Της Eurohoops Team/ info@eurohoops.net
Πριν λίγες ημέρες, ο ΝτεΜαρ ΝτεΡόζαν αποκάλυψε τη μάχη που δίνει απέναντι στην κατάθλιψη, δίνοντας ελπίδα σε άτομα με παρόμοια προβλήματα.
Σήμερα, ο Κέβιν Λοβ γίνεται ο επόμενος αστέρας του ΝΒΑ που δεν κρύβεται και μέσω ενός κειμένου, γνωστοποιεί τις σκέψεις και τις πράξεις του μετά από μία κρίση πανικού! Ο σταρ των Καβαλίερς συγκλονίζει και στέλνει μήνυμα σε όσους διστάζουν να μιλήσουν ανοιχτά για την ψυχική τους υγεία…
Τα λόγια του Κέβιν Λοβ στο “The Players’ Tribune“
”Στις 5 Νοεμβρίου, στο ημίχρονο ενός αγώνα, είχα κρίση πανικού. Ήρθε από το πουθενά. Δεν είχα ποτέ ξανά, δε ήξερα αν ήταν πραγματική, όμως ήταν πραγματική, όπως ένα σπασμένο χέρι ή ένας τραυματισμένος αστράγαλος. Από εκείνη την μέρα, όλα όσα σκεφτόμουν για την ψυχική υγεία έχουν αλλάξει.
Έγινα 29 και σε όλη μου την ζωή δεν μοιραζόμουν τίποτα. Δεν είχα πρόβλημα να μιλάω για μπάσκετ, όμως μου ήταν δύσκολο να μιλήσω για την προσωπική μου ζωή και βλέποντας το παρελθόν, θα ήταν πολύ καλύτερο αν μιλούσα σε κάποιον. Δεν μοιράστηκα τίποτα, ούτε με την οικογένειά μου, ούτε με τους φίλους μου. Και πλέον έχω συνειδητοποιήσει ότι πρέπει να το αλλάξω αυτό. Θέλω να μοιραστώ τις σκέψεις μου για την κρίση πανικού και ό,τι έγινε έκτοτε. Αν υποφέρεις και εσύ από κάτι τέτοιο, τότε ξέρεις ότι κανείς δεν μπορεί να σε νιώσει 100%. Θέλω να το κάνω για μένα, αλλά κυρίως γιατί σχεδόν κανείς δεν μιλάει για την ψυχική υγεία.
2 μήνες και 3 ημέρες μετά τα 29α γενέθλιά μου, ήρθε η κρίση. Εντός έδρας ματς με τους Χοκς και ήξερα ότι τίποτα δεν πήγαινε καλά, από την έναρξη κιόλας.
Όλα ήταν περίεργα. Έπαιξα 15 λεπτά στο πρώτο μέρος και είχα 4 πόντους. Στο ημίχρονο, όλα ήρθαν ξαφνικά. Ήμουν στο πάγκο, δεν άκουσα σχεδόν τίποτα από όσα είπε ο προπονητής και απλά ένιωθα την καρδιά μου να χτυπάει δυνατά, ασυνήθιστα. Όλα γύριζαν, ο αέρας έγινε πιο λίγος. Όταν σηκώθηκα, ήξερα ότι δεν μπορώ να μπω, δεν γινόταν σωματικά.
Πήγα στα αποδυτήρια και έψαχνα για κάτι που δεν μπορούσα να βρω, Έτσι ένιωθα. Το μόνο που ήλπιζα ήταν να σταματήσει να χτυπάει η καρδιά μου. Το σώμα μου έστελνε μήνυμα σαν να προσπαθούσε να πει ότι θα πεθάνω. Κατέληξα στο πάτωμα να προσπαθώ να πάρω ανάσα.
Πήγα στη κλινική, έκανα μερικές εξετάσεις. Όλα ήταν καλά και ανακουφίστηκα. Όταν έφευγα σκέφτηκα ‘’τι στο διάολο έγινε μόλις;’’.
Στο επόμενο ματς με τους Μπακς είχα 32 πόντους. Ένιωσα ανακούφιση που ήμουν στο παρκέ και ήμουν ο εαυτός μου. Το μυαλό μου ήταν σε όλον τον κόσμο, που δεν ήξερε γιατί δεν είχα παίξει με τους Χοκς. Και αναρωτήθηκα γιατί με νοιάζει τόσο.
Το χειρότερο δεν ήταν η κρίση πανικού, αλλά γιατί έγινε και γιατί δεν ήθελα να το συζητήσω.
Δεν ήθελα να με περάσουν για λιγότερο αξιόπιστο συμπαίκτη και προσπάθησα να κάνω αυτό που έκανα πάντα. Όμως τώρα αντιμετώπιζα κάτι νέο και προκάλεσε σύγχυση.
Δεν μπορούσα να θάψω αυτό που έγινε και να προχωρήσω. Δεν μπορούσα να μου επιτρέψω να το αφήσω. Μπορεί να ερχόταν σε χειρότερο βαθμό στο μέλλον.
