Tης Eurohoops team/ info@eurohoops.net
Διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη στον «Επικοινωνία 94FM»:
Για το αν έχεις συνειδητοποιήσει ότι συμπληρώνονται 30 χρόνια από το 1987:
«Έχω συνειδητοποιήσει ότι έχουν περάσει 30 χρόνια από το Ευρωμπάσκετ του ’87, πολύ απλά γιατί δεν υπάρχει καμία μέρα από τότε, που να μην έχει περάσει από το μυαλό μου τι έγινε εκείνη τη νύχτα! Οπότε καταλαβαίνετε ότι όλον αυτό τον καιρό, οι μέρες είναι πάρα πολλές».
Για την τεράστια κληρονομιά που άφησε εκείνη η βραδιά στο ελληνικό μπάσκετ:
«Δεν ήταν μόνο μία βραδιά που άφησε κληρονομιά! Ήταν η βραδιά που άρχισε μία μακρά επιτυχημένη περίοδος για το ελληνικό μπάσκετ σε εθνικό και διασυλλογικό επίπεδο! Για παράδειγμα το 1996 που πήρε το πρωτάθλημα Ευρώπη ο Παναθηναϊκός και την επόμενη χρονιά που το κατέκτησε ο Ολυμπιακός, δηλαδή μέσα σε 9-10 χρόνια από τότε, η Εθνική είχε πάρει ένα ακόμη ασημένιο μετάλλιο σε Ευρωμπάσκετ και μία 4η θέση στον κόσμο, ενώ ο ΠΑΟΚ και ο Άρης είχαν κατακτήσει από Κύπελλο Ευρώπης! Μετά υπήρξε μία περίοδος λίγων χρόνων που δεν παίρναμε μετάλλια αλλά σαν αντιπροσωπευτικό συγκρότημα βγαίναμε 4οι και 5οι, αλλά στην χώρα μας είχαν έρθει άλλα δύο ευρωπαϊκά τρόπαια…
Όλο αυτό δεν ήταν μικρό πράγμα. Ακολούθησε η πρωτιά στο Ευρωμπάσκετ του 2005, η 2η θέση στον κόσμο, η 5η θέση στους Ολυμπιακούς Αγώνες, άλλο ένα μετάλλιο σε πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα και καταιγισμός επιτυχιών στην Ευρώπη από τον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό… Εν πάση περιπτώσει το μπάσκετ βρίσκεται στην κορυφή! Τριάντα χρόνια τώρα, στην Ελλάδα υπάρχει ένας θεσμός που λέγεται μπάσκετ, ο οποίος είναι αδιαπραγμάτευτα στην πρώτη σειρά των επιτυχιών σε παγκόσμιο επίπεδο».
Για την ενότητα και την ομοψυχία που προκαλεί η Εθνική ομάδα:
«Τα τελευταία χρόνια η Ελλάδα έχει μεταμορφωθεί σε μία χώρα που την κατοικούν ολοένα και πιο πολλοί άνθρωποι που περισσότερο μισούν παρά αγαπούν, είναι ευχάριστο να υπάρχουν ομάδες που σε ένα μεγάλο ποσοστό ενώνουν τους Έλληνες».
Για το πως αισθάνεται όταν βλέπει τον Σπανούλη στην κορυφή της Ευρώπης και τον Αντετοκούνμπο στην «ελίτ» του ΝΒΑ και σκέφτεται ότι από ‘κείνη την βραδιά άρχισαν όλα:
«Αισθάνομαι υπέροχα γιατί από εκείνη την βραδιά δεν άρχισε μόνο η άνοδος του μπάσκετ, αλλά ολόκληρου του ελληνικού αθλητισμού. Ήταν το έναυσμα για όλους τους Έλληνες αθλητές για να πιστέψουν ότι μπορούμε να κάνουμε μεγάλα πράγματα. Ακόμη κι αν υπήρχε αυτή η μιζέρια που έλεγε «που να τρέχουμε τώρα, η Ελλάδα είναι μία μικρή χώρα που δεν έχει υποδομές», εκείνο το βράδυ εκτοξεύθηκαν οι επιτυχίες των αθλημάτων μας. Όχι ότι δεν είχαμε και πριν, υπήρχε και η Βερούλη και η Σακοράφα και η ΑΕΚ του ’68, αλλά αυτές ήρθαν ως… αστράκια κι έμειναν ως ιστορικά γεγονότα. Η συνέχειά τους ήρθε μετά το ’87».
