Του Γιάννη Ράμμα/ irammas@eurohoops.net
“With the […] pick in the […] NBA Draft the […] select […]”. Πόσα έχουν αλλάξει από το πρώτο NBA Draft το 1947; Πόσα γνωρίζετε για την ιστορία της διαδικασίας;
Για παράδειγμα, το πρώτο pick στην ιστορία (Ντιτρόιτ, 1/7/47), ο Κλίφτον ΜακΝίλι (1919-2003), ασχολήθηκε με την προπονητική σε σχολικό επίπεδο και δεν έπαιξε ποτέ επαγγελματικό μπάσκετ. Η δε ομάδα που τον επέλεξε οι Πίτσμπεργκ Άιρονμεν, οι οποίοι είχαν κερδίσει το δικαίωμα να επιλέξουν πρώτοι λόγω της χειρότερης επίδοσης (15-45) την προηγούμενη και πρώτη χρονιά στην ιστορία του ΒΑΑ (1946-47), δεν έπαιξαν ποτέ τότε, αποσύρθηκαν λίγο πριν από την έναρξη του Πρωταθλήματος.
Ναι, τα πρώτα χρόνια η σειρά επιλογής καθοριζόταν από τη (χειρότερη στην λιγότερη χειρότερη) επίδοση την προηγούμενη χρονιά. Τόσο απλά. Η μοναδική λεπτομέρεια ήταν πως μία ομάδα μπορούσε να αρνηθεί το δικαίωμα επιλογής στον πρώτο γύρο με αντάλλαγμα την επιλογή παίκτη από κολέγιο της περιοχής σε προσπάθεια ενίσχυσης του τοπικού στοιχείου. Η επιλογή γινόταν πριν από την έναρξη της διαδικασίας.
Πρώτο “territorial pick”, όπως ονομαζόταν, αποδείχθηκε ο Εντ Μακόλεϊ (γεννηθείς στο Σέιντ Λούις και φοιτητής στο Πανεπιστήμιο του Σέιντ Λούις) από τους Σέιντ Λούις Μπόμπερς το 1949 κι από τα πια γνωστά ο Ουΐλτ Τσέιμπερλεϊν (με εξαίρεση λόγω καταγωγής και μόνο από τη Φιλαντέλφια, αφού ήταν φοιτητής στο Πανεπιστήμιο του Κάνσας) από τους Φιλαντέλφια Ουόριορς το 1959 κι ο Όσκαρ Ρόμπερτσον (φοιτητής στο Πανεπιστήμιο του Σινσινάτι) από τους Σινσινάτι Ρόιαλς το 1960.
Ο συγκεκριμένος τρόπος διεξαγωγής του Draft ίσχυσε μέχρι το 1966. Τότε ήταν που η λίγκα αποφάσισε πως ήταν ώρα να κάνει κάτι για την εξάλειψη του tanking -ναι, ήταν της μόδας από παλιά- και να υιοθετήσει κάτι τόσο καινοτόμο για την εποχή όσο αναχρονιστικό σήμερα: Στρίψιμο νομίσματος!
Η ομάδα με τη χειρότερη επίδοση δεν είχε πια το by default δικαίωμα να επιλέξει πρώτη, αλλά μόλις 50% πιθανότητες. Το υπόλοιπο 50% άνηκε στην ομάδα με τη δεύτερη χειρότερη επίδοση από άλλη περιφέρεια κι έτσι το #1 και το #2 ήταν θέμα “κορώνα ή γράμματα”! Το πρώτο στρίψιμο νομίσματος ήταν ανάμεσα στους Ντιτρόιτ Πίστονς και στους Νιου Γιορκ Νικς. Οι Πίστονς ήταν η ομάδα με τη χειρότερη επίδοση (22-58 στη Δύση), αλλά δεν επέλεξαν και πρώτοι στο Draft. Αντί για “γράμματα”, όπως ήλπιζαν, ήρθε “κορώνα” κι οι Νικς της δεύτερης χειρότερης επίδοσης (30-50 στην Ανατολή) έμελλε να γίνουν η πρώτη ομάδα που κέρδισε το στρίψιμο νομίσματος, το οποίο εξαργύρωσαν με τον Κάζι Ράσελ στο #1.
Το στρίψιμο νομίσματος διήρκεσε μέχρι και το 1984 κι η επιλογή “κορώνα ή γράμματα” καθόρισε σε μεγάλο βαθμό την ιστορία όπως τη γνωρίζουμε σήμερα. Σε 19 Drafts επελέγησαν εννιά Hall of Famers με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα τον “Μάτζικ” Τζόνσον το 1979!
“Σικάγο, θες να επιλέξεις πρώτο;”, ήταν η ερώτηση του τότε κομισάριου, Λάρι Ο’Μπράιεν, στον τότε GM των Μπουλς (31-51 την προηγούμενη χρονιά στη Δύση), Ροντ Θορν, μέσω τηλεφωνικής επικοινωνίας από τα γραφεία της λίγκας στη Νέα Υόρκη (19/4/79).
