Του Γιάννη Ράμμα/ irammas@eurohoops.net
άθλος (ο) ουσ. [<αρχ. ἆθλος, ομηρ. ἄεθλος] κατόρθωμα που απαιτεί εξαιρετικά δύσκολη προσπάθεια.
Τρεις ομάδες στο ΝΒΑ δε χρειάζονται λεξικό για την ετυμολογία, έκαναν τον δικό τους και ξέρουν.
Το Eurohoops τους παρουσιάζει στην αναζήτηση του μεγαλύτερου άθλου στη σύγχρονη εποχή του ΝΒΑ.
Where Goin’ to Work happens
Οι καλές ομάδες περίσσευαν εκείνη τη χρονιά (2003-04), οι πολύ καλές όχι τόσο, αλλά οι Πίστονς δεν ήταν από αυτές που θα αποκαλούσε κανείς “φαβορί”. Ποια ήταν; Οι Λέικερς των Μπράιαντ κι Ο’Νιλ συν τους Πέιτον και Μαλόουν… εκτάκτως και των τριών Πρωταθλημάτων (three-peat) τα τελευταία τέσσερα χρόνια, για παράδειγμα. Αλλά άλλο στα χαρτιά, άλλο στο παρκέ.
Ο Λάρι Μπράουν μπορεί να μην είχε στη διάθεσή του ΤΟΝ All-Star, αλλά είχε παίκτες ικανούς να κάνουν τη διαφορά. Κατ’ επέκταση και την έκπληξη.
Αρχίζοντας τα playoffs ως #3 στην κατάταξη της Ανατολής στην κανονική περίοδο, το πρώτο εμπόδιο των Μπακς παραήταν εύκολο (4-1) για την παρέα των Μπίλαπς, Χάμιλτον, Πρινς και των δύο Ουάλας, Ρασίντ και Μπεν. Ανατροπή στην ανατροπή με τους Νετς (2-0, 2-3, 4-3) στους ημιτελικούς της περιφέρειας, σχετικά πιο άνετη πρόκριση, παρά το μειονέκτημα έδρας, επί του #1 της χρονιάς (61-21), των Πέισερς (2-4), κι επιστροφή στους Τελικούς του ΝΒΑ για πρώτη φορά από την εποχή των “Bad Boys” (Πρωταθλητές 1989, 1990).
Ακόμη κι έτσι, οι Πίστονς δεν είχαν τον πρώτο λόγο για τίποτα. To break (75-87) στην πρεμιέρα και το δύσκολο 1-1 (99-91 παρ.) στο Game 2 ήταν η διάψευση. Με 13,7 πόντους μέσο όρο διαφοράς στη συνέχεια (88-68, 88-80, 87-100) η διάψευση είχε εξελιχθεί σε γεγονός. Όπως ο Τσόνσι Μπίλαπς σε MVP των Τελικών (21π., 5,2ασ. μεταξύ άλλων) κι η Goin’ to Work ομάδα των Πίστονς σε Πρωταθλήτρια για τρίτη φορά στα χρονικά.
Where Dirk happens
Πριν από την έναρξη της χρονιάς (2010-11) οι Μάβερικς δεν ήταν καν στις υποψήφιες ομάδες για την κατάκτηση του Πρωταθλήματος. Οι Χιτ ήταν. Με το τέλος της οι Χιτ δεν ήταν Πρωταθλητές. Οι Μάβερικς ήταν.
Οι Μαβς δεν είχαν κατακτήσει ποτέ τον τίτλο το κι πιθανότητες δεν ήταν με το μέρος τους. Όχι με την Big Three” των Χιτ να έχει μόλις συσταθεί. Παρόλα αυτά, ένας -αλλά τι ένας- Ντιρκ Νοβίτσκι έφτανε και περίσσευε για να ανατρέψει τα προγνωστικά. Από την 3η θέση της κατάταξης στη Δύση στο 4-2 επί των Μπλέιζερς, στο 0-4 επί των Λέικερς, στο 4-1 επί των Θάντερ, στους Τελικούς για δεύτερη φορά στα χρονικά (2-4 από τους Χιτ το 2006) κι από εκεί στην κορυφή του κόσμου με γερμανική υπογραφή.
Δύο δικά του καλάθια στο Game 2 (93-95) για το comeback από το -15 και το break ήταν η καλύτερη δυνατή απάντηση στο μέχρι τότε προβάδισμα (92-84 στο Game 1) της παρέας των Ουέιντ, Τζέιμς και Μπος. Το σουτ του για την πιθανή ισοφάριση στο Game 3 (86-88) δεν ήταν εύστοχο αυτή τη φορά, αλλά στο Game 4 (86-83) ήταν η σειρά του Ντουέιν Ουέιντ να εξελιχθεί σε μοιραίος.
Με 13/19 τρίποντα στο Game 5 (112-103) και το καθοριστικό διά χειρός Τζέισον Τέρι η σειρά μόλις είχε γυρίσει και το πρώτο matchball τίτλου άνηκε στον ίσως κορυφαίο Ευρωπαίο όλων των εποχών και στη δική του παρέα. Και κανείς τους δεν ήταν διατεθειμένος να αφήσει την ευκαιρία να χαθεί. Από το Game 6 κιόλας. Δέκα δικοί του πόντοι (MVP των Τελικών με 26π., 9,7ρ. μεταξύ άλλων) από τα μισά της τέταρτης περιόδου μέχρι τέλους ήταν υπεραρκετοί για να αρχίσουν οι πανηγυρισμοί πριν καν την κόρνα της λήξης. Μόλις αυτή ήχησε, η πρώτη του αντίδραση ήταν να επιστρέψει στα αποδυτήρια. Πριν από την έναρξη της χρονιάς δεν το πίστευε κανείς. Με το τέλος της δεν το πίστευαν ούτε οι ίδιοι. Κι όμως, ήταν αλήθεια.