Του Γιάννη Ράμμα/ irammas@eurohoops.net
άθλος (ο) ουσ. [<αρχ. ἆθλος, ομηρ. ἄεθλος] κατόρθωμα που απαιτεί εξαιρετικά δύσκολη προσπάθεια.
Τρεις ομάδες στο ΝΒΑ δε χρειάζονται λεξικό για την ετυμολογία, έκαναν τον δικό τους και ξέρουν.
Το Eurohoops τους παρουσιάζει στην αναζήτηση του μεγαλύτερου άθλου στη σύγχρονη εποχή του ΝΒΑ.
Where Goin’ to Work happens
Οι καλές ομάδες περίσσευαν εκείνη τη χρονιά (2003-04), οι πολύ καλές όχι τόσο, αλλά οι Πίστονς δεν ήταν από αυτές που θα αποκαλούσε κανείς “φαβορί”. Ποια ήταν; Οι Λέικερς των Μπράιαντ κι Ο’Νιλ συν τους Πέιτον και Μαλόουν… εκτάκτως και των τριών Πρωταθλημάτων (three-peat) τα τελευταία τέσσερα χρόνια, για παράδειγμα. Αλλά άλλο στα χαρτιά, άλλο στο παρκέ.
Ο Λάρι Μπράουν μπορεί να μην είχε στη διάθεσή του ΤΟΝ All-Star, αλλά είχε παίκτες ικανούς να κάνουν τη διαφορά. Κατ’ επέκταση και την έκπληξη.
Αρχίζοντας τα playoffs ως #3 στην κατάταξη της Ανατολής στην κανονική περίοδο, το πρώτο εμπόδιο των Μπακς παραήταν εύκολο (4-1) για την παρέα των Μπίλαπς, Χάμιλτον, Πρινς και των δύο Ουάλας, Ρασίντ και Μπεν. Ανατροπή στην ανατροπή με τους Νετς (2-0, 2-3, 4-3) στους ημιτελικούς της περιφέρειας, σχετικά πιο άνετη πρόκριση, παρά το μειονέκτημα έδρας, επί του #1 της χρονιάς (61-21), των Πέισερς (2-4), κι επιστροφή στους Τελικούς του ΝΒΑ για πρώτη φορά από την εποχή των “Bad Boys” (Πρωταθλητές 1989, 1990).
Ακόμη κι έτσι, οι Πίστονς δεν είχαν τον πρώτο λόγο για τίποτα. To break (75-87) στην πρεμιέρα και το δύσκολο 1-1 (99-91 παρ.) στο Game 2 ήταν η διάψευση. Με 13,7 πόντους μέσο όρο διαφοράς στη συνέχεια (88-68, 88-80, 87-100) η διάψευση είχε εξελιχθεί σε γεγονός. Όπως ο Τσόνσι Μπίλαπς σε MVP των Τελικών (21π., 5,2ασ. μεταξύ άλλων) κι η Goin’ to Work ομάδα των Πίστονς σε Πρωταθλήτρια για τρίτη φορά στα χρονικά.