Του Νίκου Βαγγελή/ vaggelis@eurohoops.net
Μια εποχή, όχι και τόσο μακρινή, το ΝΒΑ ήταν το μεγάλο απωθημένο του ελληνικού μπάσκετ. Μετά τη σεζόν που πέρασε με τους Παπανικολάου, Αντετοκούνμπο, αλλά και τους Ελληνοαμερικανούς Καλάθη και Κουφό στις επάλξεις, πλέον αυτό δεν ισχύει.
Κι όμως υπάρχουν 15 μεγάλοι έως θρυλικοί παίκτες του ελληνικού μπάσκετ που είχαν την ευκαιρία πολύ νωρίτερα να δοκιμάσουν την τύχη τους στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού και ο καθένας για τους δικούς του λόγους δεν έκανε ποτέ το μεγάλο βήμα. Το Εurohoops χαρτογραφεί αυτές τις περιπτώσεις και τις αξιολογεί ως προς τις πιθανότητες που είχαν να βρεθούν στο ΝΒΑ αγωνιστικά αλλά και με βάση το ενδιαφέρον που υπήρξε για αυτούς.
15. Λάζαρος Παπαδόπουλος
Η υψηλή τεχνική του και η πλαστικότητα στις κινήσεις του τον βοήθησαν να ξεχωρίσει και να αποτελέσει επί χρόνια έναν εξαιρετικά ποιοτικό σέντερ σε πανευρωπαϊκό επίπεδο. Το 2000 και 2001 ταξίδεψε στις ΗΠΑ ώστε να πάρει μέρος σε προπονήσεις ομάδων του ΝΒΑ (Ουάσιγκτον Ουίζαρντς, Σακραμέντο Κινγκς) και ήταν προσκεκλημένος από το ΝΒΑ στο pre draft camp του Σικάγο. Δεν προέκυψε κάτι παραπάνω…
14. Δημήτρης Παπανικολάου
Από τον Αστέρα Ζωοδόχου Πηγής βρέθηκε στον Σπόρτιγκ, όντας ουσιαστικά σαν δανεικός από τον Ολυμπιακό που βρισκόταν πίσω από τη μεταγραφή του. Το 1995 κατέκτησε το παγκόσμιο εφήβων και λίγο αργότερα η καθιέρωση στο μεγάλο λιμάνι δεν άργησε να έρθει…
Στο Φάιναλ Φορ της Ρώμης το 1997 οι σκάουτ είχαν έρθει για να δουν τα “τρομερά μωρά” της Ολίμπια Λιουμπλιάνας, Μίλιτς και Νεστέροβιτς και εντυπωσιάστηκαν από τον ταλαντούχο φόργουορντ των Πειραιωτών που κατέκτησαν το πρωτάθλημα Ευρώπης. Τελικά, δεν επιλέχθηκε ποτέ στο ντραφτ αποσύροντας τη συμμετοχή του και έτσι δεν ήρθε η μετακόμιση στο ΝΒΑ, παρότι είχε τις προοπτικές να το κάνει.
13. Λουκάς Μαυροκεφαλίδης
Μέλος της αξιόλογης φουρνιάς των 84άρηδων, έκανε από μικρός αισθητή την παρουσία του καλές χρονιές στον ΠΑΟΚ που του έδωσαν το εισιτήριο για το μεγάλο άλμα στον Ολυμπιακό και στην Ευρωλίγκα.
Το αμερικανικό όνειρο υπήρχε πάντα στο μυαλό του και το 2007 δοκίμασε την τύχη του στο ντραφτ του ΝΒΑ. Παρότι αρχικά φαινόταν ότι θα έφτανε πιο ψηλά, τελικά επιλέχθηκε στο νούμερο 57 από τους Μινεσότα Τίμπεργουλβς, στους οποίους δεν αγωνίστηκε ποτέ.