Για την εκδήλωση του Cosmos FM:
«Το σημαντικό για μας που ταξιδεύουμε κι ερχόμαστε σε επαφή με τους Έλληνες του εξωτερικού, είναι ότι έχουμε να τους πούμε και μοντέρνα πράγματα για τα οποία είμαστε περήφανοι για τη χώρα μας και όχι μόνο τους αρχαίους ημών προγόνους και τους κοινωνικούς αγώνες του λαού μας σε διάφορους πολέμους ανά την ανθρώπινη ιστορία. Ένα από τα λίγο μοντέρνα πράγματα κι αυτό που μας κάνει να αισθανόμαστε περήφανοι γιατί μας κρατάει ψηλά, είναι το μπάσκετ. Σε όλα τα πράγματα η Ελλάδα μπορεί να είναι ουραγός, μπορεί να είναι επαίτης ή κλωτσοσκούφι των διεθνών αγορών και εξελίξεων, αν θέλετε να μιλήσω με οικονομικούς ή πολιτικούς όρους. Στο μπάσκετ, όμως, τα ελληνόπουλα του εξωτερικού που ξέρουν για τον Σωκράτη, τον Αριστοτέλη, ξέρουν για τον 1821, για το «Όχι», για την χώρα που γέννησε την δημοκρατία, πρέπει να νιώθουν μεγάλη υπερηφάνεια. Και για να προλάβω τους κακεντρεχείς που θα πουν για το τεστ Παπ και τα Νόμπελ ειρήνης και λογοτεχνίας, που είναι πιο σημαντικές επιστημονικές επιτυχίες, κανένας Έλληνας δεν θα βγει στους δρόμους να πανηγυρίσει μία τέτοια διάκριση».
Για το φαινόμενο Αντετοκούνμπο:
«Με τον Γιάννη αυτό που με κάνει χαρούμενο είναι ότι πρόκειται για ένα παιδί που ανακάλυψε το μπάσκετ στην Ελλάδα κι έκανε τα πρώτα του βήματα εδώ. Προφανώς πλέον δεν παίζει το ίδιο μπάσκετ με αυτό που έπαιζε στον Φιλαθλητικό κι έχει εξελίξει και το κορμί και το παιχνίδι του στην Αμερική. Όμως δεν παύει να αποτελεί προϊόν του ελληνικού μπάσκετ και με το ταλέντο και τη δουλειά του, έχει βρεθεί να πρωταγωνιστεί στο ΝΒΑ. Ποιος Έλληνας δεν είναι περήφανος γι’ αυτό;»
Για την Εθνική ομάδα και για το θέμα του προπονητή:
«Έχω άποψη για τον προπονητή, την έχω εκφράσει επανειλημμένα, αλλά γενικά πιστεύω ότι πρέπει να ασχολούμαστε με τους αθλητές, γιατί αυτοί παίζουν μπάσκετ. Δεν χρειάζεται να ξαναπώ τίποτε γιατί, πιθανόν να είναι προ των πυλών η πρόσληψη του προπονητή, οπότε όποιος είναι υποψήφιος που βρίσκεται σε προχωρημένες συζητήσεις με την Εθνική ομάδα, δεν είναι ωραίο να διαβάζει δεξιά κι αριστερά αντίθετες απόψεις. Εύχομαι να είναι υγιή όλα τα παιδιά που στηρίζουν την προσπάθεια και να πάμε πλήρεις στο Πανευρωπαϊκό για να πετύχουμε κάτι καλό. Έχουμε τόσο καλό υλικό με μεγάλη εμπειρία από το υψηλότερο επίπεδο, που νομίζω ότι ο προπονητής απλά θα έρθει να… κουμπώσει πάνω στους παίκτες, που είναι από τους κορυφαίους στην Ευρώπη. Η Εθνική ομάδα, άλλωστε, είναι η ατμομηχανή του αθλήματος μας».
Για την 2η θέση στην Ευρώπη του Ολυμπιακού με επτά Έλληνες:
«Μα αυτό είναι το στοιχείο που καθιστά τον Ολυμπιακό μία αρκετά συμπαθητική ομάδα ακόμη και στους μη Ολυμπιακούς! Εκεί βρίσκεται η διαφορά που κάνει ο Ολυμπιακός, σ’ αυτόν τον σταθερό κορμό που βασίζεται και αποτελείται κυρίως από Έλληνες, που είναι και αυτοί οι οποίοι «βγάζουν τα κάστανα από τη φωτιά», όταν έρχονται τα δύσκολα! Γενικά πιστεύω ότι η ομάδα έκανε μία τεράστια υπέρβαση στην εφετινή Ευρωλίγκα και ο τελικός έδειξε πόσο πιο δύσκολη αναμένεται να είναι η επόμενη χρονιά στην διοργάνωση.
Η Φενερμπαχτσέ αποδείχτηκε πολύ δυνατός αντίπαλος και σε επίπεδο ατομικών μονάδων αλλά και ως σύνολο. Ξεκίνησε άσχημα αλλά από τα μέσα της σεζόν είχε κλιμακωτή άνοδο στην απόδοσή της, με αποκορύφωμα τους τελευταίους δύο μήνες, οπότε και έκανε θραύση. Είχε βέβαια απεριόριστο budget, έκανε τις διορθωτικές κινήσεις που χρειαζόταν, αλλά η επικράτησή της δε νομίζω ότι προσφέρει τίποτε ιδιαίτερο στο τουρκικό μπάσκετ. Θεωρώ ότι είναι σημαντικό μία συλλογική επιτυχία να στηρίζεται σε γηγενείς παίκτες και γι’ αυτό ο άθλος του ’87 έχει μείνει στην ιστορία. Γιατί όταν κερδίζει κάποιος συμπατριώτης μας στο μπάσκετ, όλοι εμείς οι παλιοί νιώθουμε ότι έχουμε κι εμείς συμμετοχή στη νίκη».