Του Δημήτρη Μιναρετζή/ info@eurohoops.net
Μία ιστορία από το 2018 – που μοιάζει μακρινό πλέον… – αναδύθηκε στην επιφάνεια μέσω του Νικ Γιανγκ, παλιού παίκτη των Ουόριορς και πρωταθλητή της ίδιας χρονιάς στην οποία αναφερόμαστε.
Ο αναπληρωματικός γκαρντ των Ουόριορς μίλησε στο podcast του Γκίλμπερτ Αρίνας και αποκάλυψε μία σκηνή στα αποδυτήρια της ομάδας μετά την πρώτη νίκη κατά των Καβαλίερς στο Game 3 του Κλίβελαντ, που οδήγησε αργότερα στο “σκούπισμα” και την κατάκτηση του τίτλου.
Τι είπε ο Νικ Γιανγκ; Πως ο Στεφ Κάρι σχεδόν έβαλε τα κλάματα που… θα έχανε (ξανά) το βραβείο του MVP των τελικών, παρότι λίγες στιγμές νωρίτερα η ομάδα του έκανε το 3-0, εξασφαλίζοντας σχεδόν 100% (όπως αποδείχτηκε) με βεβαιότητα τον τρίτο τίτλο και back to back μετά αυτόν του 2017.
Ποιος βραβεύτηκε για δεύτερη συνεχόμενη φορά; Ο Κέβιν Ντουράντ!
Ο Νικ Γιανγκ λέει χαρακτηριστικά:
“Θυμάμαι ότι η “κούρσα” για το βραβείο ήταν σώμα με σώμα μεταξύ του KD και του Στεφ.
Στα αποδυτήρια είδα τον Στεφ με κατεβασμένο το κεφάλι, σχεδόν δακρύζοντας μετά τη νίκη!
Ήθελε να το κερδίσει το γ@μημένο. Ο Ντουράντ … προσπαθούσε να του το δώσει επειδή είχε κερδίσει την προηγούμενη χρονιά, αλλά ο Στεφ δεν μπορούσε να βάλει τα σουτ. Ο KD αντίθετα έκανε τα πάντα. Ήταν το χαμηλότερο σκοράρισμα του Στεφ στους τελικούς”…
Ο Στεφ Κάρι ξεκίνησε τους τελικούς με 29 και 33 πόντους συν εννιά κι οκτώ ασίστ αντίστοιχα.
Στο Game 3, όμως, έμεινε στους 11 πόντους, ενώ αντίστοιχα ο Ντουράντ έβαλε 43 (!), στο μοναδικό παιχνίδι της σειράς που ήταν πιο ανταγωνιστικό (110-102) από τα υπόλοιπα.
Οι Ουόριορς είχαν πάρει τους τελικούς με 4-0 και μέσο όρο 15 πόντους ανά αγώνα!
Στο Game 4 που έκρινε τον τίτλο οριστικά και αμετάκλητα, ο Κάρι έβαλε 37 αλλά το ματς ήταν … μαρς (108-85) και τελικά φάνηκε ότι το προηγούμενο παιχνίδι ήταν το καθοριστικό και έγειρε την πλάστιγγα υπέρ των Ουόριορς, άρα και το βραβείο του MVP.
Τελικά η ψηφοφορία για το “MVP” ήταν 7-4 υπέρ του Ντουράντ που κατέκτησε έτσι το back to back έπαθλο.
Ο Στεφ Κάρι πήρε τελικά το βραβείο του 2022, χάνοντας το 2015 από τον Αντρέ Ιγκουοντάλα και τα άλλα δύο (2017, 2018) από τον Ντουράντ.