12. Γιάννης Γιαννούλης
Αποτέλεσε έναν από τους πιο ταλαντούχους ψηλούς των 90’s, συνέχισε να πρωταγωνιστεί και μετά το μιλένιουμ, φορώντας τις φανέλες του ΠΑΟΚ, του Παναθηναϊκού, του Πανιωνίου και του Άρη.
Μπορεί να μην έγινε ντραφτ, όμως το 2002 λίγο έλειψε να υπογράψει συμβόλαιο με την ομάδα της πόλης όπου γεννήθηκε. Ο “Γιαν-Γιαν” συμμετείχε στην προετοιμασία των Τορόντο Ράπτορς, αλλά δεν έπαιξε τελικά στο ΝΒΑ, φτάνοντας μέχρι το NBDL, πριν επιστρέψει στην Ελλάδα.
11. Νάσος Γαλακτερός
Γεννημένος στις 15 Ιουνίου του 1969, αποφάσισε να αποχωρήσει από την ενεργό δράση στα 30 του κι αφού είχε προλάβει να αγωνιστεί και να κατακτήσει αρκετές διακρίσεις με τις φανέλες της ΑΕΚ, του ΠΑΟΚ, του Ολυμπιακού και του Άρη.
Από νεαρή ηλικία είχε ξεχωρίσει. Στο Μουντομπάσκετ του 1990 οι συντάκτες του επίσημου περιοδικού της FIBA τον χαρακτήριζαν “πυραυλοκίνητο φόργουορντ” και ο Μάικ Σιζέφσκι προσπαθούσε να τον πείσει να παίξει στο Ντιούκ. Το 1991 τον προσέγγισαν οι Ιντιάνα Πέισερς, κάνοντάς του πρόταση να συνεχίσει την καριέρα του στο ΝΒΑ. Το ίδιο έκανε και δύο χρόνια αργότερα. Δεν έμελλε να περάσει την απέναντι όχθη.
10. Γιώργος Σιγάλας
Ο “Ράμπο” του ελληνικού μπάσκετ ξεχώρισε από μικρός για τα πλούσια αθλητικά προσόντα του και την ηγετική στόφα που είχε. Ειδικά εκείνη την εποχή οι Ευρωπαίοι παίκτες ήταν περισσότερο “τεχνίτες” και λιγότερο αλτικοί και δυνατοί.
Ο Γιώργος Σιγάλας είχε την προοπτική για το υπερατλαντικό ταξίδι, υπήρχε έντονο φλερτ κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1990 με τους Νιου Γιορκ Νικς, όμως τελικά δεν πήρε την μεγάλη απόφαση και έμεινε στην Ευρώπη, κατακτώντας αρκετά τρόπαια στην καριέρα του.
9. Γιάννης Μπουρούσης
Από νωρίς ο Γιάννης Μπουρούσης έδειχνε πως θα ξεχωρίσει. Στην ΑΕΚ έγινε γνωστός στο ευρύ κοινό και μετά κατάφερε με σκληρή δουλειά να παίξει για λίγο στην Μπαρτσελόνα και να εξελιχθεί σε βασικό στέλεχος του Ολυμπιακού.
Η μεγάλη του “έκρηξη” έγινε τη σεζόν 2008-2009, όταν έβγαλε μάτια με την ερυθρόλευκη φανέλα στην Ευρωλίγκα και έγινε ο πλέον περιζήτητος free agent. Ο Γκρεγκ Πόποβιτς ταξίδεψε στο Βερολίνο και του ζήτησε να υπογράψει στους πρωταθλητές Σαν Αντόνιο Σπερς εκείνη την σεζόν. Τελικά, προτίμησε να μείνει στο λιμάνι γιατί ήθελε τίτλους με τον Ολυμπιακό, ρίχνοντας λανθασμένα “πόρτα” στην προοπτική των Σπερς.
