Ουόλτ Φρέιζερ: Το σπουδαιότερο (ατομικό) Game 7 Τελικών που έχει σχεδόν… ξεχαστεί (videos)

Του Γιώργου Αδαμόπουλου / info@eurohoops.net

Η λέξη «σταρ» στον αθλητισμό είναι συχνά λανθασμένη. Χρησιμοποιείται με ευκολία, με δόση υπερβολής. Έγινε κλισέ, ενώ στην πραγματικότητα είναι μία – ίσως και χαμένη – τέχνη. Ή μία ικανότητα που ενίοτε μένει, συνειδητά ή μη, κρυφή.

Εκείνος που γνωρίζει πώς να συμπεριφέρεται ως σταρ ξέρει και πότε να κάνει πίσω. Αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα να υποχωρήσει. Η ηγεσία δεν είναι προνόμιο, είναι δικαίωμα και, κυρίως, ικανότητα. Πολλές φορές, ικανότητα να αντιλαμβάνεσαι τις καταστάσεις που ενδεχομένως να σε αδικούν.

Το σχεδόν μόνιμο χαμόγελο του Ουόλτ Φρέιζερ δεν θα σε άφηνε να το καταλάβεις. Κάποιο από τα πολύχρωμα κοστούμια που θα ξετρύπωσε από την «πλούσια» γκαρνταρόμπα του ή τα πανάκριβα καπέλα του δεν θα πρόδιδαν τέτοια υπόνοια. Η σαμπάνια που θαρρεί κανείς ακόμη δεν έχει στεγνώσει στα αποδυτήρια του «Μάντισον Σκουέαρ Γκάρντεν», το δαχτυλίδι στο χέρι του, το τρόπαιο του πρωταθλητή και η «κληρονομιά» που δεν χάθηκε δεν αφήνουν αμφιβολίες.

Η αληθινή «στάμπα» στο δαχτυλίδι του 1970

Σαν σήμερα, πριν από 53 χρόνια, οι Νιου Γιορκ Νικς κατέκτησαν τον παρθενικό τίτλο τους στο ΝΒΑ, νικώντας σε ένα θρυλικό Game 7 τους Λέικερς. Ο ιστορικός από κάθε άποψη αγώνας είχε έναν αδιαμφισβήτητο πρωταγωνιστή στο παρκέ και έναν «λογοτεχνικό» ήρωα μάλλον εκτός των τεσσάρων γραμμών. Ο πρώτος ήταν ο Φρέιζερ, ο άλλος ήταν ο, αείμνηστος πια αρχηγός των Νικς, Ουίλις Ριντ.

Ο αγώνας στη «Μέκκα του Μπάσκετ», στις 8 Μαΐου 1970, έμεινε στην ιστορία ως «The Willis Reed Game». Στο 5^ο ματς της σειράς, στο 3-2 της Νέας Υόρκης, ο αρχηγός της τραυματίστηκε στον μηρό… Έχασε το 6^ο παιχνίδι και ο Ουίλτ Τσάμπερλεϊν δεν απώλεσε την ευκαιρία να οργιάσει, με 45 πόντους και 27 ριμπάουντ, στη νίκη με 135-113! Το Λ.Α. ισοφάρισε σε 3-3 και όλοι πίστευαν ότι η απώλεια του Ριντ θα κρίνει τον τίτλο υπέρ τους.

Ο Φρέιζερ δεν κατάφερνε να αποφύγει πουθενά τα φλας. Δεν ήταν απλώς μία διασημότητα. Έμοιαζε με πρωταγωνιστή του κινηματογράφου, με σταρ κάποιας δισκογραφικής εταιρίας. Ο κόσμος δεν μπορούσε να πάρει τα μάτια του από πάνω του. Αυτή, πάντως, έμελλε να είναι η ειρωνεία του σπουδαιότερου ματς της καριέρας του. Ενός αγώνα που, για χάρη του, σχεδόν… αγνοείται. Οι σπουδαίοι παίκτες είναι για τους μεγάλους αγώνες. Στις 8/5/70, ο παίκτης που αποτέλεσε το ίνδαλμα του Νίκου Γκάλη ήταν «εκεί». Ωστόσο, μάλλον λίγοι το(ν) θυμούνται.