“Θα το θέλαμε πολύ”, η απάντησή του.
“Είσαι ΟΚ με αυτό, Λος Άντζελες;”, ακούστηκε ξανά η φωνή του κομισάριου. Αχρείαστη ερώτηση. Γιατί να είχαν πρόβλημα οι Λέικερς; Υπό κανονικές συνθήκες δε θα έπρεπε καν να βρίσκονταν στην άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής. Με 47-35 είχαν ολοκληρώσει την προηγούμενη χρονιά. Παρόλα αυτά, συμμετείχαν στη διαδικασία μέσω ανταλλαγής του pick (ως αποζημίωση για τη μετεγγραφή του κατά τα άλλα ελεύθερου Γκέιλ Γκούντριτς το 1976 ως όριζαν οι τότε κανονισμοί) με τους Νιου Όρλεανς Τζαζ της χειρότερης επίδοσης στην Ανατολή (31-51).
“Κορώνα”, συνέχισε ο Ροντ Θορν, όπως ακριβώς είχαν επιλέξει οι φίλοι της ομάδας μέσω ψηφοφορίας.
Ήταν γράμματα. Για δέκατη φορά σε 11 χρόνια.
“Όταν κερδίσαμε ήταν τόσο δυνατές οι κραυγές και τα ουρλιαχτά που πιθανότατα μπορούσες να μας ακούσεις στη Νέα Υόρκη χωρίς τηλέφωνο”, τα λόγια του τότε GM των Λέικερς, Μπιλ Σάρμαν.
Η εξήγηση απλή.
Οι Λέικερς επέλεξαν (Νέα Υόρκη, 25/6/79) ΤΟΝ “Μάτζικ” Τζόνσον στο #1 κι οι Μπουλς τον Ντέιβιντ Γκρίνγουντ στο #2.
#1 ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΣΤΡΙΨΙΜΟ ΝΟΜΙΣΜΑΤΟΣ
1966: Κάζι Ράσελ (Νιου Γιορκ Νικς)
1967: Τζίμι Ουόκερ (Ντιτρόιτ Πίστονς)
1968: Έλβιν Χέιζ (Σαν Ντιέγκο Ρόκετς)
1969: Λου Αλσίντορ (Μιλγουόκι Μπακς)
1970: Μπομπ Λανίερ (Ντιτρόιτ Πίστονς)
1971: Όστιν Καρ (Κλίβελαντ Καβαλίερς)
1972: ΛαΡου Μάρτιν (Πόρτλαντ Τρέιλ Μπλέιζερς)
1973: Νταγκ Κόλινς (Φιλαντέλφια 76ers)
1974: Μπιλ Ουόλτον (Πόρτλαντ Τρέιλ Μπλέιζερς)
1975: Ντέιβιντ Τόμπσον (Ατλάντα Χοκς)
1976: Τζον Λούκας (Χιούστον Ρόκετς)
1977: Κεντ Μπένσον (Μιλγουόκι Μπακς)
1978: Μάικαλ Τόμπσον (Πόρτλαντ Τρέιλ Μπλέιζερς)
1979: “Μάτζικ” Τζόνσον (Λος Άντζελες Λέικερς)
1980: Τζο Μπάρι Κάρολ (Γκόλντεν Στέιτ Ουόριορς)
1981: Μαρκ Αγκουάιρ (Ντάλας Μάβερικς)
1982: Τζέιμς Ουόρθι (Λος Άντζελες Λέικερς)
1983: Ραλφ Σάμπσον (Χιούστον Ρόκετς)
1984: Χακίμ Ολάζουον (Χιούστον Ρόκετς)
Με bold γράμματα οι Hall of Famers
Από το 1985 (#1 ο Πάτρικ Γιούινγκ από τους Νιου Γιορκ Νικς) μέχρι σήμερα και πάλι σε προσπάθεια εξάλειψης του tanking ισχύει η γνωστή σε όλους λοταρία με διάφορες παραλλαγές στο χρόνο, αλλά πάντα με τη συμμετοχή των ομάδων εκτός playoffs την προηγούμενη χρονιά.
Από το 2019 τις περισσότερες πιθανότητες να κερδίσουν τη λοταρία (14 αριθμημένα μπαλάκια από το “1” μέχρι το “14” κι επιλογή τεσσάρων εξ αυτών για τη δημιουργία ενός συνδυασμού που αντιστοιχεί σε συγκεκριμένη ομάδα βάσει επίδοσης και πιθανοτήτων) έχουν οι ομάδες με τις τρεις χειρότερες επιδόσεις (από 14% μέσα από 140 συνδυασμούς των αριθμών “1” μέχρι “14”). Η ομάδα εκτός playoffs με την καλύτερη επίδοση έχει μόλις 0,5% (μέσα από 5 συνδυασμούς).
Photo credit: Getty Images, New York Times