Του Γιώργου Ορφανάκη / info@eurohoops.net
Η μόδα των “superteams” καλά κρατεί στο ΝΒΑ με τους φετινούς Ουόριορς να θεωρούνται μία από τις πιο ταλαντούχες ομάδες στην ιστορία.
Πως να γίνει διαφορετικά όταν στο ρόστερ υπάρχουν μελλοντικοί Hall of Famers όπως οι Ντουράντ και Κάρι αλλά και παίκτες που μπορούν να κάνουν ανά πάσα στιγμή τη διαφορά όπως οι Τόμπσον και Γκριν.
Ποιο θα ήταν όμως το αποτέλεσμα μίας σειράς “best-of-seven” ανάμεσα στο Γκόλντεν Στέιτ και τους Πίστονς του 2004 όταν και κυριάρχησαν στον μαγικό κόσμο με το αμυντικό τους παιχνίδι; Ο Ρίτσαρντ Χάμιλτον είναι κάθετος για την ανωτερότητα της ομάδας του: “Δεν υπάρχει καν σύγκριση. Μπορούσαμε να παίξουμε άμυνα σε κάθε θέση. Κάθε παίκτης μας από το “1” μέχρι το “5” μπορούσε να παίξει άμυνα παντού. Είχαμε μεγάλα σώματα και ύψος.”
Πράγματι το Ντιτρόιτ εκείνης της σεζόν είχε δημιουργήσει μία τρομερή πεντάδα με τους Ριπ Χάμιλτον, Τσάνσι Μπίλαπς, Ταϊσόν Πρινς και τους Μπεν και Ρασίντ Ουάλας να ξεχωρίζουν. Ο Πρινς προσπάθησε με τη σειρά του να δώσει απάντηση στο υποθετικό ερώτημα δίνοντας μίας διαφορετική εκδοχή σε σχέση με τον συμπαίκτη του:
“Εξαρτάται από τους κανόνες. Διότι όταν παίζαμε εμείς μπορούσες να ακουμπήσεις τον άλλο, να παίξεις σκληρά, με επαφές. Αν θυμάστε τις αναμετρήσεις με τους Πέισερς και όλες τις άλλες μάχες, σκοράραμε γύρω στους 80 πόντους. Ήμασταν πολύ σκληροί. Επομένως, σήμερα αν παίξεις στο στυλ της εποχής όπου όλοι τρέχουν και σφυρίζεται η κάθε επαφή θα είχαμε μεγάλο θέμα με τα φάουλ από νωρίς. Όταν παίζαμε ήμασταν υπερβολικά σκληροί και επιθετικοί στην άμυνα.”
Η αλήθεια είναι πως στο πέρασμα των χρόνων το ΝΒΑ γίνεται όλο και πιο “soft”. Οι Ουόριορς είναι μία ομάδα που σκοράρει κατά βούληση αλλά την ίδια στιγμή ενοχλείται από το σκληρό παιχνίδι το οποίο ήταν σήμα κατατεθέν των Πίστονς. Σαφή απάντηση στο παραπάνω ερώτημα ωστόσο δεν μπορεί να δοθεί ακόμα και αν ο “Rip” Χάμιλτον είναι κάθετος για την ανωτερότητα του Ντιτρόιτ.