Του Γιώργου Ορφανάκη / info@eurohoops.net
Είναι κάποια κείμενα που πρέπει να φτάσουν σε κάθε αναγνώστη. Κείμενα που κάνουν τον κόσμο να αντιληφθεί πως ο ρατσισμός είναι ένα λυπηρό φαινόμενο που μας αφορά όλους και πρέπει όλοι να πάρουμε θέση.
Ο Κάιλ Κόρβερ γυρίζει τον χρόνο πίσω, θυμάται θλιβερά γεγονότα στο ΝΒΑ που τον άλλαξαν ριζικά ως άνθρωπο και δίνει τη δική του ηχηρή απάντηση σε όσους επιμένουν να διαχωρίζουν τους ανθρώπους.
Απαιτεί αλλαγές, απαιτεί να περιθωριοποιήσουν οι κοινωνίες τους ρατσιστές, αυτούς που παρουσιάζουν ρατσιστική συμπεριφορά ή στηρίζουν με την σιωπηρή ανοχή τους τον ρατσιμό.
Διαβάστε το πλήρες κείμενο του Κάιλ Κόρβερ στο “The Players’ Tribune“
Όταν η αστυνομία σπάει το πόδι του συμπαίκτη σου, σκέφτεσαι πως θα σε αφυπνίσει.
Όταν τον συλλαμβάνουν σε δρόμο της Νέας Υόρκης, τον πετάνε σε ένα κελί μέσα στη νύχτα και του τελειώνουν τη σεζόν τραυματίζοντας τον, πιστεύεις ότι θα σε επηρεάσει άμεσα. Θα σκεφτείς πως κάτι περισσότερο συμβαίνει πίσω από αυτή την ιστορία.
Έτσι θα νομίζεις.
Αλλά όχι.
Θυμάμαι ακόμα την αντίδραση μου όταν άκουσα για πρώτη φορά όσα έγιναν στον Σεφολόσα. Ήταν το 2015, προς το τέλος της σεζόν. Εγώ και ο Θάμπο ήμασταν συμπαίκτες στους Χοκς και είχαμε μόλις ταξιδέψει στη Νέα Υόρκη. Όταν ξύπνησα το επόμενο πρωί, το τσατ της ομάδας είχε πάρει φωτιά. Δεν ξέραμε ακόμα λεπτομέρειες αλλά διάβαζες φράσεις του στιλ: “Ο Θάμπο χτύπησε στο πόδι; Κατά τη διάρκεια μιας σύλληψης; Περίμενε – πέρασε το βράδυ στο κρατητήριο!;”. Όλοι ήταν εκνευρισμένοι και αρκετά μπερδεμένοι.
Για να πω την αλήθεια, σχεδόν όλοι. Η δική μου αντίδραση ήταν κάπως… διαφορετική. Ντρέπομαι που το παραδέχομαι.
Αυτός είναι ο λόγος που θέλω να μοιραστώ αυτό το κείμενο μαζί σας.
Πριν πω την παρακάτω ιστορία, επιτρέψτε μου να αναφέρω πολύ γρήγορα: Ο Θάμπο δεν ήταν ένας τυχαίος συμπαίκτης, ή ένας τύπος στη λίγκα που γνώριζα λίγο. Είχαμε εξελιχθεί σε κολλητοί φίλοι αυτή τη χρονιά. Ήταν ο κολλητός μου, ο άνθρωπος με τον οποίο συζητούσα για πράγματα πέρα από το μπάσκετ. Πολιτική, θρησκεία, κουλτούρα, όλα αυτά. Ο Θάμπο είχε μία προσέγγιση στα πράγματα που δεν θύμιζαν τον τυπικό ΝΒΑer.
Είναι εύκολο να εξηγήσεις το γιατί. Πριν την έλευση του στην Ατλάντα, έπαιξε επαγγελματικά στη Γαλλία, στην Τουρκία και στην Ιταλία. Μιλούσε τρεις διαφορετικές γλώσσες! Η μητέρα του Θάμπο ήταν από την Ελβετία και ο πατέρας του από τη Νότια Αφρική. Ζούσαν στη Νότια Αφρική πριν τη γέννηση του παιδιού τους και στη συνέχεια έφυγαν από τη χώρα λόγω του Άπαρτχαϊντ.
Δεν χρειάστηκε πολύς χρόνος για να καταλάβω πως είχα να κάνω με έναν από τους πιο ενδιαφέροντες ανθρώπους που έχω γνωρίσει. Σεβόμασταν ο ένας τον άλλο. Τα πηγαίναμε τέλεια, καταλαβαίνεις; Ο ένας κάλυπτε τον άλλο.
Τέλος πάντως, το πρωί που ενημερωθήκαμε πως ο Θάμπο συνελήφθη, ξέρεις ποια ήταν η πρώτη μου σκέψη; Η πρώτη σκέψη για τον φίλο και συμπαίκτη μου; Σκέφτηκα: “Τι έκανε ο Σεφολόσα σε ένα κλαμπ πριν από back to back παιχνίδια;”
Αυτό ακριβώς… Δεν σκέφτηκα ας πούμε: “Πώς να είναι; Τί έγινε κατά τη διάρκεια της σύλληψης;”. Δεν πέρασε από το μυαλό μου πως κάτι δεν πάει καλά σε αυτή την ιστορία. Τίποτα από αυτά. Πριν καν μάθω τί ακριβώς έγινε, πριν μιλήσω με τον Θάμπο… Τον κατηγόρησα.
Σκέφτηκα: “Εάν ήμουν στη θέση του Θάμπο, αργά το βράδυ έξω από ένα κλαμπ, η αστυνομία αποκλείεται να με είχε συλλάβει. Εκτός και αν είχα κάνει κάτι λάθος.”
Δεν ήταν μία συνειδητή σκέψη. Ήταν απλά αντανακλαστικά, ήταν το πρώτο πράγμα που μου έσκασε στο μυαλό.
Και αλήθεια ανησυχούσα πολύ για αυτόν.
Λίγους μήνες μετά, το δικαστήριο αθώωσε τον Θάμπο για όλες τις κατηγορίες. Εκείνος ήρθε σε συμφωνία με την πολιτεία για την αστυνομική βία εναντίον του. Και ξαφνικά η ιστορία… εξαφανίστηκε. Δεν την έβλεπες πουθενά στα νέα. Ο Θάμπο εγχειρίστηκε και στη συνέχεια ξεκίνησε την αποθεραπεία του. Λίγο μετά, ακόμα μία σεζόν στο ΝΒΑ ξεκίνησε και επιστρέψαμε στα παρκέ.
Η ζωή συνεχίστηκε.
Αλλά εγώ δεν μπορούσα να ξεχάσω το πως ένιωθα.
Δεν είχα πάρει μέρος στο γεγονός. Δεν είχα καν βρεθεί μπροστά σε όσα έγιναν. Τότε, γιατί ένιωθα πως απογοήτευσα τον φίλο μου; Γιατί ένιωθα πως απογοήτευσα τον ίδιο μου τον εαυτό;