Tου Βαγγέλη Παπαδημητρίου/ info@eurohoops.net
Ο Στεφ Κάρι είναι έτοιμος για ένα ακόμα πρωτάθλημα.
Μπορεί η σειρά των Ουόριορς με τους Σέλτικς να έχει ακόμα πολύ δρόμο (2-2), όμως ο ηγέτης των πρώτων δείχνει… αγριεμένος.
Δεν είναι μόνο οι 43 πόντοι στο Game 4 της Βοστώνης, ούτε οι 34,3 που έχει ως μέσο όρο. Είναι το βλέμμα του και οι κινήσεις του στο παρκέ.
Δεν ήταν πάντα κορυφαίος, όμως. Κανείς δεν ήταν, μέχρι να γίνει.
Όλοι χρειάστηκαν μία ευκαιρία.
Όσον αφορά τον Κάρι, αυτή ήρθε από τον Μπομπ ΜακΚίλοπ το 2006.
Βλέπετε, ο Κάρι δεν ήταν πάντα φαινόμενο, δεν ήταν πάντα τόσο… παιχταράς.
Όταν αποφοίτησε από το Charlotte Christian, έψαχνε τον τρόπο για να μπει στο κολεγιακό μπάσκετ. Ελάχιστοι είχαν ενδιαφερθεί για την περίπτωση του.
Μερικά κολέγια -μετρημένα στα δάχτυλα του ενός χεριού- μπήκαν στον κόπο να τον δουν από κοντά. Παρόλο που μιλάμε για τον γιο του Ντελ Κάρι.
Ένα από αυτά το Davidson.
Ο ΜακΚίλοπ βρέθηκε στις εξέδρες για να δει ποιος είναι και τι μπορεί να κάνει αυτός ο Στεφ Κάρι.
Τι είδε; Ένα χάλι!
”Έπαιζε σε ένα από τα βοηθητικά γήπεδα, ούτε καν στο βασικό γήπεδο. Και ήταν απαίσιος. Πετούσε τη μπάλα στις εξέδρες, έχανε τις κατοχές, έπεφτε μόνος του, αστοχούσε σε σουτ.
Αλλά ποτέ μέσα στο παιχνίδι δεν κατηγόρησε κανέναν διαιτητή. Δεν έδειξε κανέναν συμπαίκτη του. Πάντα βοηθούσε με τη φωνή του από τον πάγκο. Κοιτούσε στα μάτια τον προπονητή του. Δεν υποχώρησε ποτέ.
Και όλα αυτά, έμειναν στη μνήμη μου”
Η ιστορία στη συνέχεια είναι γνωστή.
Ο Κάρι δέχθηκε την υποτροφία και από το 2006 μέχρι το 2009, σε 104 ματς, μέτρησε 25,3 πόντους-4,5 ριμπάουντ-3,7 ασίστ, ενώ τη σεζόν 2008/09 αναδείχθηκε πρώτος σκόρερ.
Τα χρόνια πέρασαν, οι αναρίθμητες επιτυχίες ήρθαν, αλλά ο Κάρι δεν ξεχνάει. Χαρακτηριστικά τα λόγια του πριν δύο χρόνια, όταν ερωτήθηκε για τους ανθρώπους, που τον είχαν βοηθήσει.
”Μου έδωσε αυτοπεποίθηση για να γίνω όχι μόνο παίκτης, αλλά και άνθρωπος. Ήταν το παράδειγμα προς μίμηση.
Μου είπε πως έχω την άδεια να σουτάρω όποτε θέλω. Αλλά πρέπει να δουλέψω γι’ αυτό. Πρέπει να δώσω χρόνο και αφοσίωση. Ακόμα και όταν αποτύγχανα, δεν με άφηνε. Είδε την προοπτική σε μένα, πριν την δω εγώ ο ίδιος”