Του Βαγγέλη Παπαδημητρίου/ info@eurohoops.net
Όταν μιλάμε για κραυγαλέα ”what ifs” του ΝΒΑ, δεν γίνεται να μην αναφερθεί ο Μπράντον Ρόι.
Αν κάποιος έχει παρακολουθήσει την πορεία του Αμερικανού, τότε ξέρει ήδη ότι η περίπτωσή του είναι ο ορισμός του ”τι θα γινόταν, αν…”.
Ο Ρόι (23/7/84) ξεκίνησε από το Ουάσινγκτον και το 2006 μπήκε στο ΝΒΑ από το #6 του Draft. Οι Τίμπεργουλβς, όμως, τον έδωσαν στους Μπλέιζερς.
Η εκκίνηση εκρηκτική, όπως δηλαδή και ο τρόπος παιχνιδιού του. Δεν προκάλεσε σε κανέναν εντύπωση ότι αναδείχθηκε Rookie της σεζόν 2006/07 (16,8 πόντοι-4 ασίστ).
”Πάντα έβλεπα τον εαυτό μου εδώ όπου είμαι τώρα. Ακόμα και όταν ήμουν πολύ μακριά ήξερα πως θα φτάσω στο σημείο που ήθελα. Με ρωτάτε συχνά τι θα έκανα αν δεν περνούσα τις εξετάσεις. Ήταν κάτι που δεν απασχόλησε, γιατί είχα επικεντρώσει στο να κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ, ώστε να τα καταφέρω. Πάντα αυτό κάνω”
Η τριετία 2008-2010 έμελλε να είναι αυτή της απογείωσης. Σε αυτό το διάστημα έγινε τρεις φορές All-Star, ενώ το 2009 μπήκε στην Δεύτερη Καλύτερη Πεντάδα και το 2010 στην Τρίτη.
Αποκορύφωμα η σεζόν 2008/09, όταν μέτρησε 22,6 πόντους-4,7 ριμπάουντ-5,1 ασίστ σε 78 ματς, πάντα με το Πόρτλαντ.
Όμως.
Το 2008, ήταν η πρώτη φορά που τα γόνατα του Ρόι έγιναν θέμα. Όχι κυρίως για τον ίδιο. Έγιναν θέμα προς το κοινό. Κάτι δεν πήγαινε καλά.
Μία μόλυνση στο αριστερό γόνατο δεν τον κράτησε πολύ εκτός. Αλλά το κουδούνι του κινδύνου, είχε ήδη χτυπήσει. Και ο χρόνος μετρούσε αντίστροφα.
Το 2010, ήρθε μία μερική ρήξη μηνίσκου, που τον κράτησε για λίγο εκτός. Για να έρθει η σοκαριστική διάγνωση του 2010: οι μηνίσκοι στα γόνατα του Ρόι ήταν άκρως προβληματικοί!
Ακολούθησαν αρθροσκοπήσεις, ακόμα και πρωτοποριακές -για την εποχή- θεραπείες, προκειμένου να δυναμώσει τα γόνατά του. Έτσι, φτάσαμε στο (πρώτο) φινάλε το 2011.
Ο Ρόι δεν άντεξε τα συνεχόμενα προβλήματα και τον πόνο, για να ανακοινώσει ότι σταματάει το μπάσκετ μόλις στα 27 του χρόνια. Είχε 19 πόντους-4,3 ριμπάουντ-4,7 ασίστ σε 321 ματς με τους Μπλέιζερς.
Όμως, δεν μπορούσε να αφήσει τη δουλειά στη μέση. Και έτσι, το 2012 έκανε το comeback, χαρίζοντας χαμόγελα σε όλο το ΝΒΑ.
Οι Τίμπεργουλβς, η ομάδα που τον είχε επιλέξει το 2006, του προσέφερε διετές συμβόλαιο. Υπήρχε ελπίδα ξανά.
Κατάφερε να παίξει σε μόλις πέντε ματς με 5,8 πόντους-2,8 ριμπάουντ-4,6 ασίστ. Τον Μάιο του 2013, η Μινεσότα τον αποδέσμευσε.
Και έτσι, αρκετά άδοξα, ήρθε το δεύτερο και οριστικό φινάλε στην καριέρα του Ρόι. Μετά από επτά επεμβάσεις και περίπου 100 εκατ. δολάρια.
Όχι ότι το τελευταίο τον ένοιαζε ποτέ. Ήταν πάντα χαμηλών τόνων. Δεν ήθελε να λάμπει εκτός παρκέ, μόνο εντός.
”Όταν ήταν εξαίρεση αυτοί που είχαν τατουάζ σκεφτόμουν να κάνω. Όταν όμως, έγινε μόδα ήταν κάτι που δεν με ενδιέφερε. Τη χρονιά που μπήκα στο ΝΒΑ ήθελα να φορέσω κοσμήματα, γιατί ήταν παντού γύρω μου. Αγόρασα μια αλυσίδα και μετά ένα κόσμημα. Αλλά δεν ένιωσα όπως περίμενα. Δεν ένιωσα χαρά ή οτιδήποτε άλλο. Οπότε δεν τα έβαλα”
Και κάπως έτσι, όλος ο κόσμος αλλά πρωτίστως ο ίδιος ο Ρόι, έμεινε με την απορία. Την απορία του πού θα μπορούσε να είχε φτάσει.
”Κάθε φορά που φεύγεις μακριά από το παιχνίδι, έχεις πολλά ‘και αν;’. Είχα τη δυνατότητα να απαντήσω σε αυτές τις ερωτήσεις. Στην ουσία αναζητούσα την εσωτερική γαλήνη, τον εαυτό μου. Και τα βρήκα. Δεν θα πω ότι έπαθα κατάθλιψη μακριά από το μπάσκετ. Σίγουρα ένιωσα στενοχωρημένος. Ήμουν 27 και μπερδεμένος. Δεν ήξερα τι να κάνω στη ζωή μου. Ή αν ήμουν έτοιμος να προχωρήσω. Απομονώθηκα, έφτασα στο ναδίρ. Σκέφτηκα μέχρι να πάρω το πτυχίο που ‘χα αφήσει όταν ήμουν στο κολέγιο. Είχα χάσει την ταυτότητα μου. Mία ζωή ήμουν αουτσάιντερ και ξαφνικά, μπουμ, έγινα μεγάλος star, πριν φτάσω σε μια συνθήκη που δεν ήμουν πια μπασκετμπολίστας. Αναρωτιόμουν ποιος είμαι. Ήθελα να μπορώ να πω στα παιδιά μου πως έκανα τα πάντα”
Φάνηκε ότι μπορούσε να κατακτήσει τον κόσμο. Απλά δεν είχε τα γόνατα για να πατήσει γερά στην κορυφή…