Του Πάνου Κατσιρούμπα/info@eurohoops.net
Εδώ και μερικές μέρες κυκλοφορεί στην άλλη άκρη του Ατλαντικού και πιο συγκεκριμένα στο σάιτ “www.theplayerstribune.com”, ένα εκπληκτικό κείμενο του Χακίμ Ολάζουον.
Ένα κείμενο που περιγράφει την πρώτη γνωριμία του με το μπάσκετ σε ηλικία 17 ετών, τα κολεγιακά του χρόνια και πόσο πολύ λάτρεψε σε εκείνη την περίοδο της ζωής του τον τρόπο παιχνιδιού των περιφερειακών παικτών. Ουσιαστικά παραδέχεται ότι ήταν ένας γκαρντ στο μυαλό, παγιδευμένος σε σώμα σέντερ, εξηγώντας πως από το κολέγιο ήθελε να αλλάξει τον τρόπο που αγωνίζονταν εκείνη την εποχή τα κλασσικά πεντάρια του ΝΒΑ.
Κάτι το οποίο κατάφερε και ουσιαστικά θεωρεί πως οι ψηλοί της εποχής του, ήταν αυτοί οι οποίοι έκαναν το πρώτο βήμα για να σταματήσουν να θεωρούνται οι σέντερ, παίκτες που δεν έπρεπε να βγαίνουν επ’ουδενί από τη ρακέτα. Τη ρακέτα που όπως εξομολογείται πάντα τη θεωρούσε βαρετή.
Κάνει μία αναδρομή και αναφορά σε όλους τους μεγάλους σέντερ της εποχής του, όπως τον Σακίλ, τον Πάτρικ Γιούινγκ, τον Ντέιβιντ Ρόμπινσον, τον Γιάο Μινγκ. Πάνω από όλα όμως βγάζει το καπέλο στον Γκάρι Πέιτον για τον τρόπο που αγωνιζόταν ακόμα και στο ποστ, παρά το ότι δεν ήταν ούτε πολύ μυώδης, αλλά ούτε και μεγάλο κορμί. Παραθέτει και πολύ όμορφες στιχομυθίες που είχε σε προπονήσεις των Ρόκετς εκείνη την εποχή με τον Κλάιντ Ντρέξλερ και τον Μάριο Έλι.
Στο τέλος επιχειρηματολογεί για το small ball, που πλέον είναι το νέο trend στο Παγκόσμιο μπάσκετ. Η άποψή του σίγουρα βαρύνουσα, αφού είναι και ένας από τους πρώτους σέντερ που είχε εξαιρετικό σουτ από μέση απόσταση, και συνήθιζε να ξεκινάει πολλές από τις επιθέσεις του με χορευτικές κινήσεις από την περιφέρεια προς τη ρακέτα, βάζοντας την μπάλα στο παρκέ. Όπως χαρακτηριστικά λέει, «το small ball δεν θα αποκλείσει τους ψηλούς από το παιχνίδι, αλλά θα μας κάνει να αλλάξουμε τις ιδέες μας όσων αφορά τις θέσεις», και κλείνει το κείμενο του λέγοντας ότι θα ευχόταν να μπορούσε να αγωνίζεται στη σημερινή εποχή, που κατά τη γνώμη του, οι ψηλοί είναι πολύ πιο ολοκληρωμένοι παίκτες σε σχέση με 20 χρόνια πριν!
Ολόκληρο το κείμενο (στα αγγλικά) μπορείτε να το διαβάσετε εδώ