Ο μοναδικός νυν παίκτης του Ολυμπιακού που βρίσκεται από το παιδικό στην ομάδα δεν πήρε μικρός τις ευκαιρίες που του άξιζαν και χρειάστηκε ο δανεισμός του τη σεζόν 2006-2007 στην Ολύμπια Λάρισας του Γιώργου Μπαρτζώκα, με την οποία είχε εντυπωσιακή παρουσία στην Α1, κερδίζοντας μάλιστα και τον διαγωνισμό καρφωμάτων στο All Star Game.
Έτσι, λοιπόν, το καλοκαίρι του 2007 οι Σαν Αντόνιο Σπερς επέλεξαν τον αθλητικό φόργουορντ στο νούμερο 57 του ντραφτ και έγινε ανταλλαγή στους Τορόντο Ράπτορς. Οι Καναδοί παρακολουθούσαν την περίπτωσή του, ο Μαουρίτσιο Γκεραρντίνι ήθελε να εντάξει τον Πρίντεζη στην ευρωπαϊκή παρέα των Μπαρνιάνι, Καλντερόν και Γκαρμπαχόθα, όμως ο ίδιος προτίμησε να μείνει στον Ολυμπιακό, πριν πάει μετά στη Μάλαγα. Το 2012 οι Ράπτορς παραχώρησαν με ανταλλαγή τα δικαιώματά του στους Νικς.
7. Παναγιώτης Φασούλας
Τα μακριά του άκρα και η ιδιαίτερη σωματοδομή του τον έκαναν να αφήσει το στίγμα του από τα εφηβικά χρόνια. Η “αράχνη” είχε όλα τα φόντα να παίξει στο ΝΒΑ, αλλά δεν άρπαξε την ευκαιρία από τα μαλλιά και έμεινε στην Ελλάδα.
Το 1986 έδειχνε πως είχε φτάσει η ώρα του. Επιλέχθηκε από τους Τρέιλ Μπλέιζερς στο νούμερο 37 του ντραφτ και έχασε το Μουντομπάσκετ του 1986 στην Ισπανία για να συμμετάσχει στις προπονήσεις της ομάδας του Πόρτλαντ. Η απουσία του από το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα ήταν τεράστια και έφερε τη 10η θέση. Τελικά δεν υπέγραψε ποτέ συμβόλαιο στο κορυφαίο πρωτάθλημα του πλανήτη, μένοντας τότε στον ΠΑΟΚ.
6. Φάνης Χριστοδούλου
Ένας παίκτης-σύμβολο που “σημάδεψε” μια ολόκληρη γενιά, είχε βρεθεί κι αυτό αντίκρυ στο αμερικανικό όνειρο. Ηγέτης, all around και δυναμικός όσο λίγοι, αλλά όχι και τόσο προσεκτικός όσον αφορούσε τη ζωή του, προσέλκυσε τους σκάουτ του ΝΒΑ, κάνοντας τους Χοκς να “θυσιάσουν” για χατίρι του την επιλογή τους στο ντραφτ του 1987. Όπως ο ίδιος αποκάλυψε πολλά χρόνια αργότερα σε ραδιοφωνική εκπομπή της ΕΡΑ ΣΠΟΡ, είχε μπροστά του τα συμβόλαια που του έστειλαν οι Χοκς, αλλά δεν τα υπέγραψε ποτέ!
5. Παναγιώτης Γιαννάκης
Η πλέον εμβληματική φιγούρα του ελληνικού μπάσκετ στις δεκαετίες του 1980 και του 1990, ο Παναγιώτης Γιαννάκης που είχε αφήσει ήδη το στίγμα του με τα εν Ελλάδι κατορθώματά του, έφτασε τόσο κοντά, όσο λίγοι στο να παίξει στο ΝΒΑ.
