Της Eurohoops team/ info@eurohoops.net
Τον απολαύσαμε στα γήπεδα του ΝΒΑ για 19 σεζόν!
To τέλος της διαδρομής βρήκε τον Τζέισον Κιντ με ένα γεμάτο βιογραφικό που μεταξύ άλλων περιλαμβάνει 1391 αγώνες, 10 συμμετοχές σε All Star Game, 5 συμμετοχές ως μέλος της πρώτης καλύτερης πεντάδας, 17529 πόντους, 12091 ασίστ και φυσικά 1 πρωτάθλημα με τους Ντάλας Μάβερικς (2011).
Όπως είναι λογικό οι αναμνήσεις του Κιντ, ο οποίος φόρεσε τη φανέλα των Μάβερικς, των Σανς, των Νετς και των Νικς, είναι δεκάδες αλλά μία από αυτές ξεχωρίζει.
Διαβάστε όσα εξιστορεί ο Τζέισον Κιντ στο “The Players’ Tribune”
Έχω μία ιστορία με τον Ντιρκ που πρέπει να ακούσετε.
Βρίσκεται στο μυαλό μου λόγω του Hall of Fame. Οι αναμνήσεις που έχω από το μπάσκετ επιστρέφουν. Τους τελευταίους μήνες αρκετός κόσμος ερχόταν και με ρωτούσε πως νιώθω για την είσοδο μου στο Hall of Fame. Είναι δύσκολο να τα συνοψίσω. Είναι πολλά τα συναισθήματα. Έχουμε μόλις 5 λεπτά στη διάθεση μας για να μιλήσουμε – να συγκεντρώσεις μία ολόκληρη καριέρα μέσα σε 5 λεπτά μοιάζει απίθανο. Αλλά γίνεται μέσα σε δύο λέξεις.
Κέβιν Μπέικον.
Πραγματικά. Μερικές φορές νιώθω σαν να είμαι ο Κέβιν Μπέικον του μπάσκετ.
Tί θέλω να πώ; Όταν κοιτάζω την καριέρα μου, νιώθω πως βλέπω μία σειρά από διαφορετικές ταινίες και δεν μπορώ να πιστέψω πως έπαιξα σε όλες αυτές. Ήμουν τυχερός που ξεκίνησα στο ΝΒΑ σε μία τόσο απίστευτη στιγμή. Πρόλαβα το τέλος της εποχής του Τζόρνταν. Πρόλαβα τους Κόμπι και Σακ στα καλύτερα τους. Είδα την άνοδο και την κυριαρχία του Λεμπρόν. Και ύστερα, στα τελευταία χιλιόμετρα ως παίκτης και στα πρώτα ως προπονητής, έζησα από κοντά την εποχή των Ουόριορς και του “small ball”. Ο ρόλος που έπαιξα σε όλες αυτές τις ομάδες ήταν διαφορετικός. Όλες τους με επηρεάσαν.
Όταν ήμουν ακόμα παιδί, θυμάμαι να μου λένε να προσπαθώ συνεχώς να μάθω γύρω από το μπάσκετ. Όταν ακόμα ήμουν ρούκι στο Φοίνιξ, ήμουν αναπληρωματικός του Κέβιν Τζόνσον. Δύο χρόνια μετά, ο Στιβ Νας ήταν ο αναπληρωματικός πίσω από εμένα. Λίγο αργότερα, όταν βρέθηκαν στους Νετς, αυτοί ήταν δύο παίκτες τους οποίος έπρεπε να μαρκάρω. Σαν παιδί, πάντα παρακολουθούσα τον Γκάρι Πέιτον. Ήταν τρελό! Τη μία ημέρα έπαιζα μπάσκετ στο ίδιο πάρκε που συνήθιζε να παίζει εκείνος και την άλλη μέρα έπαιζα άμυνα πάνω του και τον άκουγα να με βρίζει στο αφτί μου. Όλοι αυτοί οι τύποι διαμόρφωσαν ως ένα βαθμό την καριέρα μου.
Για αυτό σας λέω, σαν τον Κέβιν Μπέικον! Είναι μία οικογένεια που είσαι συνδεδεμένος μαζί της.
Πάμε τώρα και στην ιστορία για τον Ντιρκ. Είστε έτοιμοι; Πιστέψτε με, δεν είστε!
Το 2008 επέστρεψα στο Ντάλας, στην ομάδα που με είχε επιλέξει στο ντραφτ. Εκείνη την περίοδο, ήταν ήδη χωρίς αμφιβολία η ομάδα του Ντιρκ. Ξεκινούσα την 15η σεζόν μου στη λίγκα και ένα από τα πράγματα που είχα μάθει ήταν να ρωτάω πάντα τους άλλους για συμβουλές. Να προσπαθώ συνεχώς να μαθαίνω νέα πράγματα και να εξελίσσομαι. Αυτή τη σεζόν, ερχόμενος στο Ντάλας, ήξερα πως θέλω να βελτιώσω το σουτ από την περιφέρεια. Ο Νοβίτσκι ήταν μία μηχανή που ευστοχεί σε τρίποντα.
Πριν από μία προπόνηση τον ρώτησα.
“Ντιρκ, φίλε δίδαξε με. Ποιο είναι το μυστικό σου;”
O Ντιρκ είναι ένας τύπος χαμηλών τόνων, έτσι; Αυτό νομίζει ο κόσμος. Ακούστε με, δεν βλέπετε ούτε τα μισά από αυτά που τον κάνουν τον αστείο, τρελό Γερμανό που είναι. Ποια είναι η σωστή λέξη; “Wunderkind”, Ναι αυτό είναι. Αυτό είναι ο Ντιρκ. Ο Ντιρκ λοιπόν προσφέρθηκε να μου δώσει με κάθε λεπτομέρεια ένα μάθημα γύρω από το σουτ. Ένιωσα πως βρίσκομαι σε κάποια αίθουσα διδασκαλίας γύρω από το μπάσκετ με δάσκαλο έναν 7-footer.
