Του Γιώργου Ορφανάκη / info@eurohoops.net
Ο άλλοτε σταρ των Λέικερς έχει γνωρίσει τη ζωή από την καλή και την… ανάποδη. Δόξα, πλούτη, τεράστιες επιτυχίες και δημοσιότητα συνέθεταν επί σειρά ετών ένα σκηνικό που έμοιαζε παραμυθένιο.
Τα φώτα της δημοσιότητας ωστόσο περιλαμβάνουν πολλούς κινδύνους και ο Λαμάρ Όντομ είχε την ατυχία να βιώσει τους περισσότερους από αυτούς.
Στα 39 του χρόνια ωστόσο έχει καταφέρει να σηκωθεί όλες τις φορές που έπεσε και μέσα από ένα βίντεο που ξεχειλίζει θάρρος και ειλικρίνεια μιλάει για μερικές από τις πιο σκοτεινές στιγμές της ζωής του.
Από εμάς, χρόνια πολλά με ΥΓΕΙΑ!
Δείτε την εξομολόγηση του Λαμάρ Όντομ στο The Players’ Tribune
“Η γιαγιά μου συνήθιζε να λέει μία φράση που με ακολουθεί μέχρι σήμερα. Έλεγε λοιπόν πως: «Όσα συμβαίνουν στο σκοτάδι θα αποκαλυφθούν στο φως». Πιστεύω πως όλα αυτά τα υποχθόνια πράγματα που έχω προσπαθήσει να κάνω και να ξεφύγω μπορεί να μην τα βλέπει το φως της δημοσιότητας αλλά τα βλέπει ο Θεός.
Όποιος έχει ζήσει μία ζωή γεμάτη ναρκωτικά όπως εγώ, με γυναίκες, να κοροϊδεύω τη σύζυγο μου και άλλες τέτοιες βλακείες… Τόσες διαφορετικές καταστάσεις. Νύχτες στις οποίες θα έπρεπε να κοιμάμαι, έμεινα ξάγρυπνος να σνιφάρω κοκαΐνη. Υπήρχαν ΠΟΛΛΑ τέτοια βράδια στα οποία η καρδιά σου χτυπάει πολύ γρήγορα.
Η μητέρα μου με φρόντιζε πολύ και την ενδιέφεραν οι άνθρωποι. Είχε ένα πολύ όμορφο χαμόγελο και μεγάλα μάτια. Πάντα με πρόσεχε. Όταν κατάλαβα πως ήταν άρρωστη και πως θα “φύγει”, πόνεσα πολύ. Ήμουν μόλις 12. Θυμάμαι την ημέρα που “έφυγε”, θυμάμαι να την επισκέπτομαι και θυμάμαι τον τρόπο που ο καρκίνος έλιωσε το σώμα της. Εάν γυρνούσες τον χρόνο πίσω και με έβαζες ξανά σε εκείνο το δωμάτιο, δεν θα την αναγνώριζα. Το πρόσωπο της είχε πρηστεί, έβγαζε αίμα από το στόμα της και την άκουγα να λέει “Mookah Mookah”, έτσι συνήθιζε να με φωνάζει.
Δεν νομίζω πως υπάρχει κάποιος τρόπος για να προετοιμαστείς για τον θάνατο της μητέρας σου στα 12. Ο κόσμος νομίζει πως οι άνθρωποι που έχουν δόξα και στάτους… Βιώνουμε και εμείς τις ίδιες δυσκολίες, τους πόνους που βιώνει όλος ο κόσμος. Μακάρι να μπορούσα να ρωτήσω κάποιον γιατί πέθανε η μητέρα μου και να μου έδινε μια απάντηση. Δε υπάρχει απάντηση. Ειδικά για τον γιο μου, ήταν μόλις 6 μηνών. Σήμερα θα ήταν 11. Ήταν ζωηρός, Όποτε έμπαινε στο δωμάτιο με κοιτούσε στα μάτια. Ένα κομμάτι του εαυτού μου νιώθει υπεύθυνο.
