Του Βαγγέλη Παπαδημητρίου/ info@eurohoops.net
Η ιστορία του Νικολά Μπατούμ δεν έχει μόνο χαμόγελο και επιτυχίες.
Ο Γάλλος έχει καταφέρει να κάνει μία αξιόλογη καριέρα στο ΝΒΑ, στο οποίο τον βλέπουμε από 2008 μέχρι σήμερα.
Ο δρόμος δεν ήταν στρωμένος με ροδοπέταλα, όμως.
Για όσους δεν το γνωρίζουν, όταν ήταν δυόμιση ετών, το 1991, είδε τον μπαμπά του, Ρίτσαρντ, να πέφτει νεκρός κατά την διάρκεια ενός αγώνα στη Γαλλία.
Ήταν μόλις 31 ετών, με ένα ανεύρυσμα να είναι η αιτία θανάτου.
Η ειρωνεία ήταν πως στις εξέδρες του ”μαύρου” εκείνου ματς βρισκόταν ο μικρός Νικολά.
”Είναι μία άθλια μνήμη. Θυμάμαι να του γίνεται φάουλ και να πηγαίνει στη γραμμή των βολών. Εκεί ήταν, που σωριάστηκε στο παρκέ. Το θυμάμαι. Μετά, το μόνο που μου έρχεται στη μνήμη είναι οι κάμερες γύρω μας και η μητέρα μου να κλαίει. Ήμουν πολύ μικρός, αλλά το θυμάμαι”
Αυτός ήταν και ο βασικός λόγος, που ο 33χρονος βρέθηκε στο #25 του Draft το 2008. Ο Μπατούμ δεν είχε περάσει ένα καρδιακό τεστ, με τους ιθύνοντες του ΝΒΑ να ανησυχούν ιδιαίτερα, έχοντας μάθει και την ιστορία με τον πατέρα του.
Ο Μπατούμ θυμήθηκε την ”παγωμένη” εκείνη στιγμή, όταν περίμενε να μάθει αν τελικά μπορεί να παίξει μπάσκετ.
”Πηγαίνω στο Κλίβελαντ για ένα τελευταίο τεστ. Στο τέλος, είτε θα συνεχίσω το μπάσκετ είτε θα πάω σπίτι και θα βρω κάτι άλλο να κάνω. Ήταν κάτι σαν μία τελευταία ευκαιρία.
Βρέθηκα σε ένα δωμάτιο με τον ατζέντη μου, τον ιατρό, τον μεταφραστή και στο τηλέφωνο αυτόν που είχε κάνει την εξέταση. Ήταν φρικτό, γιατί έπρεπε να ξαναζώ κάθε λεπτό, όσο ο ιατρός εξηγούσε τι γινόταν”
Όλα πήγαν κατ’ ευχήν για τον Γάλλο και έχει ήδη καταφέρει τόσα πολλά στη καριέρα του, ειδικά με την Εθνική ομάδα. Τα δύσκολα χρόνια, όμως, δεν είχαν έρθει ακόμα.
Όπως διηγείται ο ίδιος, το 2016, όταν και έγινε πατέρας, η ψυχολογική πίεση ήταν τεράστια. Οι μνήμες από τον θάνατο του πατέρα του είχαν πάψει να είναι μνήμες. Ήταν, πια, βιώματα.
”Όταν έγινα πατέρας το 2016, ήταν πολύπλοκη η πρώτη χρονιά για εμένα. Όταν ο πατέρας μου πέθανε, ήμουν δυόμιση χρόνων. Μέχρι ο γιος μου να κλείσει τα τρία, περνούσα μία κόλαση. Ακόμα και όταν πήγαινα στα ματς, ήταν πολύ δύσκολο.
Όταν με έβλεπε η γυναίκα μου να φεύγω για το γήπεδο, ένιωθα ότι δεν θα επιστρέψω. Ένιωθα ότι θα τους αφήσω. Της έλεγα να μην έρθει στο γήπεδο, γιατί δεν ήθελα να τους δω στις κερκίδες.
Ήταν πολύ δύσκολο ψυχολογικά για μένα. Ήταν τα πρώτα χρόνια μου στη Σάρλοτ. Ήταν κομμάτι μου όλο αυτό, το παραδέχομαι. Υπήρχαν ματς, που λίγο πριν έκλαιγα, γιατί πίστευα ότι δεν θα γυρίσω σπίτι”
Αυτός είναι και ο λόγος, που η παρουσία του στους Χόρνετς (2015-2020) ήταν σχεδόν απογοητευτική (308 ματς μ 12,1 πόντους-5,5 ριμπάουντ).
Δεν το λέμε εμείς, αλλά ο ίδιος, όταν και ζήτησε δημόσια συγγνώμη από τους φίλους των Χόρνετς το 2020.
Ο Γάλλος πήρε πάνω από 90 εκατ. δολάρια από το 2016/17 μέχρι το 2019/20, για να μην παίζει σχεδόν καθόλου τη τελευταία χρονιά, είτε λόγω τραυματισμών είτε λόγω (δικαιολογημένης) απόφασης του προπονητή.
”Ζητώ συγγνώμη από τους φίλους της ομάδας, γιατί έχουν πιστέψει πολύ σε εμένα. Και δεν πήγε καλά. Δεν δούλεψε. Αλλά τί πρέπει να κάνω; Γιατί είμαι ακόμα εδώ.
Δεν θέλω να είμαι μαλ…ας. Δεν θέλω να είμαι εγωιστής. Δεν θέλω να είμαι ο τύπος που είναι: ‘ΟΚ, πάμε απόψε, o προπονητής είναι χάλια, o τύπος που δεν εμφανίζομαι, ο τύπος που παίρνω 25 σουτ το ματς και δεν ακούω τον πάγκο’. Όχι, δεν είμαι τέτοιος, δεν το χρειάζομαι αυτό. Ούτε η ομάδα. Δεν έχω ανταποκριθεί στις προσδοκίες τα τελευταία 2-3 χρόνια. Το καταλαβαίνω και το ξέρω
Δεν θέλω να πιέσω κανένα. Θέλω να βοηθήσω τους νέους παίκτες. Η ομάδα έχει λαμπρό μέλλον. Απλά εγώ μάλλον δεν θα είμαι μέρος του”
Μιλάμε για μία δήλωση που ομολογουμένως δεν διαβάζει κανείς εύκολα στο ΝΒΑ. Τελικά, ο ίδιος αποχώρησε το 2020, μετακομίζοντας στους Κλίπερς για 2,5 εκατ. δολάρια.
Το σημαντικότερο, όμως, είναι ότι βρήκε ξανά τον εαυτό του. Και στο τέλος, νίκησε το πιο δύσκολο ”παιχνίδι” της ζωής του.