Οι Καβαλίερς με βοήθησαν να βρω έναν ειδικό. Ήμουν ο τελευταίος που θα πήγαινε σε ψυχολόγο. Θυμάμαι όταν ήμουν νέος στο ΝΒΑ που με ρωτούσαν συχνά γιατί δεν πάνε σε ψυχολόγο οι παίκτες. Και έλεγα: Tι προβλήματα να έχεις; Είμαι υγιής, παίζω μπάσκετ επαγγελματικά, τί μπορεί να με απασχολεί; Δεν είχα ακούσει επαγγελματία αθλητή να μιλάει για την ψυχική υγεία και δεν ήθελα να ήμουν η εξαίρεση. Δεν ήθελα να φανώ αδύναμος. Πίστευα ότι δεν το χρειαζόμουν.
Στο ΝΒΑ υπάρχουν άνθρωποι που κάνουν την ζωή σου καλύτερη. Προπονητές, διατροφολόγοι, ιατροί. Αλλά κανένας από αυτούς δεν μπορεί να με βοηθήσει σε αυτό που χρειαζόμουν, όταν ήμουν στο πάτωμα και προσπαθούσα να ανασάνω.
Όταν πήγα στο πρώτο ραντεβού, ήμουν σκεπτικός. Ήταν όμως έκπληξη. Το μπάσκετ δεν ήταν η προτεραιότητα, το ΝΒΑ δεν ήταν ο λόγος που ήμουν εκεί. Μιλήσαμε για μη μπασκετικά θέματα και συνειδητοποίησα πόσα έβγαιναν στην επιφάνεια.
Μιλώντας σε έναν ξένο για την γιαγιά μου και την απώλειά της μου έδειξε ότι ακόμα και σήμερα προκαλεί πόνο. Το χειρότερο ήταν που δεν της είπα ποτέ ένα αντίο όπως της άξιζε. Μετά τον θάνατό της, έθαψα τα συναισθήματα και επικεντρώθηκα στο μπάσκετ.
Το νόημα δεν είναι η γιαγιά μου ή η ιστορία της, αλλά ότι μίλησα για αυτό. Είδα τη δύναμη του να μιλάς και να λες δυνατά αυτά που έχεις μέσα σου. Είναι τρομακτικό και περίεργο, αλλά έμαθα να καταλαβαίνω καλύτερα τα προβλήματα και να κάνω διαχειρίσιμα. Δεν λέω να πάνε όλοι σε ψυχολόγο. Το μεγαλύτερο μάθημα είναι να προβάλλεις πως θες βοήθεια.
Ένας από τους λόγιους που γράφω όλα αυτά είναι τα σχόλια του ΝτεΜαρ ΝτεΡόζαν. Παίζω απέναντί του τόσα χρόνια και δεν μπορούσα να διανοηθώ τί περνάει. Μπορεί να περνάμε κάποια πράγματα και να σκεφτόμαστε ότι είμαστε οι μόνοι, όμως φαίνεται ότι μπορούμε να έχουμε περισσότερα κοινά με τους τριγύρα μας. Ας λέμε τα μυστικά μας, όχι δημόσια. Πρέπει να δημιουργήσουμε ένα περιβάλλον που θα μιλάμε για την ψυχική υγεία.
Ο ΝτεΜαρ πιθανότατα βοήθησε πολλούς, οι οποίοι αντιμετωπίζουν τη κατάθλιψη. Τα σχόλιά του βοήθησαν, έδωσαν δύναμη και ελπίδα.
Δουλεύω σκληρά να μάθω τον εαυτό μου. Για 29 χρόνια, το απέφυγα. Τώρα, προσπαθώ να είμαι ειλικρινής απέναντί μου. Προσπαθώ να τα αποδεχτώ όλα, και τα καλά και τα κακά!
Όλοι περνάμε κάτι που δεν το βλέπουμε. Επειδή δεν το βλέπουμε, δεν ξέρουμε τίποτα γι’ αυτό. Η ψυχική ηρεμία είναι κάτι αόρατο, όμως μας αγγίζει όλους. Είναι μέρος της ζωής. Και δεν είναι μόνο μέρος της ζωής των αθλητών.
Το τι επάγγελμα κάνεις, δεν καθορίζει το ποιος είσαι. Αφορά τους πάντες. Όλοι κουβαλάμε πράγματα που μας πληγώνουν, ειδικά αν τα θάψουμε. Μας κλέβει την ελπίδα να πλησιάσουμε άλλους που το έχουν ανάγκη. Επομένως, αν διαβάζετε αυτό το κείμενο και περνάτε δύσκολα, θέλω να σας υπενθυμίσω πως δεν είστε περίεργοι ή διαφορετικοί αν μοιραστείτε αυτό που περνάτε.
Το αντίθετο. Μπορεί να είναι το πιο σημαντικό πράγμα που κάνατε. Ήταν για εμένα..”.