
Δεν είναι σωστό. Χρειαζόμαστε περισσότερους ηγέτες. Πραγματικούς ηγέτες. Έχουμε ανάγκη από παιδιά τα οποία θα βγουν μπροστά και θα υπερασπιστούν το δίκιο. Θέλω να μιλήσω στα παιδιά για το μπούλινγκ, όχι επειδή είμαι παίκτης του ΝΒΑ ή επειδή τα έκανα όλα σωστά στη ζωή μου. Θέλω να τους μιλήσω για αυτά που δεν έκανα. Αν αυτό το αγόρι και αυτό το κορίτσι διαβάζουν αυτές τις γραμμές, θέλω να τους ζητήσω μια μεγάλη συγγνώμη και να ξέρουν πως είναι πιο δυνατά από εμένα.”