Του Νίκου Μαστρογιαννόπουλου/ info@eurohoops.net
Ο Πέτζα Στογιάκοβιτς θα συμεριληφθεί στην τάξη του 2004 στο Hall of Fame! Ο 47χρονος πλέον Σέρβος άλλοτε NBAer, κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2002 με την Γιουγκοσλαβία, ακόμα ένα χρυσό στο Ευρωμπάσκετ του 2001 και το πρωτάθλημα του ΝΒΑ το 2011 με τους Ντάλας Μάβερικς.
Ήταν ένας σπουδαίος σουτέρ με δύο νίκες σε διαγωνισμό τριπόντων στο All Star Game κι έγραψε τη δική του ιστορία στο παγκόσμιο μπάσκετ, ενώ έγινε γνωστός από την πενταετία του στον ΠΑΟΚ (1993-98) πριν γίνει draft στο NBA από τους Σακραμέντο Κινγκς όπου και έγραψε τις καλύτερες σελίδες στην καριέρα του.
Συνολικά στην καριέρα του μέτρησε 804 ματς στο καλύτερο πρωτάθλημα του πλανήτη έχοντας κατά μέσο όρο 17 πόντους, 4.7 ριμπάουντ και 1.8 ασίστ με 40% στα τρίποντα
Ο Στογιάκοβιτς μίλησε στην meridiansport για τον χαμένο τελικό κόντρα στον Παναθηναϊκό, τo σουτ με τους Λέικερς, τη δεύτερη χώρα του, την Ελλάδα αλλά και την ένταξή του στο Hall of Fame.
“Είμαι περήφανος για όλα όσα πέτυχα. Δεν μετανιώνω για τίποτα. Σκέφτομαι μόνο καμιά φορά τον τελικό με τον ΠΑΟΚ κόντρα στον Παναθηναϊκό, τον οποίο χάσαμε στο πέμπτο παιχνίδι. Δεν είναι μόνο αυτό ωστόσο… Σκέφτομαι επίσης το χαμένο σουτ κόντρα στους Λέικερς το 2002 στο 7ο παιχνίδι των τελικών της Δυτικής Περιφέρειας. Αυτές είναι οι στιγμές που μου άφησαν έντονο αποτύπωμα και τις θυμάμαι ακόμη. Νομίζω ότι πολλοί από τους συμπαίκτες μου θυμούνται επίσης την ευκαιρία που είχαμε ως ομάδα, σε αυτά τα έξι χρόνια που περάσαμε μαζί στους Κινγκς. Για τη χημεία στην ομάδα που υπήρχε εντός και εκτός γηπέδου. Όταν κοιτάς πίσω στην καριέρα σου, είναι σαν να περνάει γρήγορα σαν μία ταινία“, δήλωσε αρχικά για τα πράγματα που σκέφτεται μέχρι και σήμερα μετά από τόσα χρόνια.
Για την ένταξή του στο Hall of Fame: “Είναι ωραίο συναίσθημα και τιμή που εκλέχτηκα στο Hall of Fame της FIBA. Κοιτάζω πίσω και βλέπω ότι έχει περάσει πολύ καιρός από τότε που σταμάτησα, πολλώ δε μάλλον από τότε που άρχισα να παίζω. Αυτά είναι περίπου 30+ χρόνια, αλλά και ένας τεράστιος πλούτος να κοιτάζω πίσω τους ανθρώπους που έχω συναντήσει κατά τη διάρκεια της καριέρας μου. Πάντα σκεφτόμουν θετικά, πολλά πράγματα ενώθηκαν για να γίνω μπασκετμπολίστας και θεωρούσα τον εαυτό μου τυχερό που έκανα αυτό που αγαπούσα”.
Και συνέχισε για τη δεύτερη χώρα του και τον ΠΑΟΚ: “Η Ελλάδα ήρθε στην πιο σημαντική στιγμή της ζωής μου στα πρώτα μου, εφηβικά χρόνια, μετά από όλες αυτές τις κακουχίες στην Κροατία και τη Σερβία. Έφτασα εν τέλει σε μία χώρα που ένιωθα ελεύθερος να ζήσω, χωρίς να κοιτάξω ποτέ ξανά πίσω. Το ελληνικό πρωτάθλημα ήταν ένα από τα πιο δυνατά στην Ευρώπη εκείνη την εποχή. Η ευκαιρία να προπονηθώ με τους καλύτερους παίκτες και να κοντραριστώ με τους καλύτερους στην ευρωπαϊκή σκηνή, με βοήθησε πολύ! Για την Ελλάδα έχω ιδιαίτερα συναισθήματα, για μένα είναι άλλη μία πατρίδα, μετά τη Σερβία.
Μετά τα πρώτα μου χρόνια στον Ερυθρό, πήγα στην Ελλάδα και υπέγραψα το επαγγελματικό μου συμβόλαιο για να παίξω στο υψηλότερο επίπεδο Όταν τελειώσεις την καριέρα σου και την αναλύσεις, τότε σκέφτεσαι περισσότερο τι σου έλειψε. Γιατί όταν φτάνεις σε ένα συγκεκριμένο επίπεδο, λαχταράς την τελειότητα. Πάντα αναπολώ κάποιες στιγμές στις οποίες ήμουν κοντά σε μεγάλη επιτυχία – με τον ΠΑΟΚ, το Σακραμέντο, την εθνική ομάδα. Στιγμές που απλά κάτι δεν συνέβη, γιατί η γραμμή μεταξύ επιτυχίας και αποτυχίας είναι τόσο λεπτή…”
Όταν ήρθα στον ΠΑΟ ήταν επτά Σέρβοι. Στην αρχή ήταν ο Ντούντα (σ.σ. Ίβκοβιτς), ο Ζόραν Σάβιτς, ο Μπάνε Πρέλεβιτς και μετά ήρθε και ο Ντράγκαν (σ.σ. Σάκοτα). Ο Σάκοτα εξάλλου έπαιξε σημαντικό ρόλο στην απόφασή μου να μείνω αργότερα στη Θεσσαλονίκη. Ο Ντούντα μου έδωσε την ευκαιρία να παίξω στην Ευρωλίγκα στα 17 μου. Είναι πολύ σημαντικό να έχεις αυτή την υποστήριξη, ανθρώπους που θα είναι εκεί για σένα, όχι μόνο επαγγελματικά, αλλά και στη ζωή γενικότερα. Μιλάμε για ανθρώπους που ήταν σημαντικοί για μένα, πάντα προσπαθούσα να ανταποκριθώ στις προσδοκίες τους και ελπίζω να τα κατάφερα καθ’ όλη τη διάρκεια της καριέρας μου”.