Έλειπα όλο το βράδυ, δεν γύρισα σπίτι και χτύπησε το τηλέφωνο. Ήταν η μητέρα του η οποία βρισκόταν σε πανικό. Της είπα να ηρεμήσει και να μου εξηγήσει τι συμβαίνει. Και μου είπε πως ο Τζέιντεν δεν θα ξυπνήσει ξανά. Μου εξήγησε πως έχει έρθει το ασθενοφόρο… Γύρισα σπίτι και μου είπαν πως δεν αντιδράει, πως πέθανε. Τους ρώτησα τι εννοούν, τον είχα δει μόλις. “Έφυγε”… Δεν θα ξεχάσω ποτέ τον πόνο στο πρόσωπο της μητέρας του. Δεν μπορούσε να το πιστέψει.
Ένα από τα πιο σκοτεινά μέρη που έχω βρεθεί είναι το δωμάτιο ενός μοτέλ. Να παίρνω ναρκωτικά μαζί με μία κοπέλα. Σε εκείνο το σημείο μπήκε μέσα η γυναίκα μου. Ήμουν σε ένα μοτέλ, πραγματικός μαλ…! Αλλά αυτό σημαίνει εθισμός. Ο εθισμός είναι μία ασθένεια του μυαλού, ο περισσότερος κόσμος δεν το ξέρει. Επηρεάζει το μυαλό σου, δεν μπορείς να πάρεις λογικές αποφάσεις. Αναρωτιέσαι “τι σκατά κάνω εδώ;”.
Το βράδυ που ξύπνησα δεν μπορούσα να μιλήσω και να περπατήσω. Με βρήκαν σε κώμα. Προσπαθούσα να σκεφτώ γιατί βρέθηκα σε κώμα; Η μόνη εξήγηση που έδωσα είναι πως αυτό ίσως είναι πλάνο του Θεού. Ίσως μου έλεγε πως ό,τι και αν νομίζεις πως κάνεις πρέπει να ηρεμήσεις γιατί την επόμενη φορά θα είναι ακόμα χειρότερο και δεν θα υπάρχει γυρισμός.
Η κηδεία μου θα είναι πιθανότατα μία ωραία κηδεία. Θα ειδωθούν άτομα που δεν έχουν συναντηθεί για καιρό αλλά δεν έχει φτάσει ακόμα η ώρα για να συμβεί αυτό. Τα παιδιά μου είναι καταπληκτικά. Η κόρη μου είναι 18 χρονών και πανέμορφη. Μου ξεκαθάρισε πως είτε θα ζητήσω βοήθεια είτε δεν θα μου μιλήσει ποτέ ξανά.
Ήμουν ένας μεγαλόσωμος, σκληρός τύπος σε όλη μου τη ζωή και το να με βλέπουν τα παιδιά μου σε μία τόσο ευάλωτη κατάσταση ήταν σίγουρα πολύ σκληρό για εμένα. Ακόμα και το γεγονός πως μιλάω τώρα για αυτό. Την προηγούμενη εβδομάδα στην διάρκεια της αποθεραπείας όλοι ήρθαν να με δουν. Οι συμπαίκτες μου, ο Κόμπι, όλοι… Αυτό με έκανε να νιώσω καλά.
Στην απεξάρτηση πρέπει να μάθεις να τα βγάζεις όλα από μέσα σου. Μόνο έτσι μπορείς να μάθεις. Βήμα-βήμα ένιωσα καλύτερα. Δουλεύει όμως, είμαι νηφάλιος. Έχω περάσει πάρα πολλά και αυτό που θέλω είναι αυτό το πολύ μικρό σημείο του πλανήτη που δεν θα έχω ανησυχίες. Μόνο αυτό θέλω, να μην ανησυχώ.
Είμαι ο Λαμάρ Όντομ από τη Νέα Υόρκη, είμαι όμορφος, χαρισματικός και αστείος. Αυτά είχα να πω…”