Του Γιάννη Ράμμα/ irammas@eurohoops.net
Υπάρχει πολλοί τρόποι να μείνει κανείς στην ιστορία. Δεν υπάρχει χειρότερος να μείνεις σε αυτή επειδή δεν κατάφερες να τη γράψεις. Ο Νικ Άντερσον ανήκει σε αυτή την κατηγορία από τις 7 Ιουνίου 1995. Κι ας είχε τέσσερις ευκαιρίες για το αντίθετο.
Γεννημένος στις 20 Ιανουαρίου 1968 στο Σικάγο, ο Νικ Άντερσον εισήλθε στο ΝΒΑ από το #11 το 1989 ως επιλογή των Μάτζικ και πέρασε στο Ορλάντο το μεγαλύτερο μέρος της καριέρας του (Μάτζικ 1989-99, Κινγκς 1999-2001, Γκρίζλις 2001-02). Πώς τον θυμούνται στην πόλη της Φλόριντα μετά από 15,4 πόντους σε ρεκόρ 692 παιχνίδια με τη φανέλα της ομάδας τους, τα 546 ως starter; Καλύτερα να μην τον θυμούνται.
Έχοντας ξεπεράσει το εμπόδιο των Μπουλς (4-2 στους ημιτελικούς της Ανατολής) στην επιστροφή του Μάικλ Τζόρνταν στη δράση, η κατάκτηση του Πρωταθλήματος το 1995 φάνταζε πιο εφικτή από ποτέ στη σύντομή ιστορία (1989-σήμερα) των Μάτζικ κι έδειχναν ικανοί να πάρουν τη θέση των Πρωταθλητών Ρόκετς και, μάλιστα, σε βάρος τους στους Τελικούς των playoffs. Είχαν, άλλωστε, το πλεονέκτημα έδρας και το Game 1 εξελισσόταν ιδανικά για αυτούς. Ο 23χρονος Σακίλ Ο’Νιλ ήταν ανέκαθεν ασταμάτητος, ο 22χρονος Πένι Χάρνταγουεϊ ήδη All-Star κι αυτός, ενώ κι ο ίδιος ο Νικ Άντερσον ήταν στα καλύτερά του. Απόδειξη και το +20 στο πρώτο ημίχρονο (57-37).
Η συνέχεια ήταν εντελώς διαφορετική στο υπόλοιπο του παιχνιδιού στην Orlando Arena.
Με 17-39 επιμέρους σκορ στην τρίτη περίοδο οι Ρόκετς δεν άργησαν να επιστρέψουν στη διεκδίκηση της νίκης και να αρχίσουν από το +7 (80-87) στην τέταρτη. Οι Μάτζικ δεν άργησαν ούτε αυτοί να καλύψουν γρήγορα τη διαφορά και το παιχνίδι οδηγήθηκε στο τελευταίο λεπτό με τη διαφορά στο +3 (110-107) υπέρ τους, ενώ είχαν και την ευκαιρία να ξεφύγουν κι άλλο στο σκορ στα τελευταία δευτερόλεπτα μετά από τη διπλά χαμένη κατοχή των Ρόκετς (airball hook και βήματα από τον Χακίμ Ολάζουον).
- Άστοχο layup του Πένι Χάρνταγουεϊ
- Επιθετικό ριμπάουντ του Χόρας Γκραντ
- Άστοχο τρίποντο του Μπράιαν Σο
- Επιθετικό ριμπάουντ του Πένι Χάρνταγουεϊ
- Φάουλ του Ρόμπερτ Χόρι στον Νικ Άντερσον στα -8,5″
Ο Νικ Άντερσον είχε 22 πόντους μέχρι τότε, αλλά ήταν η πρώτη φορά που θα σούταρε ελεύθερες βολές στο παιχνίδι. Είχε 69,6% στην καριέρα του και 70,4% στα προηγούμενα παιχνίδια εκείνη τη χρονιά.
Άστοχη η πρώτη, άστοχη κι η δεύτερη, αλλά επιθετικό ριμπάουντ του ίδιου και φάουλ του Κλάιντ Ντρέξλερ για το δικαίωμα για νέες ελεύθερες βολές στα -7,9″.
Άστοχη η πρώτη, άστοχη κι η δεύτερη ξανά σε ένα σκληρό déjà vu.
Αμυντικό ριμπάουντ του Κένι Σμιθ και timeout οι Ρόκετς στα -5,6″.
Επαναφορά του Μέριο Έλι στον Κένι Σμιθ, προσποίηση στον Πένι Χάρνταγουεϊ, τρίποντο, μέσα. 110-110 στα -1,6″. Ο Ντένις Σκοτ δεν κατάφερε καν να σουτάρει για τη νίκη στην εκπνοή από το κόψιμο του Ρόμπερτ Χόρι κι η παράταση μόλις ήταν γεγονός για ένα παιχνίδι που οι Μάτζικ ήλεγχαν στο πρώτο ημίχρονο, κρατούσαν στα χέρια τους στο τέλος της κανονικής διάρκειας ακόμη και μετά από το comeback των Ρόκετς. Εν τέλει το έχασαν στην επιπλέον περίοδο με 118-120 από το tip in του Χακίμ Ολάζουον στην εκπνοή στο άστοχο layup του Κλάιντ Ντρέξλερ κι ενώ προηγουμένως ο Ντένις Σκοτ με τρίποντο είχε ισοφαρίσει σε 118-118 στα -5,5″.
Χαμένο παιχνίδι, χαμένη ψυχολογία, χαμένο Game 2 (106-117), 3 (106-103) και 4 (113-101), σκούπα και χαμένη ευκαιρία να γράψουν ιστορία. Κι όλα ίσως να ήταν διαφορετικά αν ο Κένι Άντερσον είχε ευστοχήσει έστω σε μία από τις τέσσερις ελεύθερες βολές.
Το ψυχολογικό βάρος ήταν τέτοιο που το υπόλοιπο της καριέρας του τον βρήκε να σουτάρει με 60,5% (από 70,4% μέχρι πρότινος) με career-low 40,4% το 1997 (66,7% μ.ό. καριέρας).
“Είχα για πολλά χρόνια εφιάλτες για το Game 1, ειλικρινά” (Fox Sports Florida, 1995).
“Ο κόσμος ξέχασε πως ήταν σειρά εφτά παιχνιδιών κι όχι νοκ άουτ παιχνίδι” (Desert News, 2009).
“Το ξεπέρασα. Δε φοβάμαι. Δε ντρέπομαι. Αυτό γινόταν παλιά, το παραδέχομαι. Έδωσα μεγάλη μάχη μαζί του. Ζορίστηκα…” (Orlando Sentinel, 2015).
Photo credit: Getty Images