Ορκίζομαι πως αυτές οι συμβουλές – ήταν οι πιο… κουφές που είχα ακούσει στη ζωή μου. Δεν είχαν κανένα νόημα στο δικό μου μυαλό, και ήταν απόλυτα σωστές στον κόσμο του Ντιρκ.
Σε αυτό το σημείο πρέπει να καταλάβετε κάτι – οι περισσότεροι παίκτες του ΝΒΑ νιώθουν καλά αν τους ζητάς συμβουλές αλλά οι περισσότεροι από εμάς δεν ξέρουμε τον τρόπο για να εξηγήσουμε τα όσα κάνουμε. Αλλά ο Ντιρκ είναι ο Ντιρκ – ήταν σαν να περιμένει την ερώτηση μου. Και άρχισε να εξηγεί με κάθε λεπτομέρεια.
“Να έχεις αυτή την απόσταση ανάμεσα στα δάχτυλα. Λύγισε τον καρπό σου. Χρησιμοποίησε τα πόδια σου με αυτό τον τρόπο. Άσε τη μπάλα να φύγει…”
Του απάντησα: “ΟΚ Ντιρκ, το κατάλαβα.”
“Όχι δεν κατάλαβες. Μέσω των ματιών σου. Να αναπνέεις μέσω των ματιών σου.”
ΜΟΥ ΕΙΠΕ ΝΑ ΑΝΑΠΝΕΩ ΜΕΣΩ ΤΩΝ ΜΑΤΙΩΝ;
Δεν ήξερα τι να απαντήσω. Συνεχίσαμε να σουτάρουμε και ο Ντιρκ κουνούσε το κεφάλι του. Ίσως ήθελε να με πειράξει.
Ήταν μία από τις μέρες που δεν ξεχνάς ποτέ.
Αλλά για να είμαι ειλικρινής, λέει πολλά για τον Ντιρκ. Πέρασε όλη του τη ζωή στο παρκέ. Προσέγγισε το μπάσκετ σαν επιστήμη. Πάντα παρέμεινε ταπεινός. Ένας σπουδαίος συμπαίκτης και ένας “φονιάς” εντός γηπέδου. Είναι μία ιστορία που με κάνει ακόμα να γελάω όταν τη σκέφτομαι. Διότι στο τέλος της διαδρομής, αυτό που μου λείπει περισσότερο είναι οι εμπειρίες δίπλα σε παίκτες που θαυμάζω.
Λίγα χρόνια μετά, ο Ντιρκ και εγώ κατακτήσαμε το πρωτάθλημα.
Οι Μάβερικς του 2011 ήταν πραγματικά πολύ σκληροί. Ένα ανθεκτικό γκρουπ. Κάποιες φορές αποκαλώ αυτή την ομάδα την βερσιόν της ταινίας “The Bad News Bears” στο NBA. Είχαμε τον Τζέισον Τέρι ή αλλιώς Μπένζαμιν Μπάτον. Είχαμε τον Τάισον Τσάντλερ και τον Πέτσα, ενώ πίσω από εμένα στα γκαρντ ήταν ο Τζέι Τζέι Μπαρέα. Είχαμε τον Σον Μάριον. Είχαμε έναν τύπο που τον έλεγαν Μπράιαν Κάρντιναλ και τον φωνάζαμε “Θεματοφύλακα”. Πολεμούσε όσο κανείς. Διαθέταμε πολλούς βετεράνους και αγαπούσα αυτή την ομάδα γιατί διασκεδάζαμε στο παιχνίδι.
Κανείς δεν περίμενε πως θα κατακτήσουμε τον τίτλο. Απέναντι βρισκόντουσαν οι Χιτ των Λεμπρόν – Ουέιντ – Μπος για πρώτη φορά μαζί. Διέθεταν όλο το ταλέντο του κόσμου αλλά χρειαζόντουσαν ακόμα μία σεζόν για να βρεθούν μεταξύ τους.
Προσωπικά, μετρούσα ήδη 0/2 σε τελικούς του ΝΒΑ. Είχα μάθει με από πρώτο χέρι πόσο σκληρό είναι να κερδίζεις μόνο στην περιφέρεια σου – ανεξαρτήτως χρονιάς σε Ανατολή ή Δύση. Είναι πολύ οδυνηρό. Χρειάζεσαι ταλέντο, τύχη, ομαδική δουλειά και πολλά ακόμα για να τα καταφέρεις. Ήξερα ακριβώς τι σημαίναι να φτάνεις μέχρι τον Ιούνιο και εκεί να χάνεις από τον Σακ και τον Κόμπι ή τους Ντάνκαν – Τζινόμπιλι – Πάρκερ. Με σεβασμό σε αυτά τα άτομα, είμαι πολύ περήφανος για όσα κάναμε.
Ο Ντιρκ και εγώ κατακτήσαμε το δαχτυλίδι μας. Ήταν ένα γκρουπ με σκληρούς τύπος. Επικρατήσαμε στη σειρά διότι ξέραμε από δυσκολίες και ξέραμε τι σημαίνει ομαδική δουλειά.
Βασικά κερδίσαμε λόγω αυτού και επειδή ο Ντιρκ εκτελούσε με αυτή την… αναπνοή ανάμεσα στα μάτια.
Απ’ όσο ξέρω, κανείς δεν το σταματάει.