Ένας… «δεύτερος» μεταξύ ίσων

Η ιστορία του 7^ου Τελικού γράφει ακόμη «Ουίλις Ριντ». Το βραβείο του MVP των Τελικών πήγε στα δικά του χέρια, έστω κι αν σε εκείνη την αναμέτρηση πέτυχε μόνο τέσσερις πόντους… Σε ένα παρκέ με έξι μελλοντικούς Hall Of Famers, με αντιπάλους τους Τσάμπερλεϊν και Τζέρι Ουέστ, ο Φρέιζερ ήταν ο απόλυτος πρωταγωνιστής. Τα φώτα, όμως, που συνήθως δεν «ξεκολλούσαν» από πάνω του, τούτη τη φορά στράφηκαν αλλού. Η ιστορία, το δέος, ακόμη και το μελόδραμα της βραδιάς άνηκε στον Ριντ. Η «παράσταση» του Φρέιζερ ήταν ανεπανάληπτη: 36 πόντοι, 19 ασίστ, επτά ριμπάουντ και πέντε κλεψίματα, νίκη με 113-99 και κατάκτηση του δαχτυλιδιού!!!

Αδιανόητα στατιστικά που σχεδόν χάθηκαν στο χρόνο και στη «λάμψη» του συγκινητικού comeback του Ριντ. Υπάρχουν 48 παίκτες στην ιστορία των Playoffs του ΝΒΑ έχουν σκοράρει +35 πόντους σε Game 7. Μόνο οκτώ το έχουν κατορθώσει σε 7^ο Τελικό. Είναι ο Ουέστ (δις), οι Έλτζιν Μπέιλορ, Τομ Χάινσον. ΛεΜπρον Τζέιμς, Τζέιμς Ουόρθι και ο Ουόλτ Φρέιζερ. Άλλοι 21 παίκτες είχαν +13 ασίστ σε Game 7 . Μόλις τρεις το κατέγραψαν σε Τελικό και τα ονόματα είναι «χαραγμένα» στα βιβλία της ιστορίας της Λίγκας: Μάτζικ Τζόνσον, Μπομπ Κούζι. Και ο Φρέιζερ! Δύο είναι εκείνοι που είχαν +35π. και +13ασ. σε 7^ο ματς. Ο Λούκα Ντόντσιτς, όμως, δεν το έχει σημειώσει σε Game 7 Τελικών.

«The Willis Reed Game»

Ο 7^ος Τελικός του 1970, πάντως, παραμένει ακόμη ο «αγώνας του Ουίλις Ριντ». Ο θρυλικός σέντερ τους αναδείχθηκε εκείνη τη σεζόν MVP της κανονικής περιόδου, οδηγώντας τη Νέα Υόρκη σε 60 νίκες, ενώ λίγο νωρίτερα ήταν και ο πολυτιμότερος παίκτης του All Star Game. Η χρονιά τού άνηκε. Τουλάχιστον μέχρι τον τραυματισμό του στον 5^ο Τελικό, Ήταν από το 1965 ο εκφραστής της «αναγέννησης» των Νικς, οι οποίοι όμως «έπεφταν» πάνω στη δυναστεία των Σέλτικς. Όταν το 1969 αποσύρθηκε ο Μπιλ Ράσελ, το «παράθυρο» του τίτλου άνοιξε…

Τα Playoffs του ’70 ήταν το προσωπικό «στοίχημά» του. Στον 1^ο γύρο νίκησε τον θρυλικό Ουές Άνσελντ των Μπάλτιμορ Μπούλετς. Στον 2^ο οι Νικς κέρδισαν τους Μπακς του Καρίμ Αμπντούλ-Τζαμπάρ. Στους Τελικούς (πρώτους για τη Νέα Υόρκη μετά το 1953 και την ήττα από τους Μινεάπολις Λέικερς) περίμεναν οι Λ.Α. Λέικερς του Τσάμπερλεϊν. Μία ακόμη νίκη επί ενός σπουδαίου σέντερ θα τον έβαζε άμεσα στο πάνθεον. Στα τέσσερα πρώτα ματς, ο Ριντ μέτρησε μέσο όρο 31,7 πόντους και 15,1 ριμπάουντ! Ο τραυματισμός του στο Game 5 έθεσε σε κίνδυνο και τον τίτλο και το δικό του legacy.