Tου Βαγγέλη Παπαδημητρίου/ info@eurohoops.net
Ο Μανού Τζινόμπιλι ”έφτιαξε” το όνομά του στην Βίρτους, πριν γίνει αυτός που πραγματικά προοριζόταν να γίνει.
Η Ευρώπη ήξερε ότι πρόκειται για έναν πολύ καλό παίκτη, όταν το 2002 ο Γκρεγκ Πόποβιτς αποφάσισε να του δώσει μία ευκαιρία στους Σπερς.
Μία ευκαιρία, που έγινε σχέση ζωής, μέχρι το 2018, όταν και αποχώρησε από το μπάσκετ, έχοντας κατακτήσει τέσσερα πρωταθλήματα.
Ποτέ δεν ξεχώρισε σαν ηγέτης. Θα έλεγε κανείς πως ζούσε στη σκιά των Τιμ Ντάνκαν και Τόνι Πάρκερ.
Λάθος. Αυτό ακριβώς ήταν το προτέρημά του και όχι το ψεγάδι του.
Ήταν εκεί πάντα και πάνω από όλα για την ομάδα. Αυταπάρνηση.
Όπως μου αρέσει να γράφω, κάποιες ιστορίες κάνουν τους παιχταράδες, θρύλους. Ειδικά, όταν προέρχονται από το στόμα άλλων θρύλων.
Ο Κόμπι Μπράιαντ ήταν και θα είναι ένας All-Time Great. Επομένως, η ιστορία που ακολουθεί, έχει άλλη βαρύτητα.
Ο αείμνηστος ”Black Mamba” είχε ξεχωρίσει τον Αργεντινό από τη πρώτη στιγμή που τον αντιμετώπισε στο παρκέ.
Τον είχε προετοιμάσει ο Μπρους Μπάουεν.
-”Μπρους, ποιο είναι αυτό το λευκό αγόρι;”
-”Δεν υπάρχει κανένα λευκό αγόρι”
Ο Κόμπι είχε μείνει άφωνος από τον τρόπο με τον οποίον κινούνταν στο γήπεδο ο Τζινόμπιλι. Ειδικά με το Eurostep. Δεν ήξερε ποιος ήταν. Φρόντισε να τον μάθει αμέσως.
”Τη πρώτη φορά που παίξαμε αντίπαλοι, είδα πόσο επιδέξιος ήταν με τη μπάλα. Πόσο εύκολα άλλαζε κατευθύνσεις. Μία ήτα εδώ και την επόμενη εκεί. Αναρωτιόμουν: ποιο στο διάολο ήταν αυτό το παιδί;
Πιστεύω πως δεν χρειάστηκε ποτέ να προσαρμοστεί στον ρυθμό του ΝΒΑ, το physicality. Ίσως και να το έκανε. Δεν ξέρω. Αλλά ήταν πιο πολύ προσαρμογή για εμάς. Γιατί δεν είχαμε ξαναδεί παίκτη να παίζει με αυτόν τον ρυθμό”
Χρειάζονται κι άλλα λόγια; Αυτά, πιστεύουμε πως αρκούν.