Του Γιώργου Αδαμόπουλου / info@eurohoops.net
Η λέξη «σταρ» στον αθλητισμό είναι συχνά λανθασμένη. Χρησιμοποιείται με ευκολία, με δόση υπερβολής. Έγινε κλισέ, ενώ στην πραγματικότητα είναι μία – ίσως και χαμένη – τέχνη. Ή μία ικανότητα που ενίοτε μένει, συνειδητά ή μη, κρυφή.
Εκείνος που γνωρίζει πώς να συμπεριφέρεται ως σταρ ξέρει και πότε να κάνει πίσω. Αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα να υποχωρήσει. Η ηγεσία δεν είναι προνόμιο, είναι δικαίωμα και, κυρίως, ικανότητα. Πολλές φορές, ικανότητα να αντιλαμβάνεσαι τις καταστάσεις που ενδεχομένως να σε αδικούν.
Το σχεδόν μόνιμο χαμόγελο του Ουόλτ Φρέιζερ δεν θα σε άφηνε να το καταλάβεις. Κάποιο από τα πολύχρωμα κοστούμια που θα ξετρύπωσε από την «πλούσια» γκαρνταρόμπα του ή τα πανάκριβα καπέλα του δεν θα πρόδιδαν τέτοια υπόνοια. Η σαμπάνια που θαρρεί κανείς ακόμη δεν έχει στεγνώσει στα αποδυτήρια του «Μάντισον Σκουέαρ Γκάρντεν», το δαχτυλίδι στο χέρι του, το τρόπαιο του πρωταθλητή και η «κληρονομιά» που δεν χάθηκε δεν αφήνουν αμφιβολίες.