Οι Μπόστον Σέλτικς τον εμπιστεύτηκαν, έστω και την ύστατη ώρα και τον επέλεξαν στο νούμερο 205 του ντραφτ του 1982 και ο “δράκος” ήταν με το στυλό στο χέρι για να υπογράψει συμβόλαιο με την ομάδα της Βοστόνης και να γίνει συμπαίκτης του Λάρι Μπερντ. Τελικά, δεν κατάφερε να περάσει τις ιατρικές εξετάσεις λόγω… χιαστού και έτσι “κόπηκε”.
4. Σοφοκλής Σχορτσανίτης
Ενδεχομένως ο μοναδικός Έλληνας της γενιάς που πια τριανταρίζει, ο οποίος μπορούσε όχι απλά παίξει στο ΝΒΑ, αλλά και να είναι πολύ ανταγωνιστικός. Το 2003 ίσως βιάστηκε να δηλώσει συμμετοχή στο ντραφτ και παρότι αποτελούσε ένα από τα μεγαλύτερα “prospects” του παγκοσμίου μπάσκετ, έμεινε στο νούμερο 34 μετά από επιλογή των Κλίπερς.
Το προσωνύμιο “Baby Shaq” αποδείχτηκε πολύ… βαρύ για τον δυναμικό σέντερ, ο οποίος είχε τις δυνατότητες να κάνει το αποφασιστικό βήμα, αλλά αυτό δεν συνέβη ποτέ. Η “αναγέννηση” μέσω του Ολυμπιακού του έδωσε ξανά την ελπίδα, οι εμφανίσεις του στο Μουντομπάσκετ της Ιαπωνίας αποτέλεσαν πόλο έλξης για τους Αμερικανούς, όμως τη νέα χρονιά πάλι “ξέφυγε” και το όνειρο έμεινε στη μέση. Πιο κοντά στο αμερικάνικο όνειρο έφτασε το 2006 μετά την εντυπωσιακή του εμφάνιση στον ημιτελικό του παγκοσμίου πρωταθλήματος με τις ΗΠΑ.
3. Δημήτρης Διαμαντίδης
Σεμνός και ταπεινός έχει δηλώσει κατά το παρελθόν ότι δεν θα μπορούσε να παίξει στο ΝΒΑ και έχει ξεκαθαρίσει αρκετές φορές πως ποτέ δεν έλαβε επίσημη πρόταση. Ας μας επιτρέψει να διαφωνήσουμε. Είναι τόσο “εγκεφαλικός” και τόσο ολοκληρωμένος ως παίκτης, που μπορούσε να καλύψει το έλλειμμα ταχύτητας.
Στο Μουντομπάσκετ της Ιαπωνίας έμαθε όλος ο κόσμος ποιος είναι και δεν ήταν λίγοι οι Αμερικανοί που πίστευαν πως έχει μια θέση στον μαγικό κόσμο. Δεν θα μάθουμε ποτέ τι θα γινόταν αν είχε επιχειρήσει να παίξει εκεί, αφού φρόντιζε με όλους τους τρόπους να στέλνει το μήνυμα σε κάθε ενδιαφερόμενο πως το ΝΒΑ δεν τον ενδιαφέρει… Όπως και να έχει η καριέρα του στον Παναθηναϊκό και οι τίτλοι που έχει κατακτήσει, καθώς και η λατρεία του κόσμου της ομάδας, μοιάζουν με παραμύθι που δεν θα ξεθωριάσει ποτέ.
2. Θοδωρής Παπαλουκάς
O “τσάρος” του ευρωπαϊκού μπάσκετ έχει κάνει τα πάντα στην καριέρα του, εκτός από το να φτάσει μέχρι τον μαγικό κόσμο του ΝΒΑ. Ευκαιρίες υπήρξαν, αλλά ποτέ δεν έφτασε μέχρι τέλους. Το 2001 συμμετείχε για λίγες μέρες στις προπονήσεις Summer League των Μιλγουόκι Μπακς, με στόχο να περάσει ο χρόνος και να “παγώσει” η συμφωνία του Πανιωνίου με τον Παναθηναϊκό για την παραχώρησή του.
