Του Γιώργου Ορφανάκη / info@eurohoops.net
Ο άλλοτε σούτινγκ γκαρντ της Νέας Υόρκης αλλά και άλλων σημαντικών ομάδων του ΝΒΑ ξεκινάει το κείμενο του ξεκαθαρίζοντας πως “η γενιά μου ήταν η καλύτερη” ενώ στη συνέχεια αναφέρει πως:
“Ο τρόπος που παίζαμε μπάσκετ ήταν απίστευτος. Ακόμα και αν έβλεπες το παιχνίδι από την τηλεόραση μπορούσες να νιώσεις το πάθος που υπήρχε στο παρκέ. Ο κόσμος στο δρόμο πολλές φορές με πλησιάζει και μου λέει: “Τζον, μας λείπει αυτό το παιχνίδι. Αυτή η σκληράδα!”. Οι παίκτες αγωνιζόντουσαν με αυτό τον τρόπο κάθε βράδυ. Το επαγγελματικό μπάσκετ ήταν ένα παιχνίδι επαφών”.
Στη συνέχεια βέβαια, ο Σταρκς υψώνει ασπίδα προστασίας στον τρόπο που έχει εξελιχθεί το άθλημα, ξεκαθαρίζοντας πως οι οπαδοί πλέον λατρεύουν να βλέπουν τις ομάδες να τρέχουν και να σκοράρουν, με την ταχύτητα/ευκινησία να αποτελεί σημαντικότατο προσόν. Τονίζει ακόμα πως το θέαμα έχει εκτιναχθεί ενώ το ίδιο ισχύει για την φήμη της λίγκας και το άθλημα του μπάσκετ παγκοσμίως.
Τέλος, καταλήγει στο συμπέρασμα πως η ικανότητα των παικτών σήμερα είναι απίστευτη αλλά σε καμία περίπτωση η λίγκα δεν μπορεί να συγκριθεί σε σκληράδα με τη δική του εποχή.
Με αφορμή το τελευταίο στοιχείο, ο 51χρονος Σταρκς ξεχωρίζει τους πέντε πιο δύσκολους παίκτες που αντιμετώπισε ποτέ:
- Μιτς Ρίτσμοντ
- Ρέτζι Μίλερ
- Στιβ Σμιθ
- Κλάιντ Ντρέξλερ
- Μάικλ Τζόρνταν
Ειδική αναφορά αξίζει να γίνει στον τρόπο με τον οποίο ο Τζον Σταρκς περιγράφει τον έναν και μοναδικό Τζόρνταν για τον τρόπο που κινούταν πάνω στο παρκέ. Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει:
“Ίσως ακουστεί τρελό – και κάθε φορά που το εξηγώ σε κάποιον σοκάρεται – αλλά ο Μάικλ ήταν ο ευκολότερος αντίπαλος σε αυτή τη λίστα για να παίξεις άμυνα πάνω του.
Ξέρω ξέρω. Δεν λέω πως μπορούσα να τον σταματήσω ή κάτι τέτοιο. Επιτρέψτε μου να εξηγήσω.
Το καλό με τον Τζόρνταν ήταν πως δεν έτρεχε γύρω γύρω προσπαθώντας να βγει από τα σκριν. Απλά θα ζητούσε τη μπάλα και θα σε έβαζε απέναντι. Ήταν πιθανότατα ένας από τους ελάχιστους παίκτες της λίγκας που δεν είχε αδυναμίες. Έπαιρνες το σκάουτινγκ ριπόρτ και έλεγε απλά “Καλή τύχη”. Η μόνη αδυναμία που πρόσεξα ήταν στα σουτ τριών πόντων, εκεί όπου δεν ήταν σπουδαίος. Βέβαια όταν έπρεπε θα ευστοχούσε και στο πέρασμα των χρόνων βελτιώθηκε.
Διέθετε αυτά τα τεράστια χέρια που αγκάλιαζε τη μπάλα. Μπορούσε να δημιουργήσει για τον εαυτό του. Ήταν ξεχωριστός. Όταν ο Μάικλ ήταν εκεί έξω προσπαθούσε να σου χαλάσει εντελώς την ψυχολογία. Έπαιρνε τα πάντα προσωπικά και όταν έβγαινε στο παρκέ ένιωθε πως είχε να αποδείξει κάθε βράδυ κάτι. Αυτό ακριβώς έκανε, είτε τον μάρκαρα εγώ, είτε κάποιος άλλος. Η νοοτροπία δεν ήταν να σκοράρει πολλούς πόντους. Ήθελε να σου καταστρέψει την ψυχή!
Σαν παίκτης φοβάσαι μία τέτοιου είδους νοοτροπία αλλά την ίδια στιγμή την εκτιμάς. Ξέρεις πως και εσύ με τη σειρά σου, αναπτύσσεις μία παρόμοια νοοτροπία μέσα σου, γνωρίζοντας πως θα αντιμετωπίσεις τους καλύτερους κάθε βράδυ. Έχοντας παίξει άμυνα στον Τζόρνταν, μπορώ να πω πως έπαιξα άμυνα απέναντι στην κορυφαίο. Ακόμα και αν απέτυχα τις περισσότερες φορές, μπορώ να ζήσω με αυτό.”
Διαβάστε ολόκληρο το εξαιρετικό κείμενο μέσω του “The Players’ Tribune”