Της Eurohoops team/ info@eurohoops.net
Οι ιστορίες αθλητών που είδαν σοβαρούς τραυματισμούς και προβλήματα υγείας να τους στερούν μία σπουδαία καριέρα είναι πολλές. Ευτυχώς για το μπασκετικό κοινό και τον ίδιο, ο Τζεφ Γκριν δεν ανήκει σε αυτούς!
O φόργουορντ των Ουίζαρντς γιορτάζει τα 32α γενέθλια και το Eurohoops θυμάται το συγκλονιστικό κείμενο που είχε δημοσιευτεί στην ιστοσελίδα “The Players’ Tribune” αναφορικά με την εγχείρηση ανοιχτής καρδιάς στην οποία είχε υποβληθεί ο παίκτης.
Διαβάστε αναλυτικά όσα αφηγείται ο Τζεφ Γκριν…
Σαν επαγγελματίας αθλητής, βασίζομαι στο σώμα μου ώστε να ακούει το μυαλό μου όπως ένας οδηγός της Formula 1 περιμένει από το αμάξι του να αντιδράσει στις μανούβρες. Νιώθω περήφανος για τη δύναμη και τα αθλητικά μου προσόντα. Ξέρω πως ο Θεός μού έδωσε ένα δώρο.
Ένα πρωί, πριν από 6 χρόνια, αυτό το δώρο χάθηκε.
Κατά τη διάρκεια μίας καθιερωμένης εξέτασης με τους Μπόστον Σέλτικς, οι γιατροί με ενημέρωσαν πως υπάρχει μία επικίνδυνη διόγκωση της βαλβίδας στην αορτή, τη μεγαλύτερη αρτηρία του σώματος. Οι περισσότεροι άνθρωποι αντιλαμβάνονται αυτό το πρόβλημα αφότου η αορτή κοπεί, εξέλιξη η οποία τις περισσότερες φορές είναι θανατηφόρα. Οι Σέλτικς έσπευσαν να επικοινωνήσουν με τον κορυφαίο γιατρό πάνω σε τέτοια προβλήματα στις ΗΠΑ, τον κ.Λαρς Σβένσον, με αποτέλεσμα να υποβληθώ σε εγχείρηση ανοιχτής καρδιάς τον Ιανουάριο του 2012.
Όταν ξύπνησα έπειτα από το χειρουργείο, ο γιατρός μου είπε: “Όταν μπορέσεις κοίταξε τον εαυτό σου στον καθρέφτη. Θα δεις έναν διαφορετικό άνθρωπο” και μου εξήγησε πως θα πρέπει να το συνηθίσω. Τις πρώτες ημέρες δεν μπορούσα να σηκωθώ για να το δω. Δεν ήθελα να βγάλω αυτά που φορούσα και να κοιτάξω το στήθος μου. Έμενα ξαπλωμένος στο κρεβάτι. Την τέταρτη ημέρα έφτασα μέχρι το μπάνιο, γδύθηκα και έμεινα να κοιτάζω μπροστά από τον καθρέφτη.
Δεν φορούσα μπλούζα, κάτι που είχε συμβεί χιλιάδες φορές έπειτα από προπονήσεις και αγώνες. Αλλά αυτή τη φορά δεν αναγνώριζα το σώμα που έβλεπα μπροστά μου.
Αντί για το γυμνασμένο σώμα που έβλεπα τόσα χρόνια, τώρα υπήρχε μία ροζ γραμμή που ξεκινούσε από τον λαιμό μου και τελείωνε λίγο πάνω από τον αφαλό. Ήταν μία ουλή 22 εκατοστών που περνούσε από το στήθος μου. Αλλά δεν ήταν μόνο αυτό. Πάνω από τον αφαλό μου υπήρχαν 3 τρύπες από τις οποίες έβγαιναν σωληνάκια κατά τη διάρκεια της επέμβασης. (Χρόνια μετά αυτά τα σημάδια είναι ακόμα εδώ. Μοιάζουν σαν πληγές από σφαίρες.).
Υπήρχαν και σημάδια από τη διαδικασία της επέμβασης και τον τρόπο που ο κύριος Σβένσον κρατούσε το στήθος μου ανοιχτό για να γίνει η επέμβαση. Στο κατώτερο μέρος της ουλής, ακριβώς πάνω από τον αφαλό, υπήρχε ένα κομμάτι δέρματος στο οποίο κατέληγε μία σειρά από ράμματα που ξεκινούσαν από το στήθος μου.
Μέσα σε μία ημέρα, όλα όσα ήξερα για το σώμα μου είχαν αλλάξει. Και η αυτοπεποίθηση που είχα χτίσει δημιουργώντας αυτό το σώμα έκανε φτερά.
Καθόμουν μπροστά από τον καθρέφτη και ξεκίνησα να κλαίω. Με “σκότωνε” πως αυτό που έβλεπα θα είναι έτσι για πάντα.
Περίπου μία εβδομάδα μετά, οι άνθρωποι των Σέλτικς κανόνισαν τη μεταφορά μου σε έναν κέντρο αποθεραπείας. Γύρω μου υπήρχαν πολλοί άνθρωποι που προσπαθούσαν να αναρρώσουν από εγχειρήσεις καρδιάς – αλλά εγώ ήμουν ο μοναδικός κάτω από τα 60. Θυμάμαι έναν κύριο και μία κυρία, μεγαλύτεροι από μένα, που χρησιμοποιούσαν πάντα τον διάδρομο δίπλα μου. Περπατούσαν για 10-20 λεπτά και δεν παρουσίαζαν κανένα πρόβλημα. Τη συγκεκριμένη περίοδο, τις πρώτες εβδομάδες μετά την επέμβαση, περπατούσα για περίπου 5 λεπτά και ένιωθα εξουθενωμένος. Ο γιατρός είχε υποσχεθεί πως κάθε μέρα θα παρουσιάζω βελτίωση αλλά ήταν πολύ εύκολο να απογοητευτείς από την εξέλιξη. Οι 60χρονοι ήταν καλύτεροι από μένα πάνω στο διάδρομο.
Κάθε μέρα μπορούσα να δω τον ίδιο άντρα και την ίδια γυναίκα ακριβώς δίπλα μου. Και κάτι συγκεκριμένο για αυτούς τους δύο ανθρώπους άλλαξε εντελώς τον τρόπο που έβλεπα τα πράγματα.
Δεν σταμάτησαν ποτέ να χαμογελούν. Συνεχώς! 24 ώρες όλη την εβδομάδα. Μου έδωσαν κίνητρο. “Μπορείς να το κάνεις”, σκεφτόμουν μέσα μου, “Συνέχισε να προσπαθείς, Τζεφ”.