Πέτυχε τον στόχο του με αυτό τον τρόπο πίεσης και υπέγραψε στον Ολυμπιακό. Ακολούθησε μια μαγική θητεία στην ΤΣΣΚΑ και η καθοριστική του συμβολή στο χρυσό της εθνικής μας στο Ευρωμπάσκετ του 2005 και στο ασημένιο μετάλλιο στο Μουντομπάσκετ της Σαϊτάμα, το 2006. Η εμφάνισή του στον τελικό της Ευρωλίγκας με τον Παναθηναϊκό το 2007, ήταν η τελική αφορμή για να στραφούν στον Παπαλουκά ομάδες του ΝΒΑ. Δεν πήρε την πρόταση των Μπόστον Σέλτικς το ίδιο καλοκαίρι και αποφάσισε να μείνει στην Ευρώπη, ενώ ενδιαφέρον είχε δείξει ακόμα το Κλίβελαντ και το Μαϊάμι. Μάλλον έκανε λάθος, αφού η Βοστόνη κατέκτησε το πρωτάθλημα της επόμενης σεζόν! Τουλάχιστον πήρε την Ευρωλίγκα με την ΤΣΣΚΑ στη Μαδρίτη.
1. Νίκος Γκάλης
Ο άνθρωπος που ήρθε σαν από μηχανής θεός στην Ελλάδα και βοήθησε ώστε να μπει στο ελληνικό μπάσκετ σε όλα τα σπίτια της χώρας, άνηκε σε άλλο κόσμο. Αυτόν του ΝΒΑ και καθαρά λόγω συγκυριών δεν βρέθηκε εκεί, αλλά έφτασε στα μέρη μας και άλλαξε την ιστορία.
Ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά. Το 1979, ο Νίκος Γκάλης εντυπωσίασε με το κολέγιο Σέτον Χολ, όντας τρίτος σκόρερ του NCAA με 27.5 πόντους κατά μέσο όρο. Το ΝΒΑ ήταν το επόμενο, αναμενόμενο βήμα. Όμως, ο μάνατζέρ του είχε την… ιδέα ο ομογενής γκαρντ να μη λάβει μέρος στις προπονήσεις ομάδων πριν το ντραφτ και έτσι επιλέχθηκε μόλις στο νούμερο 68, παρότι προοριζόταν για πολύ ψηλότερα. Ο Ρεντ Άουερμπαχ τον πίστευε πολύ, όμως ένα “βαρύ” διάστρεμμα τον άφησε εκτός προπονήσεων για μέρες και ο προπονητής των Σέλτικς προτίμησε να δώσει την ευκαιρία στον Τζέραλντ Χέντερσον. Λίγο αργότερα έκλεισε και ο Πιτ Μάραβιτς και τον Δεκέμβρη του 1979 ο Γκάλης πήρε τη μεγάλη απόφαση να υπογράψει στον Άρη.
Λέγεται ότι ο Άουερμπαχ μερικά χρόνια πριν τον θάνατο του ανέφερε πως το μεγαλύτερο λάθος της ζωής του ήταν πως δεν έδωσε συμβόλαιο στον Έλληνα σούπερ σταρ. Τέτοια ώρα, τέτοια λόγια… Βέβαια, ένας άλλος λόγος που δεν έπαιξε ποτέ του στο ΝΒΑ, ήταν η αγάπη του για την Εθνική ομάδα. Συγκεκριμένα, στα τέλη της δεκαετίας του 1980 απέρριψε το ενδιαφέρον των Νετς και των Σέλτικς, επειδή απαγορευόταν οι επαγγελματίες από την αμερικανική λίγκα να παίζουν στα αντιπροσωπευτικά τους συγκροτήματα, κάτι που “έσπασε” το 1992 με τη δημιουργία της πρώτης “Dream Team”.