Του Γιώργου Ορφανάκη / info@eurohoops.net Ο "βασιλιάς" δεν είναι ένας συνηθισμένος παίκτης! Είναι ένας ηγέτης που γράφει κάθε βράδυ τη δική του ιστορία στα γήπεδα του ΝΒΑ. Ο Ρίτσαρτ Τζέφερσον μέσω του "The Players' Tribune" εξιστορεί στιγμές από το "ταξίδι" των Καβς και υποκλίνεται στον Λεμπρόν Τζέιμς. Τα λόγια του Ρίτζαρντ Τζέφερσον "Αυτή τη στιγμή κάθομαι στον υπολογιστή μου. Είμαι νευρικός. Είναι το βράδυ πριν το μεγαλύτερο παιχνίδι της καριέρας μου και πιθανότατα το μεγαλύτερο στην ιστορία των Καβαλίερς. Μου είναι δύσκολο να ηρεμήσω. Το μόνο που σκέφτομαι είναι ο ήχος της Q την Πέμπτη το βράδυ. Το τελευταίο παιχνίδι της σεζόν στο σπίτι μας", αναφέρει αρχικά ο Τζέφερσον πριν αποκαλύψει μία από τις στιγμές όπου άλλαξαν όλα: "Η αλλαγή ξεκίνησε στο σπίτι του Λεμπρόν πριν από τον πρώτο γύρο των playoffs. Καθόμασταν 15 άτομα γύρω από το τραπέζι. Στη μέση της βραδιάς ο Τζέιμς σηκώθηκε και αναφέρθηκε σε κάθε έναν ξεχωριστά. Ξεχώρισε κάτι που ο κάθε ένας από εμάς έδινε στην ομάδα και εξήγησε γιατί ήταν τόσο απαραίτητο αν θέλαμε να κερδίσουμε το πρωτάθλημα. Και έδωσε στον καθένα από εμάς ένα μικρό δώρο. Δεν θα πω ακριβώς τι γιατί είναι κάτι που αφορά την ομάδα. Αλλά δεν ήταν κάτι μεγάλο. Νομίζω πως όλους εκείνη τη στιγμή μας διαπέρασε το ίδιο συναίσθημα. Καταλάβαμε πόσο ιδιαίτερη ήταν αυτή η κατάσταση. Ο Λεμπρόν μας είπε: "Μπορούμε να τα καταφέρουμε αν είμαστε μαζί. Μόνο αυτό έχει σημασία". Έχει κερδίσει πρωταθλήματα πριν από αυτό. Όλοι μας θέλαμε να τον ακούσουμε". Στη συνέχεια ο Τζέφερσον παραδέχεται πως: "Υπάρχει ακόμα ένας λόγος που τα μοιράζομαι όλα αυτά μαζί σας τώρα που κανονικά θα έπρεπε να προσπαθώ να ηρεμήσω. Είναι ένας προσωπικός λόγος. Δεν είμαι πια ένας νεαρός παίκτης της λίγκας. Δεν είμαι 25 ή 30, δεν είμαι ο πρωταγωνιστής. Με κουβαλάει κάποιος άλλος στους ώμους του. Όταν ήρθα εδώ το περασμένο καλοκαίρι ήξερα τον ρόλο μου. Προσπαθώ απλά να βοηθήσω την ομάδα και να φέρω εις πέρας την αποστολή που μου αναλογεί. Ξέρω πόσο δύσκολο είναι να φτάσεις στους τελικούς. Να φτάσεις στο Game 6. Ξέρω πόσο τυχεροί είμαστε που αγωνιζόμαστε σπίτι μας. Ο Λεμπρόν με έκανε να το νιώσω μετά τη σειρά με τους Ράπτορς. Καθόμασταν διαγώνια στο αεροπλάνο μετά τη νίκη στο Game 6. Κοιτούσα από το παράθυρο και κουνούσα το κεφάλι μου. Δεν είχα προσέξει πως με παρακολουθεί. Σηκώθηκε και κάθισε δίπλα μου. "Ρίτσαρντ, καταλαβαίνω." Συνέχισα να κουνάω το κεφάλι μου. "Ρίτσαρντ, καταλαβαίνω." Κουνούσα το κεφάλι μου. Δεν ήξερα τι να πω. Ήμουν συγκινημένος. "Τέσσερα ακόμα", μου είπε. Πιθανότατα θα του πω πόσα πολλά σήμαινε για εμένα όλο αυτό όταν θα έχει τελειώσει. Ο Λεμπρόν ξέρει το ταξίδι που έχω διανύσει. Αγωνίστηκα για πρώτη φορά σε τελικούς όταν εκείνος ήταν στο Λύκειο. Ξέρει ακριβώς τι προσπαθεί να πετύχει για την πόλη, ξέρει τι σημαίνει για εμένα και τα υπόλοιπα παιδιά να κατακτήσουμε το πρωτάθλημα. Δεν με ενδιαφέρει αν είσαι φαν του Λεμπρόν, ή όχι, εγώ το έχω δει: Ο Λεμπρόν έχει κάτι που δεν το είδα ποτέ ξανά σε κανέναν. Ο τρόπος που λέει "ακολούθησε με και θα σε οδηγήσω", με πράξεις περισσότερο από λόγια, δεν μπορεί να συγκριθεί με κανέναν με τον οποίο έχω παίξει. Είναι το είδος του ηγέτη που σε κάνει να θες και εσύ να σηκώσεις το βάρος. Νιώθω ευγνώμον σε εκείνον. Όλοι μας." Ο Ρίτσαρντ Τζέφερσον ολοκληρώνει την ανατριχιαστική αφήγηση του με τον εξής τρόπο: "Έχω βρεθεί στους τελικούς δύο φορές σε ολόκληρη την καριέρα μου, αλλά ποτέ στην κορυφή. Δεν θεωρώ τίποτα δεδομένο. Όλο αυτό ήταν ένα απίστευτο ταξίδι. Ας το συνεχίσουμε..."